Geenstijl

Duo volwassen geworden cassettekids haalt herinneringen op aan fenomenaal trio. Het is een soort Ted Talk, maar de zelfspot en de ironie bewaken de eeuwige jeugd

Misschien wel een van de meest opvallende overledenen die nooit zijn eigen 'MCA gestopt met rappen'-topic kreeg op de GeenStijl: Adam 'MCA' Yauch van de Beastie Boys. Al weer acht jaar dood, en een opzichtige schandvlek in ons "Gestopt Met"-register. Geen idee hoe die roomblanke rap-genius uit Brooklyn aan onze Ghanese kistdragers is ontsnapt, maar hier een kleine kans op revanche met een review van Beastie Boys Story, een nieuwe Beastie-docu op AppleTV+ die sinds afgelopen weekend te zien is.

First off, laat je niet misleiden door de lawaaitrailer hierboven. De docu is een soort Ted Talk in een theater te Brooklyn, verteld - cq opgelezen van een autocue - door komisch gelegenheidsduo aka fellow kids Michael ‘Mike D’ Diamond en Adam ‘Ad-Rock’ Horovitz, dus verwacht geen Nathaniel Hörnblowér-achtige knip-en-plaksnor-creativiteit. Het is een serene eenakter, verdeeld in een aantal hoofdstukken die worden ondersteund door historisch (en hilarisch) videomateriaal.

Het theaterstuk vertelt het verhaal van een paar jongens uit New York die nooit echt opgroeiden maar wel muzikale barrières doorbraken. Matige rappers misschien, maar originele samplemasters met brawn, brawl&Brooklyn in het bloed, en "dankzij" de dood van Adam Yauch hebben Mike D en Ad-Rock een motief om zichzelf in zijn schaduw te schilderen om hun eigen biografie te schrijven. En dat is een ontzettend vermakelijk verhaal, vol heerlijke anekdotes waarin niet genoeg benadrukt kan worden dat Beastie Boys eigenlijk altijd een uit de hand gelopen grap was, totdat ze zichzelf alsnog serieus gingen nemen als muzikanten (hier zit ergens een waarschuwing in - red.). Maar nooit zonder ironie en zelfspot uit het oog te verliezen, en geen van beiden claimt het succes van het trio: zonder Yauch, maar ook zonder al hun vrienden van vroeger, was er nooit een Beastie Boys geweest.

Dat Mike & Adam de tijdsgeest nog steeds goed begrijpen, komt helaas op wat ongelukkige wijze naar voren: ze maken nog net geen openlijke excuses voor "Girls", een koddig tokkelliedje dat met terugwerkende kracht welhaast 'toxic' wordt verklaard om een paar grappige zinnetjes in de lyrics. Beetje raar. Ook de ode aan MCA voor zijn inspanningen voor een "Free Tibet" voelt een beetje als een moreel moetje. In de jaren ’90 was het boeddhisme al een luxehobby van een zooi artiesten (van Madonna en Richard Gere tot Brad Pitt) die graag iets goeds wilde doen voor de wereld, anno 2020 zijn we helemaal murw gesmurft met het kokette sentimentalisme van supersterren, en snakken we misschien eerder naar een nieuwe generatie Beastie Boys die met ironie, stijl en een onverschillige bak gevarieerd talent de tent op stelten zetten. But maybe that's just us.

Neemt niet weg dat twee uur terug zijn in de twintigste eeuw - geen internet, alles 4:3 en het slammende en jammende collectief boven de selfies schietende individuele inkijkjes die we nu met talent verwarren - een verademing was die ons enerzijds met de neus op de eigen leeftijd drukt, maar anderzijds ook precies de juiste afleiding vormt in tijden van quarantaine. Eindelijk alle tijd om Paul's Boutique toch nog eens op waarde proberen te schatten!

Te zien op Appelteleveeplus, dus. Om de rip 'n roll spirit van het oude internet niet te skippen: ja, het is een streaming-docu voor fruitmandgebruikers, maar hij is ongetwijfeld ook ergens te torrenten. En anders hebben we hieronder een alternatief uurtje Move on Up, plus de Reddit AMA van Ad-Rock & Mike D met Spike Jonze. Oh en als je van voor 1985 bent en je hebt een Apple-abo: vergeet niet tot het einde te kijken want Adam Curry met z'n MTV-mullet is een bonusherinnering die je echt even wilt ophalen. Volgende keer wel graag meer hecklers van het kaliber Steve Buscemi, David Cross en Ben Stiller in beeld, want die eighties-geest van Beastie Boys zit juist in de ontregeling, niet in de strakke regie! Sabotage, je weet toch.