Geenstijl

Ooit gaat die bom op het Mediapark vallen.

Wij noemen geen namen. En we stellen alleen maar vragen. Maar nu de deksel van de beerput is komt hopelijk álle stront bovendrijven. Want denk vooral niet dat het soort van Metoo-proleten als Jeroen Rietbergen alleen te vinden zijn bij de commercielen of het exclusieve eigendom van de De Mol-clan zijn. De Gooische matras is een vies matras vol stinkende vlekken, maar iedereen op het Mediapark slaapt er op. Ook de publieke omroepen. Nogmaals, wij noemen geen namen. Maar wij horen en luisteren. Ranzige verhalen, over handtastelijkheden en ongewenste gedrag richting minderjarige jongens en meisjes. MeToo-misdaden gepleegd door de allerhoogsten in rang, zonnekoninkjes en kroonprinsjes hoog in de ivoren NPO-torens. En als we wel namen noemen dan maar Francisco van Jole, de Jeroen Rietbergen van BNNVARA. Van Jole kwam er in elk geval eerlijk voor uit. Of werd door anderen voor de tram geduwd. Denk vooral niet dat hij de enige is binnen de 'verschillige' VARA-gelederen die graag zijn witte onderbroek laat zien aan stagiaires en productiemeisjes. Denk vooral niet dat seks in ruil voor een beter baantje, een carriere als tourmanager, een talentenjacht winnen of beloofde roem en gouden bergen alleen maar speelt in de coulissen van edelkitscherige De Mol-formatjes die zich per definitie al te makkelijk lenen voor grenzeloos misbruik. No sir! Denk verder. Denk aan bekende Unieke Talenten, door u betaald,  waarover we allemaal wel eens hebben gehoord hoe graag ze stagiaires (M/V) op hun bureau dubbelklappen. Stagiaires (M/V) die niets durven te zeggen. Uit angst voor de machtige mediawereld. Uit angst voor de grote contracten. Uit angst voor intimiderende juristen. Uit angst voor hun toekomst.

Face it: de mediawereld, al helemaal de TV-wereld, is een wereld die de allergrootste ego's en narcisten aantrekt. Ego's en narcisten die onophoudelijk kritiekloos door 'kwaliteitsjournalisten' op een schild worden gehesen, die jaar in jaar uit uitsluitend te horen krijgen hoe perfect ze zijn, hoeveel ze kunnen maken, en nooit worden teruggefloten. (Machts)misbruik ligt daar op de loer als een slang in het paradijs. 

Er zijn er genoeg die het weten. Het al heel lang weten, jarenlang, tientallen jaren lang. En als de dampende stront komt bovendrijven zijn ze de eersten die 'we hebben het nooit geweten!' roepen. Maar ze wisten het wél. Net als al die journalisten, van enterainmentshows, roddelrubrieken en achterklapprogramma's. De reden dat ze er nooit naar vroegen is dat ze het niet wilden weten. Plausible deniability. Net als bij de dopingaffaires in de Tour de France. Iedereen weet het, niemand die het zegt, en achteraf heeft niemand iets geweten, beloofd, erewoord.

Al die jaren konden de machtswellustigen hun gang gaan, beschermd door de hoge hekken van hun gouden kooi, de rode loper uitgerold door bevriende media, niet zelden lopers en pionnen voor een ideologische strijd. Maar aan alles komt een einde. De Franse monarchie duurde weliswaar veertien monarchen lang, uiteindelijk was het hun eigen decadentie die het einde betekende. 

De gelijkenissen tussen de Franse monarchie voor de verlichting en de huidige posthedonistische, laatkapitalistische op kijkcijfers en winst gebaseerde mediamacht zijn veelzeggend. In beide gevallen gaat het om grenzeloos, schaamteloos en zorgeloos egoïsme, decadente betekenisloosheid, lust die moet worden bevredigd als leegte die moet worden gevuld, schanddaden steeds vaker vol in het zicht gepleegd door haast almachtige heesers zonder ook maar enig besef van dagelijkse realiteit. De mediazonnekoninkjes van nu mogen wat dat betreft nog blij zijn dat de guillotine is afgeschaft. 

Nu maar hopen dat Tim Hofman straks ook zijn eigen werkgevers durft te beklagen en in de verschillige beerputten van al die immer stichtelijke en zogenaamd verbindende ledenomroepen durft te roeren. Nu maar hopen dat zij die het al jaren weten eindelijk gaan praten. Nu maar hopen dat  al die andere slachtoffers bevrijd raken van hun angst en niet langer zwijgen. Nu maar hopen op genoeg kritische journalisten. Alleen nog in de journalistiek wordt Robespierre node gemist.

Nu maar hopen dat die bom, die al meer dan 60 jaar verborgen ligt onder de Gooische incestmatras waar iedereen zuipt en naait,  eindelijk eens barst.