Geenstijl

De Profeet van Molenbeek heeft de zon van het Iberisch schiereiland verruild voor de gure wind op het eiland Albion. Safari Eurabia bezoekt: lijdzaam Leeds

Reizend door de Midlands, met de meest treurige en zelfmoordopwekkende steden van het Verenigd Koninkrijk, denk ik regelmatig: het schiet hier nog niet echt op met de omvolking en de nieuwe mens der toekomst, zoals geschetst door Richard Coudenhove-Kalergi in zijn Praktischer Idealismus: 

De toekomstige mens zal van gemengd ras zijn. Hedendaagse rassen en klassen zullen geleidelijk verdwijnen als gevolg van ruimte, tijd en het verdwijnen van vooroordelen. Het Euraziatische-negro ras van de toekomst, dat zal lijken op de oude Egyptenaren, vervangt de verscheidenheid van volkeren met een verscheidenheid aan individuen.

Het Engelse ras - nou niet bepaald de meest fraaie Kaukasische species - blijkt onverwoestbaar, net als de Britse klassenmaatschappij. In het beste geval vindt er assimilatie plaats in de getto's van steden als Manchester, Blackford en Blackburn: een tokkiemeneer met bierbuik, tattoos en Beckham-shirt, hand in hand met een juffrouw uit West-Indië of Afrika. 

Coudenhove-Kalergi ligt op mijn nachtkastje, samen met Le Grand Replacement van Renaud Camus, de Pim Fortuyn van Frankrijk maar dan echt rechts en veel nichteriger.  

De werken van Coudenhove-Kalergi en Camus sluiten natuurlijk wel mooi aan bij de Eurabia-theorie van Bat Ye’or: een volslagen geïslamiseerd Europa dat wordt opgeslokt door de Arabische wereld. Het Verenigd Koninkrijk telt ruim 67 miljoen inwoners, waarvan 3, 5 miljoen mohammedaan is. Er is dus nog heel wat werk aan de winkel voor de missionarissen uit Saudi-Arabië en Qatar. Het opkopen van voetbalclubs is natuurlijk een aardig begin van de sluipende islamisering, maar als je vervolgens de Champions League niet wint, ondanks al die stinkende petroponden, dan denk het plebs ook: nou, onze God van Engeland is een stuk beter dan hun God van de Woestijn.

Over Leeds hoorde en las ik de engste verhalen over no-go areas die geterroriseerd worden door zwarte en Aziatische bendes maar  je kan Leeds ook door een GroenLinks-bril bekijken en concluderen dat de stad een toonbeeld van multikul is. Maar dat betreft vooral het culinaire aspect van de Capital of The North. Ik heb er uitmuntend gegeten, en met name Mommy Thai is het vermelden waard. En het kost allemaal geen drol en het is vaak ook nog eens halal, behalve Mommy Thai want die is zo haram als de pest.  

Overigens bestaat de bevolking van Leeds officieel voor 85 procent uit blanken, en daar worden dan ook zigeuners en “Irish Travellers” toe gerekend. 

Slechts drie procent is mohammedaan maar het was toch de islam die de grauwe stad (waar wel de Gang of Four vandaan komt, respect) journalistiek op de kaart zette door de aanslagen in Londen op 7 juli 2005. De zelfmoordterroristen Hasib Hussain, Shehzad Tanweer, Mohammed Sadique Khan en Germaine Lindsay kwamen uit de wijk Beeston. 

Het is een aardige tippel van Mommy Thai naar Beeston en het is dat de zon schijnt want anders had ik me opgehangen aan een van de schaarse bomen tussen de Engelse Plattenbau. Wat een narigheid nou toch weer, en wat een uitzichtloosheid. Een jongen met hersens hier moet wel aan de heroïne en de crack gaan of zich tot de islam bekeren, of zelfmoordterrorist worden als hij reeds van de mohammedaanse persuasie is.

Dit is de horror die Theodore Dalrymple schetst in zijn bestseller ‘Leven aan de onderkant’. In de woorden van oom Rob Hoogland: de hedendaagse softheid en de verwaarlozing van de eigen verantwoordelijkheid hekelend, rept hij regelmatig over de geestelijke, culturele en emotionele armoede in zijn land, die in zijn ogen vaak wordt gekenschetst door ernstig alcoholmisbruik en in de hand gewerkt door de onverschilligheid van een upper class zonder enig moreel gezag.

Leeds is de perfecte kweekvijver voor salafisten. De Britse neurobioloog en schrijver Kenan Malik heeft het hele proces van radicalisering van de Vier van Leeds uitgebreid beschreven in de Making of a British Jihadi. 

De leider van de groep, Mohammad Sidique Khan, was populair op school en kreeg de bijnaam 'Sid'. Hij was bevriend met de incrowd in Beeston en had zowel blanke als Aziatische vrienden. Niet de koran maar crack leidde onze  Mohammad naar de jihad. Niet dat hij ging gebruiken hoor, integendeel: hij ging de crackdealers in Beeston juist bestrijden. Met hand en tand. Voorwaar, één goede en rechtvaardige zaak! 

De dealers waren voornamelijk jonge “Aziatische” mannen met flitsende auto's, luide hiphop en nog luidere bling die zich vestigden in crackhuizen en in het plaatselijke park. Zeg maar het zeer irritante type streetracers dat ik beschreef in mijn feuilleton over Bradford.

Mo en zijn kornuiten - aanvankelijk nog niet helemaal gespeend van humor - noemden zichzelf de Mullah Crew en de Mullah Boys. Van het een kwam het ander en de leden van de Crew keerde in de metro van Londen terug naar hun Schepper. 

Ik weet niet of het door de aanslagen op 7 juli komt, maar de islam leed aan lichte  imagoschade in Leeds. Een paar jaar geleden bedacht het Leeds Muslim Youth Forum daarom een vrolijke postercampagne met de titel I am Muslim als absolute trigger:

De actie kwam niet helemaal uit de lucht vallen en was een reactie op een persconferentie van de politie van Leeds dat er een alarmerende toename in de stad was van “islamophobic hate crime”.

Overigens kan de politie van de grote stad Amsterdam een voorbeeld nemen aan hun collega’s in Leeds en West Yorkshire want die zetten allerlei snuiters die verdacht worden van van alles en nog wat gewoon op hun website én in de plaatselijke kranten. U moet zelf maar even een diversiteitsonderzoekje doen maar ik heb zo het idee dat de 85 procent blanke inwoners van Leeds niet helemaal correct vertegenwoordigd zijn in de boevengalerij. 

De meeste misdrijven en misdaden vinden plaats in de “hippe wijk” Harehills, volgens de yellow papers een no-go area. Ik wandelde overdag door de wijk en het viel allemaal weer reuze mee: de vertrouwde bazareconomie met vreettoko’s, gokwinkels, heel veel apotheken en ranzige supermarkten als Asda en Ocado. Hier begon Michael Marks, een Joodse vluchteling uit Wit-Rusland, samen met Thomas Spencer hun later wereldberoemde keten. De Joden van Harehills vind je alleen nog op de begraafplaats, een groene oase van rust in de stinkstad Leeds. 

Op mijn UK Depressie Schaal scoort Leeds uiteindelijk een dikke 9, net iets minder dan buurman Bradford. En dan moeten Dewsbury, Rotherham, Birmingham en Telford nog komen. Dat wordt een fotofinish van de race van de meest treurige stad van de Midlands!

Arthur van Amerongen maakt voor GeenStijl een rondreis door Europa, door de achterwijken van de omvolking en langs de zonsondergang van het Avondland. Als volleerd wereldreiziger trotseert hij daarvoor met een klein budget menig beschimmeld hostel, karige koffietentje en als het moet: een stenen bankje in een stadspark. Desalniettemin is deze reis een kostbare aangelegenheid dus uw gulheid om Ome Tuur gevoed, verwarmd en gemotiveerd te houden op zijn barre bedevaart langs de historische artefacten van de Europese islam en ideologische boobytraps van de stille burgeroorlog, wordt hogelijk gewaardeerd: