Geenstijl

Tevens StamCafé

Komkommertijd, denkt de reaguurder: influencer Tuur schrijft een luchtig wijvenepistel over drastisch afvallen. De Aaf en de Dirty Debby van GeenStijl. Straks gaat hij ook nog de Satisfyer testen voor GS, en de prostaatmelkmachine.

Neen, niets van dat alles!

Mijn intellectuele alter ego plaatste van de week al een relevante en vooral loodzware polemiek over het Marokkanendrama op de site van HP/De Tijd en de boog kan niet altijd gespannen zijn, vandaar deze lifestyle-essayette.

Bovendien gaat (morbide) obesitas iedereen aan, en met name reaguurders die de hele dag en nacht cola slurpen, al dan niet met een tic, en popcorn & pringles vreten achter hun computer.

Toen ik in een vorige soep tussen neus en lippen schreef dat ik een personal trainer heb en keihard aan het sonjabakkeren ben in de sportschool, reageerde een lezer vol ongeloof. Een andere suggereerde vilein dat ik aan de ozempic zit, de zombiedope voor vetzakken. Aan mijn lijf geen polonaise en de enige troep die ik bij tijd en wijlen slik, is paracetamol. En een paar keer per maand, hoogstens drie, rook ik voor de gezelligheid een pijpje krek met de verschoppelingen van Olhão, zoals staat vermeld in het diepte-interview dat kompaan Wierd Duk met mij deed voor de Telegraaf, en dan is het dus waar.

Even voor wat annus mirabilis, de prikkelende titel van dit cursiefje, betreft:

Mijn opus magnum Annus horribilis voor GeenStijl was natuurlijk naar analogie van Annus Mirabilis. Het jaar der wonderen komt uit het gedicht van John Dryden. Voor deze Britse dichter was 1666 het ‘jaar der wonderen’ vanwege de grote Britse zeeoverwinning op de Nederlanders en de Grote Brand van Londen.

In de eerste aflevering van Annus Horribilis schreef ik: Waarom ben ik vooral bang voor de dood als ik een kater heb? Ik heb nu al 4 weken slijm in de keel, een gemene rochel en pijn bij het slikken. Natuurlijk ben ik die symptomen gaan googelen en ja hoor: kanker... Ik kan kiezen tussen keel-, slokdarm-en longkanker en ik heb hoogstens nog een maand te leven. Ik rook natuurlijk al bijna vijftig jaar als een ketter, maar verder eet ik best gezond en ga ik iedere avond om een uur of negen naar bed. Nou ja: bijna iedere avond. Letterlijk met de kippen op stok, want veel andere opties zijn er niet in de Algarve, het poepgat van Europa.

Inmiddels zijn we ruim anderhalf jaar verder en voel ik mij fitter dan ooit. Vorig jaar had ik voortdurend verschrikkelijk fysiek ongemak en velen onder u dachten echt dat ik alles verzon. Maar ik ben fabulant Boudewijn Büch niet hoor want eigenlijk wilde ik echt best dood maar ik moest eerst nog de Annus voltooien.

Ik versleet de deurmat van mij Nederlandse geneesheer en de uitslagen van mijn bloed, pis en stront waren wonder boven wonder altoos perfect. Zelfs de lever functioneerde optimaal. Echter: de goede man wees steeds met een verontrustende blik naar mijn vetschort. Ik deed daar wat smalend over, want al mijn klachten konden toch nooit door morbide obesitas en een BMI van 35 worden veroorzaakt? Dan zouden Asha ten Broeke, Frenske, Jack Wouterse en Hubke Bruls zich net zo rot moeten voelen als ik, maar dat blijkt niet uit hun vrolijke en onbekommerde gedrag. De dokter noemde dat vluchtgedrag en projectie, dat wijzen naar Bekende Nederlanders, en waarschuwde mij nog één keer : “Tuurtje, ernstige obesitas gaat vaak gepaard met gezondheidsproblemen, en zogenoemde comorbiditeiten. Deze kunnen het leven aanzienlijk verstoren en zelfs verkorten. De klachten bij obesitas kunnen ingedeeld worden in lichamelijke en psychosociale klachten. Deze klachten hebben een negatief effect op de levenskwaliteit van de patiënt. Lichamelijke klachten ten gevolge van obesitas zijn onder andere: verhoogd risico op hart- en vaatziekten, longproblemen, hoge bloeddruk, diabetes, gewrichtsklachten, galstenen, spijsverteringsproblemen, slaapapneu - je wilt toch niet zo eindigen als die dikke schrijver van Tonio, Tuurtje - en menstruatiestoornissen in geval je aan het transgenderen bent, etcetera etcetera? Onder psychosociale klachten verstaan we voornamelijk het ontwikkelen van een negatief zelfbeeld, wat kan leiden tot een minderwaardigheidsgevoel, depressie, sociaal isolement en discriminatie. En dat alles is bij jou het geval, zo lees ik in jou diverse cursiefjes, en met name in jouw schitterende column in Arts & Auto.”

Dat van A. F. Th en de apneu moest ik even googelen, want het laatste boek dat ik van die legendarische mastodont las, was Asbestemming.

Dit vond ik: A.F.Th. van der Heijden worstelde een tijdlang met zijn gezondheid. Hij bleek last te hebben van slaapapneu, die stemmingswisselingen en overgewicht veroorzaakte. In zijn boek Kwaadschiks lijdt het hoofdpersonage Nico Dorlas, net als de schrijver, aan apneu. De hoofdpersoon krijgt een PAP-apparaat met een behorend masker. Het apparaat verandert in een voorwerp waarbij Nico Dorlas het masker gebruikt om zich achter te verschuilen. Arnold Heumakers schrijft in zijn recensie (op 10 november 2016): “Dorlas met zijn apneu en zijn verlatingsangst heeft beslist iets tragisch, mede gezien zijn traumatische jeugd, maar als we hem op zeker moment zien opereren met zijn anti-apneu masker op, ‘zijn zwaarte nu vermeerderd met het gewicht van een nepstofzuiger, twee geladen pistolen, een extra gsm en zo’n halve liter onuitgescheiden wodka’, dan krijgt het verhaal ook iets onweerstaanbaar potsierlijks.”

Ik knoopte de wijze raad van mijn geneesheer in mijn oren en in februari dit jaar hakte ik de knoop door: ik schreef me in bij de sportschool in Olhão en nam er op de koop toe een diëtiste en een personal trainer bij. Ik walgde echt van mijn vieze gore vette pens en toen ik bijna de 100 kilo aantikte, kon ik niet eens meer zelfstandig mijn reet afvegen en mijn veters strikken en liet ik dat op eigen kosten doen door een Thaise ladyboy. De zomer kwam er aan en ik scheurde uit al mijn vrolijke overhemden. Om nou te gaan flaneren in Demis Roussos-gewaden ging mij ook wat ver, dus dat werd één van mijn doelen: optimaal gebruik maken van mijn walk-in closet want in mij schuilt behalve een nazi ook een ordinaire bitch.

We kijken even naar Demis Roussos.

Ik, de eeuwige jojo, heb echt alle mogelijk diëten gevolgd in mijn verder zinloze leven, en mijn favoriet is nog steeds het dieta mediterrânica: rood vlees, kilo’s mierzoet gebak, sloten olijfolie, liters port, crack, snuifcoke, twee pakjes sigaretten per dag en altijd een neutje bij de koffie, bij voorkeur vroeg in de ochtend. Ik werd daar moddervet van maar ik had wel een boel lol.

Nu besloot ik om radicaal met snoepen te stoppen. In de winter vrat ik mij helemaal vol met alle mogelijke koekjes, drop en chocola en alles waar maar suiker in zat.

Als ik nu zin in suiker heb, pluk ik vijgen in mijn tuin. Het koolhydratendieet heb ik ook een paar keer gevolgd, maar ik ben dol op pasta en rijst en piepers en dat mag ik gelukkig allemaal eten van mijn diëtiste en mijn personal trainer, op voorwaarde dat ik mij goed afbeul in de sportschool.

Ik ga dus twee keer per week een uur naar mijn trainer Rui, en een paar keer per week ga ik in de gym als een krankzinnige aap in de roeimachine tekeer, en dan spat het vet er echt af.

Dat is dus die nazi in mij. Die was ook al ontsnapt toen ik Brussel Eurabia schreef en mohammedaan dreigde te worden. Ik heb toen acht maanden niet gedronken en gerookt, en omdat ik geen katers meer had vrat ik ook geen bakken Chinees meer en at ik eigenlijk alleen nog wat de Profeet - de vrede zij met hem - at. En verder dronk ik sloten thee en was ik al mijn vrienden kwijtgeraakt want ik was natuurlijk niet zo heel gezellig meer als genazificeerde aspirant-mohammedaan. Maar kijk toch eens hoe slank ik toen was!

Goed, ik eet ook nu weer gezond à la prophète, in dier voege dat ik van mezelf twee keer per week binge mag drinken, want zonder alcohol is het leven best kut.

Als ik binge drink, paf ik ook meteen drie pakjes peuken weg maar volgens mij word je daar niet dik van. Kijk maar naar mijn held Serge Gainsbourg (dat zijn herinnering tot een zegen mag zijn), die was nog magerder dan ik nu.

Verder zwem ik twee keer per dag een half uur in de Atlantische Oceaan voor mijn deur, wandel ik dagelijks twee keer een half uur met de hondjes over het strand en maak ik iedere ochtend een dodenmars met een rugzak vol boeken (8 kilo) door de zoutmijnen van mijn biotoop: de Ria Formosa. Al met al is het geen kattenpis, maar als ik het kan, kan iedereen het, al moet je wel even de innerlijke nazi in jezelf wakker brullen.

Normaliter zijn smaad en hoon en minachting mijn deel op social media, maar sinds mijn spectaculaire gewichtsverlies ben ik de lieveling van Twitter, mannen. Kijk maar eens naar de honderden reacties. En jelui kunnen het ook, als je maar goed naar mij luistert!

Ik sluit af met een opwekkend plaatje!