Chef de VrijMiBo
Ik wijd je dit gedicht, zodat, als ooit mijn naam
Voorspoedig in een verre tijd aan land zal komen,
Groots voortgedreven als een schip door een orkaan,
En op een avond stervelingen zal doen dromen,
Jouw aandenken zo fabelachtig als fantomen
De lezer afmat als een monotoon timpaan
En, in mijn laaghartige verzen opgenomen,
Door een geheime broederband blijft voortbestaan,
Verdoemde vrouw, jij die vanaf de hellegrond
Tot aan de hemeltrans slechts mij als toevlucht vond:
-O jij die, als een schim onmiddellijk verzwonden,
Met lichte voet en onbewogen blik trapt op
De dwaze stervelingen die je wrang bevonden,
Standbeeld met gitzwart oog, engel met bronzen kop.
Bekakte VrijMiBo
het geluid van samen
schuilt in de herinnering
van gebouwen en het gras
ligt uitgestrekt in onze dromen
als de horizon
ik wacht
met gesloten ogen
een hart wagenwijd open
smachtend naar vervulling
als de ochtendstond
die als muziek in de oren
de wereld rond
ons verbindt
en laat weten
dat alles samen komt
VrijMiBo Vanuit Een Keldertje
Men moet zijn zomers nog tellen, zijn vonnis
nog vellen, men moet zijn winter nog sneeuwenÂ
men moet nog boodschappen doen voor het donker
de weg vraagt, zwarte kaarsen voor in de kelderÂ
men moet de zonen nog moed inspreken, de dochters
een harnas aanmeten, ijswater koken lerenÂ
men moet de fotograaf nog de bloedplas wijzen
zijn huis ontwennen, zijn inktlint vernieuwenÂ
men moet nog een kuil graven voor een vlinder
het ogenblik ruilen voor zijn vaders horloge
Prettig weekend. En be nice.
Gordel om de VrijMibo
De kunst van feesten
is de kunst je als een kenner te vervelen
en langzaam, slok na slok, de doffe streken
van het daglicht te vergeten, is de kunst
je lichter te bewegen, wild en wilder
alle hoop en wanhoop van je af te slaan,
is de kunst een schoonheid te bewegen
naar het Prado van je bed te gaan.
Prettig weekend. En be nice.
VrijMiBo van Lienden
Een stille dag is om mij heen
en in mij is het leven flauw,
ik voel de angst des wezens nauw
en ben in mijne vrede alleen.
Is er in mij de aandacht niet
van verzen en hun stil verricht
inschikken tot dit klein gedicht
van iets geluk en licht verdriet?
dat gij nog eens mij waart nabij
en ik u koel en zuiver vond
en wel in droefenis verstond
het verre tussen u en mij.
Prettig weekend in Lienden. En be nice.
BeLaRus VrijMiBo
Come in, Maxim!... This is Minsk
choked under a pillow of clouds.
There’s you: a statue in a heavy coat.
Here all monuments wear coats
not wool, but linden bark coats
with bee fur collars.
In their pockets monuments keep belts.
And under collars monuments have necks.
In winter shadows insulate the walls.
Windows and cracks are plucked with shadows.
In museums on display are coats
and nooses. And water is pickle-juice.
Come in, Maxim, apartment blocks
are wrapped in ammunition staircases,
and window-medals sparkle through the night.
Every building here is a kind of bust,
an elevator ascends like vomit.
Of furniture there is a stump.
Come in, Maxim,
it’s nothing like lie dying by a harbor.
Take a sit on a stump.
Don’t cast a shadow.
Keep the coat on.
VrijMiBo in Waterland
As when a long forgetfulness lifts suddenly, and what
we'd forgotten—as we look at it squarely, then again
refuse to look—is our own
inconsequence, yes, it was
mostly like that, sex as both an act of defacement and—
as if the two were the same thing—votive offering,
insofar as the leaves
also were a kind of offering, or could
at least be said to be, as they kept falling the way leaves
do: volitionless, from different heights, and in the one direction
Prettig weekend. En be... nice.
Radicaal nieuwe VrijMiBo
Vlak voor de ramen staat het boomtheater.
Insecten trekken strepen langs de ruit
en vlinders buit'len om elkanders buit.
Een dikke duif vliegt in de groene krater
van bladeren, een duiker onder water,
en komt er later even oud weer uit.
Het leven, tegen dit decor gestuit,
wordt speeltoneel terwijl ik kijk en staat er.
Ik heb van de natuur nog nooit genoten
als hier op Hoonte in de Achterhoek.
Mariahoeve heet het hoge huis.
Hier krijgt het ogenblik voldoende grootte
en achtergrond, een eeuwig open doek
voor de verbeelding van het paradijs.
Prettig weekend. En be nice.
Andere Tijden in de VrijMibo
What was the shadow on the sun? and looking up
we saw the sudden headlines heavy under the sky;
they moved, broke ranks, swirled, and now a wave
washed over us, engulfing the Brooklyn restaurant:
The Italians have entered the last Ethiopian city.
Ebbed; and the quiet sunshine on the cutlery
resumed the historic pathway of its life,
the trolley car clanged its bell, the waitress
came with the order, the radio wept again.
When we looked at the cold clock on the wall,
we saw it was the twentieth century.
Prettig weekend. En be nice.
