Is er ook een Divibokaal voor larmoyant dreinen?

Rutger Castricum die door professor Kinneging werd ge-manhandled. Tom Staal die volstrekt zonder reden in z'n gezicht gefluimd werd door de gelauwerde fotograaf Erwin Olaf. De ontelbare keren dat straatmarokkaantjes de crews van GS of PowNed met blikjes bekogelden of bespuugden, die keer dat Annabel Nanninga in de Schilderswijk verslag deed van een ISIS-demo en door de politie ontzet moest worden uit een bedreigende situatie en natuurlijk de ontelbare keren dat ongewassen extreemlinks schorem met intimidatie en agressie probeerde om de roze plopkappen het verslaggeverswerk onmogelijk te maken bij demonstraties tegen - oh ironie - "fascisme".

Vaak lachen we dat weg, soms maakten we ons daar druk om maar vaststaand feit is dat in het grote geheel der Nedermedia zelden iemand verontwaardiging uitte over hoe sommige verslaggevers en -geefsters worden be- en mishandeld. Ook staat vast dat we altijd weer op staan, onze broek afkloppen en de roze plopkap weer in de plooi trekken. Verslag doen in verhitte situaties is nou eenmaal niet zonder risico, en iets met hitte en keuken. (En ook wij slaan sommige keukens gewoon over, en niet alleen omdat ze er niet te hachelen vegatofu-troep serveren.)

Zelfs nadat in de zomer van 2018 een busje bij de Telebelg werd binnen gedouwd en aangestoken, stonden een NRC-columnist en een NTR-medewerker meesmuilende grappen te maken voor een zaal met honderden burgemeesters, zoals hieronder na de lees verder te zien is in een video van... de N⭕S. Mag hoor, bij de Tele zelf werd er ook over geschamperd: "Altijd weer die aanstootgevende stukken van de reisredactie die ons in de problemen brengen!", kunnen we optekenen uit de mond van een onverstoorbare verslaggever die vermoedelijk zelf één van de doelwitten van de aanslag was.