Geenstijl

*ting ting ting* Ahum. Mogen we nog even een klein kersttoespraakje doen?

Zo jongens, meisjes, dames & heren - dat was ons het jaartje weer wel hè? We moeten ons om te beginnen al de vraag stellen of de aanhef van dit topic nog is toegestaan. Of nou ja, dat 'moet' niet, maar omdat de problemen in dit land allemaal opgelost zijn, is het denken in genders een belangrijk onderdeel van het publieke debat geworden. Heeft u - D66 zij dank - al een genderneutraal paspoort opgehaald? Toch een van de grootste emancipatoire verworvenheden van het afgelopen jaar.

Niet alleen gender, maar ook huidskleur ging een steeds prominentere rol spelen in 2018. Gecentreerd rond een Zwarte Piet-discussie die helemaal niemand wil voeren, maar die wederom door een piepkleine minderheid met toegang tot (of sleutelposities in) de mainstream media opgedrongen werd aan een onwillige meerderheid die gewoon de kinderen cadeaus wil geven tijdens wat we vroeger kenden als een onbezorgd familiefeest. Ons hele leven leren we als brave borsten in een progressieve poldernatie dat we mensen moeten beoordelen op de inhoud van hun individuele karakter, en niet op hun afkomst of de kleur van hun huid. Perfect rationeel - maar dat past niet meer in deze tijd van feitenvrije emotieleer. Huidskleur is in 2018 definitief een "argument" geworden. Zelfs als-ie met onschuldige schmink is aangebracht.

Wit, blank, stank, dank
Zo is het in een opportunistische omkering van de definities van racisme inmiddels bon ton om de blanke, pardon: "witte" burger van gestructureerde of institutionele onderdrukking van niet-blanke medelanders te beschuldigen, door te suggereren dat er niet naar donkere mensen wordt geluisterd, dat ze onderdrukt worden, of dat ze kansloos zijn, alleen maar omdat ze donkerder zijn dan het autochtone poldervolk. Dat je als verstandige zelfstandige denker naar sommige mensen niet kan of wil luisteren omdat ze onzin uitkramen, geen redelijke argumenten kunnen formuleren of simpelweg geen overtuigende standpunten hebben - dat gaat er bij de policor goegemeente niet meer in. Zwarte Piet is racisme omdat de "rebelse dichter" Jerry Airfryer zegt dat hij zich als Ghanees gekwetst voelt door een kinderfeest, Nederland is een land waar zwarte vrouwen kansloos zijn omdat supersuccesvolle socialite en televisiester Sylvana Simons het zegt, en moslims worden systematisch onderdrukt omdat de prijswinnende Neder-Marokkaanse acteur Nasrdin Dchar zo prachtig de slachtofferrol kan acteren.

Wat we derhalve ook in 2018 weer enorm gemist hebben, is de kritische journalistieke vraag aan Sylvana hoe het kan dat ze met een groepje gillend gestoorde BIJ1-raapsels toch keer op keer zo veel aandacht krijgt, en toch maar net voldoende stemmen haalde voor 1 zeteltje in de gemeenteraad van een stad waar ze zelf niet eens woont, met een verhaal dat voor 95% op onwaarheden, rancune en slachtofferschap berust. Of de vraag aan Jerry Airfryer hoe iemand zoals hij, die op zijn 11e in Nederland werd toegelaten en alle kansen kreeg aangereikt om wat van zijn leven en toekomst te maken in een vrij land, zo godvergeten ondankbaar kan zijn dat hij heel Nederland op basis van valse argumenten uit elkaar wil spelen over de rug van een argeloos en onschuldig kinderfeest. Of vraag hem gewoon eens wanneer zijn eerste dichtbundel uit komt, of is zijn talent soms niet toereikend om daar een eerlijke boterham aan te verdienen?

Soppen om een stinkhoer
Ben je geen journalist, politicus of BN'er en stel je die vragen wél, dan staan juist journalisten, politici en BN'ers klaar om je te brandmerken als een racist met een bange onderbuik. Ze zijn makkelijk te herkennen, want we zagen ze in 2018 opgewonden kirrend en met een natte slip naar die ene 'stinkhoer' roepende PSV-amoebe wijzen als het onwrikbare bewijs van de morele zonde van alle doodgewone burgers die geen racisme in Zwarte Piet zien.

2018 is door deze zelfvervullende retorische kwakzalverij het jaar dat mediaredacties door het lichtbruine stof moesten kruipen dat ze eerst zelf opgeworpen hebben. NRC afgelopen week nog, met hun absurde huidskleurmeting in kerstcommercials. Of de hilarische kwestie rond Trouwnegerin Seada Nourhussen, die met dubbele petten op slechte stukjes schreef, met slaande deuren bij de krant vertrok omdat ze de "witte redactie" niet aan haar racistische grillen onderworpen kreeg, en hoe hoofdredacteur Cees van der Laan vervolgens bij Nieuwsuur stond te verkondigen dat wij ons als land diep moesten schamen dat onze samenleving zo'n gestoorde vrouw niet beter van dienst kan zijn. Pijnlijke beelden - zelden zagen we zo veel ijle lucht tussen racisme en ratio, en bijna wekte de kruiperigheid van Cees ons medelijden. Bijna - het bleef bij bulderlachen.

#SorryJohan, voor niks
Maar bij Nieuwsuur (waarom was het überhaupt een item? Niemand kent Nourhussen, laat staan haar columns) overheersten de bedrukte gezichtjes over zo veel onderdrukking van die arme negertjes in onze samenleving, die door deze kwestie expliciet zichtbaar werd gemaakt omdat (uitgelokte) incidenten als het zo uitkomt schaamteloos tot norm van het geheel worden verheven (wederom: denk aan die stinkhoerroeper). Niemand die zich hardop de vraag durft te stellen of de hysterisch-activistische eentruukspony Nourhussen zelf wel helemaal lekker in de benauwde bovenkamer is. Ze kijken wel drie keer uit - kritische vragen stellen over een zwarte vrouw staat in politiek correcte kringen gelijk aan sociale zelfmoord.

We zagen een vergelijkbare gekte ook bij Johan Derksen en de homo's. Het ging van nul naar OPHEF!!1! in anderhalf reclameblok tijdens Veronica Inside, omdat Derksen zei dat homo's 'gewoon uit de kast moeten komen'. Iedereen vergat of negeerde het gedeelte waarin hij zei dat homoseksuelen voor zichzelf moeten kiezen, en voor zichzelf op moeten komen, en moeten zijn wie ze willen zijn, omdat zulks beter is dan jezelf tekort doen uit vrees voor de reactie of de mening van anderen. Een tikje gebiedend misschien, wellicht zelfs makkelijke woorden voor iemand die nooit in zijn pubertijd ontdekte dat hij "anders" is dan de meesten, maar al met al een solide en eerlijk advies dat vrijheid, karakter en eigen verantwoordelijkheid aanmoedigt. En zéker geen homohaat vertegenwoordigt. 

Maar het was alweer te laat.

Adverteerdersbellers, hysterische deughorden en een minister van Engelshoven van "emancipatiezaken" (een door een combinatie van gebrek aan intellectueel gewicht en heel veel hete lucht omhooggevallen dramtante van D66, uiteraard) die het Zwaard van Deugmores boven de hals van Derksen hing, en hem uitdaagde tot een "debat". Alsof de minister bepaalt wat een voetbaljournalist op televisie mag zeggen. Alsof het niet doodeng is dat ze dat überhaupt dénkt te kunnen doen. Derksen lachte haar op televisie gelukkig gewoon uit en dat was misschien wel een van de meest verfrissende momenten van 2018, want normaal gesproken zie je alles en iedereen onmiddellijk verschrikt bukken, buigen en spijt veinzen als er een keer een woordje, zinnetje of grapje onwelgevallig is geland in de policor goegemeente. Je scoorde ook in 2018 een stuk hoger op de Schaal van Deug wanneer je jezelf als slachtoffer liet portretteren, dan als individu met een eigen verantwoordelijkheid.

Inspraak bij Rutte? Alleen per sms
Brengt ons met een klein bruggetje naar de politiek, waar ook in 2018 weer grote slagen zijn toegebracht aan de saamhorigheid in dit land, aan de inspraak en aan de democratie als geheel. De voorgenomen afschaf van de dividendbelasting, die in geen enkel verkiezingsprogramma genoemd werd, trok het gordijn weg voor het lelijke lobbygezicht achter het politieke bestuur. Grote clubs, aandeelhouders, belangenverenigingen: iedereen behalve het individu - de burger - lijkt toegang tot het bestuur te hebben. Gewoon ff sms'en met de premier, zoals Unilever-sfinx Paul Polman deed. Publieke verontwaardiging voorkwam de afschaffing van de bedrijvenbelasting voor aandeelhouders, maar alleen omdat er binnen de coalitie ook weerstand tegen bestond. Waren de vier partijen eensgezind gebleven, dan had de burger gewoon het nakijken gehad, is ons vermoeden. 

Niet alleen in grootkapitale kringen is de lobby leidend. Het leverde via stichtingen en patiëntenverenigingen ook een donorwet op dit jaar, waarbij je organen automatisch ter beschikking staan, ténzij je zelf actief een weigerformulier invult. De grondwettelijke kant kwam nauwelijks aan bod, en rekenschap afleggen aan miljoenen minder belezen burgers is er ook niet bij - de overheid weet wat goed voor u is en het recht om met rust gelaten te worden werd definitief om zeep geholpen in 2018. 

Edje Klimaatraketje
Ook rond het klimaatakkoord zagen we de lobbymachine. Ed '5 CV-ketels en een verwarmd zwembad' Nijpels maakte er in al zijn openlijke arrogantie geen geheim van dat windmolencritici niet welkom waren aan de klimaattafels: alleen overtuigde klimaatreligieuzen mochten aanschuiven bij hem en Diederik. De media waren op hun hand: in de Volkskrant stond naast iedere advertentie voor verre vliegvakanties een dreigend artikel over hoe slecht het koffie-, quinoa- en avocado-gebruik van hun lezers voor het klimaat is. Het Staatsjournaal had in 2018 om de haverklap klimaatpreken en bij Nieuwsuur werden milieu-activisten zonder contexct als "klimaatexpert" opgevoerd om te verkondigen dat de voorgenomen maatregelen nog steeds veel te weinig zijn en dat we al lang in paniek moeten raken. Weermannen van de NOS maakten openlijk ruzie met klimaatcritici, waarbij er vaker een moraalkaart getrokken werd, dan een weerkaart. Milieuclubs liepen op het laatste moment toch nog strategisch weg uit de kerkbankjes van Nijpels om extra drama toe te kunnen voegen aan de vermeende klimatologische dreigingen die ons allemaal boven het hoofd hangen binnen een paar jaar.

Wij kijken ondertussen richting opkomende economieën in Azië, zien elke week een nieuwe kolencentrale in China de ovens aansteken en ontwaren de kaalslag die de consumptiebehoeften van een groeiende tweede- en derdewereldbevolking veroorzaakt, en vragen ons af: gaan hogere energieheffing, stijgende milieubelastingen en een verbod op verbrandingsmotoren in dit polderlandje het klimaat internationaal redden - of is er een giftige cocktail van groene activisten, ondernemende opportunisten en een door klimaatreligieuze schuld gedreven elite aan het werk om zichzelf respectievelijk moreel te bevredigen, financieel te verrijken en te verschonen van een zelfopgelegde zonde door met priemende preekvinger hel en verdoemenis over het volk uit te vaardigen?

'Dan verkoop je hem toch in Duitsland'
In alle gevallen geldt: de lobby ijvert en pleit, maar het individu heeft weinig tot niks in te brengen en is een dankbaar slachtoffer aan het ontvangende einde van de stok waar het collectezakje aan bungelt. In de bovenlaag lijkt iedereen die wat wil bereiken verenigd te zijn in lobby- en belangengroepen, en al hun belangen komen op het bord en op de rekening van de Gewone Burger - het laatste individu in onze samenleving. Betalen die belastingen, inleveren die autosleutels, afstaan die organen.

Al die besluitvormers zijn bovendien zelf zó ver los gezongen van de dagelijkse werkelijkheid, dat Diederik Samsom er van uit gaat dat iedereen heus wel 10.000 euro heeft liggen om in de isolatie van z'n woning te investeren, dat Timmerfrans gelooft dat hij persoonlijk het kantelpunt van de Europese geschiedenis is, en dat Sybrand Buma niet alleen denkt dat het klimaat ophoudt bij de grens, maar dat Jan Modaal z'n Opeltje best in Duitsland kwijt kan wanneer hier vanaf 2030 een verbod op de handel in auto's met een verbrandingsmotor van kracht wordt.

Rutte brengt het huishoudboekje naar Brussel
Ondertussen hebben we in 2018 weer een verdere, zichtbare afbraak van de democratie meegemaakt. Niet alleen stond er geen letter in de verkiezingsprogramma's over dividendbelastingen of klimaatakkoorden, Mark Rutte tekent na jarenlang (gespeeld? Geveinsd? Gelogen?) protest toch voor een Europese begroting voor de hele Eurozone - het Hollandse huishoudboekje verdwijnt straks in een Brusselse lade. De zetels van de kartelpartijen in Den Haag worden nauwelijks nog gevuld met zelfstandig denkende idealisten, maar met door fractiediscipline geknechte en door voorlichting geprogrammeerde carrièremuppets. Bij D66 hebben ze zelfs zo'n robot tot fractieleider benoemd - Artificial Intelligence nam ook een vlucht in 2018, al blijft de spraaksoftware soms wat hangen.

Onderwerpen waarover besloten moet worden, zijn inmiddels veel groter dan 'het landsbelang'. We hebben het over 'de migratie' en dan bedoelen we het wereldwijde fenomeen. Idem voor 'het klimaat' (of 'de klimaatopwarming'). Bestrijding van misdaad en terreur wordt internationaal afgestemd, maar heeft wel individuele gevolgen voor privacy en uitingsvrijheid. Het is wij tegen Rusland, en dat 'wij' is 27 EU-landen die ondanks hun enorme onderlinge verschillen in samenleving, economie en cultuur toch in één zucht als gelijken worden genoemd, en in stelling worden gebracht tegen de Russen. Een gezamenlijke vijand versterkt hierbij de suggestie van eensgezindheid van de EU terwijl de plannen voor een Europees leger oprukken. Kortom. Alle politieke schalen vergroten, maar alle burgerinspraak wordt tegelijkertijd afgeroomd.

Nepnieuws en desinformatie van die doodenge Ollongren
Het beetje extra controlegereedschap dat we hadden, raakten we ook kwijt: het referendum. Er kwam er nog eentje in 2018, over de Sleepwet, en die Sleepwet werd weggestemd. Maar minister Ollongren, de vrouw die "nepnieuws" en "desinformatie" wil bestrijden maar zelf loog over de inlichtingenwet en rapporten verborgen hield voor de burger, voerde de Sleepwet toch in en inmiddels blijkt uit nieuwe rapporten dat hij inderdaad misbruikt wordt, omdat het toezicht tekort schiet. Het referendum werd ondertussen afgeschaft zonder zicht op een vervangend instrument. 

De burger is wederom gekort in zijn of haar participatie, met de slechte smoesjes dat referenda alleen maar populistische tegenstemmers naar de stembus sturen - wat aantoonbaar niet waar is. Niet alleen zeggen politicologen dat (lees Stuk Rood Vlees), ook onze inmiddels jarenlange ervaring met democratisch activisme liet juist zien dat het altijd betrokken burgers zijn die actief (willen) deelnemen in hun democratie en samenleving, omdat ze zich niet thuis voelen bij kartelpartijen maar wel betrokken voelen bij hun land, hun samenleving en hun openbaar bestuur. Die betrokkenheid is in 2018 ingeperkt, en hun middelen zijn hen afgenomen.

Hadden we maar kritische media
Gelukkig kunnen we nog vertrouwen op de kritische journali... ohnee toch niet. De media die de macht moeten controleren hebben in de afgelopen jaren overduidelijk juist voor het kamp van de macht gekozen. Pro-partijkartel, pro-Brussel, pro-klimaataanpak, pro-migratie en anti-populisme zijn Leitmotiven in de MSM. Een vicieuze cirkel van op elkaar inwerkende spanningen ligt daaraan ten grondslag. Ten eerste is er de eeuwige race om advertentie-inkomsten. Commerciële belangen zorgen er voor dat iedereen hetzelfde doet als alle anderen, waarbij het niet teveel laten schommelen van de sociale boot in het belang van 'brand safety' sterk wordt gewaardeerd: ophef is alleen goed, als het zich kan richten tegen een kritisch tegengeluid of een foute mening.

Uiteraard speelt niet alleen commercieel belang, maar vooral ook politieke correctheid daarin een grote rol: tegenwoordig kan je geen stukje over pinda's meer tikken zonder dat er een woedende transgender uit een verre uithoek van de wereld op sociale media ophef begint te maken over het feit dat hij/zij/x niet uit de knellende repressie van het eigen geboorteland is gevlucht om in Nederland alsnog geconfronteerd te moeten worden met de notenallergie die hem/haar/het in 1986 bijna fataal werd op een feestje. En daar moet dan rekening mee gehouden worden. De media hebben zich massaal op 'de minderheid' gestort, die onder valse vlaggen van racisme, onderdrukking en uitsluiting keer op keer het beklag mag doen over de grote amorfe groep van blanke autochtone Nederlanders, wier schuld 'het' allemaal is. Want iedere individu is waardevol, verdient respect en een eigen plekje onder de zon - maar de grote massa van de blanke meerderheid moet vooral de muil houden en plaats maken voor anderen in deze maatschappij.

Berooid in de bank
Nog een reden dat de macht en de media elkaar zo knuffelen, is omdat de media gevuld en gerund worden door mensen waar het door de bank genomen heel erg goed mee gaat. Hoger opgeleid, stedelijk (meestal Randstad), koophuis, lekker salaris. Wat zij op het internet tegenkomen, zijn de mensen die ze normaal alleen in vluchtig klantcontact bij de kassa ontmoeten, bij wie ze hun drankje bestellen in een restaurant, of die ze op straat achterop de vuilniswagen of de bouwsteiger zien. En die mensen bezien de wereld toch net effe anders. 

Die modaalmensen zien, voelen en ervaren de gevolgen van minder economische mobiliteit, van klimaatwetgeving en milieubelastingen, en van (culturele) veranderingen in hun leefomgeving. Die mensen zien ook dat hun invloed op die zaken op natuurlijke (demografische) of onnatuurlijke (beleidsmatige) wijze wordt ingeperkt. Ze zien wel hoe lobbygroepen en belangengroepen hun greep op cultuur, media en politiek vergroten. Ze horen hoe de media hun gedrag willen sturen. Maar de keren dat die individuele burgers zichzelf weten te verengingen, zoals rond ons Oekraïnereferendum, tijdens het Sleepwetreferendum, in hun collectieve culturele liefde voor Zwarte Piet, of zoals laatst nog in groten getale tegen het Marrakeshpact, krijgen ze steeds te horen dat ze hun borrelende witte onderbuik in bedwang moeten houden. Referendum weg, Zwarte Piet bijna weg, Marrakeshpact gewoon getekend, burger berooid in de bank.

Het internet draagt een geel hesje
Diezelfde mensen hebben in 2018 het internet definitief ontdekt als een van de laatste vrijplaatsen waar je nog je mening kunt vormen zonder sturing van de Staatsomroep, zonder de policor preken van de politiek, en zonder de knellende moraal van de mainstream media. Daar zit wederom een belangrijke wisselwerking met de kranten, bladen en publieke omroeptelevisie: de MSM liggen continu onder kritisch vuur van burgers die precies kunnen zien wie vanuit welk perspectief praat. Objectiviteit, of althans de schijn dat die überhaupt ooit bestond, is voorgoed gedood door de zegen der vrije gedachtevorming op het ongefilterde internet.

De vrije meningsuiting die daar vervolgens uit voortvloeit is niet altijd fraai (niet iedereen kan zijn afkeer even welbespraakt verwoorden). Maar waar het gevestigde journaille wat ons betreft steeds veel te gretig de focus legt op marginale excessen om complete (blanke) bevolkingsgroepen van angst, woede of erger te kunnen betichten, ziet het internet de grote lijnen van de samenleving veel beter, en beschouwt ze die ook veel eerlijker: waarheen het gaat met het klimaat, hoe migratie uit shithole countries alhier de sociale verhoudingen bemoeilijkt (ook, of misschien wel juist tussen autochtonen onderling), waar regressieve religie zijn (bloederige) stempels drukt en hoe diep de leugens, hypocrisie en dubbele standaarden van media, macht en overige elite gaan.

15 miljoen mensen, plus nog een paar
Het kwam allemaal samen aan het einde van het jaar, op de Champs Elysées, die dankzij het internet ineens heel dichtbij liggen. Macron had één move te ver geschaakt in zijn missie om in het aanzien van zijn elitaire vrienden en mede-wereldleiders de punt van het progressieve zwaard te vormen. Hij was zijn volk vergeten om toestemming te vragen, en het volk liet zich daarin niet onbetuigd. Dat gaf ook hier in de polder zuchten van verlichting: er kan dus wél een druppel te veel in die emmer. En als het daar kan, kan dan hier het tij ook nog omslaan voordat de wal het schip moet keren?

Als je in 2018 een geel hesje ziet, kun je dat als "populisme" profileren en de drager van het reflectievest een bepaalde mate van ongelikte ontevredenheid toedichten. Maar als je eerlijker bent, weet je dat er iets anders, iets veel diepers, en vooral iets veel oprechters achter schuil gaat. Het gaat over groeiende ongelijkheid, onevenredige belastingen, afnemende economische en sociale mobiliteit, en hoe de elitaire voorhoede zonder achterom te kijken haar voorsprong op de groeiende groep achterblijvers vergroot.

Laat ze dan maar cake eten
Het zijn niet primair "zorgen" of "angsten" of "boosheid" die mensen naar 'het populisme' drijven, het is onmacht, een gevoel van machteloosheid, die mensen écht in beweging krijgt. Neem de burger de macht af die hem of haar toebehoort in een democratie, verhoog de belastingen waar niemand het rendement van begrijpt (of terugziet) en versterk het volume van je politiek correcte zedenpreken, en je mag je als politieke, culturele en journalistieke elite heel hard af gaan vragen waarom het volk ineens geen kerststol feeststol cake meer wil eten.

In deze eeuw is een aantal flinke potten op het vuur gezet. 9/11, Fortuyn, Van Gogh, het EU-grondwetreferendum in 2005, de bankencrisis en de eurocrisis, Charlie Hebdo, Bataclan en al die andere splinters, het epische vergismantra Wir Schaffen Das in 2015, het afnemen van gegunde democratische inspraakmiddelen en de PR- en kartelrobotisering van de politiek, de manier waarop de media de macht in de armen hebben gesloten, en nu weer de plotselinge daadkracht van de dwingende dominees van de klimaatreligie, die een nieuwe en potentieel onuitputtelijke bron van schuldgevoel bij de makke burger denken te hebben aangeboord. Allemaal potjes op het vuur, in Nederland, in de EU en in de rest van de wereld. Broeien, borrelen, met een groeiende neiging om over te koken.

Met de warme kerstgroetjes van GeenStijl!
Alhier op de redactie zingen we kerstliederen in onze loopgraven. De kelken klinken, de stemming is opperbest. 2019 wordt een uiterst enerverend jaar. Wij hebben er enorm veel zin in, want wij schrijven niet voor een makke massa, maar degenen die het zien - omdat ze het door hebben. En we zijn vrij om er zelf wat van te maken. We maakten onszelf in 2018 los van het Mediahuis, zeiden vriendelijk gedag tegen TMG en besloten in een medialandschap van schaalvergroting en buitenlandse overnames om te kiezen voor kleiner, wendbaarder en vooral: onafhankelijker. 

We zagen daardoor gelukkig het Premium ledenaantal al boven de 5000 groeien, en willen de komende jaren inzetten op meer. We sleutel(d)en ook aan de commerciële posities op de front page, want onafhankelijkheid is uiteraard ook niet gratis, dus ook wij moeten soms opportunistisch zijn om te kunnen blijven bloggen over alles wat hier bovenstaand beschreven staat. Iemand moet het doen. Omdat het kan. Want dit land, is ons land en dat internet, dat gaat nog eens heel groot worden. 

En 2019, dat wordt alweer een revolutiejaar!

Cortéskaart in het groter hierrr, en daarrr in phone wallpaper sizes, versie 1 &versie 2. Merry Christmas!