Geenstijl

Donderdagavond zond PowNed de fijne documentaire Dat zijn geen grappen uit, over de grens van de grap, zelfcensuur en wat te doen met de islam. Het was een pijnlijk inkijkje dus we blikken even terug.

Een flinke handvol cabaretiers, acteurs en mediamakers van divers pluimage was eensgezind in hun (terechte) opvatting dat de vrijheid van meningsuiting in Nederland onder druk staat. Kwetsgevoelens en doorgeslagen identiteitspolitiek krijgen te vaak de overhand. Desalniettemin waren al deze mensen dapper: het is allemaal moeilijker geworden, maar natuurlijk maken ze nog steeds grappen over negers, wat dat moet kunnen. Natuurlijk maken ze nog steeds grappen over homo's, want die zijn niet heilig verklaard of zo. Natuurlijk maken ze nog steeds grappen over #MeToo, want dat is ook allemaal nogal doorgeslagen. Maar als dan Het Onderwerp met die ene god en zijn profeet aan bod komen. Het i-woord. Jaaaaa, dan is daar toch plots de vraag of je daar wel alles over kan zeggen. Zou moeten zeggen. Of je dat je familie aan wil doen. Of Theo en Charlie misschien wat langer stil hadden moeten staan. Of het dat allemaal wel waard is...

Bij De Azaanbode hebben ze een intens dikke plaat voor de kop, want die zagen het hele probleem niet. Bij Vrij Links spotten ze het gelukkig wel heel goed. En ook bij ons zakte de moed in de schoenen in de slotminuten van de onthullende docu. Waren dit nou toch (bijna) allemaal lafbekken, of zijn we écht al zo ver afgegleden dat de islam een uitzonderingspositie voor zichzelf heeft gekweekt, en dat zelfs in het vrije Nederland hun eigen waanbeeld van religieuze superioriteit en ongenaakbaarheid wordt bevestigd door de cabaretkanaries die de koolmijn niet meer in durven? Er is voorshands alle reden om werkelijk ongerust te zijn.