Geenstijl

De seizoensgroeten van Arhur van Amerongen!

Ik heb de huid van een olifant en meestal slaag ik er in om de vileine reacties onder mijn stukken op GeenStijl een plekje te geven. Maar afgelopen woensdag moest ik even slikken toen een reaguurder naar aanleiding van mijn kutkerstverhaal schreef: Jammer dat van Amerongen de kerst niet ervaart of heeft ervaren als een gezellig familiefeest ipv het te associëren met moord, doodslag, roken en zuipen, billen- en borstenknijperij, drugs, drank, parenclubs, kasthomofilie, vraatzucht, en kerst viert in de Algarve (waar het ook nog eens altijd regent) met een Engels echtpaar met psoriasis en korsakov. Kleine tip: zoek eens andere vrienden, misschien vrolijkt je dat wat op.

Had ik maar vrienden, Johnny! En als ik vrolijk wil worden, grijp ik naar de Xanax, de Rohypnol (rooie knol in de volksmond) en de Prozac. In een dorpje bij mij in de buurt zit een schattig apotheekje dat wordt uitgebaat door een stokoud stel.

Normaliter moet je hier altijd met een recept wapperen, maar ik kan bij die oudjes gewoon twintig dozen met al die farmaceutica scoren, tegen een zeer schappelijke prijs. Ik spoel die rotzooi vervolgens weg met een fijne Portugese brandy en dan ben ik eventjes helemaal heppiedepeppie. De Huib Drion-pil staat hoog op mijn verlanglijstje en ik weet zeker dat die ouwe pillendraaiers er eentje voor mij kunnen maken. Eind goed al goed.

En neen, ik ervaar de kerst niet als een gezellig familiefeest. Luister maar naar No More Christmas Blues van Alan Vega! Ik hoef maar even door de social media te struinen om te zien hoe vrijwel iedereen enorme opkijkt tegen de eerste, tweede en derde kerstdag. Als je ouders gescheiden zijn en allebei nieuwe partners hebben, ben je zwaar de pineut. Drie dagen tafelen. Jezuschristus attenooie! En dat dan de nieuwe vriendin van je vader the woman from hell is, type Ineke Swanevelt, de gefossiliseerde actreutel die het einde van mijn favoriete schrijver A.L. Snijders heeft bespoedigd. Het verhaal doet de ronde dat Swaantje zowel Godfried Bomans als Simon Vestdijk ontknaapt heeft. Boze bronnen beweren ook nog eens dat ze het met Louis Couperus deed, maar zo oud is het mens nou ook weer niet.

Deze mevrouw was in de vergetelheid geraakt, ware het niet dat ze als een ware bidsprinkhaan, de Mantis religiosa, letterlijk bovenop Snijders is gaan zitten. De beste man was dol op mij en dit schreef hij over mij in zijn wekelijks column voor de VPRO Gids: “Van Amerongen, die als een heremiet met zes grote honden in Portugal in een kalksteengrot woont, was plotseling ernstig ziek geworden en kon de column die hij wilde schrijven over de hoeren bij de benzinepomp in de haven van Olhão niet afmaken. Hij trok zich terug op zijn bed van vodden en las Reis door mijn kamer van Maarten Biesheuvel voor de tiende keer. Zoals altijd huilde hij bij het volgende briefje: ‘Lieve moeder, als een dankbare zoon zal ik voortaan uw geloof in God, Jezus en de Hemel eerbiedigen, neem me niet kwalijk dat ik zo vaak met betrekking tot die zaken op u gescholden heb. Groeten. Uw Maarten’.”

Deze stokoude golddigger schreef een ranzig pornopamfletje, getiteld Laatste lente met Peter Müller / A.L. Snijders. In die driestuiversroman ligt ze de hele dag met die keurige en vooral preutse man te wippen. Swaantje heeft met dat schotschrift een soort waarheid geprobeerd te creëren die er simpelweg niet was. In een interview met NRC Handelsblad begon ze weer te kwijlen dat ze groupie van Godfried Bomans was geweest. Snijders gaf nota bene altijd af op die katholiek, hij had niks op met Bomans! De zwarte weduwe schoffeert Snijders postuum en is daar nog trots op ook. Terwijl ik heel andere verhalen heb gehoord. Bijvoorbeeld hoe afschuwelijk die literaire groupie behandeld werd door een stomdronken Bomans op het boekenbal van 1953. Dat was zo stuitend dat degenen die het zagen het nooit meer vergeten zijn, zo vernam ik van Arie Storm.

Vrouwke Zwanenpope is – aldus mijn bron – het product van een slecht huwelijk en enig kind, door haar papa genegeerd en (last but not least) ze heeft nog nooit een kind in haar schoot gehad. Nou heb ik ook nooit een kind gebaard uit mijn vaderschoot, maar dat interesseert mij geen biet, want ik ben zo superbinair als de neten. Swaantje was en is dus uit op wraak, een dorre mannenhater en bovenal een derderangs actrice. Ik moet er niet aan denken dat zulks mij postuum zou overkomen, zo’n vies goor smerig boekje. Lijkenpikkerij!

Enfin, dat je dus op derde kerstdag met een Swanenvelt-achtige aan de dis zit en het goede mens helemaal teut van de port een voet (in panty P gestoken) in je kruis duwt, en dat je dan tot overmaat van ramp ook nog een stijffie krijgt.

Ik ken dus hordes mensen die als een verplicht circusnummer al die kerstdissen moeten aflopen. De horreur is natuurlijk je liefhebbende spous zo gek ik om op eerste Kerstdag een gigantisch diner aan te richten voor de hele familie. De spanningen die dat met zich meebrengt, zijn vergelijkbaar met de voorbereidingen van een huwelijk.

Ik zoek dan als cursiefjeschrijver naar een metafoor om die jaarlijks terugkerende ellende passend te beschrijven. En dan kom ik met moord, doodslag, roken en zuipen, billen- en borstenknijperij, drugs, drank, parenclubs, kasthomofilie, vraatzucht en kerst viert in de Algarve (waar het ook nog eens altijd regent) met een Engels echtpaar met psoriasis en korsakov.

Ik was 1 ding in de opsomming vergeten: de eenzame reaguurder die op zijn zolderkamer zit te masturberen en telkens zijn moeder hoort roepen: Johnny, kom naar beneden, het Billy Smart-circus is op de televisie en mammie heeft een lekkere kerststol gekocht bij de SRV-man.

Kijk, mijn dag is pas geslaagd als mensen woedend en schuimbekkend reageren op mijn preekjes in HP/De Tijd, op de rubriek Foute Jongens die ik samen met Rob Hoogland maandelijks schrijf voor de papieren HP, op mijn stukken op GeenStijl en op mijn natte hersenscheten op Twitter. De grootste lol had ik als Volkskrant-lezers  op hoge potenscheldbrieven schreven aan de hoofdredactie. Vooral bij de macramévrouwtjes van GroenLinks, zeg maar de Laura Bromet-tiepjes maar dan lelijk, werk ik als een rode lap op een stier. Ik vind het schitterend als ik word afgeserveerd als een fascistische, racistische, homofobe, mysogyne, misantropische, alcoholische krekjunk. Terwijl iedereen weet dat ik gewoon een hele lieve aardige jongen ben, die de feestdagen het liefst in huiselijke kring in de Algarve doorbrengt, met zijn hondjes en zijn verloofde en die na de bakkeljauw met aardappelpuree en groene kool nog even een leuk filmpje meepikt in zijn man cave. Niets menselijks is mij vreemd. En daarom wens ik alle reaguurders een fijne kerst want zo sportief ben ik nou ook wel weer, ondanks alle gemene dingen die jullie over mij schrijven. En begin januari begint met serie Europese Patriotten op GeenStijl! De eerste serie gaat over Portugal, over de partij Chega, over Salazar en over zijn drie F’jes: Fado, Futbol en Fatima. En natuurlijk deus, patria e familia! Met vrolijke potkasten met mijn makker Muntz. Boas Festas!