Geenstijl

Het voordeel van problemen die je zelf verzint: je kan er iedere willekeurige "oplossing" bij bedenken, en alsnog als held uit het verhaal komen.

Op de dag dat de VVD haar laatste, misschien wel enige principe inleverde bij een zuchtje juridische tegenwind, verscheen Klaas Dijkhoff des avonds op een livestream op LinkedIn. Daar legde hij aan de kijkers uit dat de “rotmaatregel” die ons van 130 terug naar 100 km/uur op de snelweg laat afremmen, een noodzakelijk kwaad is om de boeren en de bouwers te helpen om hun werk te kunnen doen. 

Want Mark Rutte had gezegd dat hij het niet op zijn geweten wilde hebben dat die anders met kerst werkloos thuis zitten. En daarom moeten we allemaal bijdragen aan deze “grootste crisis in zijn negen jaar”, zoals de premier de stikstofsatire zelfs nog waagde te omschrijven. Mark en zijn trouwe adjudant Klaas ging vervolgens het internet op en de televisiestudio’s in (22u Nieuwsuur, 23u Pauw) om aan de mensen in het land uit te leggen hoe de vvd hier een populistisch verkiezingsdingetje gewichtig liberaal principe offerde voor een hoger doel, want dat is wat leiders doen.

De vvd, die publieke misleiding tot ambacht heeft gekneed, had alles paraat. Rutte en drie ministers, in een zaaltje zonder stoelen (zodat de perscamera’s zonder al te veel kritische vragen in Rutte’s voordeel konden worden ingezet), die met ernstige hoofden en veel acteerwerk enige urgentie wisten te veinzen voor het onzichtbare probleem. Tot en met het woord “rotmaatregel” was alles gescript: op het moment dat Rutte het in de mond nam, ging er een mail naar de VVD-leden waarin dat woord de kern vormde. Ze moeten tevreden hebben gekeken toen het woord de rest van de dag trending was online. De worst was weer gedraaid. En over worst gesproken: niet alleen wij moeten offers brengen, de koeien krijgen ook ander voer.

Allemaal flagrante onzin natuurlijk. Die hele “stikstofcrisis” is een politiek probleem dat door een rechter juridisch bindend is gemaakt. Het is een fuckup van politici, die stikstofregels hebben opgesteld waar geen gestandaardiseerde meetnorm voor is, waar geen internationale afspraken over bestaan en waar de buurlanden zich 400 keer minder druk over maken. Die eigen regels, die uit polderbelangen door Henk Bleker gesmeed waren om de geitenwollen sokken bij de boeren weg te houden, werden vervolgens niet gehandhaafd en ergens onderin een Haagse la geflikkerd, totdat ene Johan uit Nijmegen ermee naar de rechter stapte, en die oordeelde dat je moet handhaven wat je tot beleid verheft.

Waar hier de (land)bouw stil ligt, wordt een paar honderd meter verderop in Duitsland aan de andere kant van een Natura2000-gebied gewoon doorgeboerd en -gebouwd. In Nederland worden we geacht vandaag te vertrouwen op politici die zelf ook niet weten waar ze mee bezig zijn maar zich wel opwerpen als crisismanagers van hun eigen probleem. Zij roepen ons op om mee te helpen: door een beetje af te remmen op de A-wegen, redden we de boeren en de bouw. Samen met de vvd, die hier het voortouw neemt, het landsbelang boven partijprincipes stelt, en vervolgens uiterst tevreden in de chatbox op LinkedIn tijdens het praatje van Klaas kon zien dat de achterban er met boter en suiker in tuint. “Niks tegen in te brengen, Klaas…”