INCLUSIEF EXCLUSIEF: de enige preek van imam Theo van Gogh.

Vliegen van Faro naar Lampegat, waar Arie Pos op mij wacht. Hij is vanaf Porto naar Eindhoven gevlogen. Morgen presentatie van ons boekje Portugal voor Patriotten. We treinen naar Leiden, waar we logeren in het huis van oud-studiegenoten van Arie. Het ritje per spoor is duurder dan mijn vliegticket van Faro naar Eindhoven. 

Ik ben in een eeuwigheid niet in Leiden geweest. De laatste keer moet op een feestje van mijn broertje zijn geweest, die hier in de jaren negentig studeerde. Broertje is inmiddels 53, dus reken maar uit. Er heeft net een steekpartij in Leiden plaatsgevonden, met een dode. Dat is nog eens een warm onthaal. 

Ons logeeradres, een oase van beschaving vol boeken, ligt in de Merenwijk. Nieuwbouw, honderden peperdure fietsen, veel groen, een winkelcentrum - De Kopermolen  - met een Chinees, een Albert Heijn en een Zeeman, waar een legertje vrouwen in hoofddoeken en boerka’s in de bakken met de aanbiedingen staat te graaien. Twee junks in een scootmobiel rijden rondjes, op zoek naar de dagapotheker. Jammer dat ik van de dope af ben. 

Wat een naargeestige betonklomp is de stad geworden. Wat een weerzinwekkende kaalslag. Alles wat mooi was, moest kennelijk, kapot. In mijn toenmalige standplaats Paraguay hoorde ik bij toeval van een hoge ambtenaar uit Leiden wat voor eng mannetje Pechtold is. De keurige klerk (tegen de 60, GroenLinks-stemmer) had een burnout en was met zijn echtgenoot een half jaar door Zuid-Amerika aan het reizen. We raakten in gesprek op een terras in Asunción en al snel begon de ambtenaar te fulmineren over zijn voormalige wethouder, die hem naar eigen zeggen fysiek en mentaal gesloopt had vanwege een enorme bouwgrondfraude. 

Even wat faits divers over Pechtold als wethouder: in 1994 werd hij raadslid te Leiden namens D66 en in 1996 werd hij wethouder, aanvankelijk met als portefeuille Milieu (1997-2002), vervolgens Sport en Cultuur (1997-2003), Grote Stedenbeleid (1998-2002) en Onderwijs en Verkeer en Vervoer/Parkeren (2002-2003). Hij hield als wethouder tot tweemaal toe (2002 en 2005) een lokaal referendum over de RijnGouweLijn tegen, dat er na zijn aftreden in 2007 alsnog kwam.

Ome Tuur in het Stamcafé: "Niks lekkerder dan apezat en knetterstoned met een paar moddervette hoeren in de verstikkende zweetlucht van een Afrikaanse boîte de nuit helemaal uit de bol te gaan"

Amai! Nondeju! Vijf Brusselse jongeren hebben op Malta een 17-jarige Franse toeriste acht uur lang verkracht en haar vriend helemaal verrot geschopt. Een van de daders gebruikte ook nog eens de gejatte iPhone van de gemolesteerde jongen om met diens account een *Louis Vuitton-*tas ter waarde van 2.000 te bestellen, met als leveradres zijn eigen woonplaats in Brussel. Er kwam uiteindelijk een einde aan de nachtmerrie omdat de ‘jongeren’ hun vliegtuig naar België niet wilden missen. Het koppel deed aangifte, en de Maltese politie kwam maar net op tijd om de Brusselse kansenparels op de luchthaven te onderscheppen.

Mijn eerste gedachte was: als het maar geen Marokkaanse mohammedanen zijn, want dat straalt slecht af op het toch al zo geplaagde Molenbeek. Maar welke Marokkaan gaat in godsnaam op vakantie naar Malta? Dat is echt een boomerbestemming voor ouwe lullen zoals ik. 

Na een paar minuten googelen vond ik de namen van de verkrachtende kopschoppers: Masuekama Kabangu Dany, Kamangu Lema Lelo Arnaud en Muogo Mukengerwa N’Domba Amani. De namen van de andere twee gangbangers werden niet vrijgegeven omdat ze minderjarig zijn. Een van die twee speelt in het Onder de 18-voetbalteam van Belgikistan. Ballen kan hij zeker, die fijne Rode Duivel. De vader van de knul maakte zich niet druk om de slachtoffers, maar om de interlandcarrière van zijn zoon: hij vreest met grote vreze voor de loopbaan van onze lieveling.

In Brussel hadden deze varkens een foeigesprek gehad, moesten ze een dagje schoffelen en waren er vanwege die zware straf jongerenrellen uitgebroken, maar Malta is in veel opzichten Noord-Afrika. Daar heersen andere mores. De gengbengels hebben geheel in de geest van de jeugd van tegenwoordig de verkrachtingsmarathon van 8 uur gefilmd, en daar zal de rechter wel blij mee zijn. 

Ik ben eens wat gaan grasduinen in Malteser krantjes en zo las ik dat je makkelijk 8 jaar bajes kan krijgen voor een verkrachting. Opgeruimd staat netjes.

“Wat moet je toch met die Mussolini, Salazar, Franco en andere bruine snuiters?”, wordt mij regelmatig gevraagd. Nou: iemand moet het doen

Ik ben een trouw lezer van de Daily Mail en dat leidt nogal eens tot gefronste wenkbrauwen (denk aan Roger Moore) bij mijn Oxbridge-vriendjes, maar ik roep dan altoos: die krant is gewoon gratis te lezen, in tegenstelling tot jullie woke The Morning Star! Een jaar of wat geleden las ik in de Mail over een 8-daagse Mussolini-tour door Italië, met kleindochter Rachele als gids. Zij is een vooraanstaand politica voor Fratelli d'Italia, de partij van Meloni. De ‘Broeders van Italië’ wonnen de verkiezingen in september 2022 met 26,25 procent van de stemmen. 

Giorgia Meloni, de beste vriendin van Mark Rutte, werd de eerste vrouwelijke premier van Italië en noemde Benito Mussolini een prima politicus, zo niet de beste die Italië ooit had. Hier een doorwrocht stuk over de wortels van Meloni in de door Benito Mussolini geïnspireerde Movimento Sociale Italiano. 

Rachele’s vader Romano Mussolini was een bekende Italiaanse jazzpianist en kunstschilder en de jongste zoon van Benito Mussolini en Rachele Guidi. Hij was de leider van de Romano Mussolini All Stars en speelde onder anderen samen met Chet Baker en Duke Ellington (eat that, fascistenjager en dixielandkenner Bert Vuijsje). 

Even een mopje coole swing voor opa Bert, jongens. 

Rachele is de halfzuster van Alessandra (zelfde pa, andere ma) die we kennen van het Europese Parlement en van diverse guitige en ondeugende kiekjes.

De tour die genoemd werd in de Daily Mail, had als thema Duce! Opkomst en ondergang van het Italiaanse fascisme, en werd georganiseerd door reisorganisatie Historical Trips, kostte 2.895 Engelse pondjes per persoon en omvatte bezoeken aan de belangrijkste Mussolini-monumenten.

Italië, honden, en De Dood

“Na die tocht leken zijn herinneringen meer op verzinsels dan op feiten, zei hij en hij was verbitterd omdat de wereld veranderd was en geen rekening met zijn verleden en zijn gemis had gehouden.”

― J. Bernlef,Hersenschimmen

Er is iets mis in mijn hersenpan. Vorig jaar zomer werd ik - terwijl ik aan het fietsen was op de N125, de dodenweg van de Algarve - geschept door een dronken boertje in een roestbak. Ik vloog door de lucht en knalde met mijn tets op het asfalt. Omdat de pijn vooral werd veroorzaakt door een gebroken ruggenwervel (voor de kenner: de T12. De T11 bleef ongedeerd, anders had ik nu in een Stephen Hawking-karretje rondgereden), maakte ik mij minder druk om de zware hersenschudding. 

Een jaar of zeven geleden werd ik gekopschopt door een stelletje zigeunerknapen (na een mislukte dope deal, my bad) en dan is er natuurlijk de tomeloze alcoholconsumptie vanaf 1973 tot 3 maanden geleden die toch ook tot enige hersenverweking moet hebben geleid. 

Vorige week raakte ik in totale paniek toen ik - onderweg naar Villa Mussolini - mijn bankpasje kwijtraakte in een weiland. In Forlì raakte ik dankzij Google Maps volkomen verdwaald en was ik na een half uur weer terug bij het startpunt. Op Pinksterdag zat ik als een demente bejaarde uren op de bus te wachten - die dus nooit kwam - in Desenzano del Garda. 

Wie waren Alzheimer en Korsakov ook alweer?

Arturo op Grand Tour in Italië: *Bud Spencer heette in het echt Carlo Pedersoli. *

**Woensdag 24 mei **

Het blijft bizar dat een vlucht van Lampegat naar Bergamo goedkoper is dan de gemiddelde treinreis van anderhalf uur met de Nederlandse Spoorwegen. En aan boord bij Ryanair verkopen ze tenminste nog krasloten en iets wat voor koffie door moet gaan.  

In Bergamo neem ik de nachtbus naar Rome. Het busstation is luguber ‘s avonds, en doet mij denken aan de Amsterdamse Zeedijk in de gouden jaren. Uit alle hoeken en gaten duiken junkies op en veel perrons zijn bezet door nachtvlinders en paradijsvogels.

Ik had antropologie als bijvak op de Universiteit van Amsterdam, maar doe nu pas - 35 jaar later - veldwerk en bestudeer met academische ijver de diverse stammen die het station bevolken. 

De daklozen slapen her en der tussen geroofde winkelwagentjes en hun schaarse bezittingen. De junks zijn vooral Marokkanen, Tunesiërs en Algerijnen. Om de haverklap beginnen ze te krijsen en te ruziën als zieke eksters, vermoedelijk over uit de hand gelopen dopedeals. 

Zo is mijn studie Arabisch eindelijk ook weer eens handig, al spreken ze voornamelijk darja, straattakkietakkie. Drugs-Arabisch, zeg maar. 

Daarnaast zijn er diverse etniciteiten uit Afrika, die lekker aan het trommelen zijn rond een open vuur op een perron. Veelal uit koloniaal Italië (Somalië, Ethiopië, Eritrea)  - die zijn makkelijk herkenbaar - en dan veel grotere, stevigere en veel zwartere kerels die Engelstalig zijn en die ik niet kan plaatsen. 

De personen van kleur mijden de lichtgetinte naffers als de pest. 

Dan zijn er  nog de authentieke dronkelappen van Italiaanse snit, die rond en op het terras van de cafetaria rondhangen en die een bloedhekel aan junkies hebben. De alcoholist staat overal ter wereld iets hoger in de pikorde dan de narcomaan. 

De cafetaria van het busstation wordt gerund door een goedlachs jong Chinees echtpaar. Zij in hotpants achter de bar, hij achter de kassa. Welkom in de multiculturele parel Bergamo. 

Ik heb het te doen met de Italiaanse oudjes die hier bibberend van angst met hun koffers op de nachtbus staan te wachten tussen het schorriemorrie en het geteisem. 

In de drie uur dat ik zat te wachten bij de Chinees, heb ik één keer de politie gezien. De smerissen boezemen weinig ontzag in, met hun truttig-geile uniformpjes waarmee ze zo de leerbarkelder in kunnen trippelen om eens lekker te knuppelen of geknuppeld te worden. P.S. Voor de liefhebbers: de homo-erotische kunstenaar van dienst heet Tom of Finland.

De geest van Pim

Ronald Sørensen (Rotterdam, 4 mei 1947) was politicus voor Leefbaar Rotterdam en de PVV. Voor de PVV zat hij van 2011 tot 2015 in de Eerste Kamer. In 2017 stapte hij over naar het Forum voor Democratie van Thierry Baudet. Daarna stapte hij over naar JA21. In 2022 werd hij samen met zijn vrouw Nel gekozen voor de wijkraad voor Oosterflank namens Leefbaar Rotterdam. 

Sørensen: “Toen Feyenoord kampioen was geworden, ging ik met Nel naar het stadhuis. Het is daar voor mij echt thuiskomen. Het voelde als een warm bad, want heel veel gemeentebodes stemmen en stemden op Leefbaar Rotterdam. Ik vroeg beleefd om een biertje, Nel om een glaasje witte wijn. Bleek dat er op de receptie geen alcohol werd geschonken. Dat is toch bizar? Het drankbeleid was onder Peper wel anders, dat moet ik hem meegeven. Die nam dan ook gewoon flessen wijn van de gemeente mee naar huis. Wij hadden in 2002 de verkiezingen gewonnen en ik zit op het fractiekantoor. De telefoon gaat, is het Bram Peper. Hij zegt: "Zo, Ronald, nu gaan we afrekenen met de Partij van de Arbeid in Rotterdam. Een echte wraakexpeditie.” Ik zei: “nou, leuk u te horen, meneer Peper, we gaan wellicht, en zeer graag zelfs afrekenen met de PvdA, maar niet met u erbij." 

Hij wilde ons gidsen, hoe we het beste de PvdA konden slopen. Hij kende veel geheimpjes, maar het grootste geheim was dat hij een zware alcoholist was en dat iedereen in zijn omgeving dat prima vond. Hij was een ordinaire kruimeldief, anders ga je, met een salaris van 3 ton, toch geen flessen drank meejatten van het gemeentehuis? 

Ik zat in mijn jeugd bij de PvdA maar toen ik Bram Peper leerde kennen was de liefde voor de partij snel voorbij. Hij was natuurlijk wel een goeie voetballer bij Haarlem. Ik zat destijds in de vakbond, en mijn penningmeester voetbalde net als Peper bij VOC, de Rotterdamse eliteclub. Die penningmeester zei: “Ik ken een prof bij VOC en die roept dat hij over een jaar burgemeester van Rotterdam is." Dat was Peper dus. 

In de media werd geopperd dat Peper genaaid werd met die bonnetjeskwestie, maar neem van mij maar aan dat het nog veel erger was dan alleen die 30.000 euro die hij moest terugbetalen. Hij had gewoon reteslim gebruik gemaakt van een vormfout. De werkelijkheid over Bram Peper als burgemeester: daar zou ik een boek over kunnen schrijven.” 

Nel: "Nog even over dat alcoholverbod bij de viering van het kampioenschap van Feyenoord. We hadden een keer een barbecue van de gemeente. Was er geen varkensvlees. Dries Mosch, een echte Fortuynist van het eerste uur, riep: ‘wat nou, geen varkensvlees!’ Die is toen bij de slager speklappen gaan halen.”

Ik vind Cornald - met zijn griezelige Cocu-neusje en zijn pathetische Paternotte-zeiloren, een geparfumeerde flapdrol.

**Donderdag 11 mei **

Ik ben al een paar dagen vrolijk vanwege het feit dat reaguurders oprecht geloven dat ik dol ben op Coldplay, Nickelback en Willem Bijkerk uit Apeldoorn, die zichzelf Waylon noemt. Aanvankelijk wilde ik ook nog Dinand ‘Kane’ Hoestbroek (de man die door zijn anus zingt), Blaudzun, Spinvis en dat bipolaire wijf van een Duncan Laurence aan het rijtje toevoegen, maar dan zou de ironie er iets te veel bovenop liggen. 

Toen Willem Bijkerk net doorbrak, voelde ik nog enige empathie. Ook ik kom van de Veluwe, en ook ik haalde met de hakken over de sloot mijn MAVO-diploma. 

Ik heb daarna enige tijd gewerkt in de sociale werkplaats van stichting Arbeidszorg aan de Zanderijweg in Ede, maar bleek niet geschikt te zijn als Chef Lege Dozen. Tegenwoordig heet zo’n instelling Beschutte Werkplaats, maar in mijn tijd was de sociale werkplaats levensgevaarlijk, want het wemelde er van de maanzieken die mij elk moment dreigden te lynchen. Denk aan de dansende clientèle van die Ardense kroeg in die geweldige Belgische horrorfilm Calvaire, en u krijgt een beeld van de genetisch uitgedaagden (“mensen met een rugzakje”) waarmee ik met gevaar voor eigen leven wasknijpers moest draaien in die sociale werkplaats. Reeds toen begon ik mij te verdiepen in de werken van Charles Darwin, E. O. Wilson, Desmond Harris, W.D. Hamilton en G.C. Williams. Veel later vond ik aansluiting bij het gedachtegoed van Theodore Dalrymple, die ook een frisse kijk op de mensheid heeft.

Langs de koele kali liep een kale koeli met een kilo kali op zijn kale koelikop.

Heremetijd, wat is het fijn om saai te zijn. Ik draai de hele dag Nickelback, Waylon en Coldplay, toffe muziek die prima past bij mijn huidige gemoedstoestand. 

Mijn hele leven was één groot gevecht tegen de alledaagsheid, maar nu ik ben geworden wie ik ben - een insipide oude ziel - begrijp ik ineens de intense tevredenheid van mensen met een regelmatig leven: het zen-gevoel van de reaguurder die met een blij gemoed op maandagmorgen naar zijn baas zoeft, met het broodtrommeltje in de aktetas en vol ongeduld uitkijkend naar de vrijdagmiddagborrel met de collegaatjes. 

Jammer dat ik onvruchtbaar ben want anders had ik me nu voortgeplant, zo volmaakt gelukkig voel ik mij sinds ik gestopt ben met die rotdrugs, die gemene alcohol en die smerige tabak. 

Misschien moet ik maar een kindje adopteren om nóg volmaakt gelukkiger te worden. Wel eentje uit Korea, want die kunnen al met negen maanden rekenen en mijn boekhouding doen. En liever geen adoptiekindje uit Columbia, want die gaan op hun derde banken overvallen. 

Een adoptiekind is net een toupet: iedereen op straat wijst er naar. Tijdens een van mijn reizen door Colombia zag ik door het historische centrum van Cali een Hollands setje schuifelen: twee roomblanke ouders met een boomlange neger van een jaar of 16. Mijn moeder (met Rotterdams accent en een stem als een klok) zou meteen naar ze gewezen hebben: 'kijk daaro, Tuurtje! Wat zielig hè, die mensen kunnen geen kinderen krijgen.' 

De vader was kaal op een paardenstaart na en de moeder droeg een indianenponcho. Een vreugdeloos en vruchteloos stel dat foldert voor Groenlinks en de columns van clickbaitkabouter Sander Schimmelpenninck verslindt. 

De azijnbekken stonden te kijken naar zwetende salsadansers op een plein. Cali is het mekka van de salsa en er is iets met cocaïne, maar daar heb ik verder geen verstand van. De moeder duwde de adoptiezoon van kleur naar voren en riep wanhopig: 'ga nou toch lekker dansen, jongen.' De knul, die waarschijnlijk Arnoud heette, keek nors en leek meer zin te hebben in een nakkie met een geile stoephoer.

Met deze week: Binge Geheelonthouden op het GeenStijl20 FEEST in de Algarve

Ik vind het best bizar dat mijn hond Jamba (vrede zij met haar) lever- en longkanker kreeg en haar baasje niet. Inmiddels ben ik ruim drie weken geheelonthouder maar daarmee zijn mijn longen nog niet meteen schoon want ik heb vanaf mijn vijftiende gerookt en gedronken. En niet zomaar gerookt: Caballero zonder filter, Belga, Gitanes geel en blauw, Bastos, Gauloises zonder filter, later Gauloises blondes, Ducados, zware van Nelle, Javaanse jongens, Lucky Strike en diverse merken sigaren, die ik over de longen rookte als ik weer eens met sigaretten was gestopt. Mooie tijden waren dat, kijk maar naar deze heerlijke promo van de Bond der Tevreden Rokers: Lof der Tabak! 

Bon, ik heb alle reden om mijn longen niet te checken. Ik moet denken aan die hilarische scène in Le Fantôme de la liberté van Luis Buñuel. Jean Rochefort heeft een slechtnieuwsgesprekje bij zijn dokter gehad - uitgezaaide longkanker - en terwijl ze nog even naar de foto’s kijken, biedt de dokter zijn terminale patiënt een peuk aan en paffen ze er gezamenlijk vrolijk op los. 

Met mijn alcoholinname vanaf mijn 15e zal ik de lezer niet meer lastig vallen, al is het wellicht aardig om op te merken dat ik tijdens mijn verblijf in Nijmegen, begin jaren tachtig, een jaar lang alleen maar campari heb gedronken. Echt líters! Eerst de rode, en later de witte. Gewoon puur, zonder tonic of ander bruiswater, want ik ben nou ook weer niet zo gay dat ik die rommel ga lengen. Ik dronk Campari vooral in het legendarische café De Plak. In Nijmegen, dat tijdens carnaval Knotsenburg heet, vond toentertijd een invasie plaats van boerenkinderen uit Limburg en Brabant. Driekwart bezocht café De Plak en werd daar binnen een etmaal fanatiek nicht en pot, opgehitst door de homofiele punkband Tedje en de Flikkers, wereldberoemd in Nijmegen door hun hit Ik ben een hoer. Ik heb best wel veel geschreven over die geweldige band en een paar jaar geleden werd ik door de twee nog levende bandleden benaderd. Die zijn een setje en wonen nu in Amsterdam en of ik langs wilde komen voor een kopje thee uit een porseleinen kopje van Wedgwood en met friandises uit de P.C. Hooft. Oh ja, ik heb ook nog een jaar Pernod gedronken, een heel jaar alleen maar bruine rum, in mijn prille tienerjaren heel veel vieux en ook nog een jaar alleen maar rode port maar daar kreeg ik een opgeblazen kop en een vette pens van.

*Schattig en charmant, de gedroomde onafhankelijkheid van Wales, maar een kansloze missie.
*Tekst & Foto's: Arthur van Amerongen

In het vorige feuilleton van Europese Patriotten schreef ik dat ik door Engeland, Wales, Ierland en Schotland reis, in een poging contact te maken met mijn Keltische ziel. Op zoek naar the other me. Coming home dus, een rootsreis. Allemaal esoterische kletskoek natuurlijk om de lezer te foppen, want ik geloof helemaal niet in de ziel. Ja, ik geloof in de ziel van whisky en wijn, maar nu even niet want ik ben al twee weken lid van de blauwe knoop. Wat de mensenziel betreft, ben ik het helemaal eens met Dick Swaab. Hij noemt zichzelf een 'neurocalvinist', iemand die gelooft in predestinatie via de hersenen. “De ziel is een misvatting,”  zegt de hersenonderzoeker,“ bedacht door mensen die bang zijn voor de dood.” 

“Er zijn niet zo veel mensen meer die geloven in een eeuwige ziel, een door het christendom van Plato overgenomen idee. Als mensen tegenwoordig over de ziel praten, bedoelen ze meestal de geest. Die is het product van de activiteit van 100 miljard hersencellen,” zegt Swaab.

Ik voel wel een sterke verwantschap met de Keltische cultuur, maar was gek genoeg nog nooit in Ierland en Wales. In een grijs verleden draaide ik langspeelplaten van de Fransoos Alan Stivell, wellicht was dat de trigger. Hij tokkelde op een Keltische harp en zong in het Bretons. Ik was verliefd op een hippiemeisje en daarom deed ik net alsof ik die muziek begreep en mooi vond. Ik zie me nog zitten op haar zolderkamer, met visnetten vol lege flessen Mateus rosé en hoestend van de walmen van wierook en hasjiesj. Veel slap gelul over de zin van het leven in een poging dat meisje te versieren, maar neuken ho maar… 

Ik moest ook even googelen welke lp van Alan Stivell het betrof en heb hem gevonden. Ik draai de live dubbelaar voor het eerst in bijna vijftig jaar weer en probeer een genuanceerd oordeel te vellen. Ik word vooral kriebelig van het druïdegeneuzel. Het is schuurmuziek, net als Enyah. Enyah, die in het echt Eithne Patricia Ní Bhraonáin heet. Orinoco Flow: aaaargh! Ook erg: Theme from Harry's Game van haar band Clannad. Aaargh!