Geenstijl

Het is super ironisch dat een instituut dat zich zo hard maakt voor het NIET herhalen van de geschiedenis, dat juist wel doet.

De afgelopen weken heeft de Nederlandse kiezer kunnen zien wat voor spelletjes er gespeeld worden; spelletjes waar de waarheid altijd het onderspit moet delven (maar stom stemvee geeft er niks om). Wel, in de EU gaan de zaken niet veel anders. Ook op het supranationale niveau vinden deze intriges plaats, alleen is de impact vaak wel wat groter. Zo ook nu met de Groene Plannen van de EU. Het goede nieuws is dat de EU (burgers en bedrijven helaas niet) wat meer lucht krijgt door wat trucage-effecten aangaande deze Groene Regels. Maar het achterliggende proces is veel funester; het is een Paard van Troje die voorbij de poorten van de natiestaat wordt gerold.

Zoals Munchau in een van zijn columns aangeeft, heeft de EU zich ten doel gesteld om de CO2 niet met 40 procent te reduceren, maar met 55 procent tegen 2030. Dat er nogal wat vraagtekens te zetten zijn bij het effect van een dergelijke CO2-reductie op het klimaat en bij de kosten van een dergelijke reductie, is één ding, maar de snelheid waarmee de EU dit wil doen (zowel absoluut gezien als relatief ten opzichte van andere landen) is ronduit waanzinnig te noemen.

Terwijl bedrijven en consumenten zich steeds meer in allerlei bochten moeten gaan wringen om aan de steeds sneller veranderende regels te voldoen, geldt voor de EU een andere set aan regels. De regels die de EU zichzelf heeft opgelegd zien overigens er op het eerste gezicht niet mals uit hoor. Zo moeten ten minste 30 procent van alle EU uitgaven (EUR 1,8 biljoen) een groen label hebben. Maar dan komt het, als een uitgave ten minste 1 procent groen in zich heeft, wordt dat een klein beetje naar boven afgerond, namelijk naar 40%! En een uitgave wat ten minste 41 procent groen is, wordt ingeboekt als 100 procent groen! All animals are equal, but some animals are more equal than others…

Nog los van de geclaimde effectiviteit van CO2-reductie, laat de EU zien dat het vooral geeft om de beeldvorming en niet of nauwelijks geeft om de daadwerkelijke CO2-reductie. Net zo iets als Hugo de vaccinatie-rekenmethode weer eens aanpast zodat Nederland ineens niet meer de slechtste jongetje in de EU klas is. Mocht u overigens het idee opvatten om dergelijke trucjes toe te passen op uw belastingaangifte, dan zou ik u dat ten strengste afraden. De belastingdienst pakt immers zelfs mensen aan die niks fouts doen, dus beeldt u zich eens in wat ze met u doen als u zich de vrijheden aanmeet van politici…

Het hele EU CO2-reductiecircus heeft dan ook een veel sinistere (en door EU-politici vurig gewenste) bijwerking, want, net als de euro, zal het een versnelde overdracht van soevereiniteit van de lidstaten naar Brussel afdwingen. Om de CO2-reductie targets te halen, moeten de investeringen in Groene Doelen een handje worden geholpen en er is maar één manier om dat goed te kunnen doen: vanuit een centraal punt. In de ogen van de EU betekent dit dat kapitaalmarktunie er sneller moet komen en dat de EU zeggenschap moet krijgen over het fiscaal beleid!

Dit laatste ligt nu nog (grotendeels) bij de lidstaten, maar de EU wil Groen fiscaal promoten en Grijs fiscaal straffen. Ook wil het de fiscale ruimte van de sterke lidstaten gebruiken om die van de zwakke aan te vullen (In Italië vieren ze alvast feest!). Iets wat, in combinatie met het verder verwateren van de budgetregels (Maastricht-criteria), zal dienen om de Groene Transitie te financieren maar dus ook om de EU superstaat een stapje dichterbij te brengen.

De EU wil (sneller) de ketenen van zich afwerpen die de lidstaten nu nog in handen hebben; ze wil af van het getouwtrek van de lidstaten en alle beperkingen die zij haar hebben opgelegd. The Godwin: *“ein Volk, ein..” * is strong in this one, zeg maar. Het is super ironisch dat een instituut dat zich zo hard maakt voor het NIET herhalen van de geschiedenis, dat juist wel doet.

En dit patroon van gedwongen heimelijke integratie is bij meerdere EU projecten waar te nemen; via allerlei internationaal juridisch bindende afspraken en EU geïnstigeerde projecten (zoals de euro), worden nationale politici gedwongen akkoord te gaan met een verdere machtsoverdracht naar de EU. Overigens vermoed ik dat vele politici dit “juridisch gedwongen” argument alleen maar voor de beeldvorming gebruiken, want ze vinden het allemaal prima, maar durven daar om electorale redenen niet voor uit te komen. Dit zou ook een goede verklaring zijn waarom onze politici al die Paarden van Troje, zonder enige beperking, binnen onze poorten toelaten. Zoals Adriaen Valerius ooit zei: O, Nederland, let op u saeck! Vrij vertaald: “stop eens met grazen!”.