Geenstijl

De Profeet van Molenbeek heeft de zon van het Iberisch schiereiland verruild voor de gure wind op het eiland Albion. Safari Eurabia bezoekt Bradford en het klinkt net zo grauw als het er uit ziet

De gevaarlijkste mohammedanen die ik tot nu toe tegenkwam tijdens mijn safari door Engeland, waren de Fast & Furious-Paki’s in Bradford, ook wel Pakiford, Bradistan en Curry Capital of Britain genoemd. Zelfs op zebrapaden moest ik rennen voor mijn leven. En altijd weer van die grijnzende kamikazes met een pot frituurvet in het haar achter het stuur en keiharde kerriepop knallend uit de blasters. 

Overigens was ik de eerste Nederlandse kaaskop die de übercoole langspeler Disco Se Aagay van Nermin Niazi and Feisal Mosleh in huis had, dus ik heb niks tegen Paki’s. En voor een bordje nihari mogen ze me altijd wakker maken. 

Heel Bradford hangt vol met bewakingscamera’s maar net als in Pyong aan de Amstel lijken ze hier niet aan een plukze-wetgeving en etnisch profileren te doen. Wat een levensmoede idioten en ze pleuren het allemaal ook nog eens op YouTube, zoals  hierboven: 'Leeds & Bradford Car Show With Dem Fucking Certified Drivers', dat begint met een geweerschot.

Inmiddels wordt het zelfs de politiek te bont. Imran Hussain, parlementslid voor Bradford East, deed een verplicht nummertje voor de bühne: "Bradford heeft een gevestigde autocultuur met veel autoliefhebbers die willen pronken met hun opgepimpte auto's. Maar deze roekeloze chauffeurs geven de keurige autoliefhebbers van Bradford een slechte naam. Deze streetraces moeten stoppen!”

Mijn theorie over mannetjes die ziekelijk pronken en rondscheuren met hun hoerensloepjes - je ziet het vooral bij Turken, Marokkanen, Paki’s en andere leden van de niet-westerse religie - is dat ze te weinig neuken en/of kleine pielemuisjes hebben gekregen van de de Grote Kleier. Ga toch eens fietsen, jongens. Da’s beter voor het klimaat.

Iets anders dat mij onmiddellijk opviel in Bradford was de stank. Ik heb thuis een uitgebreid geurenkabinet maar deze meur kende ik nog niet: een keiharde mix van industriële luchtvervuiling, riool, uitlaatgassen, currydampen, bloesem en last but nog least de beruchte recycling-fabriek, volgens kenners de hoofdoorzaak van de Bradford Stink. Vorig jaar stierven 200 Bradfordians door luchtvervuiling en als je hier niet wordt vermorzeld door Curry Kamikazes, kan je ook nog doodgaan in het plaatselijke stadion van de Bradford FC, bekend van onze Robert Molenaar: to live and die in Bradistan.

Niet voor niets staat Bradford op de vierde plek in de top tien van meest verschrikkelijke en deprimerende en zelfmoordopwekkende woonoorden in de UK. 

In juni 1995 en in juli 2001 braken er dan ook heftige rellen uit. Bedrijven en winkels werden verwoest, honderden politieagenten raakten gewond. Hele delen van de stad stonden in brand. De schade bedroeg £ 27 miljoen. De aanleiding was een aangekondigde mars van het Front National door de stad, in weerwil van een verbod van de regering.

Ik ben niet ongevoelig voor marxistische theorieën over Pauperismus, Verelendung en Lumpenproletariat en vind het dan ook logisch dat de islam hier gedijt als een roos op een mestvaalt. 

De gemarginaliseerde en gediscrimineerde Pakistaanse gastarbeiders in Bradford richtten in de jaren vijftig honderden troostmoskeetjes op, verdeeld over sektes en tribale etniciteiten als de Barelvi, de Deobandi, Pathan, Punjabi, Mirpuri, Bengali en Gujarati. 

Toen zond de Grote Pottenbakker Barelvi Pir Maroof Shah, die een aantal moskeeën bouwde voor zijn volgelingen in Bradford en in 1973 de World Islamic Mission oprichtte. Sufi Abdullah Khan Sahib bouwde in het begin van de jaren tachtig een soortgelijk Barelvi-imperium op in het gebied.

De Raad van Moskeeën in Bradford begon in samenwerking met Labour jongens en meisjes te scheiden in het onderwijs en introduceerde shariarechtbanken. Labour-politicus Roy Jenkins, die met zijn integratiebeleid gelijke kansen met culturele diversiteit wilde bieden aan het stemvee, werd aan alle kanten ingehaald door ex-journalist Kalim Siddiqui met zijn Muslim Parliament of Great Britain. Jenkins moest uiteindelijk toegeven dat zijn beleid nul integratie van de moslimcultuur en religie in de Britse samenleving had opgeleverd.

De Rushdie-affaire verenigde de gespleten en gefragmenteerde moslimgemeenschap in Bradford én Engeland en de simpele buurtimams werden al dan niet met geweld vervangen door radicale leiders.

Bradford werd een kweekvijver voor jihadisten die in 2015 naar Syrië trokken, met de zusjes Sugra, Zohra and Khadija Dawood én hun 9 kinderen als de beruchtste huurlingen. Benieuwd wat er met die gezellige familie is gebeurd want op Google stagneert de berichtgeving vanaf 2015. Nederland had ze allang teruggehaald en nog dezelfde avond zat het hele clubje bij Khalid en Sophie te jammeren dat ze het slachtoffer zijn van islamofobie. 

Spiritueel als ik ben, bezocht ik een Eid Al Fitr-gebed in het Infirmary Fields-park achter de grote moskee van Bradford en de Umma had alles picobello geregeld. 

De Umma Welfare Trust is razend actief in Bradford. Deze wereldwijde club doet veel aan liefdadigheid, zoals voedselbanken en hulp aan bejaarden en eenzamen, maar het doel is natuurlijk puur missionair: zieltjes winnen.

Het gras was afgedekt met plastic, en waren twee blanke mannetjes (type AC/DC-fan, bierbuik, lang haar, kalend) voor het geluid. De vrouwtjes mochten helemaal achterin het park bidden. 

De imam van dienst hield een ellenlange toespraak over de Palestijnen en ik kreeg een gratis pen, een kladblokje en een gebedenboekje van de Umma dus mijn dag kon niet meer stuk. 

Na deze verkwikkende ervaring werd het tijd voor een safari door de levensgevaarlijke Toller Lane, volgens de Yellow Papers net als Whalley Range in Blackburn een no-go-area.  Mijn oma zei al: nooit geloven wat er in de krant staat en het goede mensje had gelijk. 

Alle non-binairejurken op straat groetten mij vriendelijk en de ranzige buurtsuper bulkte van bier, wijn en flessen sterke drank. Ik was ontroerd door het schitterende verval van Toller Lane: een waar paradijs voor fotografen.

Ik ontvang vrijwel dagelijks haatpost van Nederlanders die in Engeland wonen met altijd dezelfde noodkreet: je schetst een walgelijk beeld van ons geliefde Albion waarin wij ons niet herkennen. Waarom laat je de mooie kanten van het Verenigd Koninkrijk niet zien, met je deprimerende rotfotootjes waar je ook nog eens vijftig cent het stuk voor vangt? Doe toch eens gezellig en wees eens lief. 

Ja, hallo! Daarvoor ben ik niet door GeenStijl weggekocht bij de Volkskrant! Als ik advertorials over Britanistan wil schrijven, stap ik wel over naar de Arts & Auto of naar de Kampioen. 

Maar goed, ik ben ook niet de beroerdste dus hier wat hete Tips van Tuur. Bradford heeft een Bronte Museum en is de geboorteplaats van David Hockney. Er is een prachtig muurportret van de jonge-knapen-in-zwembaden-schilder in de wijk Little Germany. Dat fascinerende spookwijkje - de erfenis van de ooit zo florerende wolindustrie - wordt regelmatig als decor voor speelfilms en series gebruikt.  Downton Abbey! Het hoofdkwartier van de Peaky Blinders! 

Laat ik daarom afsluiten met een ontroerende kwoot van David Hockney over zijn Bradford: "This big city I live in may be grey and black, but there is a magic in it if I look at it closely."

Arthur van Amerongen maakt voor GeenStijl een rondreis door Europa, door de achterwijken van de omvolking en langs de zonsondergang van het Avondland. Als volleerd wereldreiziger trotseert hij daarvoor met een klein budget menig beschimmeld hostel, karige koffietentje en als het moet: een stenen bankje in een stadspark. Desalniettemin is deze reis een kostbare aangelegenheid dus uw gulheid om Ome Tuur gevoed, verwarmd en gemotiveerd te houden op zijn barre bedevaart langs de historische artefacten van de Europese islam en ideologische boobytraps van de stille burgeroorlog, wordt hogelijk gewaardeerd: