Geenstijl

Ze zocht al 2 jaar hulp bij politie/justitie, wij als samenleving hebben haar niet gered.

Humeyra Öz mocht maar zestien jaar worden. Sinds haar veertiende werd ze achtervolgd door iemand die twee keer zo oud was, en een relatie met haar wilde. Op het moment dat ze verplicht naar school moest, zag ze haar belager, rende nog weg en werd doodgeschoten. Ze zocht al twee jaar hulp bij politie en justitie, wij als samenleving hebben haar niet gered.

Bekir E. was al meerdere keren veroordeeld voor geweldsdelicten tegen verschillende personen, hij hield zich niet aan het contactverbod en stond op de foto met een vuurwapen. Vorig jaar stond Bekir nog voor de rechter wegens bedreiging en mishandeling van haar. De inspectie opent een onderzoek, omdat de man onder toezicht stond van de reclassering toen hij de trekker overhaalde.

Humeyra was nog bezig met weer een nieuwe aangifte wegens stalking, ze had een afspraak met de politie, die kwam helaas drie kwartier te laat. Bekir had haar en haar zus een jaar eerder al met de dood bedreigd vanwege wat geld, een ring en een paar dure schoenen. Zo'n jongen is het. De imam van de moskee waar Humeyra werd herdacht, begrijpt niet waarom de dader nog buiten rondliep.

Het gedrag van Bekir is iedere keer hetzelfde en dus voorspelbaar. Jonge meisjes groomen met dure cadeau's om, zodra hij wordt afgewezen, te vervallen tot intimidatie, bedreiging en fysiek geweld. Het is niet gelukt dit patroon tijdig te doorbreken. Voor mij was het pijnlijk en schokkend dat de woordvoerder van het OM deze reeks fouten als “begrijpelijk” probeerde af te doen.

Dat het OM vaker zo handelt, wordt als justificatie gezien. De verdachte zit ondertussen in beperkingen. Hij mag alleen spreken met zijn advocaat, en die mag niet in het openbaar treden. Vrij onzinnig in een zaak waarin het OM al zwom in het bewijs. Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat die beperkingen er vooral zijn zodat Grapperhaus zijn teerling in de doofpot kan drukken.

Deze hele affaire komt drie maanden nadat er in EenVandaag een zalvend stukje was hoe zijn departement zich een jaar lang had ingespannen na de moord op Anne Faber. Die dader was ook meerdere keren veroordeeld en zat nog vast in een open instelling waar de drugs welig tierden. Eveneens een bekende van de politie die een nieuwe kans en een nieuw slachtoffer kreeg.

De beveiliging in Den Dolder was opgeschroefd, maar drugs in de instelling was helaas nooit helemaal uit te sluiten. De grijze wollensokkenbrigade accepteert nog steeds gelaten dat patiënten meer onder invloed zijn, dan onder behandeling. Zet een bataljon infanteristen in, doe al het bezoek via videobellen of verzin iets anders, maar ga nooit op de rug liggen kijken hoe het weer fout gaat.

Michel Panhuis kreeg geen TBS omdat het medisch dossier niet openbaar was. Inmiddels heeft justitie het medisch beroepsgeheim deels gesloopt en rechters verteld dat ze ook zonder advies TBS mogen opleggen. Het PBC heeft een afdeling voor weigerende observandi, maar men vergeet nog steeds dat de wijze waarop het delict gepleegd is, ook een inkijkje is in de ziel van de dader.

Van Bekir E. ligt er al sinds 2014 een gedragskundig onderzoek dat hij zwakbegaafd, verslaafd en bipolair is. Nota bene, dat is twee jaar voordat hij Humeyra leerde kennen. Het strafblad van Bekir is lang, de mate waarin hij in vrijheid zijn gang mocht blijven gaan is langer. Een rechter veroordeelde Bekir tot zes weken, en schreef in zijn vonnis: 

“omdat er ernstig rekening mee moet worden gehouden dat de verdachte wederom een misdrijf zal begaan dat gericht is tegen of gevaar veroorzaakt voor de onaantastbaarheid van het lichaam van één of meer personen.” Dit is het schoolvoorbeeld van iemand die langdurig uit de samenleving moet worden verwijderd ter preventie, totdat een behandeling voldoende effect heeft.

De inspectie mag een onderzoekje doen, terwijl alle feiten gewoon op straat liggen. De politie doet algemener onderzoek hoe zij slachtoffers van zedenmisdrijven te kort doet. Een slachtoffer uit Hoorn spoorde bijvoorbeeld haar verkrachter zelf op, de politie maakte volgens de inspectie fouten en was te passief. De Onderzoeksraad voor Veiligheid start een derde onderzoek.

Die onderzoeken zijn er vooral zodat Fred Grapperhaus tijdens ieder moment kan zeggen dat hij de resultaten afwacht voordat hij met een reactie of actie komt. Struisvogelgedrag, terwijl de wolven en schaapjes buiten vrij rondlopen. Moeten we niet tijdens de onderzoeksfase voorlopig huidige veroordeelden langer vasthouden en slachtoffers beter beveiligen? 

Een Belg die met de enkelband van een vorige verkrachting nog om, opnieuw toesloeg, hoefde slechts vier jaar naar binnen. Een man die tijdens zijn proeftijd een nieuw slachtoffer maakte, kreeg drie jaar plus TBS. Een man die een dame verkrachtte, bedreigde en voor 400 euro afperste hoefde van de rechter niet terug de cel in. Twee jaar was genoeg. 

Een rechter legde een Afghaanse verkrachter van een verstandelijk gehandicapt meisje een lagere straf op, om zijn verblijfsvergunning niet te hinderen. De woede van Theodor Holman is totaal niet misplaatst, ik vraag me alleen af waarom de volkswoede van onze dames uitblijft. Blijven jullie dit slikken? Waarom is MeToo en straatgesis een item en dit niet?

Waarom die korte straffen, ontbrekende behandelingen en vrijlatingen zonder risicotaxatie van slachtoffers? Zijn we iedere keer geschokt van een bewust genomen risico? Doen we het allemaal af als incidenten, of gaan we dit zien als een logisch gevolg van structurele en systematische fouten? Wat is een acceptabel gevaar? 

Vind het volgende slachtoffer dat ook?