Geenstijl

Dit is kennelijk wat 'we' willen.

9/11 was een keerpunt in het einde van de geschiedenis waar men in de jaren '90 over juichte. We gingen gewoon weer terug in de tijd. En met iedere nieuwe gebeurtenis vielen er schellen van ogen. De moord op Fortuyn, niet door een moslim maar wel 'ter bescherming van vreemdelingen' gepleegd. De moord op Van Gogh, wel door een moslim. Nog meer schellen vielen af, maar het zorgde niet voor stringenter integratiebeleid - of nou ja, op die ene verbanning van Ayaan na dan. De verkeerde weggejaagd, samen met haar belangrijke verhalen en strijdlust.

We dachten dat Charlie Hebdo de omslag zou zijn. Een aanslag in het hart van het vrije woord, en tegen de vrije pers nota bene. Wat we kregen was een hashtag, krokodillentranen en daarna toch die zachtjes gemompelde maar retorisch resoluut gecreëerde drogreden: 'Die tekeningetjes waren toch ook wel heel beledigend...' 

Daarna dachten we dat Bataclan de kat eindelijk de bel aan zou binden. Een concertzaal vol jonge, stadse, progressief-hedonistische jongeren. Die bier drinken, rockmuziek beleven en geen vlieg kwaad doen. Afgeslacht, uit naam van Allah! Maar niks hoor. Het was een godsgeschenk voor regressief links en hun media dat die Jesse Hughes, de zanger van Eagles of Death Metal, er wel hele rare complottheorieën op nahield. Bovendien is ie zelf ook een conservatief religekkie dus enfin en zie je wel: islamkritiek is gewoon extreemrechtse xenofobie.

In de jaren die volgden, is onze afschuw vaak getart met beelden uit het kalifaat, maar hoeveel "pray for" hashtags er ook hun moedeloze rondjes maakten en hoeveel gebouwen we ook moesten verlichten met vlaggen van westerse landen - schellen bleven vallen, maar niet op de plekken waar het er toe kan doen: niet in mainstream media, niet in de politiek, niet in daadkrachtig beleid. 

Vrachtwagens over een boulevard in Nice, een kerstmarkt in Berlijn of winkelstraten in Stockholm en Barcelona: schuld van 'witte busjes'. Bommen op Zaventem en in de Brusselse metro, nota bene onder de neus van het EU hoofdwartier: geen beweging in het beleid. Uiteengereten kindertjes en hun moeders tijdens een concert in Manchester: Don't look back in anger. En terwijl het kalifaat langzaam kapotgebombardeerd werd, bleven de grenzen open voor migratie uit moslimlanden terwijl stemmen opgingen over de vraag hoe we al die arme uitgereisde idealisten en hun kroost kunnen repatriëren om ze in onze troostende armen te sluiten, na hun gefaalde bedevaart naar de vrome oases van maniakale moordlust.

\

Je zag ondertussen aan 'onze zijde' de regressie winnen van de progressie. 'Etnisch profileren' werd ineens een enorm 'racistisch' probleem, linkse zwakzinnigen gingen boerkini's dragen en het boerkaverbod - de enige druppel die we sinds 9/11 op de gloeiende plaat hebben laten vallen - leidde tot een van de meest absurde acties van postmodern links: "Feministen" gingen de gestoffeerde gevangenis prijzen als een symbool van vrije keuze voor de vrouw. Salafisten lachen zich de harige baardballen uit de jurk.

Deze week, alweer een nieuw hoofdstuk. Nota bene Nieuwsuur en NRC - bastions van bescherming voor politieke correctheid - leveren concrete bewijzen bij wat we al jarenlang weten: moslimkinderen worden geïndoctrineerd, bang gemaakt en subversief jegens onze samenleving opgevoed met salafistisch gif. Onder onze neuzen worden in heel het land kinderen geschoold in homohaat, afkeer van afvalligen en actieve uitsluiting van de Nederlandse samenleving. 

En overal steken de wegkijkers hun lelijke betogen weer af. De VK-Ombudsman vergelijkt kritiek op islamscholen en de discussie over de (on)wenselijkheid van Artikel 23 met "Hitler-Duitsland". In dezelfde krant heet de homohaat in schoolboeken slechts "een boodschap", in een artikel waaruit blijkt dat het lesmateriaal door een ex-katholieke bekeerling geschreven is. Je verwacht het... wel!

In NRC - nota bene de krant van de onthulling - krijgen Dijkhoff en Segers in het hoofdredactioneel commentaar op hun falie omdat ze suggereren dat de fascistische schoolboeken misschien verboden moeten worden. Het is bijna alsof ze zichzelf schamen voor hun eigen xenofobe onderzoeksjournalistiek. Terwijl de schellen gelukkig van vele ogen blijven vallen, klinken de stemmen van de wegkijkers steeds scheller. Maar ze zijn, dankzij hun posities in de media, de cultuur en de politiek, nog altijd luider dan de hervormingsgeluiden, dan de roep om daadkracht en vooral: dan de verbazing over hoe we een land zijn geworden dat simpelweg niet (meer) weet hoe het moet afrekenen met intrinsieke intolerantie van slecht geïntegreerde maatschappij-ondermijners.

Onze verbazing is allang in een diep ongeduld omgeslagen. Het geduld is al zo lang op dat we de fut steeds lastiger vinden om de spot en de satire te zoeken in deze maatschappij-verscheurende kwestie van het vrije progressieve westen versus de gesloten, dogmatische en anti-intellectuele islam die zich onder ons bevindt. Daar wordt een vrolijk-satirisch weblog ook niet leuker van, maar dat is nou eenmaal een intrinsiek gevolg van islam in een samenleving: niets wordt daar leuker van. We prijzen onszelf in ieder geval gelukkig dat wij niet al onze mentale lenigheid tot het uiterste rekken om het onverdedigbare recht te drogredeneren: de islamitische religie heeft fascistoïde trekjes, en überhaupt in zijn geheel niets te bieden aan onze vrijheid, onze democratie en onze samenleving.

Langzaam sluipt het ideologische gif van het salafisme dieper de samenleving in. En we doen er he-le-maal niets tegen.