Geenstijl

Tevens StamCafé

We deden het al eerder en we daarom doen we het gewoon... WEER. Vanaf nu ook gewoon ieder jaar, zolang hij speelt, zolang we staan voor de darts: dit is een ode aan Raymond van Barneveld. Raymond van Barneveld is de grootste kampioen van de kleine kampioenen. Niet een met mondiale impact zoals Johan Cruijff, die ze in alle uithoeken van Afrika ook nog wel kennen, maar Raymond is kampioen van Nederland en Engeland. De duonationaalste grootheid van Purmerend, Emmen, Den Haag en Mariahout, en van Stoke-on-Trent, Nottingham, Bristol en Blackpool. Voetbal was al grandioos en meeslepend toen Johan Cruijff zich ermee ging bemoeien. Johan was een product van de sport. Raymond van Barneveld ís de sport. Raymond van Barneveld heeft er in zijn eentje voor gezorgd dat miljoenen mensen thuis voor de buis zaten, moeders naar de keuken stuurden als hij weer eens een dubbeltje miste. Altijd als Raymond moest spelen aten we hetzelfde. Want als hij eenmaal had gewonnen, dan kon je niets anders meer. Daarom is het word 'bijgeloof' ook een anagram van 'Raymond', alleen blijven we het spellen als 'b-i-j-g-e-l-o-o-f', want als je dat nu nog gaat zitten veranderen loopt alles in de soep. Raymond is een talisman in honderdduizend huishoudens waar hij nooit is geweest. De PDC werd pas groot toen Raymond van Barneveld de overstap maakte, en in de beste WK-finale ooit meteen afrekende met Phil Taylor. Zijn eeuwige rivaal, met zo ontzettend veel talent in zijn handen, dat we 'm ervan verdachten de pijlen naar het bord te sturen met magneetjes. Hoe precies, dat wisten we ook niet.

Bij Raymond kan het nooit een keer normaal. Dan schroeft-ie weer nieuwe shafts op zijn pijlen, dan is er weer iets met zijn geliefden, dan is hij weer überemotioneel over iets doodsimpels, dan laat de KLM weer een koffertje liggen, dan staat de airco te hard, dan draagt-ie plots een brilletje, dan draagt-ie weer geen brilletje, dan wordt z'n huis overvallen, dan is z'n kleinzoon jarig, dan staat er weer een stom stuk in de krant, dan moet hij weer naar huis voor Kerstmis. "Weet je wat het is Arjan...", staat hij dan weer te zuchten in de microfoon van The Feather. Raymond van Barneveld is zo pijnlijk gewoon gebleven, dat het ongemakkelijk is. Natuurlijk loopt-ie rond met die belachelijke Burberry-petjes en die Stone Island-truien, maar wij hebben nog nooit een postbode gezien die verstandige keuzes maakte toen-ie eenmaal op een zak geld zat. Raymond is open, eerlijk, impulsief, naïef, een familieman, een perfectionist, een doorzetter, emotioneel, nederig, onzeker, een winnaar, een held, een grootheid. En toevallig kan-ie heel goed wat pijltjes richting het bord gooien. Misschien wint-ie, misschien verliest-ie. Maar Raymond blijft altijd Raymond, de ware kampioen van het volk.
UPDATE: Hij wint. En hoe.