We nemen u mee in de ontwikkelingen

Het is precies een week nadat Dilan Yesildingesdinges een DAPPER STATEMENT maakte door live (!) op televisie een piepklein lokje haar af te knippen. Klein gebaar, groot geluk voor al die vrouwen die in Iran zijn opgehangen aan de moskeepoort omdat hun hoofddoek niet helemaal netjes in de plooi lag. Sinds de actie van Dilan en al die andere brintafluencers die al vloggend vijf sprieten in de waagschaal hebben gesteld - minutieus vastgelegd door vier GoPro's - is er heel veel veranderd in Iran. Het alcoholverbod is opgeheven, wat een starnakel Thomas Erdbrink ertoe heeft gezet Afshin Ellian te tongzoenen op het Azadi-plein, want er heeft tevens een enorme doorbraak plaatsgevonden op het gebied van homoseksualiteit (inmiddels alom geaccepteerd). De hoofddoek is niet langer verplicht, sterker nog, de moraalpolitie is ontbonden, het kantoor is nu een vestiging van Femmes for Freedom en de grote baas van de moraalpolitie is openbaar terechtgesteld. Niet door middel van stokslagen, zoals vroeger, maar met een stevig FOEI-gesprek, zoals wij in Nederland doen. De mediacensuur is verdwenen, vrije pers floreert, en websites als Twitter en Facebook zijn gewoon weer te bezoeken door internetters. Mannen en vrouwen hoeven niet langer gescheiden van elkaar te zitten in het openbaar vervoer en brengers van het christendom worden plots met open armen ontvangen. Missionaris Rikko de Religek zat 42 jaar lang vast in z'n doolhof van verdriet en mislukking, maar hij vond de uitgang, opende een kerk en is stante pede benoemd tot de eerste Paus van Iran. Ayatolloh Khameini heeft trouwens zelfmoord gepleegd, maar pas nadat hij naakt met een regenboogvlag stond te zwaaien op het dak van het eergisteren geopende Feministisch Museum Teheran, waar de bebloede tampons van Heleen van Royen zijn opgenomen in de collectie van de openingstentoonstelling. Inmiddels hebben er verkiezingen plaatsgevonden in Iran. Waarnemers van de OVSE hebben geconcludeerd dat het de meest democratische verkiezingen ter wereld waren. Vrouwen krijgen 1 jaar betaald zwangerschapsverlof bij zwangerschap en het allerbelangrijkste: gratis maandverband voor iedereen, ook voor mannen & transgenders. En dat dus allemaal omdat die vrouwen hier in Nederland, met Dilan Yesildinges in de punt van de aanval, een microscopisch klein lokje haar hebben afgeknipt.

Dit is dus: symboolpolitiek

Er is weer eens een heuveltje om op te sterven. Nee, niet om helemaal op te sterven, meer een heuveltje om een beetje ziek op te worden. Je haar afknippen voor de vrouwen in Iran. De Ice Bucket Challenge voor sociaal-cultureel geëngageerde types. Klappen voor de zorg, maar dan knippen voor vrouwen die in de gevangenis worden gefolterd door minions van de politieke islam, omdat mevrouw haar hoofddoekje toevallig niet correct heeft gedragen. Dat haren afknippen is overgewaaid uit Frankrijk, zoals u kunt lezen in een NOS-stukje waar het woord 'islam' precies 0x valt, en nu zetten hier allemaal van die Mariekes en Sonja's de schaar in het haar. Meestal is het niet meer dan een beetje bijpunten. Een gebeurtenis die ze met vier camera's vastleggen en deze beelden met tien hashtags op sociale media kwakken, zodat iedereen het te weten komt. Deze types zijn de Francisco van Joles in een Je Suis Charlie-shirt. Dwepen met de wolven, maar als er een schaap is opgevreten heulen met de lammetjes. Gisteren liet Dilan Dinges-Dinges (vvd) LIVE op OP1 zien hoe dapper ze is. Een schaartje in de dode punten. Het leverde haar een daverend applaus op.

Wat Dilan Dinges-Dinges eens zou moeten doen, is haar coalitiepartner D66 aanspreken op het salonfähig maken van een vrouwonvriendelijk dwangmiddel, een symbool van onderdrukking, een ideologisch instrument om de macht van de man boven de vrouw uit te stralen. Bij ons zit het rot gewoon van binnen, niet alleen op straat, maar in onze Kamer, bij Jane Fonda Sahla, die in tegenstelling tot de vrouwen in Iran strijdt vóór de hoofddoek. En dat is nog niet het ergste, Fonda is haar hele leven gehersenspoeld en geïndoctrineerd en voor haar is er toch geen weg meer terug, het ergste zijn die helper whitey maandverbanddragers als Jan Paternotte, die halverwege het denkproces kortsluiting hebben gekregen en zichzelf nu in de allerscherpste bochten moeten wringen om deze kromme rabiate vrouwenhaat weer recht te lullen. Types als Jesse Klaver, die gedwee de ogen sluiten als ze geconfronteerd worden met het feit dat partijgenoot Kauthar Bouchallikht een rol had bij een Haagse Hamasvergadering waar antisemitische hakenkruizen te zien zijn. Zolang deze ruggengraat van rubber is zal er NIKS veranderen en zéker het bijpunten van een paar haren gaat daar precies niks bij helpen.

Onze eigen minister van Buitenlandse Zaken mag met hangende pootjes op audiëntie bij de ayatollah, het hoofd gekneveld, als een onderdaan, want respect voor historie en cultuur blabla. Daar heeft het dus NIKS mee te maken: het is een regelrechte schoffering, een klodder spuug in het gezicht, van al die Iraanse vrouwen die knokken voor vrijheid, tweederangs burgers die klappen krijgen of in de gevangenis worden gegooid als ze tornen aan die hoofddoek. Jeanine Hennis, uitgerekend een partijgenoot van Dilan, die stemmig gitzwart verkleed als een slavin een extra wig sloeg in de kloof tussen man en vrouw. In Nederland is een hoofddoekjesverbod (alleen al voor bepaalde publieke functies) geen vanzelfsprekendheid, maar inzet van een maandenlange, nee, jarenlange discussie of recht en krom, zwart en wit en kwaad en goed. In Nederland roeren radicale mafketels uit Qatar, Saudi-Arabië, Koeweit en leden van de Moslimbroederschap met dikke vingers door de pap van de moskeeën en we staan erbij en we kijken ernaar. In Nederland moeten duizenden meiden verplicht met hoofddoek over straat omdat ze anders klappen krijgen van broer of vader. In Nederland hebben we bijna 500 gebouwen waar vrouwen niet door de hoofdingang naar binnen mogen. In Nederland schalt de azaan vier keer per dag door de luidsprekers van de moskee en er is geen politieke partij die er iets aan doet. In Nederland haalt de vvd ONDER LEIDING VAN DILAN YESILDINGES scheepsladingen aan staatsgevaarlijke IS-vrouwen terug, meestal gecommuniceerd op een dinsdagavond of een vrijdagmiddag, als iedereen aan de zuip is en Dilan Dinges zo min mogelijk gezichtsverlies lijdt omdat ze eerder nog stoer riep het niet te zullen doen. Het is allemaal leuk en aardig hoor, een beetje onkruid uit je hoofd halen, maar misschien moeten we eens een keer beginnen bij de wortel.
UPDATE - En wat helemaal ultratriest is: onze LANDBOUWMINISTER die met een minischaartje een piepklein plukje haar afknipt. Doe normaal Piet. Dit is een reden om Piet Adema weer te dumpen
UPDATE - Frits Wester neemt een SCHAAR mee naar de wekelijkse persconferentie. EEN SCHAAR, om haren mee af te knippen. Sigrid Kaag weigert mee te doen aan de larmoyante emocrack van deze kale knaap

\

Ja, Iran. Om de zoveel tijd zijn jonge vrouwen en in hun kielzog jonge mannen het zat, maar wint het regime uiteindelijk toch elke keer weer. 2009, daar heel veel kleine herhalingen van, White Wednesday als protest tegen gedwongen hijab. En nu weer in ongeveer hetzelfde straatje. De 22-jarige Iraans-Koerdische Mahsa Amini overleed op 16 september in hechtenis na een handgemeen met de moraliteitspolitie, omdat ze haar hijab niet proper droeg. De autoriteiten wijden haar dood aan acuut hartfalen of hersenbloeding, dat niet met het geweld te maken had. Maar "Protesters reject the state’s conclusions, pointing to reports that officers beat Amini’s head with a baton and banged her head against one of their vehicles."

Een aantal zaken voelen deze protestronde iets anders aan dan bij vorige rondes. Het geweld tégen agenten lijkt extremer en meer wijdverbreid dan voorheen (agenten in brand gezet, keel doorgesneden, door mensenmassa's onder de voet gelopen), beelden na breek. De Iraanse autoriteiten hebben de internettoegang in het land sinds november 2019 niet zo erg aan banden gelegd. En de hashtags en steunbetuigingen lijken nu meer dan voorheen te leven onder Westerse pop culture influencers en zelfs Asha marcheert digitaal mee.
Update: Twitterfeed Tehran Tonight

Het was 1988 toen een roman gepubliceerd werd. Een verhaal over twee islamitische migranten uit India die naar London verhuizen, waar de profeet zijdelings langskomt om het boek een historische invalshoek te geven. Best een geniaal boek om te lezen, een studie van goed & kwaad geschreven als komische fictie. Helaas is alleen de digitale versie voorradig.

Het was een expert in de Sharia, leider van de Iraanse Revolutie, grondlegger van de Iraanse Islamitische Republiek en haar eerste staatshoofd Ayatollah Ruhollah Khomeini die in 1989 op Valentijnsdag een fatwa uitsprak dat de schrijver dood moest. Ruhollah overleed een paar maanden later. Hij schreef zelf tientallen boeken over de islam, en duldde geen andere mening of concurrentie.

Tien jaar later werd Hadi Matar geboren in hetzelfde jaar dat de Iraanse overheid beloofde deze fatwa niet meer actief na te streven. Een bericht dat helaas niet bij Hadi is aangekomen. Toen in februari 2017 aan het huidige staatshoofd Ayatollah Ali Khamenei gevraagd werd of de fatwa tegen Salman Rushdie nog effectief was, bleek het decreet weer zoals door Khomeini uitgevaardigd.

Niet zozeer omdat vandaag de dag is dat hij door de aanstaande president van Amerika zonder enige consequenties gesmoke'd werd. Dat was namelijk 3 januari (2020). Het is ook niet z'n verjaardag, die is namelijk op 11 maart. Maar het is wel de dag dat we - ondanks het zorgvuldig volgen van het dossier - voor het allereerst de bovenstaande foto zagen van een monument dat een jaar na zijn voortijdig overlijden in Libanon werd onthuld. En ja, dat is dus in een klap het grappigste momument voor een omgelegde soort-van-vicepresident van een perpetueel oorlogsregime dat we ooit zagen. En we vinden berusting in dat hij het hiernamaals met een lach op het gezicht tegemoet trad.

De drie groten!

Ja daar zitten nogal wat uiteenlopende belangen aan tafel. Turkije het NAVO-'lid' dat de Russische marine en graanschepen in de Zwarte Zee blokkeert en ook nog eens toestond dat Finland en Zweden NAVO-lid werden. Rusland dat Assad steunde terwijl Turkije Noord-Syrië veroverde.  Dan natuurlijk Iran, die nog belangrijkere bondgenoot van Assad. En iets met Oekraïne. Enfin, genoeg om over te praten dus, en vooral voor Poetin lijkt het belangrijk aan z'n bevolking te kunnen tonen dat Rusland lang niet zo geïsoleerd is als het Westen (niet geheel onterecht) claimt. Wij hebben vooral zin in de drie-eenheid-foto's, maar Poetin verschijnt later vandaag pas op het toneel.

Een enkeltje Iran voor Tarek S.!

Okee er gaan een daar paar dingen mis als je uit dankbaarheid kokend hete olie over azc-medewerkers kukelt maar de frappantste opmerking van oliesmijter Tarek S. is dat hij 'liever in een Nederlandse gevangenis zit dan dat hij terug moet naar Iran'. Óf de Nederlandse gevangenis is een luilekkerland waar de broodjes kipshoarma tussen de tralies groeien óf Iran is een volslagen schijtland. Of allebei. Tarek zit er ondertussen warmpjes bij in de gevangenis (hij heeft er 'geen belang bij naar buiten te gaan'), maar aangezien hij blijkbaar toch al het land uitgetrapt zou worden moeten we 'm misschien maar gewoon linea recta terugcharteren naar zijn eigenste schijtland. Een gevangene kost Nederland circa 250 euro per dag en dat treft, want morgen gaat er een enkeltje naar Teheran voor € 255. Dat is bijna hetzelfde! Wij nobelen van GS betalen het verschil wel - stuur maar een Tikkie. Enfin, het COA noemde het destijds 'een incident door één op dat moment doorgedraaide bewoner' en zo verpest één asielzoeker die met hete olie gooit het weer eens voor de rest van de asielzoekers die dingen doen die niet door de beugel kunnen.

Nou zeg

Een Iraanse traditie: nadat zeer hooggeplaatste Iraanse bevelhebbers in den vreemde gesmoked worden (Soleimani) een paar kruisraketten ter vergelding terugsturen maar dan wel zorgen dat dit 0 slachtoffers maakt. En zo was het zeer waarschijnlijk gisteravond ook. Israel legde afgelopen week twee Iraanse kolonels om in Syrië, en bovenstaand is dan zo'n half-tamme Iraanse wraakactie waarbij niemand om het leven kwam. De VS ontkent dat hun consulaat het doelwit was en de perswoordvoerder van de Revolutionaire Garde is niet bereikbaar voor commentaar. De redactie van Kurdistan24 heeft wel een nieuw systeemplafond nodig en dat zullen we Iran nooit vergeven.

Is-ie weer! Onze buitenlandspecialist Hobbs met Deel 3 (III) van z'n Iran-reeks. Deel 1 en 2 leest u hier en daar.

Foto: "A revolutionary firing squad in at the Sanandaj airport in Iran (1979)". Bron: Wiki Commons

Het jaar 1979 markeert een kantelpunt in onze moderne geschiedenis. De aan dit jaar gelieerde gebeurtenissen zijn subliem beschreven door Kim Ghattas. In de inleiding haar boek schrijft zij: "Drie gebeurtenissen vonden in dat jaar plaats, nagenoeg onafhankelijk van elkaar: de Iraanse revolutie, de belegering van de Grote Moskee in Mekka door Saoedische fanatici en de Sovjetinvasie van Afghanistan, de eerste veldslag tegen de jihad in de moderne tijd, die [de jihad, red] door de Verenigde Staten werd gesteund. De combinatie van deze drie was explosief en heeft alles blijvend veranderd. Uit dit giftige brouwsel komt de Saoedisch-Iraanse rivaliteit voort, een destructieve kracht om de macht in de islamitische wereld, waarin beide landen godsdienst misbruiken en misvormen voor hun meer profane zucht naar de heerschappij. Dat is de constante geweest vanaf 1979, een stormvloed die alles op zijn pad vernietigt. (…) Er werd een proces in gang gezet dat samenlevingen transformeerde, dat de culturele en religieuze verhoudingen veranderde. De dynamiek van 1979 heeft veranderd wie we zijn en heeft ons collectieve geheugen gegijzeld."

Sinds 1979 zijn Iran en Saoedi-Arabië verwikkeld in een ingewikkelde ideologische strijd met verstrekkende gevolgen voor het Midden-Oosten en de rest van de wereld. Beide landen beschouwen zichzelf als dé enige echte islamitische staat, wat extra gecompliceerd wordt door het feit dat Iran en Saoedi-Arabië beiden respectievelijk voornamelijk sjiitisch en soennitisch zijn. De onderlinge strijd om leiding in de moslimwereld vormt inmiddels voor een groot deel de (interne) machtsstructuren in deze landen. Sinds de Amerikaanse invasie van Irak in 2003 is de strijd tussen Iran en Saoedi-Arabië extra aangewakkerd. In de aanloop naar de Irakoorlog zochten de Amerikanen contact met Iran, waarbij onder andere werd overlegd over de wijze waarop Iran de sjiitische bevolking in Irak zou beïnvloeden. De Irakoorlog speelde Iran in de kaart. Saddam Hoessein stelde zichzelf op als een seculiere Arabische nationalist en diende daarmee als buffer tussen Iran en Saoedi-Arabië. Na de val van Hoessein ontwikkelde Iran in de loop der jaren een goede band met Irak, waarbij de Iraanse invloedsfeer in het Midden-Oosten zich fors uitbreidde. Diverse soennitische groeperingen in Irak hebben tegen deze ontwikkelingen geprotesteerd, waarbij Saoedi-Arabië - weinig verrassend - als aanjager van deze protesten diende.

Daar is ie! Deel twee van onze serie over Iran geschreven door Hobbs, de beste buitenlandspecialist ter wereld. Deel I leest u hier! En over Donbass las u daar.

In juni 2020 verklaarde de Amerikaanse generaal Kenneth F. McKenzie Jr. dat Iran de “grootse bedreiging voor de regio” vormt. Ruim tien maanden later uitte Benjamin Netanyahu soortgelijke teksten. Ooit was dat anders. Ten tijde van de sjah was Iran, alsook Saoedi-Arabië, de facto een bondgenoot van de Verenigde Staten en Israël. In de jaren ’70 leidde dit er zelfs toe dat Israëlische zwaargewichten als Golda Meïr, David Ben-Gurion, Yitzhak Rabin en Moshe Dayan een bezoek brachten aan Iran en er was sprake van een innige politieke en economische samenwerking. De Israëli’s leerden de SAVAK (Iraanse geheime politie) zelfs gevechtstechnieken. De Verenigde Staten hielpen Iran op hun beurt onder andere bij het opzetten van een nucleair programma. Na de revolutie veranderde dit radicaal. In eerste instantie hadden de Amerikanen voorzichtig de hoop dat er met Khomeini wel viel samen te werken en sommige intellectuelen uit die tijd hadden zelfs hoopvolle verwachtingen van de revolutie.

In 1978 reisde de Franse filosoof en linkse intellectueel Michel Foucault naar Iran om kennis te nemen van de situatie in het land. Over deze reis schreef hij lange telegrammen over de ‘politieke spiritualiteit’, zoals hij het noemde. In oktober 1978 schreef hij: "De situatie in Iran kan opgevat worden als een groot steekspel onder traditionele symbolen, die van de koning en de heilige, de gewapende heerser en de berooide balling, de despoot die wordt geconfronteerd met de man die met blote handen opstaat en wordt geprezen door het volk." Verder stelt Foucault dat men zich geen zorgen hoeft te maken over een islamitische regering: "Een ding moet helder zijn. Met “islamitische regering” bedoelt niemand in Iran een politiek regime waarin de geestelijken een overziende en controlerende rol hebben." Foucault noemde die gedachte een “utopie” en een “ideaal”. De “politieke spiritualiteit” van Foucault bleek een naïef sprookje. Al vrij snel na de machtsgreep van Khomeini was het duidelijk dat deze zich niet bekommerde om de opbouw van het land, maar veeleer bezig was een eigen islamitisch rijk te vestigen. Foucault heeft zijn inzichten nooit herroepen.