Geenstijl

Is er ook een Divibokaal voor larmoyant dreinen?

Rutger Castricum die door professor Kinneging werd ge-manhandled. Tom Staal die volstrekt zonder reden in z'n gezicht gefluimd werd door de gelauwerde fotograaf Erwin Olaf. De ontelbare keren dat straatmarokkaantjes de crews van GS of PowNed met blikjes bekogelden of bespuugden, die keer dat Annabel Nanninga in de Schilderswijk verslag deed van een ISIS-demo en door de politie ontzet moest worden uit een bedreigende situatie en natuurlijk de ontelbare keren dat ongewassen extreemlinks schorem met intimidatie en agressie probeerde om de roze plopkappen het verslaggeverswerk onmogelijk te maken bij demonstraties tegen - oh ironie - "fascisme".

Vaak lachen we dat weg, soms maakten we ons daar druk om maar vaststaand feit is dat in het grote geheel der Nedermedia zelden iemand verontwaardiging uitte over hoe sommige verslaggevers en -geefsters worden be- en mishandeld. Ook staat vast dat we altijd weer op staan, onze broek afkloppen en de roze plopkap weer in de plooi trekken. Verslag doen in verhitte situaties is nou eenmaal niet zonder risico, en iets met hitte en keuken. (En ook wij slaan sommige keukens gewoon over, en niet alleen omdat ze er niet te hachelen vegatofu-troep serveren.)

Zelfs nadat in de zomer van 2018 een busje bij de Telebelg werd binnen gedouwd en aangestoken, stonden een NRC-columnist en een NTR-medewerker meesmuilende grappen te maken voor een zaal met honderden burgemeesters, zoals hieronder na de lees verder te zien is in een video van... de N⭕S. Mag hoor, bij de Tele zelf werd er ook over geschamperd: "Altijd weer die aanstootgevende stukken van de reisredactie die ons in de problemen brengen!", kunnen we optekenen uit de mond van een onverstoorbare verslaggever die vermoedelijk zelf één van de doelwitten van de aanslag was.

Dat komt omdat bij De T. grotere jongens en meisjes werken dan bij de Staatsomroep, waar redacteuren, weet u het nog, op kousenvoeten in de kou stonden toen Tarik Z. met zijn waterpistool op de nieuwsvloer stond. Symbolischer voor de hoogpolige hooghartigheid van een mediareus op lemen voeten wordt het niet. Nou ja, tot het bericht verscheen dat de witte busjes van de N⭕S voortaan ongemerkt door het verkeer zullen bewegen. 

Dit is toch wel de meest larmoyante capitulatie allertijden. Het wordt breed beklaagd als een nederlaag voor de persvrijheid maar dat is het helemaal niet. Het is laf bukken voor een paar onfrisse figuren: bij EenVandaag vond Kysia Hekster van de Hermelijndesk het belangrijk om te benadrukken dat het om "een hele kleine groep" gaat, maar die is dus kennelijk al groot genoeg om het Ministerie van Mediazaken op de knieën te dwingen. Daarmee is dit net zo veel een aanval op de persvrijheid als dat het wegjorissen van een agressieve comment “censuur” zou zijn. 

Nee, geweld tegen journalisten is niet goed te keuren en niet goed te praten, maar dit is een vlucht naar voren met de nadruk op vlucht: Journaalbaas Marcel Gelauff, de vleesgeworden ambtelijke aktetas uit de jaren zeventig die heel goed bedachtzaam kijken kan veinzen om te verhullen dat hij al zijn opvattingen door zijn moeder heeft laten breien, "vertelde donderdagavond bij Op1 dat er niet echt een concrete aanleiding was om het nu te doen, behalve dan dat de bedreigingen steeds erger worden." Het is dus geen veiligheidsmaatregel, het is primair een statement. Eentje dat strijdbaarheid moet suggereren door vingers te wijzen, maar dat daarmee vooral onderschrijft dat de Staatsomroep het sentiment in een deel van de samenleving niet meer begrijpt. 

Want de N⭕S vermijdt met deze ontstickeractie de veel interessantere discussie over waarom ze bij steeds meer mensen zoveel irritatie oproepen. Je kan wel naar kleine groepen Gele Hesjes, boze boeren en viruswappies wijzen en vervolgens faux-nederig benadrukken dat miljoenen mensen wél naar je dagelijkse producties koekeloeren, maar er zijn heel. veel. normale nette mensen die nooit stickers op de jas van Edwin zouden plakken, die desalniettemin óók een grafhekel aan het hooghartige, deugdrammerige en machtsgezinde Staatsjournaal hebben.

Er is een enorm debat te voeren over macht, media en door de overheid gesubsidieerd gedachtengoed met activistische randjes (Hoi Simone Weimans. Hallo Divibokaal. Dag "witte mensen"). Want dat is de reden dat veel mensen De Plaats van Het Journaal op het Mediapark zien als de voordeur van een institutionele vijand met onevenredig veel invloed. Maar Gelauff haalt liever wat stickers van z'n busjes want dan gaat het bij de N⭕S tenminste gewoon weer over de N⭕S.

Ze zijn niet bang voor wild stickerende woestboeren, wild plassende wappies en wild met de middelvinger wapperende medeweggebruikers, ze zijn vooral bang omdat ze hele groepen burgers totaal niet meer begrijpen omdat ze ten eerste te diep met hun kop in hun eigen arrogante aars zitten en ten tweede: Als je mensen als een debiel behandelt, zullen sommigen ook als een debiel reageren. En nou stoppen met janken, die stickers terug op die bussen, broek afkloppen en de plopkap in de plooi. Je bent de koninklijke N⭕S, verdomme, niet een of ander verstokt schoolkrantredacteurtje met een minderwaardigheidscomplex. De bukkersmentaliteit van de NOS is de échte nederlaag voor de journalistiek. "Je Suis NOS", flikker toch op, suikerpop.