Geenstijl

Na 389 zondagen komt er een einde aan Bassiehof.

Het avontuur begon op zondag 8 mei 2011 en ruim zeven jaar later - geen dag overgeslagen, want je moet werken voor je geld - is dit mijn laatste bijdrage. Mijn makkers Marck Burema en Bart Nijman verwijt ik niets. Wie ik wel iets verwijt, zijn de adverteerderbellers die - in een gecoördineerde actie van de Volkskrant en NRC Handelsblad - hebben geprobeerd GeenStijl ten gronde te richten. Haha, dat is ze overduidelijk niet gelukt! Vanaf donderdag 1 november gaat het roze weblog op eigen kracht verder. Losgerukt van de grillen van bangige Vlaamse investeerders, rekenend op de gunst van de lezer en die van de wel moedige adverteerder. En zo hoort het ook.  

Het is alleen jammer dat ik als eenvoudige freelance-zzp'er slachtoffer ben geworden van een krimpende begroting. Het slachtoffer van een politiek-correcte volkswoede. Ik vraag mij af of de aanstichters van deze hetze wel hebben begrepen waar ze mee bezig waren. Hoe voelt dat nou, een eenvoudige zzp' er de vernieling in helpen? Wees er maar trots op!

Alsof de duvel ermee speelt, roept iemand zojuist op De Gracht: "Bassiehof will rise again!" Ik weet niet of dat gaat gebeuren. Maar maakt u zich geen zorgen over mij. Ik blijf mijn stukjes tikken op ThePostOnline.

Ik ben nooit een werkelijk onderdeel geweest van dit fenomenale Roze Keurkorps. Als zondagse bijdrager is er nu eenmaal teveel afstand. Wel kreeg ik wekelijks de kans mijn grote blanke behind in het gezicht van progressief Nederland te duwen.

Ook ben ik trots op wat GeenStijl de afgelopen jaren heeft bereikt. Continu het oog op de bal sinds 2003: hypocriete politici van links tot rechts ontmaskeren, de oprukkende islam aan de kaak stellen en somtijds gewoonweg schijtlollige stukjes tikken omdat het kan. En als laatste hulde aan Bart Nijman, die persoonlijk parlementaire geschiedenis schreef met zijn referendum over het Associatieverdrag met Oekraïne. It was a hell of a ride.

Ik eindig met een gedichtje.

I am a part of all that I have met
Too much is taken, much abides
That which we are, we are
One equal temper of heroic hearts
Strong in will
To strive, to seek, to find, and not to yield.

Geachte redactie, lieve lezers: Nu doorrammen!