Geenstijl

Nederland helt gevaarlijk over naar één zijde

D’r hoeft maar één boer met zijn New Holland naar een A-weg te lonken en alle vigerende verhoudingen in Dit Land vallen op hun plek. De posities van de politiek, hun pers en alle andere pionnen en paria’s van de polder staan scherp op het netvlies opgesteld.

Nederland lijkt op een breekpunt te staan en de boer is de laatste barricade. Niet in de media - daar is de boer de grote boosdoener. In Stroe staan tienduizenden boeren bijeen op een eigen demonstratie maar nog weet de systeempers het in een dreiging om te zetten. AD heeft een chirurg gevonden die roept dat er mensen dood gaan vanwege een paar trekkers op de A12 (dat hoor je ze nooit zeggen bij dagelijkse forensfiles), een regiojournalist van dezelfde krant maakt een filmpje van een rij trekkers die keurig rechts rijden op een driebaansweg, maar: ZONDER KENTEKENS!, en een GroenLinks-Kamerlid heeft meteen een sneu sneertje paraat. Op de staatsradio vraagt een presentatrice hoe deze mensen bestraft kunnen worden. Demonstreren mag - maar alleen als het netjes aangeharkt blijft en niemand op het gras loopt. 

Hoe kwamen we op dit breekpunt, waarop het eigendomsrecht ook al niet meer heilig is maar media massaal de kant van de macht kiezen, als tassendragers in een tribunaal tegen de boeren? De rot zit in het hart van de democratie niet in het lichaam.

Al decennialang bikt Brussel soevereiniteit van de Nederlandse Staat en daarmee haar ingezetenen af - de pers vindt het prima, EU doubleplusgood. Meer dan een miljoen kiezers die stemmen op de PVV (en in mindere mate op de SP) worden buitengesloten zodra hun vertegenwoordigers het parlement betreden - daar geldt een cordon sanitaire en de pers vindt het prima, want Wilders is onfatsoenlijk en respectloos. Drie uitslagen van referenda in de afgelopen 17 jaar werden allemaal op de parlementaire composthoop gekieperd, onder instemmend knikken van de inktkoelies want de kiezer is immers “ongeïnformeerd over ingewikkelde onderwerpen”, zo propageren de media in een ironisch brevet van onvermogen over hun eigen kwaliteit van berichtgeving. De pers hebben een gigantisch probleem: ze haten gewone burgers, die wel moeten klikken en hun krantjes moeten kopen, maar óók braaf moeten doen wat de baas hen vertelt.

Aan de Haagse kant is het niet minder heikel gesteld. Twaalf jaar Mark Rutte is twaalf jaar visieloos beleid, ingebed in politieke marketing, de mening van focusgroepen en ongezonde overcorrecties op de waan van de dag. Onderhuids brokkelden de fundamenten van bestuur af: verdwenen bonnetjes, geheime rapporten, de hel van het toeslagenschandaal, waarin de volle kracht van een tirannieke overheid neer sloeg op weerloos gemaakte burgers. De Rutte Doctrine.

In die visieloze wanorde zagen activistische krachten hun kans om het systeem te hacken volgens hun ideologie. Door de Staat (en de Postcodeloterij) gesubsidieerde belangengroepen gingen het gevecht aan met de staat, via rechters en rechtbanken waar een belerend linkse moraal van schuld en zonde de scepter zwaait - de religie die god verving in ‘68, zo het cliché wil. Met verjaarde verdragen over vluchtelingen in de hand of met klimaatdoelen zonder route op hun kompas dwongen ze via de rechter de Staat tot actie, en de Staat gehoorzaamde want Rutte geeft immers zelf geen richting. Leunend op wetenschap die vaak ook van (links, klimatologisch of Leo Lucassoïde) ideologie en activisme is vergeven worden meningen tot feiten gevoetnoot - en media, te dom om zelf na te denken, verdedigen bij het woord “wetenschap” de bevindingen alleen al omwille van het woord “wetenschap”. Want “wetenschap”, dat staat ergens voor - ongeacht hoe vaak media al hebben laten zien dat met name overheids-adviserende wetenschappers gecorrumpeerd zijn door politieke belangen: het WODC, het RIVM en het OMT zijn slechts enkele voorbeelden van de afgelopen jaren. De transwaanzin laat zien dat wetenschap steeds vaker óók maar een mening is, en zo kun je ook denken over de groteske beweringen die lichtzinnig over “het klimaat” worden gedaan.

Vandaag stappen boeren op hun trekkers en vreest het grauw een “recht van de sterkste” situatie. Maar wat rest de boer (of de burger) nog wanneer het recht van het recht is gekaapt door Urgenda, D66-rechters en dogmatisch linkse ideologieën over het klimaat, migratie en cultuur? Niemand anders helpt ze: Dat Rutte na de toeslagenmisdaden opnieuw premier kon worden is een institutioneel falen van de media, die op veel dossiers medeplichtig zijn aan de huidige bestuurlijke misère waarin tegenstrijdige belangen, arrogante vertegenwoordiging en ideologisch activisme tot hoogspanning leiden. Activisme en ideologie die in de media alle ruimte krijgen voor hun morele marketing tegen individuele burgers. Die moet worden bijgeschoold, opgevoed en aangepast.

Politici, de pers en door de overheid gesubsidieerde activisten bedreigen boeren in hun have en goed, in bestaansrecht en bestaanszekerheid, op hun eigen erf, in de stee en in hun stamboom. Niet andersom. Ongeacht de vraag wat de boer béter kan doen voor biodiversiteit, de behandeling van dieren of het beheersbaar houden van de bedrijfsschaal: wie de kant kiest van de macht op momenten waarop de overheid zich deze zaken aanmatigt en permitteert, nomineert alle burgers als het volgende doelwit van de Staat. De boer, dat is de laatste barricade, de rest van het land is al gedomesticeerd door het grauw.

(steungeenstijlkthxbai)