Geenstijl

Safari is Swahili en afgeleid van het Arabische zelfstandig naamwoord safar en dat betekent reis

Safari Eurabia is de langverwachte opvolger van mijn bestseller Brussel Eurabia. Sinds de uitbraak van het Chinese virus uit Wuhan haalt de Religie van de Vrede amper nog het nieuws en dat komt de diverse machthebbers in Europa bijzonder goed uit. Het narratief van Brussel bestaat nog maar uit twee elementen: de pandemie en klimaclown Frenske’s Green Deal. Niemand heeft het nog over de islam, tot grote opluchting van de Eurocraatjes, hun kontlikkende paladijnen en de zombies van de vijfde macht. 

Er waren nauwelijks aanslagen sinds eind maart 2020. De slapende cellen snurkten zich door de pandemie heen maar in de kranten doken hier en daar toch jihadistisch getinte faits divers op: moord- en steekpartijen door eenzame wolven, suikerlijers en loslopende gekkies die toevallig mohammedaan waren, maar dit salafistisch kattenkwaad had verder niks met het Ware Geloof te maken want de islam is immers liefde.  

En er was de gruwelijke ritueel-islamitische onthoofding van de Franse leraar Samuel Paty. Opdat wij niet vergeten! 

Ik ben er stellig van overtuigd dat we in 2022 heel veel gaan horen over de islam, en hoogstwaarschijnlijk niet in positieve zin, al zijn er er natuurlijk altijd de knusse iftar-fotomomentjes van de Nederlandse politie in deze of gene moskee of muzelmaans buurthuis. Het komende half jaar ga ik daarom voor GeenStijl sporen naar steden met grote moslimpopulaties in heel Europa, zoals Londen, Rotherham, Bradford, Marseille, Nice, Parijs, Roubaix, Keulen, Berlijn, Malmö/Rosengård, Wenen, Milaan, Brussel en Antwerpen. 

Ik bezoek de aanstaande EU-verrijkers Kosovo, Bosnië en Albanië en ga poolshoogte nemen bij de rafelranden van de EU, zoals de migrantenkampen op Rhodos en andere Griekse eilanden, de kampementen in Turkije, ik ga de situatie bij de grens tussen Polen en Wit-Rusland checken en ik pak de boot naar Lampedusa en Pantelleria, die piepkleine, schattige eilandjes tussen Sicilië en Tunesië waar een legioen kansenparels ongeduldig wacht op de sprong voorwaarts naar de vleespotten van Europa. 

Komende week begin ik mijn Grand Tour naar Madrid (waar niemand de gruwelijke aanslagen van 11 maart 2004 vergeten is), trein dan door naar Barcelona (de aanslagen op de Ramblas en in Cambrils staan nog steeds op mijn netvlies) en ik sluit etappe 1 van Safari Eurabia af met Córdoba en Granada en de natte salafistendroom van de re-reconquista van Andalusië . 

**Fort Europa en de baardmannen met kromzwaarden
**De rode draad door Safari Eurabia (een uitgebreid feuilleton op GeenStijl en een vuistdik boek dat in het najaar van 2022 uitkomt bij mijn uitgever Ezo Wolf) is de prangende vraag hoe het staat met de islam in het ondergaande Avondland. Waar ligt de loyaliteit van Europese moslims: bij Allah en zijn profeet of bij de overheden van de landen waar ze wonen? Is de islam een serieuze bedreiging voor Fort Europa en zullen de baardmannen met hun kromzwaarden uiteindelijk de boel overnemen, ons omvolken en ons geliefde judeo-gristelijke erfgoed opblazen gelijk de boeddhabeelden in de rotswand van Bamiyan in Afghanistan? 

Of ontstaat er uiteindelijk gewoon een gezellige knusse Europese islam, met lekker veel homo en drank en recreatief drugsgebruik en onophoudelijk samen-op-weg-geknuffel van jodenmensen en gristenhonden? 

De lezer denkt: attenooije, wat is doctorandus van Amerongen een saaie pik geworden, wat een droge kost nou toch, hier lusten de honden geen brood van! Waar zijn de ons beloofde hoeren, krek en bacchanalen? Waar zijn de psychopathische scheldsermoenen die oom Bart ons beloofd had! Bij de baard van de Profeet en die van Frenske: waarom is die insipide pennenlikker niet lekker bij de Azijnbode blijven vegeteren tussen zijn soortgenoten? 

Nou, stelletje pantoffelhelden: als er iemand een gonzoman van de wereld is, ben ik het wel en ik zal jullie een poepie laten ruiken! 

Speciaal voor de kosmopolitisch ingestelde lezer ga ik tussen het moskeebezoek door overal lekker op de kosten van mijn geliefde chef Bart Nijman nat ontbijten, nat lunchen én copieus lunchen met de Michelin-gids in de kontzak, en uiteraard zal ik in de geest van de bestseller Costa del Coke rapporteren over alle bordelen en krekhuisjes (mits er natuurlijk een mohammedaanse invalshoek is) tussen de Oeral, de Sierra Nevada, de Galdhøpiggen in Jotunheimen en de Schotse Hooglanden. 

Tussen de bedrijven door duik ik regelmatig op met schuimbekkend triviaal getouretterketet over Sylvie Meis, Yolanthe Kabeljauw, Kaag, Buttplug Jetten, Sjoerd Goebbels Sjoerdsma, Sylvana Einstein, smulpaap Frenske en al die andere socialites en onrendabelen, want dat staat nou eenmaal in mijn wurgcontract met GeenStijl. In mijn vrijdagpreek voor HP/De Tijd houd ik me altijd erg in, kijk maar naar dit gratis jaaroverzicht, maar van dhr. Nijman moet ik echt helemaal door het lint gaan op GeenStijl. Noblesse oblige!

Voorts ben ik al maanden bezig met op academische leest geschoeide research voor Safari Eurabia maar daar zult u niets van terugvinden in mijn laagdrempelige feuilleton, dat gegarandeerd gevrijwaard zal zijn van gesnoef en intellectueel geblaat. Safari Eurabia is namelijk óók good clean fun for the whole family want gaat over gezellig reizen per trein door Europa. Het plebs moet van klimaclown Frenske immers per trein naar Torremolinos en Albufeira en ik ga voor u als een ware vakantieman uitzoeken hoe dat werkt in de praktijk. 

Nou, lees dit artikeltje eerst maar eens, over een willekeurige treinreis van Brussel naar Lissabon. De hel! De trip duurt minimaal twee etmalen en met enige pech moet het falderappes drie keer overstappen en overnachten in Madrid, of pitten in de nachttrein, waar je slaapcoupé door Balkan-geboefte wordt volgespoten met een reepdruk en je blij mag zijn als je je witte Wibra-sokken nog aan hebt als je uit je coma ontwaakt en er geen zaadklonters uit je poepertje kruimelen. 

De kers op de onvreetbare groene taart van Holle Bolle Frenske is de de woekerprijs van 300 euro die het klootjesvolk moet ophoesten voor een enkeltje Brussel-Lissabon. En dan moet je als Hollander eerst nog met de trein van 020 naar shithole Brussel/Molenbeek, voor ruim veertig pietermannen. En dat terwijl je voor 14 euro in amper 3 uur tijd naar Faro vliegt! 

U zult in het ruim 40-delige feuilleton ook uitgebreid mijn verslagen gaan lezen over het grensverkeer tussen al die lieve Europese zusterlanden, en het gedonder met coronatesten bij de talloze diverse douaneposten die ik moet passeren. Voorwaar, niemand hoeft mij te benijden!

Omdat iedereen het altijd heeft over Brussel Eurabia maar niemand mijn bestseller en claim to fame daadwerkelijk las, geef ik hieronder een korte (lol - red.) reconstructie van de making of van Brussel Eurabia. Mocht u mijn bestseller op uw nachtkastje hebben liggen en wél stukgelezen hebben (andere titels hierrr te winnen), er desnoods in hebben gefapt, slaat onderstaande tekst dan gerust over en wacht op mijn eerste reisverslag uit Madrid, volgend weekeinde.

Ahlan wa sahlan, azzemaargeilizmagalles!

De poep raakte de ventilator in de zomer van 2007, ruim voor het uitkomen van Brussel Eurabia. Mijn tropenjaar in de krochten van mohammedaans Brussel zat er op en ik was blij dat ik samen met mijn Spaanse vriendin Paula een enkele reis naar Paraguay had geboekt. Ik was weer gaan drinken en feesten toen ik haar ontmoette en de euforie beviel me prima, na al die godvergeten sloten thee midden van de mistroostige, humorloze en geheelonthoudende baardmannen.

Onze afscheidstournee was feestelijk en onbekommerd: wandelen door de Ardennen en de Hoge Venen, badderen in Spa, na een nacht doorzakken in Luik struinen over de zondagmarkt in Luik, daarna starnakel Tombe la Neige van Adamo zingen bij herstelbier in Café Chantant Les Olivettes en afsluitend strandwandelen in Oostende en grijzegarnalenkroketjes, waterzooi, Hasseltse jenever en Rodenbach als feestelijke bekroning van onze honeymoon. Ik was vergeten hoe leuk België kon zijn.

‘Een aanslag in Brussel is een kwestie van tijd’
We sloten de wittebroodsweken af op de Poëziezomer in Watou, in de Westhoek van Vlaanderen waar ze een dialect spreken dat bij VRT-programma’s ondertitels krijgt. Het roemruchte festival werd decennialang georganiseerd door Guido Haerynck (ook wel bekend als de dichter Gwij Mandelinck, dat zijn herinnering tot een zegen mag zijn) en zijn familie. Sinds hun vertrek naar Brugge, vanwege allerlei politieke intriges, is het ooit roemruchte festijn, het lievelingetje van Gerrit Komrij (dat ook zijn herinnering tot een zegen mag zijn), verworden tot een braderie voor zondagsdichters, mond- en voetschilders en andere dilettanten.

Zoon Jan Haerynck, journalist en Jan Hoet-biograaf, had mijn strapatsen in Brussel gevolgd en een groot interview voor weekblad Knack geregeld. Er is een ongeschreven wet in de archaïsche wereld van de uitgeverijen dat je nooit met publiciteit en ketelmuziek moet beginnen voordat een boek op de markt is gebracht, maar dat vind ik gelul. De uitgever van Brussel Eurabia zei altijd dat een goed boek zichzelf verkoopt en dat je dus als uitgeverij helemaal niet veel pr en marketing hoeft te doen, maar die filosofie vertrouwde ik ook niet helemaal. Het interview kwam daarom in het augustusnummer van Knack, een half jaar voor het verschijnen van Brussel Eurabia. De coverstory deed het nodige stof opwaaien in het toch al zo schrikkerige, bescheten en bekrompen Vlaanderstan, en vooral de snedige quote ‘Een aanslag in Brussel is een kwestie van tijd’ hakte er lekker in.

Juichaapjes
Al snel hing het nieuws van TV Brussel aan de bel, een politiek-correct bulletin dat in opdracht van de Vlaamse overheid via juichaapjes dagelijks opgewekt bericht over de zegeningen van de maakbare multiculturele samenleving. Ik vond dat best wel een beetje eng, een interview in een live programma, maar het betekende ook dat ze mijn eventuele kwinkslagen en plaagstootjes er achteraf niet uit konden knippen. Ik had om de keel te smeren vast een klein rummetje (licht eufemisme voor driekwart fles) gedronken op het zonovergoten terras van café Belga op het Flageyplein, om de hoek van de studio van TV Brussel. 

Een kwartier voor tijd wandelde ik in een goede luim die studio binnen; veel tijd voor een voorgesprek was er niet meer. Gelukkig heb ik een bloedhekel aan voorgesprekjes en bovendien had de redactie voldoende materiaal: het interview in Knack.

De interviewer was een soort verwijfde uitvoering van Liberace en duidelijk niet voorbereid op het mijns inziens geestige gesprekje dat volgde. Terwijl ik vrolijk doortetterde en de pratende plaspop zenuwachtig en duidelijk ontregeld naar zijn voorgekauwde vraagjes staarde, zag ik vanuit mijn ooghoek hoe er steeds meer consternatie ontstond in de studio. Redactieleden keken elkaar stomverbaasd aan. Toen ik, nadat ik de anchorman een dikke zoen had gegeven, de studio verliet, werd ik verbijsterd nagestaard door de aanwezigen. Hier was iets gruwelijk misgegaan, in hun perceptie. Alsof iemand in het Noord-Koreaanse journaal president Kim Jong-un het dwingende advies gaf eens flink te gaan lijnen en een andere kapper te nemen. Enfin, u kunt het interview hier bekijken:

**Censuur!
**De weken daarna was ik volop in het nieuws. Brussel Deze Week, het door en door politiek-correcte papieren zusje van TV Brussel, gaf het startschot:

"De antiracismebeweging MRAX (Mouvement contre le Racisme, l'Antisémitisme, et la Xénophobie) gaat bij de Raad voor Journalistiek klacht indienen tegen Tvbrussel en overweegt ook juridische stappen. De vereniging verwijt de Brusselse regionale zender de uitzending van een interview met de Nederlandse journalist Arthur Van Amerongen. Die hanteerde volgens MRAX racistische taal, terwijl er te weinig tegengewicht was. Ex-oorlogscorrespondent en journalist Arthur van Amerongen dook afgelopen jaar onder in de Brusselse moslimwereld. In zijn boek Brussel Eurabia schetst hij het beeld van Brussel als een stad waar de Marokkanen de Belgen haten en heel gevaarlijk zijn. Hij voorspelt ook een terreuraanslag in de hoofdstad. In een studio interview op 13 augustus bij Tvbrussel zet Van Amerongen de stellingen uit zijn boek ongenuanceerd verder in de verf. Voor MRAX gaat het om racistische en xenofobe opmerkingen tegenover de Marokkaanse en de islamgemeenschap. Volgens de vereniging veralgemeent de journalist en bood Tvbrussel te weinig tegengewicht. Volgens Tvbrussel-hoofdredacteur Jan De Troyer heeft zijn zender geen fouten gemaakt bij het interview met de Nederlandse journalist Arthur Van Amerongen over zijn boek Brussel Eurabia. ‘Onze journalist heeft verschillende keren kritisch gereageerd en we hebben een andere stem laten horen. Dat Van Amerongen zo straf uit de hoek zou komen, konden we niet voorspellen. Dat zijn de gevaren van live televisie.'

Volgens De Troyer arriveerde Van Amerongen pas om 17.40 uur op de redactie voor de live uitzending van 18 uur. ‘Hij was serieus boven zijn theewater en we konden het interview slechts enkele minuten voorbereiden’, aldus De Troyer. ‘Toen bleek dat Van Amerongen uit de bocht ging heeft onze journalist verschillende keren ingegrepen, onder meer door erop te wijzen dat er misschien wel gevaarlijke Marokkanen of islamisten in Brussel wonen, maar dat je toch niet de hele gemeenschap over dezelfde kam kan scheren. ‘

Volgens De Troyer is de zaak een voorbeeld van de gevaren van live televisie. ‘Je kan nooit inschatten hoe het echt zal uitdraaien. In een interview in Knack, de aanleiding voor ons stuk, was Van Amerongen bijvoorbeeld veel genuanceerder. We beseften wel dat het interview een totale mislukking was geworden, maar waren tevreden toen het snel uit de actualiteit verdween, zegt De Troyer. Tot het item opdook op internet. We kregen klachten, zelfs vanuit Marokko, en lieten het clipje meteen van de bewuste site halen. Groot was mijn verbazing toen ik vanmorgen zag dat het terug online stond. We vragen nu opnieuw het meteen te verwijderen."

De reet van Kim Kardashian
Tsja. Een filmpje proberen te verwijderen van internet lijkt mij nogal een ouderwetse gedachte die weinig blijk geeft van realiteitszin. Het interview is alleen op Youtube al 35.000 keer bekeken en dan heb ik het nog niet over alle andere vormen waarin het terug te vinden was in de krochten van het internet. Het interview is bovendien vertaald naar het Frans, Duits, Engels, Spaans en nog wat andere talen en kreeg een soort internationale cultstatus. Het betrof niet altijd even frisse websites maar daar kan ik verder ook niets aan doen. Kim Kardashian weet ook niet wat cybernauten achter hun bureaus uitspoken met goedbedoelde kunstzinnige foto’s van haar blote dikke reedt. Fapperdefap!

Ik moest erg lachen toen ik het filmpje net weer terugkeek, en vooral vanwege het groene ribfluwelen jasje dat ik op de dag van het interview had gescoord voor 1 euro bij een Marokkaanse sjacheraar op de vlooienmarkt van het Vossenplein. Speciaal voor TV Brussel was ik ook nog eens bij een kapper binnengelopen, nota bene.

Beschuldigd worden van racisme is niet kinderachtig, iemand kaltstellen als racist of als antisemiet is dodelijk. Dan ben je een pedofiele paria met ebola en dus uitgesloten van ieder serieus debat, en al helemaal in Belgikistan. 

Voor de goede orde: Marokkanen zijn geen ras en mohammedanen zijn ook geen ras. Dus die aanklacht van MRAX wegens mijn vermeende racistische uitlatingen was sowieso al lariekoek. Bovendien zei ik in het interview dat ‘zij’ ons haten, niet dat ik ‘hun’ haat. Met zij bedoel ik dan de Marokkaanse mohammedanen in Brussel. Die praten in de regel niet erg aardig over hun Belgische gastheren, al was het gebruik van het woord ‘haat’ wellicht wat zwaar aangezet en had ik beter kunnen zeggen: 'Marokkaanse moslimmensen vinden Belgische mensen vaak niet lief en soms ook best stom omdat ze varken eten en heel veel biertjes drinken en keiharde reuzelscheten laten.'

Ik draaide het beeld van de lieve, zielige, kwetsbare, hulpbehoevende, goedbedoelende, onderdrukte Marokkaanse moslim in de slachtofferrol (zoals dat graag benadrukt wordt door de Belgische media) bewust om. Wat in Brussel op microniveau gebeurt - de moslim als underdog - gebeurt ook wereldwijd: ‘De kwetsbare islamitische minderheid van 1, 6 miljard zielen wordt onderdrukt en heeft geen enkel aandeel in de bloedige conflicten waar dan ook op de aardkloot maar is juist het slachtoffer.’

Van de racismeklacht van MRAX heb ik nooit meer iets vernomen. Het obscure en vooral sneue staatsruiverniersclubje was destijds samengesteld uit Marokkaanse moslims en Afro-Belgen. Hun baas was gek genoeg een blanke Belgische man van middelbare leeftijd. Hoewel MRAX officieel ook antisemitisme bestrijdt, zat er opvallenderwijs geen één jood in de stichting.

**Racistische dronkemanspraat
**Het verhaal rond mijn interview begon een eigen leven te leiden. Een Belgische blogger schreef:

"Het optreden van de Nederlandse journalist Arthur van Amerongen op TV Brussel zorgt voor nogal wat deining. Deze gefrustreerde oorlogscorrespondent schreef een alarmerend boek over de moslims in Brussel. “Omdat je moet luisteren naar alle meningen” (dixit de hoofdredacteur van TV Brussel), mocht Van Amerongen het ook even komen uitleggen in de studio. Maar het liep grondig fout. Van Amerongen kwam twintig minuten voor hij live op antenne moest de studio in gestrompeld met een stuk in zijn kraag. Om zich onder te dompelen in de leefwereld van de Brusselse moslims had Van Amerongen acht maanden niet gedronken, zo vertelde hij even later aan de TV Brussel-journalist die zich op dat moment wellicht afvroeg waarom Van Amerongen net dat moment had uitgekozen om de schade in te halen. Van Amerongen was toen al een stuk opgeschoten met zijn wereldrecordpoging gemeenplaatsen en racistische bon mots uitspuwen in één interview. Een lange lijst onderzoekers van de UCL en de ULB schreef vandaag een brief naar TV Brussel waarin ze een recht van antwoord eisen. Spijtig natuurlijk dat net TV Brussel zoiets moet overkomen. De zender doet moeite om kleurrijk te berichten over de hoofdstad. Alleen is de verdediging van de hoofdredacteur zwak. “We hebben het recht om dergelijk iemand aan het woord te laten”, klinkt het. Het recht om iemand racistische praat te laten verkopen en te beledigen, is niet meteen een recht waar je trots op moet zijn.

**Zever in pakskes
**Een lieve, verdrietige maar licht onnozele reactie op het interview kwam van Malika Abbad, Marokkaanse en destijds adjunct-kabinetschef van Vlaams minister Bert Anciaux (Spirit):

"Ik zeg niet dat hij iets uit zijn duim heeft gezogen. Ik geloof dat hij die dingen in een bepaald gezelschap echt gehoord heeft. Maar hij kan ook in andere milieus onderduiken, waar hij iets anders zou horen. Ik vind het boek helemaal niet vernieuwend. Zeker niet als de grote conclusie is dat er een grote terreurdreiging is. Hij zegt dat hij nu de Marokkanen haat die hij vroeger lief had. Ik vind dat eerlijk gezegd zever in pakskes. Ik had liever gehad dat hij dit onderwerp had benaderd vanuit een menselijke invalshoek. We moeten dringend nadenken over hoe we deze mensen op een menswaardige manier in onze samenleving kunnen insluiten en hen het gevoel geven dat ze er ook echt bij horen."

De hoofdredacteur van Le Soir maakte het nog het bontst (los van de anonieme reaguurders op Maroc.nl die schreven dat ik, na Theo van Gogh, het volgende varken was dat geslacht moest worden).  De beste man ging vol op het orgel in een hoofdredactioneel commentaar en bombardeerde mij zonder omwegen tot xenofoob én racist. Hij vond het interview misselijkmakend en hoopte dat de ‘Bataafse racist’ nooit meer terug zou keren uit de jungle van Paraguay. Ik ben veel maar geen xenofoob. Ik woonde vier jaar in Paraguay, zes jaar in het Midden-Oosten en inmiddels al tien jaar in de Algarve, het Berberije van Portugal: niet slecht voor iemand met een allergie voor vreemdelingen. 

Overigens is de onzinnige term islamofobie direct afgeleid van xenofobie. Eind jaren zeventig verzonnen de handlangers van Khomeini de term analoog aan xenofobie, met als bedoeling kritische moslims en islamcritici de mond te snoeren.

**Weer een rellette!
**In de herfst van 2007 vloog ik met mijn vriendin naar Zuid-Amerika, waar ik in alle (betrekkelijke) rust het manuscript van Brussel Eurabia afrondde. In februari 2008 kwam het boek op de markt en vloog ik terug naar de Oude Wereld voor interviews en andere promotionele activiteiten. Opnieuw werd ik het middelpunt van een rellette.

Mijn uitgever, Atlas, betaalde het peperdure vliegticket omdat ik in De Wereld Draait Door geïnterviewd zou worden. Een dag voor de uitzending hoorde ik dat het interview niet doorging. Ik logeerde bij mijn boezemvriend Rob Muntz in Zaandam en die ging, boos en verdrietig, een rondje bellen naar zijn vrienden in de media. Mijn mazzel was dat Peter R. de Vries en Freek de Jonge kort voor mij óók op het laatste moment waren afgezegd door DWDD en daarover luidruchtig en vooral heel kinderachtig hun beklag hadden gedaan. Nu was ik, het straatarme schrijvertje uit Paraguay dat speciaal voor DWDD een hele dag in de vliegmachine had gezeten, de dupe van de duistere praktijken en machinaties van Matthijs “flapoor” van Nieuwkerk.  

Showtime! Een bericht hierover uit de illustere Mediacourant (met een vette knipoog):

"Arabist en auteur Arthur van Amerongen gaat het programma De Wereld Draait Door van de VARA aanklagen. Hij zou naar eigen zeggen zijn uitgenodigd door de talkshow, maar na een lange reis uit Paraguay weer zijn afgebeld. Presentator Matthijs van Nieuwkerk is voorlopig nog niet van de auteur af. “Die ga ik gewoon aanklagen. Dit kost mij handen vol met geld. Ik ben schrijver en heb geen cent. Bovendien is mijn hele reputatie naar gort", liet Van Amerongen woensdag weten aan RTL Boulevard.

Van Amerongen: “Ik heb levendig e-mailverkeer gehad met een ervaren redactrice (Elma Verhey) en die wilde me exclusief in het programma hebben. We waren heel enthousiast. Het was helemaal niet onder voorbehoud. Het was exclusief en ik mocht niet in Pauw&Witteman. Er stond in dat ik duizenden boeken extra zou verkopen als ik in het programma zou verschijnen. Daar kan ik natuurlijk geen nee op zeggen.” De auteur kwam speciaal vanuit Paraguay. “Ik dacht dat de Publieke Omroep altijd heel beschaafd was. Dat je opgehaald werd door een taxi en een hapje kreeg van tevoren. Niets van dat alles. Ik sta gewoon in de kou, letterlijk en figuurlijk.”

In De Volkskrant zegt Van Amerongen een e-mail van de redactie van De Wereld Draait Door gehad te hebben, waarin letterlijk staat: Je staat nu op het bord voor donderdag de veertiende. Van Amerongen: ‘Dat is dus gewoon een afspraak. Ze hebben het toch niet over een bord erwtensoep? Dat is dus gewoon een afspraak. En ik moest daarvoor niet uit Lunteren komen, maar uit Paraguay. Dan word ik vlak van tevoren afgebeld door een bakvis van 18, omdat ze iets willen doen met Valentijnsdag’, zegt Van Amerongen. ‘Ik word door DWDD nu weggezet als een leugenaar. Dat schrijvertje poeieren we wel even af. Maar zo werkt het niet.”’

De echte reden waarom ik niet in DWDD kwam, was dat de boodschap van Brussel Eurabia niet zo goed paste in het wereldbeeld van de redactie. Ik werd echter wel diezelfde dag nog keurig ontvangen bij Pauw&Witteman en die hadden in die tijd één miljoen kijkers. Kassa!

In België werd ik door kranten en weekbladen met bijzonder veel argwaan en wantrouwen bejegend, op het onfatsoenlijke af. Een vrouw bij een Brusselse radiozender weigerde mij zelfs een hand te geven toen ik mij meldde bij de studio. Ik stond te boek als een xenofobe racist en dat was dat. 

**Genomineerd voor de AKO-literatuurprijs
**Uiteindelijk werden er in zeer korte tijd zesduizend exemplaren verkocht van Brussel Eurabia. Bovendien werd ik genomineerd voor de AKO-literatuurprijs en stond mijn naam ineens tussen Arnon Grunberg, Doeschka Meijsing, Charlotte Mutsaers en Cees Nooteboom. Het was daarom vreemd in Het Parool een recensie over Brussel Eurabia te lezen waarin stond dat het een slecht boek was en vooral hééĺ slecht geschreven. 

Ik was begin jaren negentig correspondent in Beiroet voor Het Parool. Na de moord op Theo van Gogh schreef ik voor het Parool samen met Loes de Fauwe de serie ‘Kasba Mokum’, over Marokkanen in Amsterdam. Voor die serie kregen we de Prijs van de Dagbladjournalistiek. 

De schrijver van de recensie over Brussel Eurabia was de gefossiliseerde mastodont, jobhoppende babyboomer en PvdA-lakei John Jansen van Galen. Hij zat in het bestuur van het Fonds van de Journalistieke Projecten, dat deels mijn verblijf in Brussel betaalde. Jansen van Galen was fel tegen de toekenning van mijn subsidie voor het schrijven van Brussel Eurabia, zo hoorde ik van een bestuurslid van het Fonds. Waarom precies weet ik niet, maar ik vermoed dat de politiek-correcte gezondheidsfreak niet zo houdt van islamkritiek door academische geschoolde journalisten die niet vies zijn/waren van een goed glas op zijn tijd, een chineesje en een snuifje.

Leest, huivert en roflolt:

Junk onder de moslims
"Dit is een boek dat zijn belofte niet waarmaakt. Op de eerste pagina's vertelt de schrijver in november 2006 aan studenten journalistiek op de Hogeschool van Mechelen dat hij sedert dat voorjaar 'is ondergedoken in de islamitische gemeenschap van Brussel'. Hij wil namelijk een boek schrijven om duidelijk te maken welk 'paard van Troje' we met de moslims in huis hebben gehaald en wat hen beweegt om zelfmoordaanslagen te plegen. Goede vragen, maar riskant. Geen wonder dat een studente met sproeten hem bezorgd vraagt of hij niet bang is voor 'represailles uit de islamitische gemeenschap na de publicatie van het boek'. 'Was mij dan niet hetzelfde lot beschoren als Theo van Gogh?'

Een veelbelovend, spannend begin. Het geduld van de lezer wordt echter danig op de proef gesteld met 85 pagina's over het leven van Arthur van Amerongen. Kort samengevat: gereformeerde jeugd op de Veluwe, drank, drugs, studie, drank, drugs, journalistiek, drank, drugs. Down and out in Beiroet en Ede. De autobiografie van een verslaafde kan meeslepend zijn, mits zij goed geschreven is en liefst een verhelderend inzicht biedt in verslaving, maar daar heeft Van Amerongen geen tijd voor. Met de gejaagdheid van de junk (die bovendien een vroegere vorm van adhd blijkt te hebben) sleurt hij ons in haastige zinnen voort door Libanon, Israël, de Jellinekkliniek en Afghanistan, langs ontelbare whiskyflessen, joints, lijntjes coke en heroïneshots. Tegen de tijd dat we eindelijk Brussel bereiken, heeft de lezer nog slechts een vraag: zal het hem daar lukken van de roesmiddelen af te blijven. En wat denkt u? Nee. Na een jaar, meldt hij op pagina 173, 'ging ik weer voor de bijl'. Zo is het boek per saldo toch een treffend zelfportret van een junk, want junks plegen uit te munten in het maken van plannen en voornemens, die ze nooit uitvoeren."

Uiteindelijk heeft boomer John Jansen Van Galen het moeten afleggen tegen de andere bestuursleden en zijn verzet tegen mijn subsidie moeten staken, temeer omdat ik gesteund werd door professor dokter meester Ruud Peters van de Universiteit van Amsterdam, de wereldwijd vermaarde kennis van het islamitische recht én de jihad, en bij wie ik ben afgestudeerd op het islamitische fundamentalisme in Algerije. 

De wraak van Jansen van Galen kwam dus in de vorm van die recensie. Het was zijn tweede negatieve recensie over een boek van mij binnen twee jaar. De prijswinnende serie ‘Kasba Mokum’ werd uitgegeven als boek, Kasba Holland. Over de hoofdstukken van Loes de Fauwe was John Jansen van Galen jubelend, mijn aandeel werd afgedaan als onsamenhangend prietpraat van een alcoholistische junk. Uiteindelijk heeft hij nog geprobeerd de subsidie van Brussel Eurabia terug te eisen maar ook dat is hem niet gelukt, nadat ik in diverse media het verhaal van de twee petten van JJVG had verklapt.

Bon, zand er over! John Jansen van Galen is inmiddels veilig opgeborgen in het Rosa Spierhuis waar hij halma speelt met oom Bert Vuijsje of strompelt hij rond op een ander olifantenkerkhof der oudlinkse creatieven. 

De honden huilen maar de karavaan trekt verder, roep ik altijd maar.

**Ik had gelijk
**De aanslag waar ik in 2007 voor waarschuwde kwam er wel, zij het zeven jaar later op het Joodse museum van Brussel. En in december 2018 werd de Kerstmarkt op de Grote Markt van Brussel afgelast omdat moslimterroristen verregaande plannen hadden om de boel gezellig op te blazen. Na de schietpartij in Verviers begin 2015, waarbij twee moslimterroristen die snode moordplannen hadden, net op tijd onschadelijk werden gemaakt, stonden de internationale pers bol van de verhalen over België als hoofdkantoor van het Europees jihadisme. 

Ik had al een poosje niet aan Eurabia gedacht toen ik afgelopen september las dat in Parijs het proces ****begon tegen twintig mannen die ervan worden beschuldigd een aandeel te hebben in de terreur op 13 november 2015 in de Bataclan, die aan 130 mensen het leven kostte en waarbij 350 mensen gewond raakten. Meer dan de helft van die verdachten hebben roots in Brussel. Het is het grootste strafproces in de moderne geschiedenis van Frankrijk.  

Ik kreeg tientallen emails van mensen die mij na het lezen van Brussel Eurabia voor gek hadden verklaard maar nu eerlijk schreven dat ik toch gelijk had gehad met mijn observaties. Ik word vaak de profeet van Molenbeek genoemd omdat ik bijna vijftien jaar geleden de aanslagen door Marokkanen en andere NoordAfrikaken uit België en met name uit Brussel voorspelde. Daar was niets magisch aan, maar gewoon de uitkomst van een zakelijke, sociologische inventarisatie van mohammedaans Brussel. Ik wond er geen doekjes om: Brussel is een bolwerk van moslimextremisme en een kweekvijver voor potentiële terroristen, wordt gebruikt als uitvalsbasis en voorziet in onderduikadressen. Er waart een islamitisch spook door Brussel, schreef ik in Brussel Eurabia. 

Ik volg het proces, dat negen maanden duurt, met bijzondere belangstelling volgen. Vooral de Belgische media genieten mijn aandacht. Ik las al in een Vlaams sufferdje dat een van de terreurverdachten zwak, ziek en misselijk was en een andere verdachte klaagde dat de moslimterroristen als honden behandeld werden in het gevang. Hupsakee, meteen in de slachtofferrol en zielig mekkeren: zo ken ik mijn Pappenheimers weer. In de afgelopen jaren las ik regelmatig in Belgische kranten jubelverhalen waarin Molenbeek wordt opgepimpt tot een soort supercool hipsterreservaat. En uiteraard waren daar de jammerklachten van de bewoners, die natuurlijk het grootste slachtoffer zijn van de aanslagen. 

**Voetsafari
**Met mijn boezemvriend en partner in crime dr. Teun Voeten, oud-Molenbeker, ging ik een paar jaar geleden terug naar Brussel voor HP/De Tijd. Het werd een huiveringwekkende reportage die u hier op u gemakske terug kunt lezen, gratis en voor niks, ,maar hier even wat hoogtepunten: 

Wie een indruk wil krijgen van islamitisch Brussel moet van het Noordstation naar het Zuidstation wandelen, dwars door het hart van de stad, en via Anderlecht, Kuregem en Molenbeek weer terug lopen naar het Noordstation. Voor de islamknuffelaar met een onwrikbaar geloof in de multiculturele samenleving is de stad een paradijs. De drager van een roze bril zal na deze voetsafari van ruim twee uur geëxalteerd roepen: ‘Wat enig, die traditionele kledij, die exotische bakkertjes en slagertjes, de heerlijke muntthee, de zalige kebab en couscous, al die geuren en kleuren!’

Een recent verschijnsel in het centrum zijn de talloze halal woktenten. Die lijken op het eerste gezicht bedoeld voor moslimhipsters maar omdat er niemand binnen zit, zijn het vermoedelijk witwasserijen van zwart geld. Je kunt de hoofdstad van Brussel natuurlijk ook zien als een gigantisch bolwerk van salafisten en een internationale kweekvijver en safe house voor jihadisten, Syriëgangers en andere terroristen van de mohammedaanse persuasie. Het hangt er maar van af welke nieuwsbronnen, onderzoeksinstituten en websites je volgt.

*In Brussel hebben moslimextremisten ongestoord een compleet eigen onderwereld kunnen opzetten waarin niet enkel Marokkanen elkaar hebben gevonden, maar ook Libanezen, Syriërs, Algerijnen en Tunesiërs. In dat parallelle universum vind je niet enkel extremistische moskeeën waar onverbloemd haat wordt gepredikt tegen het gastland en de Belgen, maar ook boekenwinkels waar de meest extreme haatliteratuur is te vinden. *

Loop de eerste de beste islamitische toko - waar het zo lekker naar wierook ruikt en de zenstemming wordt verhoogd door onafgebroken murmelend koranreciet - binnen en vraag de uitbater naar een instructieboekje over christenen, joden/zionisten, shi’ieten, homoseksuelen, honden, varkens en andere vijanden van de islam. Hij zal u met plezier een rondleiding geven door de literaire afdeling van zijn negotie, met leerboeken in het Arabisch, Frans, Engels en Nederlands.

In achterafzaaltjes en garages zijn niet-officiële gebedshuizen ondergebracht van waaruit het salafisme wordt uitgedragen. En waar van leer wordt getrokken tegen de Belgische ongelovigen die alcohol drinken, varkensvlees eten, in het wilde weg seksen en vrouwen tolereren die er eigen ideeën op nahouden. De islam heeft zich uitgebreid als een inktvlek sinds ik Brussel verliet in 2007.

**No-go area
**Iedere Brusselaar heeft wel een horrorverhaal (overval, inbraak, beroving, verkrachting, carjacking, potenrammen, in het gezicht worden gespuugd, voor hoer worden uitgemaakt of gewoon voor de lol gemolesteerd) maar wordt afgeserveerd als extreemrechts zodra hij de etniciteit van de daders noemt. Toen Sofie Peeters met haar film ‘Femme de La Rue’ een wel erg groot probleem van macho-hufterigheid bij Noord-Afrikaanse mannen signaleerde, stond de politiek-correcte lynch mob klaar om haar als racist af te maken.

Illustratief was hoe ‘onderzoekster’ Nadia Fadil de ontoelaatbare intimidatie vergoelijkte als een laatste expressiemiddel van een gemarginaliseerde klasse. Waren het gefrustreerde blanke mannen geweest die Marokkaanse meisjes hadden nagejoeld, dan had Fadil, die naar eigen zeggen niet ‘dankzij, maar ondanks de Belgische samenleving’ een academische carrière kon maken, anders gereageerd en waren de daders koloniale racistische onderdrukkers. Nu werden de daders in de voor progressieven zo gebruikelijke Umwertung aller Werte tot slachtoffers verheven. Peeters kroop in het stof en bood nederig haar excuses aan.

Islamkritiek is taboe in de meeste Vlaamse media maar antisemitisme blijkt juist weer salonfähig geworden in de persoon van knuffelarabier, rattenvanger van Borgerhout en jodenhater Dyab Abou Jahjah die nu een column in de Standaard heeft. Van hem komt de genocidaal-antisemitische oproep ‘La valise ou le cercueil’ jegens de Joden in Israël: ze hebben de keuze tussen de koffer en de doodskist.

Gouden huwelijk***
***De woordvoerders van de Noord-Afrikaanse islamitische gemeenschap weten precies wat de oorzaken zijn van hun marginale bestaan: de politiek, verpaupering, te lage uitkeringen, te hoge levenskosten, sociale uitsluiting en vooral racisme. Afwijkende meningen worden niet getolereerd.

Of neem nou die voormalige burgemeester van Molenbeek, Philippe Moureaux, die jaren heeft gedaan alsof er geen enkel probleem was. Zijn politiebureaus werden in de fik gestoken, politiepatrouilles werden aangevallen, vrouwen werden op grote schaal lastiggevallen, maar er was volgens hem nooit sprake van iets anders dan de 'typische ongemakken van een grootstad'.

Moureaux was het prototype van de arrogante, paternalistische, corrupte, katholieke Belgische politicus. Hij had het Marokkaanse electoraat nodig om gekozen te worden en speelde sluw in op de wensen van het stemvee. Onder zijn ancien régime werd elke verwijzing naar criminaliteit en islamitisch extremisme als racisme afgedaan. 

De meeste jihadisten en Syriëgangers uit Brussel hebben een strafblad en zijn in de gevangenis vrome moslims geworden. Niets gevaarlijkers dan een jihadist met een crimineel verleden, zo bleek uit de recente aanslagen. Het verhaal over het gouden huwelijk tussen misdaad en salafisten zul je echter niet snel tegenkomen in de officiële media van België. Dergelijke veronderstellingen vallen in de categorie ‘racisme & islamofobie’ en zijn het nieuwe taboe. 

Gutmensch***
***Daags na onze expeditie door reservaat Molenbeek wordt de internationaal gevierde en gelauwerde schrijver David van Reybrouck het slachtoffer van een gewelddadige carjacking in deze buurt. De sympathieke Vlaming houdt kantoor vlakbij het Lemmensplein (lekker goedkoop) en werd aldaar door vijf gewapende mannen van zijn auto beroofd. Ik ken de wijk op mijn duimpje. In 2007, tijdens het schrijven van mijn boek Brussel Eurabia, volgde ik hier islamstudies aan de Al Khayari-faculteit. 

De deprimerende wijk wordt uitgebaat door salafisten en drugsdealers/junkies van een niet nader te noemen niet-westers geloof. Soms had ik een terugval en kocht ik op het Lemmensplein na een avondje koranreciet een balletje wit en een bolletje bruin ter troost. In deze wijk ga je je als bobo (bourgeois-bohème) enkel vestigen vanwege de lage huren en/of een onwrikbaar geloof in de multiculturele samenleving.

Op zijn Facebookwandje schrijft Van Reybrouck de volgende dag:

Peter Vermeersch en ik zijn gisteravond slachtoffer geworden van een gewelddadige carjacking in Anderlecht. We kwamen net terug van het Boekenbal in Amsterdam. Vier-vijf gemaskerde jongemannen. Auto gejat, iPad kwijt, klappen gekregen, stampen gevangen. Geen ernstig letsel, maar mentaal wel van de kaart. Grote kolkende machteloosheid. Nu pas beseffen hoe ernstig het was. In de kofferbak gegooid worden. Klappen en stampen krijgen. Sleutels moeten afgeven. Weggesleurd worden. Stamp op mijn scheenbeen krijgen. Op de grond gesmeten worden. Mijn gezicht afgedekt weten worden. Iemand die mijn auto start en twee keer stilvalt. Een muur raakt. Zonder lichten wegraast. Stil. Boezemvriend terugvinden in het donker. Gaat het? Bellen. Politie. Zwaailicht. Commissariaat. Verhoor. Foto-reeks. Wachten. Wachten. Ineens: verdachte, line-up. Spiegelglas. Vier mannen. Nummertjes. Niemand herkennen. Flikken die ons huiswaarts voeren. Westmalle. Kaas. Op de bank slapen bij boezemvriend. Geen sleutels meer hebben. Geen onderdak. Donker. Ademen. Wakker liggen. Vier uur 's nachts. Weten dat we nog leven. Dit lijf, dit geblutste tere lijf. Dit broze leven in deze wenende stad. Sure. But I refuse to get bitter, racist or fearful. This city has given me so much more than it has to these five miserable buggers.

Ik dacht nog even aan de tegeltjeswijsheid: ‘A neo-conservative is a liberal who has been mugged by reality’, maar de schrijver staat als een Jezus Christus boven ordinair onderbuikgerommel. Hij keert de daders - na een goed gesprek waarin zij hun motieven met hem mogen delen - ook nog eens de andere wang en vermoedelijk zijn schoenen aan.

De reflex van Van Reybrouck is typerend voor de Belgische Gutmensch: zelfs na een traumatische carjacking behoudt die zijn politiek correcte fatsoen en weigert hij het probleem te benoemen. Wel schrijft Van Reybrouck heel nadrukkelijk dat hij geen racist zal worden door deze traumatische ervaring. Daarmee geeft hij toch een duidelijk hint over de etniciteit van de daders. Zijn fans feliciteren hem met zijn vredelievende reactie op Facebook en op nieuwswebsites, maar er reageren ook mensen die schrijven dat de buurt al jarenlang het domein is van criminele Noord-Afrikanen en dat overheid daar helemaal niets tegen doet. Wie dat een jaar of acht geleden schreef, werd onmiddellijk als Vlaams Blokker in de ban gedaan.

Een greep uit de reacties op Van Reybrouck

"Wat een verhaal! Zo heftig. Zo traumatiserend. Gelukkig heeft David de intelligentie en het netwerk om dit brute gebeuren een plaats te geven en te verwerken. Het is mooi hoe hij het post op zijn Fb-pagina. Brussel vraagt een grote mentale weerbaarheid. Gelukkig hebben wij nog niets meegemaakt als in dit artikel. Als mijn vrouw alleen op straat loopt wordt ze regelmatig benaderd en achtervolgd door groepjes jongens/mannen. Hoewel dit meestal onschuldig bedoeld is, komt het heel bedreigend over. Als ik er naast loop, blijft het beperkt tot blikken en staren."

###

"Ik heb ook een carjacking meegemaakt, op het kruispunt van de Bergensesteenweg met de Van Lintstraat. Ruit ingeslagen om mijn handtas te jatten terwijl ik erin zat. Gelukkig stond die handtas niet waar ze hoopten... Een brommertje met een jong gastje kwam vóór me staan (deed alsof zijn motor was uitgevallen) opdat ik niet meer kon doorrijden. Toen sloeg een ander mijn ruit in met een bijzonder luide knal en griste mijn jas uit de auto. Ik kon mijn jas nog net terugtrekken. Daarna was ik in schok, hing helemaal vol glasstukjes en weet niet meer wat er daarna gebeurd is. Ben blijkbaar naar huis gereden. Ik heb het zelfs niet aangegeven aan de politie want vertrok de volgende ochtend vroeg met vakantie (met die auto), waardoor ik alle tijd die ik had in het laten herstellen van de ruit heb gestoken. Zal het alsnog aangeven, nu ik dit verhaal lees..."

###

"Mijn vrouw was toen ze 9 maand zwanger was in Molenbeek ook aangevallen, ruit van de auto ingeslagen en handtas gestolen. Ze heeft er nog willen achter lopen maar dat vlot niet zo met die dikke buik. Gelukkig heeft er iemand 5 minuten later de handtas met volledige inhoud komen terugbrengen....politie die aanwezig was was totaal nutteloos. Ze hebben niemand ondervraagd of nagekeken."

####

"Het huidige terreurniveau is er ook enkel maar gekomen door die zogenaamde terrorismecel in Verviers, die in werkelijkheid een zootje criminelen uit Molenbeek waren die effectief een wraakactie op de politie in Molenbeek gingen uitvoeren. En omdat de boel in Molenbeek sinds jaren zo verziekt is en door de lafheid van onze politici zit nu heel het land onder niveau 3. Heb net 2 militairen met hun meter lange mitrailleur door Kuregem zien wandelen. Verkeerd gebriefd volgens mij of op zoek naar een broodje?"

Van Reybroucks reactie deed mij overigens ook denken aan het multifunctioneel orakel Tom Lanoye, die als een ware Voltaire zelfs Marokkaanse potenrammers zal verdedigen met als excuus dat de rooms-katholieke kerk qua homofobie geen haar beter is. Van Reybrouck schrijft dat hij vooral kwaad op zichzelf is: ‘Had ik niet beter kunnen reageren? Ik probeerde nog een gesprek aan te knopen.’

**Islamknuffelaars
Vaak zijn de islamapologeten en vrienden van de islam blanke papenvreters die graag de katholieke kerk belachelijk maken en als repressief instrument portretteren. De religiekritiek houdt op bij de islam. Dat is immers het geloof van de liefde. De Belgische media hebben een dagtaak aan het goedpraten en downplayen van islamitisch geïnspireerd geweld. De Standaard schreef dat de supporters van Feyenoord die Rome sloopten geen haar beter zijn dan de Syriëgangers. In De Morgen kakelde de creatief directeur van productiehuis Woestijnvis dat hij banger is voor vrachtwagenchauffeurs in Vilvoorde dan voor de talloze Syriëgangers uit diezelfde voorstad van Brussel. Eveneens in De Morgen oppert journalist Dieter Ceustermans dat we het adjectief ‘moslim’ voor ‘terrorist’ moeten weghalen omdat het stigmatiserend is. We hebben het immers ook niet over katholiek terrorisme als het over de IRA gaat.

Islamitische terroristen zoek je onder moslims***
***Inmiddels is genoegzaam bekend dat België een probleem heeft. Maar al in 2012 zei de baas van de Belgische Staatsveiligheid, Alain Winants, dat het salafisme de grootste bedreiging vormde voor de Belgische democratie! 

Het salafisme is volgens Winants een stroming die in België snel aanhangers wint, een parallelle samenleving heeft opgericht en de moderne maatschappij verwerpt. Door de soennitische salafisten af te schilderen als de nieuwe duivels, sluit men de ogen voor de dreiging van andere moslimsoorten zoals de sjiieten. 

Trouwens, een gematigde islam bestaat niet, net zomin als gematigde moslims. Er zijn uiteraard moslims die het minder strikt zien en hun religieuze overtuiging combineren met een modern leven, maar als puntje bij paaltje komt, buigen zij toch voor de druk van de extremisten, al is het maar om geen slechte moslim te worden genoemd. De politieke wil ontbreekt om krachtdadig op te treden tegen de islamitische extremisten. Meer zelfs: door de lafheid van politici geeft men steeds meer toe aan eisen van moslims. En dat kan niet anders dan in een catastrofe eindigen.

Maar Winants ziet nog meer gevaar in het politiek salafisme, omdat het werkt als een sluipend gif: 'Op termijn kan die evolutie leiden tot een polarisatie binnen onze maatschappij omdat aan extreem-rechtse kant al organisaties opdoemen die opkomen tegen de islamisering van onze steden.'

**Moniquet
**Volgens Claude Moniquet, voormalig agent van de Franse geheime dienst en nu directeur van de zeer goed ingelichte denktank ESISC, zijn er 650 gevaarlijke Belgische salafisten geregistreerd:

* "De groep ongeregistreerde gevaarlijke salafisten bestaat uit 1500 tot 2000 man. Die nieuwe generatie is levensgevaarlijk. Vaak zijn het criminelen die rekeningen willen vereffenen met politieagenten, rechters en andere overheidsdienaren. Het is klinkklare onzin dat moslimextremisten, salafisten, jihadisten, Syriëgangers en andere terroristen niets met de echte islam te maken hebben, zoals links in België steeds roept. Als je islamitische terroristen zoekt, moet je dat doen in het islamitische milieu. De overheid heeft wel de goodwill maar niet de logistieke middelen om de jihadisten 24 uur per dag te schaduwen. Een ander probleem zijn de gevangenissen, waar 65 procent van de gedetineerden islamitisch is. Los van de Marokkanen en de Turken zijn dat vooral Albanezen, Bosniërs en Tsjetsjenen. *

Zware criminelen keren in de bajes terug tot hun islamitische wortels of bekeren zich tot de islam. De bewakers willen allang dat er speciale afdelingen komen voor salafisten en jihadisten zodat ze medegevangen niet kunnen besmetten met hun ideologie. Ik denk dat die scheiding een belangrijk wapen is tegen het radicaliseren van gevangenen. Nu komt de overheid met het plan om de reguliere moskee in schakelen in de strijd tegen het salafisme. Maar in de ‘wijken’ van Brussel oefenen zelfverklaarde islamitische leiders sociale terreur uit, onder andere via de officieuze shariapolitie die toezicht houdt op de islamitische dresscode en controleert of er geen alcohol wordt verkocht. De bevolking is doodsbang voor ze. Ik ken veel gewone, geslaagde moslims. Die trekken weg uit die wijken en gaan tussen de katholieke Vlamingen wonen. Daar worden ze niet lastig gevallen door baardmannen die vertellen hoe ze moeten leven."

**Syriëgangers zijn geen slachtoffers
**Marion van San is criminologe en sociologe. De zeer sympathieke Belgische wetenschapper haalde de pers door het torpederen van de mythe dat Syriëgangers economisch gemarginaliseerde jongeren zijn, een door discriminatie en sociale uitsluiting geplaagde onderklasse. 

"Zoveel Syriëgangers, zoveel motivaties", zegt Van San. Volgens haar is het opvallend dat er ook redelijk geïntegreerde jongeren naar Syrië trekken. Haar conclusie is dat de Syrië-gangers geen slachtoffers maar jongeren met een eigen wil zijn, werd haar niet in dank afgenomen. 

Van San: "Het volksdeel dat zich progressief België noemt, baseert zich op een discours dat mensen beschouwt als slachtoffers van een onrechtvaardig systeem. De gedachte dat individuen zelf ook nog verantwoordelijkheid hebben, ondergraaft hun positie. Voor mij staat zogenaamd links in België gelijk aan wegkijken. Ik weet niet wat daar progressief aan is. Want als je wegkijkt van problemen, geef je eigenlijk niets om je medemens."

De Belgische publiceerde eerder een studie waarin ze vaststelde dat bepaalde bevolkingsgroepen oververtegenwoordigd zijn in de misdaadstatistieken. In de Verenigde Staten wordt sinds jaar en dag bijgehouden hoe diverse etnische groepen scoren op het gebied van inkomen, scholingsgraad, criminaliteit en werkloosheid. Volgens Van San een goede manier om problemen te analyseren en waar nodig bij te sturen. In België is een opdeling op basis van etnische afkomst absoluut taboe. Van San werd door de Belgische media onmiddellijk afgeserveerd als extreemrechts.

**Mocro Wars
**In Nederland wordt al jaren onderzoek gedaan naar het Marokkaanse bevolkingsdeel en criminaliteit. Grand old man van de Nederlandse criminologie en antropologie Frank Bovenkerk publiceerde onlangs ‘Marokkaan in Europa, Crimineel in Nederland’, een must read voor iedereen die zich met het debat bezighoudt. 

Ja, Marokkanen scoren in Nederland opvallend hoog in de misdaadstatistieken, stelt Bovenkerk. En ja, het is iets ingewikkelder dan racisme en achterstelling. Dat de Marokkanen de laatste tijd ook met name in de zware criminaliteit betrokken zijn, zie de zogenaamde Mocro Wars, getuigd volgens Bovenkerk juist hoe goed geïntegreerd de Marokkanen in Nederland eigenlijk zijn. Hij wijdt een heel hoofdstuk aan geslaagde Marokkanen in de media, bedrijfsleven en politiek. "Wij excelleren zowel aan de bovenkant als aan de onderkant", laat hij een vertwijfelde Marokkaan zeggen. 

"In België kiezen de gevestigde politiek en de wetenschap ervoor om het bestaan van het probleem te ontkennen", zegt Bovenkerk. Het weinige cijfermateriaal dat van Belgische Marokkanen voorhanden is geeft eenzelfde ontluisterend beeld als in Nederland. Verschil is echter dat deze cijfers in België worden weggemoffeld en/of achtergehouden. 

"Statistieken behoeven interpretatie, nuancering, contextualisatie", orakelt politicoloog Fouad Gandoul in Knack. Hij kiest hiermee de gebruikelijke Belgische weg om controversiële feiten in een rookgordijn te hullen, in diskrediet te brengen en hopeloos ingewikkeld maken.

**Spookrijder van links
**De criminologen krijgen bijval van Mark Elchardus. De Belgische socioloog, die ‘De Spookrijder van Links’ wordt genoemd vanwege zijn progressieve verleden, zei in weekblad Knack: "Radicalisme wordt niet beïnvloed door sociaaleconomische achterstelling. Links denkt: als we die mensen sociaaleconomisch integreren, zal alles wel in orde komen. Dan zal er wel een einde komen aan het probleem van de radicale godsdienstbeleving. Dat is bijzonder paternalistisch. Eigenlijk zeg je tegen die mensen, u bent alleen maar diepgelovig omdat u in de miserie zit. En dat klopt niet. Islamitisch fundamentalisme wordt beïnvloed door de islam en niet door sociaaleconomische achterstelling. Het is onzinnig om te denken dat alle moslims seculier zullen worden als ze niet meer achtergesteld zijn."

**De schrik van de multiculturalisten
**De beminnelijke en erudiete Wim van Rooy is een van de grootste kenners van de islam in België. Hij publiceerde een waslijst aan wetenschappelijke boeken en gaf meer dan honderdtwintig lezingen over het onderwerp. Toch is Wim Van Rooy de schrik van de Vlaamse multiculturalisten en staat hij op de zwarte lijst van de Vlaamse media omdat hij als islamcriticus/islamofoob/racist te boek staat. Uitgeverij Lannoo heeft net zijn manuscript vol lemma’s over de islam geweigerd. Tientallen keurige academici uit Nederland en België werkten mee aan het boek.

Van Rooy: "Vanuit het niets werd mij verteld dat ze het boek niet gingen uitbrengen. Het zou te maken hebben met opmerkingen van mij uit het verleden. Geef mij die quotes dan, vroeg ik nog. Maar ze hadden niks. Typisch hypocriete katholieke Vlamingen die nooit zeggen waar het op staat. Het islamdebat in Nederland is veel beter. In Vlaanderen is dat debat volledig geëmotionaliseerd, men gaat niet op argumenten in."

De Nederlandse schrijver Benno Barnard woont in België en staat bekend als islamcriticus.

Van Rooy: "Mijn goede vriend zou een lezing geven aan de universiteit. Hij is toen in dat zaaltje bijna gemolesteerd door de aanhangers van Sharia4Belgium, onder aanvoering van Belkacem die nu in de gevangenis zit. Van te voren had Barnard bescherming gevraagd bij de universiteit maar dat werd geweigerd. In de media kreeg hij de volgende dag de schuld van het incident, dat hij zelf zou hebben uitgelokt met zijn islamkritiek. De kranten schreven dat de knapen van Sharia4Belgium - die nu allemaal in Syrië zitten - ongevaarlijke clowns waren. Inmiddels is Barnard kaltgestellt, hij telt niet meer mee in de literaire gemeenschap vanwege zijn islamkritiek. Het is bizar: nog liever vergoelijken of omhelzen Gutmenschen de radicale islam dan dat ze als xenofoob worden beschouwd."

**Onderkruiperige hoveniers
**Van Rooy: "Linkse journalisten (vaak oud-trotskisten of maoïsten, hun aangetrouwde neven en nichten), groene utopisten en progressieve yuppies, gepokt en gemazeld in de krant als reclamedrukwerk en dus in het vanzelfsprekend hanteren van Newspeak, verhullen en incrimineren dat het een lieve lust is. 

Iemand die kritische vragen stelt bij de islam is een islamofoob, iemand die de islam analytisch fileert, doet aan hate speech – bijvoorbeeld. Ooit merkte Orwell op dat het vertellen van de waarheid in tijden van bedrog een revolutionaire act is. Vandaag is dat het doorbreken van het irenische discours over de islam, alsmede het vertellen van de waarheid over zaken als criminaliteit en de kosten van immigratie: zaken die men lang onder het politiek correct geweven tapijt heeft geschoven. Daarbij werden alle door Orwell verfoeide technieken gehanteerd: van propaganda, regelrechte leugens en het verdacht maken van de tegenstander tot Berufsverbot en politieke processen. 

De Verlichting is bij het journaille en bij de hele cultureel politiek correcte elite erg ver weg. Dat een cultuur van 1400 jaar totalitarisme, jihadisme en anti-wetenschappelijkheid wel eens aan de basis zou kunnen liggen van de niet-integratie van de moslim, komt niet op in het hoofd van de doorgestudeerde elite. De Marokkaans-Nederlandse auteur Hafid Bouazza drukte het zo uit: “De islam is het slechtste wat Nederland is overkomen. Ik denk dat de islam gewoon vruchtbare grond heeft gevonden en gewillige, onderkruiperige hoveniers."

Van Rooy tenslotte: "Tijdens de zogenaamde revolutie in Iran werkt de islamitische fundamentalisten samen met links. Toen Khomeini eenmaal aan de macht was, zijn al die linksen afgeslacht. Mijn motto is dat van Popper: men kan nooit tolerant zijn tegen intolerantie want dan gaat de tolerantie kapot."

Bon, laat ik vrolijk afsluiten met een legendarisch interview over Brussel Eurabia door mijn kunstbroeders Theodor Holman en Bert Brussen. En vanaf zondag 2 januari trouwens ook weer wekelijks de Portugal Post bij de TPO!

Arthur van Amerongen gaat voor GeenStijl een rondreis door Europa maken, door de achterwijken van de omvolking en langs de zonsondergang van het Avondland. Als volleerd wereldreiziger trotseert hij daarvoor met een klein budget menig beschimmeld hostel, karige koffietentje en als het moet, een stenen bankje in een stadspark. Desalniettemin is deze reis een kostbare aangelegenheid dus uw gulheid om Ome Tuur gevoed, verwarmd en gemotiveerd te houden op zijn barre bedevaart langs de ideologische boobytraps van de stille burgeroorlog, wordt hogelijk gewaardeerd: