Geenstijl

Even weg van het Safari-pad een uitstapje naar andere oorden. Denkt u wel eens aan migratie? Onze huiswijndrinkende wereldreiziger denkt met u mee! Vandaag zijn we in Colombia: Spotgoedkoop, tropisch, geil en ruig, dus niet voor watjes

Eigenlijk wilde ik met pensioen gaan en mooi opdrogen in Colombia en niet in het gezapige Portugal. Maar ja, de mens wikt en de vrouw beschikt. Ik raakte op slag verliefd op het krankzinnige land toen ik nietsvermoedend terecht kwam bij het Carnaval de Negros y Blancos in het wonderschone zuidelijke stadje Pasto. Jawel, het carnaval der Negers en Blanken. 

Negers poederen zich dan wit met meel en de blanken doen een blackface. Nog een leuk detail: UNESCO beschermt het feest omdat het een Intangible Cultural Heritage of Humanity is. En wij met ons onschuldige kinderfeestje maar racistisch zijn volgens die gekke Sylvana van Jamaica en haar breiclubje: de VN-werkgroep voor Mensen van Afrikaanse Afkomst.  Cultuur is er sowieso zat in Colombia, zoals dit poëziefestival waar Jules optrad en zijn Oh Kut in het Spaans live werd vertaald door een kunstbroeder. Hilarisch! 

Qua cultuur is het immense domein van Pablo Escobar, Hacienda Napoles, is een absolute aanrader. De villa van Don Pablo, iets buiten Medellin, is helaas gesloopt en de uitbaters hebben van Hacienda Napoles een themapark van gemaakt, met obligate educatieve nonsens, wat zielige dieren en een speeltuin. De natuur is echter ontzagwekkend en precies het decor van Narcos. Wellicht kan een nakkie coke er ook geen kwaad, al is het moeilijk chillen tussen de honderden gillende Colombiaans kindjes die een dagje uit zijn. Ook leuk: Het Museum van de Inquisitie in Cartagena de Indias en aansluitend een literaire wandeling in de voetsporen van Gabriel Garciá Márquez. Gabo is voor Cartagena wat Connie Palmen voor Sint Odiliënberg is.

Mijn grote vriend Tom Lobo woont er er met zijn man op een enorme paardenranch en is Colombia-specialist. Hier is hem in vol ornaat:

Vastbesloten alternatieven te vinden voor het burgerlijk intellectualisme waarin hij opgroeide, was de Hagenees commercieel succesvol in (niche-) marketing in de entertainmentwereld. Kom er maar in, Wolfje! 

Lobo: "Colombia is een heerlijk land zonder betutteling, heel weinig regels, zeg maar rustig wetteloos, pretentieloos, heerlijke natuur, geweldig klimaat. Mooie mensen. Genoeg ruimte om met echtgenoot intens te genieten van alle viervoeters in onze ‘achtertuin', om te relativeren, te lachen en te ‘vrijdenken’. Een grachtengordeldame vragen wat zij van spruitjes vindt is ongeveer hetzelfde als een Hollander vragen hoe hij in Colombia aardt, maar vooruit. Nederlanders zijn gewend aan (voor)oordelen. Ik verdiende mijn geld met marketing en rekende uit dat ik kon stoppen. Die realisatie deed mij de containers volladen. Ontsnapt aan de betutteling en de motregen. Eerst vier jaar Israël (te tribaal en religieus)  toen zes jaar Zuid-Afrika (te raciaal en antisemitisch en bovendien vre-se-lijke Hollanders, Gooise types die nog met spiegeltjes naar de markt gaan) en inmiddels alweer acht jaar Colombia. Een land waar punctualiteit en regeltjes gelukkig niet tot het basispakket behoren. 

Helaas deugdelijke communicatie ook niet. Evenmin als het horloge, dat is hier is uitgevonden noch verbeterd. Maar daarom kan men wel vrolijk naar heer politieagent (niks woke, niks agentes) zwaaien met de vrije hand, terwijl die andere hand een mobiel tegen het oor houdt bij het door het rode licht rijden. Tuurlijk, soms met dramatische gevolgen. Freddy Rincon, voormalig captain van het Colombiaanse voetbalteam probeerde dat ook deze week, wellicht met wat toegevoegde genotsverhogende middelen. Die bus minderde geen vaart. Vandaag is Rincon’s begrafenisplechtigheid. Van het soort massa-evenementen dat het volk eens in de zoveel tijd nodig heeft. 

Zelf rij ik immer nuchter, dus hooguit moet ik zo’n agent omgerekend 11 euro betalen als hij zijn dagelijkse steekpenningenquotum nog niet gehaald heeft. Ik zwaai wel naar hem van achter kogelvrij glas. Na een paar venijnige roofovervallen, waarbij de laatste keer een kogel uit mijn borst gepeurd moest worden, ben ik toch wat voorzichtiger geworden. 

De Colombiaanse volksaard dicteert dat je niet op je horloge moet kijken of denken dat je een afspraak kunt maken, of dat iemand zich daar aan houdt. Een horloge is louter nuttig als prooi voor de vele criminelen. Dat zijn praktizeerders van het ‘papaja principe’. Jij hebt van iets twee. Een ander heeft niets. Dan heeft hij ‘recht’ op één van die twee. Of jij dat nu leuk vindt of niet. Hij neme... Het leven is hier ook in geld uitgedrukt extreem goedkoop. Niemand heeft hier geld voor, of zorgen over morgen. En om nou te gaan werken is iets te veel gevraagd. Dus denk niet dat je eventjes een loodgieter of elektricien belt. Handig is ook dat het niemand interesseert of je homo, joods, of anderszins tot een minderheid behoort. Sorry dus voor die nichten die hier naartoe komen en zich beledigd willen voelen. Het interesseert mensen geen moer.

Een Nederlander wordt natuurlijk wel onder de Gringo’s gerangschikt. En Gringo’s zijn ATM’s (geldautomaten). Je beste vrienden generen zich er niet voor regelmatig ‘help me?’ te kwelen als ze geen geld hebben voor een ‘niet noodzakelijke’ droomreis. Spaans spreken helpt. Of heel goed zijn in gebarentaal. Colombia is zo’n groot land dat de bewoners het beschouwen als het hele universum. De meeste mensen hebben zelden of nooit buiten hun eigen stad gereisd. Ze zien het nut niet in van het leren van een tweede taal. Toevallig zag ik deze week voor het eerst in acht jaar een auto met een buitenlands kenteken. Dat was schrikken. Uit Ecuador. 

Toerisme is er wel, maar de meute trekt hoofdzakelijk naar een Spaans koloniaal paradijs zoals Cartagena, of naar het Amazonegebied. Hier komen wonen beveel ik iedereen van harte aan. Tenminste, als je mentaal die switch kan maken. Eerst maar eens rondreizen. Een budget van $50 per dag volstaat, met $500 kan je natuurlijk veel meer. Geen minutieus voorbereide programma’s maken. Om kleding geeft niemand hier ene donder dus maak je niet tot lustobject voor papajisten. Hier in Cali is het t-shirt, shorts en Havaianas. En elke week een flesje van 120 ml muggenspray. Geniet van de oneindige vrijheid, en van de overweldigende natuur. Van de Spaanse koloniale architectuur, het lokale keuken, de (veel te luide) salsa. Dompel je onder in de oneindige feestvreugde, want Colombianen houden van lang tafelen in de open lucht. En, laat je vooroordelen en je zucht naar frikadellen thuis, want dan kan je beter naar Torremolinos afreizen. 

Hier echt komen wonen? Van harte aanbevolen. Je budget? 95% van de Colombianen leeft redelijk comfortabel van 250 euro per maand, inclusief huur, eten en baby's. Er zijn heel weinig Nederlanders hier, maar wel allemaal aparte karakters. Voor een verblijfsvergunning helpt het om een Colombiaan(se) te verschalken. Die zijn ongeacht de sexe met bosjes beschikbaar. 80% van de Colombianen groeit op met slechts één biologische ouder. Wellicht daarom maakt leeftijd ook niet uit. Hoho, pedofielen gaan weer naar Thailand, daar doen we hier niet aan. Facebook heeft groepen voor Nederlanders alhier, en daar worden alle vragen keurig beantwoord. Kijk bij ‘naarColombia.com’, ‘Colombia Magazine’, ‘Holandeses in Bogota’, ‘Embajada de los Países Bajos en Colombia’, en zoek verder. Of stuur mij een e-mail: tommielobo [at] gmail. Goede reis, en tot ziens in Cali!"

Gracias, Don Tommie!  Mijn broertje Willem heeft op mijn aanraden ook nog een jaar in Colombia gewoond maar is toch meer het Thailand-type, waar hij inmiddels al met al 20 jaar woont.

Willem: "Bogota: de plek waar ik volgens jou, hermanito, de hipste mensen op aarde zou treffen, waar ik Spaans kon leren, waar ik de salsa kon oefenen, en waar ik bovendien makkelijk een baantje kon vinden. Ik bekeek nog wat websites en paar video's over Colombia en boekte een ticket. Vanuit het guesthouse heb ik een kamer gehuurd in Chapinero (150 euro/maand). Kamers kan je huren via deze site. 

Een groot probleem in Bogota, in vergelijking met Thailand, is het aantal bedelaars dat vanaf 7  uur ‘s avonds de straten overneemt. De Colombianen gaan naar binnen in hun met ijzeren spijlen beveiligde huizen en de bedelaars lopen met afvalzakken vol karton en plastic rond om een eurootje bij elkaar te schrapen voor een pijpje bazooka. Bazooka is een soort afvalproduct van cocaïne en kost 60 eurocent per gram. 

Eind januari begon het schooljaar in Colombia kreeg ik een baantje bij deze toko: The American School Way. Ik ben daar gewoon naar binnen gestapt, had een gesprek van 30 minuten, en kon de volgende dag aan de slag. Het salaris was niet denderend (6 euro per uur), maar de Spaanse en Franse les kreeg ik er gratis. Ik verdiende slechts 30 euro per dag maar ik kon met mijn baantje wel een green card (cedula) krijgen en een bankrekening openen. 

Voor expatpaupers is er gratis bier te krijgen in de Vintrash Bar op “Gringo Tuesday”. Dat is een soort culturele avond, en als je Engels praat en aan een tafeltje gaat zitten met Colombianen dan krijg je bier voor nop. Daarna kan je natuurlijk naar een afterparty. Afterparties zijn vaak ergens clandestien op drie hoog in een huis, vaak op een dakterras. Coke is 3 – 8 euro per gram. Ik heb per ongeluk eens 20 dollar gegeven aan een huisdealer en die kwam terug met een zak marcheerpoeder ter grootte van een pingpongbal. Ik heb het uit wanhoop maar aan iedereen uitgedeeld en heb aardig wat vrienden gemaakt toen.

Ik kan het mis hebben, maar cocaïne kan je eigenlijk op iedere straathoek wel krijgen. Hier is wat meer informatie: "Cocaine is actually legal (to an extent) in Colombia, but the buying and selling of it is illegal. The trick for the dealers is to give it as a “gift” with another purchase. For example, 30,000 Colombian pesos is pretty steep for a single can of beer, but you’ll get a complimentary gift for that. That “gift” is worth a couple hundred per gram in big cities like New York City or London, so it’s no surprise why Colombia gets a lot of tourism solely for cocaine."

De dames zijn eigenlijk ook wel vrij makkelijk te scoren via de gebruikelijke kanalen als Tinder en POF. De dames in Colombia zijn mooi en nooit saai. Altijd maar weer dat dansen werd ik echter na verloop van tijd wel moe van. Dus ik zou zeggen, ga er heen als je zo ongeveer 25 jaar bent want de avonden zijn lang en de nachten nog langer. Sportief zijn de dames ook. Ze dansen veel en op iedere zondag de ciclovia. De stad Bogota is dan autovrij en iedereen gaat fietsen of skeeleren. Het is altijd 20 graden dus dat is lekker fietsweer. En doe mee aan de Zombie Walk! 

Je zal denken waarom alleen naar Bogota en niet naar Medellin of Cali of zo. Je hebt gelijk, er zijn veel mooiere plekken dan Bogota maar daar kon ik door mijn schamele inkomen niet naar toe. Een paar ruige feesten en je halve maandsalaris gaat er doorheen. Als je daarnaast ook een paar keer beroofd wordt via een truc of in een dronken bui, dan houdt het reisplezier snel op. Een tip is daarom een zak geld mee te nemen als je in Bogota gaat werken. Na een jaar hield ik het voor gezien. Ik sprak Spaans en Frans, had vijf vriendinnen gehad, heb de salsa geleerd en kreeg zelfs nog een baan aangeboden op de The Pontifical Xaverian University (40 euro/ uur). Maar zoals je al aangaf: ik ben meer het Thailand-type. Ciao hermanito!"