Geenstijl

Het Meisje van de Slijterij kroop in de pen. Want deze lockdown is economisch dodelijk, en ze weet niet waar ze heen moet

Al dagen voel ik de behoefte een open brief te schrijven. Ik weet alleen niet aan wie.

Moet ik hem richten aan onze Koning Willem-Alexander? Onze Minister-President Mark Rutte? Onze Staatssecretaris van Economische Zaken Mona Keijzer? Onze Minister van Binnenlandse Zaken Raymond Knops (of is dat toch Ollongren)? Aan alle Kamerleden? Aan mijn huurbaas?

Ik maak me zorgen. Niet alleen over ons bedrijf. Eerst heb ik een week in volledige paniek trillend lopen huilen omdat ik alles wat ik in 27 jaar opbouwde onder mijn vingers zag verdwijnen maar doordat ik een lange termijnvisie heb raapte ik mezelf op, werd weer creatief en ging weer dingen doen die ik in 2008 tijdens de vorige crisis deed en nu tijd voor heb. 

In onze winkel in Sluis ontvangen we meer dan 1000 klanten per week. Bijna allemaal Belgen, toeristen en mensen met tweede woningen in de regio. Op 15 maart ging de horeca dicht, op zich al rampzalig, maar op anderhalve meter kun je best nog iets verkopen ook al moeten we dan tijdelijk ons concept van persoonlijk advies, persoonlijke bediening en mensen begeleiden in het ontdekken van hun persoonlijke smaak loslaten. Dat is onze usp.

Drie dagen later ging de Belgische grens dicht, en met dicht bedoel ik ook ongekend dicht, en waren onze vaste klanten volstrekt onbereikbaar. Accijnsgoederen mag je wettelijk niet naar het buitenland verzenden en ook al is het enorm verleidelijk om in deze tijden de wet te gaan overtreden en hebben we dat ook wel even overwogen, we gaan het niet doen. We hebben wel een aantal dingen geprobeerd, ongekend, we leven hier in een tijd die er sinds de 2e wereldoorlog en botersmokkel niet meer was.

Met mijn creativiteit die ik terug vond moet ik nu dus een andere doelgroep aanspreken dan mijn vaste klanten. Aan de andere kant van de toltunnel.

Onze vaste klanten die ons mailen of bellen moet ik meedelen dat ik helaas nu niets voor ze kan doen als ze niemand kennen die zich essentieel over de grens mag verplaatsen, we hopen dat deze tijd snel voorbij gaat en hun snel weer in onze winkel te mogen ontvangen en hopen dat ze gezond blijven.

West-Zeeuws Vlaanderen leeft voor bijna 100% van recreatie, toerisme en grensverkeer. Nederlanders van boven de grote rivieren zie je er niet zo heel veel. Er wonen in 17 kernen in de gemeente Sluis 25000 mensen. Die elkaar allemaal kennen. We verdienen ons geld voornamelijk met de 5 miljoen mensen die ons elk jaar bezoeken.
Door dat bruisende karakter zijn de huren hier misschien wel de allerhoogste van het land. De meeste ondernemers werken hier zeven dagen per week. Omdat je geen omzet wil laten liggen en omdat je anders je huur niet kunt betalen.

We hebben nu een potdichte grens die ons afscheidt van de rest van Vlaanderen, en als enige toegangsweg tot de regio een toltunnel die de rest van Nederland tegenhoudt ons te bezoeken.

De veiligheidsregio sloot vervolgens ook nog eens alle parken en stuurde iedereen die hier in zijn tweede woning verbleef maar elders stond ingeschreven ook weg. Dat zorgde voor heel veel schrijnende persoonlijke verhalen waar ik hier verder niet op inga. Veel wat oudere bezitters van een tweede woning voelen zich hier veiliger voor hun persoonlijke gezondheid dan in de grote stad. Er wonen weinig mensen en er is veel ruimte. Die mensen stuur je dus misschien wel de dood in.

Als er dit jaar geen zomerseizoen komt missen veel mensen een jaaromzet, en steeds minder mensen geloven dat er nog een seizoen komt. We teren hier allemaal in in het eerste kwartaal, maar als de lente komt begint het. De lente kwam, maar het begon niet.

Met de 4000 euro vergoeding uit de TOGS om de vaste lasten te betalen kunnen veel ondernemers hier nog geen twee of drie weken huur betalen, laat staan de andere vaste lasten. Maar goed, gezonde bedrijven zingen het best wel langer uit.

Na deze door niemand voorziene crisis zal echter niet alles ineens weer net als vroeger zijn. Dat zal jaren duren. Het is prachtig dat op korte termijn veel lasten vooruit mogen worden geschoven. Maar ooit moeten we die wel betalen. Hoe dan?

Omdat ik het gevoel had dat er geen helicopterview is sprak ik afgelopen weken Kamerleden, een gedeputeerde, de burgemeester, de wethouder economie, ik belde de KvK, ik belde Impuls Zeeland, ik sprak financieel specialisten, ik probeerde via mijn netwerk de urgentie van een taskforce voor de toekomst van de regio te agenderen.
Er moet volgens mij heel snel zo’n taskforce komen over alle belangen en partijen heen. Ik belde niet voor mezelf. Ik denk inmiddels dat ik het wel overleef dankzij mijn uitgebreide netwerk en creativiteit. Of dat ook inclusief een overgewaardeerd winkelpand op een AA-lokatie waar niemand meer komt is weet ik nog niet.

Als we in 2021 weer toeristen willen in onze bijzondere regio waar ik geboren ben zullen we die mensen ook nog iets te bieden moeten hebben. Ik heb er helemaal niks aan deze crisis zelf wel te overleven als alles om me heen omvalt.

Als ondernemers hier in West Zeeuws Vlaanderen weer hoop krijgen zullen meer bedrijven deze crisis overleven. Inclusief alle banen, de toeristenbelasting, de parkeergelden, en alles wat we met zijn allen opbouwden.

Er is urgentie. Maar bij iedereen die ik sprak voelde ik die helaas niet.
Help ons. Geef ons hoop.

**Petra de Boevere
Slijterij De Vuurtoren
Sluis, Zeeuws-Vlaanderen
(**bezorgt in heel Nederland - red.)

[overgenomen van haar eigen blog]