Geenstijl

Genieten van de Glow Up van de eeuw in het Stamcafé

Jos je ziet er fantastisch uit na een bewogen levensweg van maar liefst 71 jaar + TIA. Twee foto's hier, de belangrijkste bevindingen uit het nieuwe AD-interview van vandaag onderstaand. 

"Eind vorig jaar heb ik een TIA gehad. ‘s Morgens om 09.00 uur ging ik de deur uit. Koffie drinken, appeltaart eten op het terras van mijn stamkroeg. Lag ik ineens op straat. Vier uur later werd ik wakker in het Maasstad Ziekenhuis. De zusters vonden het prachtig. Zij wilden allemaal cowboy Jos, die ze nog kenden uit Willems Kantine, wel even wassen."

Dat geloven en begrijpen we meteen.

"Mijn arts heeft me nooit verboden om te drinken, maar hij adviseerde wel dat als ik aan het feestvieren ben en pak ‘m beet twee kistjes bier heb weggetikt, ik dan niet op mijn muil moet gaan. Als ik met mijn hoofd op de grond knal, kan dat al fataal zijn. Sindsdien drink ik een paar biertjes minder. Je hebt geen keus. Maar als ik morgen voor controle bij de dokter kom en hij zegt: ‘Josje, het is einde oefening, je gaat eraan’, dan geef ik hem een hand en zeg ik hem dat het mooi is geweest. Het was een topleven!"

Het leven in de breedte.

"Met name in Spanje stikte het van de raspaarden, de Andalusiërs. Daar nam ik er twintig of dertig tegelijk van mee. In Nederland verkocht ik ze voor een veelvoud via advertenties in lokale krantjes. Pakte ik twee ruggen per paard. Dan kwamen de rijke vaders met hun verwende dochters het erf oprijden. In de stal hoorde ik haar al stuiteren van ongeduld: ‘Oh pappa, kijk nou toch eens wat een mooi paard!’ Dan werd-ie meteen twee rooitjes duurder. Dat begrijp je natuurlijk wel. Goud geld heb ik verdiend."

The Art of the Deal - Jos

"De helft van mijn leven heb ik in een film gezeten. Als cowboy met een extra huisje in Camargue, Zuid Frankrijk. De rust, natuur, paarden en vrouwen. Prachtige tijd. Tot ik in de problemen kwam na een diefstal van acht peperdure raspaarden. Ik moest even zeiken langs de Route du Soleil. Had ik de sleutels in het contact laten zitten. Met mijn broek nog op mijn enkels zie ik zo een fortuin van een kwart miljoen gulden wegrijden. Niet veel later klopte ik aan bij het Leger des Heils."

Een duur plasje. 

"Zelfs in de nachtopvang, waar ik vijf jaar heb gezeten, had ik een mooie tijd. Tussen al die aan lager wal geraakte figuren heb ik me kapot gelachen. Wel een knokpartijtje hier en daar. Dat leverde mij een ontelbaar aantal schorsingen op. Daarom sliep ik in de winter vaak op straat."

Jos is thuis in elk seizoen.

"Nu leef ik al jaren in een hok in Delfshaven in Rotterdam. Mijn bed en een tv’tje staan erin. Meer heb ik niet nodig. Elke ochtend als ik wakker word, dan kijk ik naar buiten en zie ik de bomen en luister ik naar de duiven. Weer een nieuwe dag, denk ik dan verheugd. Lekker naar buiten. Een biertje drinken op het terras. Het leven is goed.”"

Of zoals boeddhisten dat noemen: verlichting. Dat je nog maar lang mee mag!