Lekker eten

Eten: iedereen doet het, veel te veel mensen lullen en schrijven erover. Maar toch. Deze internationale sterrenrel is wat ons betreft een flinke omweg op de elektronische snelweg waard. Geraldine DeRuiter (geen familie, red.) ging naar Italiaans sterrenrestaurant Bros en kreeg 27 gangen lang helemaal niks te eten. Daar schreef ze deze smakelijke recensie over, die spoorslags het internet veroverde, en uiteindelijk leidde tot een reactie van chef Floriano Pellegrino. "Contemporary art does not provide you with answers, but offers you great questions. Contemporary cuisine should to the same. A chef should not offer easy answers, but challenge you with interesting questions." Helder! Na zo'n antwoord hebben wij alweer gegeten en gedronken, maar ja, wat weten wij er nou van? Complete reactie van Floriano na de breek.

Is dit nou een Mac van Dinthertje doen?

"Het kabinet komt met een verbod op het plaatsen of laten plaatsen van neprecensies op internet. Consumenten moeten zo beter beschermd worden bij het doen van online aankopen of het boeken van een hotelkamer of reis."

En dan volgt hier de OFFICIËLE RECENSIE van GeenStijl voor restaurant-Rutte III. Het is een foprestaurant, want het is een ordinaire vreetschuur waar mensen dubbel en dwars in de borden worden getuft, borden die de manager reeds in januari mocht opbergen, maar omdat de beoogde nieuwe eigenaren continu met elkaar overhoop liggen blijft de tanende toko gewoon open. Er vallen om de haverklap lijken uit de koelkast. Er drijven dode vliegen in de soep. Het eten is niet te vreten. De chef-kok kan er niks van. Hij liegt over de gerechten op de kaart. Eén gerecht staat altijd op de kaart: meloenen. Speciaal voor superklant Gert-Jan. De wijn is zuur, maar die is dan ook bedoeld voor journalisten - journalisten die op schoot zitten bij de manager, want misschien mogen ze wel een keertje gratis vreten. De obers pleuren bij bosjes om, en als ze niet ompleuren, wieberen ze zelf wel, of worden ze ontslagen. Ook al heb je de rekening gewoon betaald, dan verdenkt de manager je van fraude en dan moet je alle keren dat je ooit in het restaurant hebt gegeten terugbetalen. De gastvrouw wilde scheiden van de manager. "Hier scheiden onze couverts", riep ze, en toen stapte ze op, om aan te kondigen dat ze in restaurant-Rutte IV weer doodleuk aan het werk wil. Het vreten is veel te duur en het wordt ieder jaar duurder. U hoeft uw jas ook niet op te hangen aan de kapstok, ze kleden u gewoon helemaal uit. De ober, een stomme slungel met 'Wopke' op zijn naamkaartje, mompelde nog iets over 'koopkracht', alvorens u helemaal uit te zuigen. Links van het restaurant zit een ander restaurant, restaurant GROEN. In dat vegarestaurant is het eten al helemáál niet te doen. De bedrijfsleider van GROEN is ene Jesse en hij wil graag samenwerken. Dus heeft Jesse een enorm grote bek over wat Nederland precies wil, terwijl hij de helft van z'n klanten is kwijtgeraakt. En tot slot, aan de deur van restaurant-Rutte staat uitsmijter Hugo, iedereen zonder QR-code tegen te houden met de kracht van een opgeheven wijsvinger. "Je hóeft toch niet naar het restaurant", smaalt hij, met z'n Prodentbek. Wat een KUTRESTAURANT. Waarom komen hier nog mensen. Officiële recensie GeenStijl: ⭐.

Mag dit nog?

Duo volwassen geworden cassettekids haalt herinneringen op aan fenomenaal trio. Het is een soort Ted Talk, maar de zelfspot en de ironie bewaken de eeuwige jeugd

Misschien wel een van de meest opvallende overledenen die nooit zijn eigen 'MCA gestopt met rappen'-topic kreeg op de GeenStijl: Adam 'MCA' Yauch van de Beastie Boys. Al weer acht jaar dood, en een opzichtige schandvlek in ons "Gestopt Met"-register. Geen idee hoe die roomblanke rap-genius uit Brooklyn aan onze Ghanese kistdragers is ontsnapt, maar hier een kleine kans op revanche met een review van Beastie Boys Story, een nieuwe Beastie-docu op AppleTV+ die sinds afgelopen weekend te zien is.

First off, laat je niet misleiden door de lawaaitrailer hierboven. De docu is een soort Ted Talk in een theater te Brooklyn, verteld - cq opgelezen van een autocue - door komisch gelegenheidsduo aka fellow kids Michael ‘Mike D’ Diamond en Adam ‘Ad-Rock’ Horovitz, dus verwacht geen Nathaniel Hörnblowér-achtige knip-en-plaksnor-creativiteit. Het is een serene eenakter, verdeeld in een aantal hoofdstukken die worden ondersteund door historisch (en hilarisch) videomateriaal.

Het theaterstuk vertelt het verhaal van een paar jongens uit New York die nooit echt opgroeiden maar wel muzikale barrières doorbraken. Matige rappers misschien, maar originele samplemasters met brawn, brawl&Brooklyn in het bloed, en "dankzij" de dood van Adam Yauch hebben Mike D en Ad-Rock een motief om zichzelf in zijn schaduw te schilderen om hun eigen biografie te schrijven. En dat is een ontzettend vermakelijk verhaal, vol heerlijke anekdotes waarin niet genoeg benadrukt kan worden dat Beastie Boys eigenlijk altijd een uit de hand gelopen grap was, totdat ze zichzelf alsnog serieus gingen nemen als muzikanten (hier zit ergens een waarschuwing in - red.). Maar nooit zonder ironie en zelfspot uit het oog te verliezen, en geen van beiden claimt het succes van het trio: zonder Yauch, maar ook zonder al hun vrienden van vroeger, was er nooit een Beastie Boys geweest.

Spoiler alert: Donald Trump heeft het weer eens gedaan

Er is weer eens heel veel de schuld van Donald Trump hoor, op de nieuwe van Kensington-kloon Pearl Jam, zeven jaar na het niemendalletje Lightning Bolt uit 2013. "The lengths we had to go to then, to find a place Trump hadn't fucked up yet." En: "Then there's Sitting Bullshit as our sitting president. Talking to his mirror, what's he say? What's it say back? A tragedy of errors, who'll be last to have a laugh?" Precies het gelul dat Neil Young al jaren zo gruwelijk onhebbelijk maakt. Enfin, we wisten het ook wel, want in 2003 kwamen Eddie Vedder en zijn makkers met het gezellige Bushleaguer, een protestlied tegen George W. Bush, de allerbeste Amerikaanse president sinds George Washington. 'Gigaton' is verder best een lekker plaatje, met rammers als Superblood Wolfmoon en Never Destination. Derhalve hoeft Kurt Cobain zich niet meer om te draaien in zijn graf, dat deed hij al na het uitbrengen van de eerste single Dance of the Clairvoyants, want dan ligt hij weer recht. Voorts gaat volgens Eddie (net worth 100.000.000 $) het klimaat naar de kloten en er zal vast ook nog wel het een en ander aan te merken zijn op het kapitalisme, maar misschien ook wel niet, want voor dat gewauwel zijn we Oost-Indisch doof. De dubbelaar (vinyl, natuurlijk) ligt voor een uitermate schappelijke 42,99 (DAT IS HONDERD GULDEN) in de rekken bij B-b-b-b-b-ol.com.

Eindoordeel in aubergines: 🍆🍆🍆🍆 (vier aubergines)

“The worst part about having a mental illness is, people expect you to behave as if you don’t”

*(no spoilers) *

In de bioscoop werd Joker vooraf gegaan door een paar dodelijk saaie reclameboodschappen voor KPN en Albert Heijn. De eerste vinkte keurig alle boxjes aan qua diversiteit, gender en LHBT, en wilde vooral niemand voor het hoofd stoten. De tweede zong een lofzang op het doodnormale Nederlandse burgerbestaan, en wilde vooral niemand voor het hoofd stoten. Daarna kwam een speelfilm die de bevrijdingsweg volgt van een mentaal gemankeerde man die niet meer mee wil doen in een wereld waarin iedereen wil dat hij zich gedraagt alsof hij normaal is. En worden we eindelijk weer eens voor het hoofd gestoten door een Hollywoodproductie.

Het was geen simpele taak die Joaquin Phoenix op zich leek te laden: is het mogelijk om Heath Ledgers The Joker uit The Dark Knight te doen vergeten? In de film zelf blijkt dat op geen enkele wijze de opdracht van regisseur Todd Phillips. Batman bestaat nog niet, dus er is geen wisselwerking met een aartsvijand, en de persoonlijkheden van beide Jokers lopen mijlenver uiteen. Phoenix’ Joker is eerder (eigenzinnig) eerlijk en (verknipt) rationeel dan kwaadaardig maniakaal en door chaos gedreven, zoals Ledgers personage was. 

Joker vertelt het verhaal van Arthur Fleck, een psychiatrisch patiënt die een treurig baantje als rent-a-clown heeft, maar droomt van een carrière als standup comedian. Hij woont bij (en zorgt voor) zijn moeder, die haar eigen ellende kent. Samen kijken ze late night shows terwijl Gotham in een bestuurlijke en economische crisis afzakt - tegelijk met de glijdende mentale staat van Fleck. (De naam - A. Fleck - is tevens een trollende verwijzing naar Ben Affleck, die ooit een uiterst matige Batman speelde).

Phillips (Borat, The Hangover, War Dogs) schreef het verhaal zelf, samen met Scott Silver (8 Mile, The Fighter). Als inspiratie leunde hij duidelijk op Taxi Driver en King of Comedy, verwijzingen die terugkomen in de casting van Robert DeNiro in een prettig ontspannen rol als populaire talkshowhost Murray Franklin, die ondanks zijn innemende televisiepersoonlijkheid geen leedvermaak over kwetsbare zielen schuwt en daarmee - als getuigenis van de hooghartigheid van succes - een stukje van de Joker-puzzel vormt.

\

Aan het plafond hangen Nederlandse vlaggen. Voor aanvang van de eerste spreker - Adjiedj Bakas - staat het overwegend blanke, mannelijke publiek op om het Wilhelmus aan te heffen. Vrijwillgers dragen allemaal oranje. Jep, de Leeuw was Nederlands.

Vlag en Volkslied
Het is een verwarrend dubbel gevoel van schaamte. Eerst is er de korte kramp van de aanblik van de vlag en de aanhef van het volkslied, daarna de schaamte over die schaamte. Hoe is het toch gekomen dat vlag & volkslied zo'n onfrisse bijsmaak hebben gekregen? Veel publiek leek het zo te voelen: het Wilhelmus was een ongemakkelijke opening van wat op voorhand al gebrandmerkt was als een "alt-rechts evenement", of zoals de immer onbevooroordeelde Chris Aalberts zei, een "eng-rechtse burgertop". (Chris was er bij, maar stond weer eens moederziel alleen aan een sta-tafeltje obligate observaties te verzinnen om zijn vooraf geëtaleerde vooringenomenheid mee te voeden).

Eerst het zuur. Vier sprekers tegelijkertijd op één groot podium, gericht naar vier vakken met publiek, in een zaal die galmt als een vliegtuighangar: bad idea. De Broodfabriek in Rijswijk [hier een leuk rechts mopje over ovens] is al niet de gezelligste congreshal (zijn er überhaupt gezellige congreshallen?), maar als je dan ook nog de geluidssporen gaat mengen, wordt het soms lastig om sprekers goed te volgen als je niet op de eerste rijen zit. Desalniettemin deed het publiek opvallend goed zijn best om de stoelen gevuld en de aandacht gefocust te houden.

Ook de beveiliging (kaartcontrole bij de deur, ID-check, verplichte - gratis - garderobe, fouilleren) was een tikje aan de zware kant, en voelde daarom als een soort zelf-vervullende voorspelling: 'Kijk eens wat rechtse mensen moeten doen om veilig bijeen te kunnen komen'. Had best wat subtieler gekund. Ook het persbeleid van de Nederlandse Leeuw was lomp. Media moesten een 'motivatiebrief' schrijven (doe normaal joh), het twitteraccount was venijnig (en niet grappig) en als je, zoals oorspronkelijk het plan was, zoveel mogelijk sprekers van rechts tot links wil vastleggen, moet je niet als eerste spreker Joost Niemöller bekend maken.

Blanke, mannelijke nazibijeenkomst
Nee, één Niemöller maakt nog geen nazibijeenkomst, maar je kan wel op voorhand uittekenen wat de voorspelbare respons zal zijn: 'Ah, het wordt dus een avondje schedelmeten'. Als het publiek dan ook nog 83% mannelijk is en slechts 17% vrouw (cijfers: NedLeeuw zelf), en dan ook nog overwegend roomblank - ja dan is de vooringenomheid fluks verankerd bij de linksmens & - media. (Maar hee, er was wél een kneiter-inclusieve doventolk!)

Het gevolg was dat er linkse afzeggers kwamen, waaronder Jacques Monasch, maar niet allemaal: Sander Terphuis (PvdA) en Rico Brouwer (Piratenpartij) waren present als spreker, evenals de Haagse lijsttrekker van moslimpartij NIDA en zelfs een mevrouw van de Internationale Socialisten. De rest van de lineup was inderdaad vooral rechts vanaf het midden. dr. Jan van de Beek, Sietske Bergsma, Adjiedj Bakas, Geerten Waling, Jenny Douwes, Wim en Sam van Rooy, Joost Niemöller. Maar de ster van de avond was overduidelijk de Canadese keynotespreker, professor Jordan Peterson, die als een rockster werd onthaald en in drie kwartier een mooi middenverhaal neerlegde over moraliteit, een optimistische boodschap over hoe goed het Westen zijn zaken eigenlijk op orde heeft, en over hoe belangrijk het is dat zowel nieuwkomers als oudgedienden volgens de regels van de Westerse rechtsstaat leven. Een daverend applaus tekende de instemming.

**Forum voor Democratie-congres
**Dat publiek was het mooiste aan de Nederlandse Leeuw. Sure, verhoudingsgewijs veel mannen en weinig kleur, maar wel van alle leeftijden en vooral: doodnormale mensen. De Gewone Nederlander, de Hardwerkende Nederlander, de Belastingbetaler, opgevuld met veel jongeren in de studentenleeftijd, vaak in jasje/dasje. Het had zo een Forum voor Democratie-congres kunnen zijn, en het leek qua samenstelling ook heel veel op GeenPeil-bijeenkomsten rond het referendum. En ja, dat zijn dus in overgrote meerderheid doodnormale, vriendelijke en beschaafde Nederlandse mensen.

Burgers, die zich zorgen maken over vrijheid, verzorgingsstaat en de duurzaamheid van de democratie, en naar dit evenement kwamen om tenminste het idee te hebben dat ze - in beschaafdheid - wat kunnen bijdragen in het meedenken over hun land en de koers die wordt gevaren. Sure, er liepen een paar mensen rond met een aura waar je onwillekeurig een Erkenbrandmerkje op plakt (en wier idee van 'bijdragen' ongetwijfeld wat kruisvaardiger geïnterpreteerd moet worden),  maar we zijn wel eens op een GroenLinks-congres geweest en daar spot je ook altijd wel een paar rare randfiguren met extremistische opvattingen. Ze hielden in ieder geval netjes hun mond dicht en hun rechterarmpjes naar beneden, dus het werd bij lange na niet de bruine bierkelder met extreemrechtsreflexen die de meeste media & linkspedantjes er op voorhand al van gemaakt hadden.

Door de bank genomen was de Nederlandse Leeuw een opgewekt evenement in een zaal met 2000 Gewone Nederlanders, die 25 euro de neus hadden betaald om in kalme en bedachtzame sfeer een avond vol sprekers aan te horen, met elkaar in contact te komen en in gesprek te gaan over onderwerpen die bij de koffiemachine of in de verjaardagskring vaak lastig aan te snijden zijn. Kudo's ook, voor het aanwezige publiek dat vooral leek te gniffelen om de karikatuur die op voorhand van de brainstorm was gemaakt. "Wat een enge mensen hè?", knikte een oud heertje in driedelig pak grijnzend naar twee vlotte jongens en een mooi meisje, die ergens de slappe lach om hadden bij de patatbar.

**Niks opgelost, toch gelachen
**Of er 'maatschappelijke vraagstukken of problemen zijn opgelost' in Rijswijk? Nee, natuurlijk niet en er zijn waarschijnlijk maar heel weinig mensen die dat wel verwacht hadden van de avond. Maar er is wel vrijuit gesproken over een paar hete maatschappelijke hangijzers rond cultuur, migratie en de houdbaarheid van ons verwarde liberale verzorgingsstaatje, op een manier die in de Tweede Kamer zelden gebeurt en in de mainstream media bijna alleen in de context van verwijten, verdachtmakingen en vrees voor "alt-rechts" of "nieuw-rechts" of "nationalistisch rechts" worden behandeld - maar nooit, nooit, met de diepgaande integriteit die zulke vraagstukken oprecht verdienen. Rutger van den Noort - vrolijk en in dito oranje pak - en zijn team (waaronder alle enthousiaste, vriendelijke en uitermate behulpzame vrijwilligers) scoren derhalve een dik compliment voor het bijna uit de losse pols organiseren van een groot evenement dat ondanks de toch vrij steile ticketprijs geheel uitverkocht raakte.

Het woord oorlog viel een paar keer bij enkele sprekers, soms bijna als een soort aankondiging, maar is het nut van debat niet juist dat je probeert oorlog áf te wenden? Het publiek had weinig zin in strijd, en des te meer in een beschaafde bijeenkomst met een babbel en een borrel. Precies wat je op voorhand eigenlijk wel wist dat het zou worden, en precies waar de 'critici' zo bang voor zijn: stel dat die rechtse eensgezindheid ook nog eens diepgravend en gezéllig is, in plaats van agressief en opruiend, hoe gaan ze dán nog mensen overtuigen dat maatschappijkritiek met een vleugje nationalistische vaderlandsliefde iets doodengs en gevaarlijks is?

Zet maar in dat Wilhelmus.