Geenstijl

De gematigde islam bestaat niet, net zomin als gematigde moslims

De islam staat na de aanslag op Salman Rushdie (en dankzij de jonge mohammedaan in Frankrijk die zijn vader ritueel onthoofdde terwijl hij allahoe akbar riep) ineens weer op de kaart. Sinds de uitbraak van het Chinese virus uit Wuhan haalde de religie van de vrede amper nog het nieuws en dat kwam de machthebbers in Europa bijzonder goed uit. Het verhaal van de eurocraten in Brussel bestond nog maar uit drie narratieven: de pandemie, de Green Deal van klimaclown Frenske en Oekraïne. De massale immigratie van jonge moslimmannen uit Afghanistan, Pakistan, Soedan, Somalië, Noord-Afrika en de rest van Afrika is voor de eurocraten een voldongen feit en verder geen onderwerp van discussie. ‘We hebben de frisse arbeidskrachten hard nodig’, roept Europarlementariër Sophie in 't Veld van D66 te pas en te onpas. 

Er waren nauwelijks aanslagen sinds de lockdowns begonnen in Europa. De slapende cellen snurkten zich door de pandemie heen, maar in de media doken hier en daar toch jihadistisch getinte faits divers op: moord- en steekpartijen door eenzame wolven en loslopende gekkies die toevallig mohammedaan waren. Maar er was ook de gruwelijke onthoofding van de Franse leraar Samuel Paty, en in Parijs begon het proces tegen twintig mannen die betrokken waren bij de gruwelijke aanslagen in de Bataclan die aan honderddertig mensen het leven kostte en waarbij driehonderdvijftig mensen gewond raakten. Meer dan de helft van die verdachten hebben roots in Brussel. Het was grootste strafproces in de moderne geschiedenis van Frankrijk.

De rode draad door Safari Eurabia - dat in oktober ook in een vuistdikke limited edition van GeenStijl verschijnt, met een omslag van huistekenaar Cortés - is de prangende vraag hoe het staat met de islam in het ondergaande Avondland. Waar ligt de loyaliteit van Europese moslims: bij Allah en zijn profeet of bij de seculiere samenlevingen waar ze wonen?

Is de islam een serieuze bedreiging voor Fort Europa en zullen de baardmannen met hun kromzwaarden uiteindelijk de boel overnemen, het Avondland omvolken en het judeo-christelijke erfgoed opblazen, zoals ze dat deden met de boeddhabeelden in de rotswand van Bamiyan in Afghanistan? Of ontstaat er uiteindelijk gewoon een gezellige knusse Europese islam? 

Ik bezocht tijdens mijn negen maanden durende safari Spanje, Frankrijk, Duitsland, Engeland, Zweden, Denemarken, België, Albanië, Noord-Macedonië, Kosovo en Bosnië.  Het cluster Luxemburg, Zwitserland, Oostenrijk, Italië en Griekenland, de voormalige Oostblok-landen en de talloze opvangkampen langs de grenzen van Fort Europa, met hoofdzakelijk jonge moslims die wachten op de vlees- en honingpotten van Nederland, Duitsland en Engeland, bewaar ik voor de volgende safari. 

De aanleiding voor dit boek was Brussel Eurabia, en dan vooral Molenbeek. En Molenbeek is alleen maar erger geworden sinds ik Brussel verruilde voor Paraguay. Een troosteloos hellegat en een minikalifaat waar de Belgische overheid nauwelijks nog invloed heeft. Als er meer van dergelijke getto's komen in Europa, zie ik het somber in.

De gematigde islam bestaat niet, net zomin als gematigde moslims. Er zijn uiteraard moslims die het minder strikt zien en hun religieuze overtuiging combineren met een modern leven, maar als puntje bij paaltje komt, buigen zij toch voor de druk van de extremisten, al is het maar om geen slechte moslim te worden genoemd.

Het grootste gevaar schuilt in de roomblanke islamapologeten, de mohammedanenknuffelaars en de dhimmi’s die door hun politiek correcte waanideeën door het stof kruipen voor moslims, shariaraden toestaan en terreuraanslagen vergoelijken. En laten we de roomblanke feministes niet vergeten, die griezels die de boerka toejuichen en het gezond vinden dat de clitoris van een vierjarige meisje wordt afgeknipt en haar kutje wordt dichtgenaaid ten gerieve van haar toekomstige echtgenoot.

En wat te denken van de grooming gangs die konden zo lang doorrotten dankzij medeweten van de politie en roomblanke Labour-politici, als een direct resultaat van de stiff upper lip, de socialeklassestructuur én politieke correctheid. Dat negentig procent van de Paki-loverboys via hun minieme genenpool aan verregaande hersenrot lijdt, soit: gedwongen kindhuwelijken, sharia-rechtbanken en andere mohammedaanse fratsen zijn altijd intern-tribale kwesties. Maar omdat de misbruikte meisjes uit Rotherham en Telford niet middle class maar chav-white-trash waren, werden ze niet serieus genomen.

En wat is er toch gebeurd met de stoere Viking? Ik snap best dat Zweedse vrouwen liever een Somaliër, Pakistaan of Afghaan thuis hebben omdat die dichter bij Nilfisk de Noorman staan dan de luierverwisselende Bjerne en Torgil in hun roze tuinbroeken. Een voorbeeld van de weg-met-ons-cultuur in het ooit zo stoere Zweden: Oekraïense vrouwen in het vluchtelingencentrum Galaxen in Olofström mogen zich op last van de leiding niet provocerend en uitdagend kleden omdat mannelijke vluchtelingen uit ‘andere culturen’ dan geil worden en dan zijn de rapen gaar. Verkrachting, al dan niet groepsgewijs, is na Björn Borg, Pippi Langkous, Ikea en Abba een nieuw Zweeds fenomeen. In 2017 werd 4895 keer aangifte gedaan van verkrachting. In 2019 was dat 5930 keer. Volgens sommige  bronnen waren er in 2021  bijna tienduizend verkrachtingen (tegenover vierhonderd in 1975). 

Na de ellende van Zweden en België en de troosteloosheid van de moslimghetto's in Engeland, Duitsland en Frankrijk, was het goed toeven op de Balkan. In Albanië, Kosovo en Bosnië winnen de minirokken van de boerka's en vloeit de alcohol overal rijkelijk. Je kan je natuurlijk afvragen in hoeverre die landen islamitisch zijn. Eerder is het een wat pittoreske Efteling-islam met veel Ali Baba-kitsch in de bazaars van Mostar en Sarajevo.

En hoe zit het dan met de islamisering van Europa, wordt vaak gevraagd. 

Islamisering zit in kleine en grotere dingen die het Westen aanvaardt, en die Houellebecq in zijn Soumission beschrijft: halal eten in de scholen en in de bedrijven, geen afbeeldingen van de profeet, de moslim sparen waar mogelijk, segregatie mogelijk maken in zwembaden, vervalsing van de cijfers over criminaliteit, altijd spreken over "jongeren". Allemaal kleine en grote toegevingen: dat is islamisering. 

In september 2021 werden negen ‘jongeren’ opgepakt in Eindhoven, en in september 2018 zeven ‘jongeren’. De toon in de Nederlandse media is altijd een beetje lacherig, op het schaapachtige af. Deze jongeren, immers dé slachtoffers van islamofobie en xenofobie en etnisch profileren, zaten nog net niet te jammeren en uit te huilen bij Margriet van der Linden. 

Het overzichtelijke en redelijk transparante Amsterdam is geen Molenbeek, Parijs, Roubaix, Bradford of Nice, anonieme steden waarin het goed toeven is voor slapende cellen. Maar ik ken het prototype van deze jongens maar al te goed, en ze lijken precies op hun soortgenoten in Frankrijk, België, Frankrijk en Duitsland*.* 

If it looks like a duck, swims like a duck and quacks like duck, then it probably is a duck.

En zo eindigt de rondreis  door Europa van Arthur van Amerongen, door de achterwijken van de omvolking en langs de zonsondergang van het Avondland. In oktober verschijnt Safari Eurabia in boekvorm, inclusief de mogelijkheid om dat boek te laten signeren op het Tweede Boeckenbal in de Bullekerk. Daarover later meer. Het boek reserveren kan al bij Bol.com maar je kan beter wachten op de gelimiteerde GeenStijl-editie, met een omslag door huisvogel Cortés. Arthur piekert ondertussen op een nieuwe serie voor het stijlloze weblog: De Boze Blanke Man en de Ondergang van Nederland.