Geenstijl

Tevens StamCafé

Donderdag 13 juni 4.30 (ante meridiem, that is). Nog voor het hanengekukel opgestaan voor de vroege vlucht van Faro naar Lampegat. De komende week op hoernee met Rob Hoogland vanwege Het Grote Foute Jongens boek deel 3. Vandaag zitten we in de potkast van Wierd Duk, die ik recentelijk voor GeenStijl interviewde. Welkom in de vriendenrepubliek Nederland!

Ik ben een echte huismus geworden. Het liefst blijf ik thuis bij moeder de vrouw, Matcha en Tita. Tita is flink aan het kwakkelen. Ze is stokdoof, heeft artrose en vooral ‘s nachts wordt ze erg onrustig en begint ze vreselijk te hijgen. Soms moeten we op een nacht wel zes keer met haar naar buiten, de tuin in. Ze is gelukkig dol op zwemmen, en een paar keer per dag gaat ze een paar banen trekken in de Atlantische Oceaan.

Stiekem ben ik aan het rouwproces begonnen, want ik weet dat ik op een dag dierenarts Mario moet bellen om er een einde aan te maken. Raya en Jamba hielp hij ook al naar de hondenhemel en die liggen nu braaf in de tuin te wachten op hun zus. Het liefst eindig ook ik in een kuil in de tuin, naast mijn honden. Toch eens uitzoeken wat voor mogelijkheden de Portugese ambtenarij biedt maar wellicht kan ik ze beter niet op de hoogte brengen van mijn funeraire wensen.

Cocoonen is dus het nieuwe rock’n roll. Hoogtepunt van gisteren: een kameleon in de tuin! De derde keer in twaalf jaar dat ik zo’n beessie in mijn biotoop zie. Die zal wel geluk brengen, dacht ik, maar nee dus. In Afrika zijn ze als de dood voor het fraaie beessie, want die kondigt onheil & narigheid aan. Anderzijds denken deze aan ons gelijkwaardige cultuurdragers dat een flesje cola een geschenk is van de Grote Pottenbakker die in de Hemelen is. Over bijgeloof gesproken:

Tijdens mijn correspondentschap in Beiroet, begin jaren negentig, was ik begonnen met het puinruimen in de tuin van mijn huis in de wijk Asrafiyah. Granaatscherven en stukken beton en verrotte stammen van olijfbomen vormden een laag van een meter. Daaronder vond ik een schildpad, die was doodgewaand door de andere bewoners van mijn huis. Bijgelovige Maronieten, katholieken dus, begonnen te jubelen van vreugde. Dit was een goed teken want schildpadden staan garant voor een lang en voorspoedig leven!

Ach, mijn geliefde Algarvios geloven dat je een gipsen of stenen kikker voor je huis moet zetten want zigeuners zijn bang voor kikkers en roven daarom je huis niet leeg.

Tussen neus en lippen ook nog mijn wekelijkse preek voor HP/De Tijd geschreven, over quasi-geil voetbalvrouwtje Debby Gerritsen van het AD die deze week als laatste Bekende Nederlander de Satisfyer gelijk een tandenborstel haar klit liet borstelen.

Mijn verloofde brengt me naar het vliegveld. Ik heb weinig geleerd in mijn leven maar wél dat je nooit moet drinken voor of tijdens een vlucht. Met een kater vliegen is de hel. Er gaat dan om te beginnen van alles al mis bij de security: Mijn enige leesbril laten liggen in de plastic bak op de loopband, broekriemen en alle mogelijke andere vitale attributen kwijt raken, en zelfs een keer de laptop vergeten in zo’n bak.

Vliegtuigen gemist: het verhaal van mijn leven. Een keer een volledige cameraploeg van SBS op Schiphol gemist. Het reisdoel was Tel Aviv voor een item over het noorden van Israël, dat bestookt werd door de Hezbollah. Ik sliep - was comateus, beter gezegd - in het hart van Amsterdam en probeerde in totale paniek en zo daas als Biden en Nancy Pelosi samen op het Spui een taxi aan te houden. Dat kon ik dus vergeten. Uren later op Schiphol moest SBS een nieuwe vlucht voor mij regelen met KLM, voor diezelfde dag nog. De hoofdprijs dus.

Een keer van Beiroet naar Amsterdam via Parijs. Dronken als een Maleier mijn boarding pass kwijt geraakt in het vliegtuig en op Charles de Gaulle een nieuw ticket kopen om naar Schiphol te geraken, na een bitch fight met het personeel dat mij terecht niet onder de stoelen liet kruipen.

Sadder but wiser ben ik een punctueel man geworden. Kids: mis nooit een deadline en kom altijd ruim op tijd. Ik haat mensen die chronisch te laat komen. De zus van mijn Spaanse ex was getrouwd met de op een na rijkste man van Spanje en gedroeg zich als een koningin. Kwam altijd minstens een uur te laat, het goede mens vond het chique als iedereen op haar zat te wachten. Een voormalige vriend, een cameraman, was eveneens altijd een uur te laat. Die stond dus gewoon voor de spiegel zijn goatee te soigneren terwijl er een hele ploeg op hem stond te wachten in de hotellobby. Dus; niet drinken tijdens en voor het vliegen. Het onverdachte en gezaghebbende Scientias publiceerde recentelijk een schokkend verhaal over de gevolgen van het nuttigen van alcohol in de lucht.

Ik vlieg met Ryanair naar Lampegat. Transavia vertrouw ik voor geen cent. Die club heeft nu al aangekondigd dat er honderden vluchten worden gecanceld deze zomer. Dan ben je als loonslaaf mooi in de aap gelogeerd: een jaar van te voren je vlucht geboekt naar de zon, voor vitamine V en vitamine Z, en dan vervolgens twee weken met Karin en blerend kroost in de regen op een camping nabij Lelystad staan…!

Vliegen haalt de misantroop in mij naar boven. Ik ben omringd door een hele ploeg Eindhovense studentes die nog dronken zijn van de vorige avond. Allemaal even lelijk, type lesbische hockeyers/waterpoloërs/wielrenners/Bulgaarse kogelstoters. Dat lesbisch had ik kunnen weglaten want het betreft hier een pleonasme. Drie uur nonstop dronken gebral met een zwaar Brabo-accent.

De aankomst op Lampegat is precies op tijd: 11.50. Vervolgens duurt het een kwartier voor de trap er is. En dan in het gangpad het gebruikelijke gedoe met koffertjes, weer tien minuten verder. Wonderbaarlijk genoeg haal ik precies de trein van 12.36. Zonder zweet, want ik loop elke dag een uur met de honden, zwem vervolgens een half uur in de Atlantische Oceaan en ga twee keer per week naar mijn personal trainer Rui. It shows.

Het enige hoogtepunt van de treinreis is de studentenbox, waar ik nog nooit van had gehoord.

Met uitgever Otto naar de bunker van de Telegraaf, waar nonkel Rob reeds zit te wachten. Dit is andere koek dan de redactieruimtes van HP/De Tijd en de Groene Amsterdammer, waar vroeger de flessen whisky in de bureauladen lagen en de coke op de stortbak in de plee. Er is geen bar in het enorme pand van de T. en ik zeg tegen Rob dat het wel een moskee lijkt, maar dan zonder de lucht van zweetvoeten. De gouden jaren van de couranten aan de Nieuwe Zijdsvoorburgwal, ook wel Fleetstreet genoemd, lijken een eeuwigheid geleden.

Zoals mijn alter ego GHB Hiltermann schreef in zijn maandelijke kroniek voor HP/de Tijd:

Vrienden, ik schrijdde recentelijk in de stromende regen voorbij Scheltema aan de Nieuwezijds Voorburgwal in Amsterdam en werd spontaan overvallen door een diepe treurigheid. Ooit was dit de Fleet Street van Nederland omdat vrijwel alle kranten hier hun hoofdkwartier hadden en Scheltema het journalistencafé bij uitstek was.

Ach, hoe hoe vaak schoven Jan Blokker, Martin van Amerongen, Lisette Lewin, Philip Mechanicus, Henk Hofland, Cherry Duyns, Rinus Ferdinandusse, Jeanne Roos en last but not least Nico Scheepmaker niet aan bij mijn vaste tafeltje voor het raam.

Als ik niet thuis gaf in Scheltema, hield ik audiëntie in koffiebar Espresso de la Presse van Bob Steinmetz en anders wel in Die Port van Cleve, Dorrius, De Drie Flesjes, Hoppe en de Koningshut.

Ik moest ineens denken aan de gevleugelde woorden van de Franse chansonnier Leo Ferre, die mij nog goed gekend heeft: Avec le temps. Avec le temps, va, tout s'en va. On oublie le visage, et l'on oublie la voix.

De legendarische eigenaar van Scheltema, Willem de Lange, werd veertig jaar geleden geïnterviewd door William Rothuizen en klaagde: “Toen ik het overnam, was het het beste café van Nederland. Het liep als een trein tot de grote klap kwam. Dat was in 1975. In korte tijd was het gebeurd. Met het verdwijnen van de laatste kranten was de sfeer ineens weg. De jonge mensen die tegenwoordig bij mij in de zaak komen, zijn zo stil en ernstig. Ik heb er geen verklaring voor. De herrie is weg. God, wat was er een lawaai. Het Waterlooplein was er niks bij. Het was feest, het was waanzin. De mensen woonden hier. Waar ze in godsnaam allemaal gebleven zijn? Ik weet het niet…”

De potkast met Wierd is een thuiswedstrijd, ouwe jongens krentenbrood. Hier te beluisteren. Na afloop signeren in de hal van de Telegraaf.

Grote baas Rien van Beemen, gezant van het Belgische mediakartel, komt op audientie. Hij zat vroeger bij het NRC. Toffe gast wel, en in ieder geval niet woke. Het NRC, met het hoofdkwartier aan het Reaukin in 020, weigert naar de bunker te verkassen omdat ze liever niet met de Telegraaf geassocieerd willen worden. Hoogland daarover in het Grote Foute Jongensboek deel 1:

R: In december 2012 verhuisde de redactie van Rotterdam naar Amsterdam. Naar het Rokin om precies te zijn. Ze begonnen daar ook het NRC-café. Inmiddels ter ziele, net als trouwens NRC Next, al hebben ze zelf natuurlijk weer een andere uitleg voor de samensmelting. Erg succesvol dus allemaal wat ze daar op poten zetten. Maar niet heus. En wat denk je wat Bassie Heijne, die uit Nijmegen komt natuurlijk, tegen de kunstredactrice zei toen die aankondigde dat de redactie naar het centrum van Amsterdam zou worden verplaatst? 'We gaan aan het Reauquain zitten'.

A: Haha! Vroeger bij Ajax woonden al die voetballers in afgrijselijke flats in het treurige Diemen. Om de situatie op te vrolijken, spraken ze Diemen op zijn Frans uit: Dimon.

R: Serieus: het Reauquain. Zo spreekt Bassie het uit, op z'n Frans. Sindsdien heet het Rokin ook voor mij het Reauquain. Het NRC is sinds Peter Vandermeersch hoofdredacteur is het zicht op de Nederlandse werkelijkheid echt volledig kwijtgeraakt. Zo policor, zo correct, zo verschrikkelijk D66. Zo vol van verachting aangaande het type burger waarmee ik juist zoveel verwantschap voel: Jan met de Pet, of Jan Modaal zo je wilt, door mij ook wel het Carmiggeltmannetje genoemd. Mijn lezer, by the way. Ik kan me niet voorstellen dat Heldring, die toch ook best deftig was, zich níet in zijn graf omdraait door alles wat zich nu bij NRC Handelsblad afspeelt. "De prachtige gazellen, die in een kluit staan en arrogant naar de andere dieren in de steppe kijken.” Dat is een quote van A.L. Snijders, die niet direct de NRC-redactie voor ogen had toen-ie 'm verzon. Maar ik heb die gasten daarbij wél voor ogen.

En passant vernemen we ook nog dat het huurpand van het NRC aan het Reauquin via ingewikkelde constructies eigendom is van de erven Holleeder. Daar kunnen we smakelijk om lachen: de keurige krant kiest liever voor de penose dan voor de alleraardigste collegaatjes van de T.

Na afloop rij ik met uitgever Otto naar zijn woonst Sint Pancras, dat verder vooral en eigenlijk alleen bekend is omdat J. Bernlef er geboren is. De man kreeg zelfs een Bernlefpad, een onogenlijk geitenpaadje. Nog even een stop gemaakt bij het Ruiterhuys van de onvergetelijke Henny Huisman, bekend als de drummer van Lucifer. Het Ruiterhuys is een baken van Hollands welvaren en van de omvolking is hier niets te merken. Alles en iedereen is blond, blond en blank, tot de paarden in de koetserij toe.

Vrijdag 14 juni

We zitten voor de derde keer in ons leven bij Wilfred Genee, samen met de welbekende Dominique Weesie. Oude Jongens Krentenbrood, wederom!

Hier te luisteren:

Hoogland is een beetje opgewonden omdat zijn heldin Conny Witteman aka Vanessa in de show zit. Bekend van keurig bloot, een hitje en wat familieleed. Hoewel Vanessa nog kleiner is dan ik, maakt de diva verpletterende entree. Ze wil dolgraag een selfie met de Foute Jongens en springt op een (kunstknie) van oom Rob. Dichterbij het summum van de Nederlandse glitter & glamour zullen we deze dagen niet meer geraken.

Meteen door naar het brasserie Nel aan het Amstelveld, waar de beau monde van alt right Nederland ongeduldig op ons staat te wachten, van Martin Bosma tot Theo Hiddema en Annabel Nanninga en Jenny Douwes. De bekende mediapriester Jan-Jaap van Peperstraten zegent ons boek en het bleef nog lang onrustig aan het Amstelveld!

Zaterdag 15 juni

Met een kater des doods, ik heb amper een oog dichtgedaan, signeren in de leukste boekhandel van Bergen aan Zee. Dit is Hoogland-territorium en hij heeft drie familieleden opgetrommeld, zodat een en ander er nog ietwat feestelijk uitziet. Na de lancering van het Grote Foute Jongens boek deel 1 zaten we op een regenachtige vrijdagmiddag twee uur lang in een lege boekhandel in Sittard. De aanblik was nog treuriger dan de treurigste tekening van Peter van Straaten en de empathische uitbater van de zaak kwam op een gegeven moment aangeslopen met een fles wijn, om de boel op te vrolijken. Meteen door naar de @WNLInDeKantine voor een spetterend optreden bij Fidan Ekiz en Wieger Hemmer. We werden gebracht met de Rolls van de bekende Rotterdamse ondernemer en Leefbaar-coryfee Peter Tapijt, in wiens boudoir aan de Blaak wij later nog een afzakkertje namen. Op het tandvlees naar Sint Pancras gehobbeld.

Zondag 16 juni

Meer dood dan levend de soep tikken, om 12 uur signeren in Egmond aan Zee (en ik ga er blind van uit dat Hoogland zijn clan wederom heeft opgetrommeld). Daarna Nederland-Polen kijken in de fermette van de Hooglandjes. Morgen rustdag, en dinsdag nog een uur lang te gast bij Wouter Post van de Nieuwe Wereld. Woensdag terug naar de Algarve, lekker kokoenen na een weekje snoeiharde literare rok-en-rol.

BESTELLEN. Het beste literaire boek van 2024

Arthur van Amerongen en Rob Hoogland. Het is alweer de derde in de reeks Grote Foute Jongens Boeken en wij hadden het ook niet voor mogelijk gehouden maar dit is dus serieus de beste tot dusver. En jij kunt ‘m bestellen. Aarzel niet. We hebben het hier over misschien wel de twee grappigste columnisten van Nederland. Ons komt het ook niet slecht uit als je een exemplaar scoort. Sterker nog: van ieder via deze link verkocht exemplaar krijgen wij een deel van de opbrengsten en die gebruiken we dan weer om Arthur van Amerongen te betalen, zodat we zijn zaterdagse column kunnen blijven plaatsen. Twee vliegen in één klap: een dijk van een boek, en uw favoriete scribent blijft aan uw favoriete weblog verbonden. €23,95, dat is toch godverdomme geen geld? Kom op, dames en heren. Treuzel niet langer, sla toe. Kóóp dat boek.