Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 45, vandaag deel 46. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier.

Donderdag 1 september 2016  

Al bijna een kwartier zit ik samen met de andere deelnemers aan het onderzoek naar het basisinkomen plichtvrij inkomen in de grootste vergaderzaal van de gemeente voor een “belangrijke, verplichte bijeenkomst”. Al die tijd klinkt er stampende, opzwepende muziek, alsof elk moment een bokswedstrijd om de wereldtitel van start zal gaan. Maar dat is niet zo. Volgens een collega uitkeringstrekker die naast mij zit, zijn we met z’n allen in afwachting van de man die er voor verantwoordelijk is dat wij zes maanden lang zonder plichten door het leven zullen gaan. Een aanstormend politicus die tien jaar in het bedrijfsleven werkte en nu als “bekeerling” de politieke arena met een grote klap wil binnentreden.  

Het belang van de meeting wordt onderstreept door de aanwezigheid van mevrouw Nasubariam, wethouder Werk & Inkomen. Zij is zo druk bezet dat ze alleen bij hoge uitzondering tijd maakt om uit haar werkkamer te komen. Volgens verhalen zou zij zelfs in haar werkkamer slapen. Ook in de weekenden. Dat zij hier nu is, zegt genoeg.

Na nog eens vijf minuten wachten is het eindelijk zo ver. Het volume van de muziek wordt teruggebracht en de lampen in de zaal worden gedimd. Als de laatste klanken zijn verdwenen, gaat de deur van de ruimte open en stapt een in pak gehulde man met ferme stappen de ruimte binnen, op weg naar een klein geïmproviseerd podium voorin de zaal. Mevrouw Nasubariam en de aanwezige klantmanagers beginnen fanatiek te applaudisseren en al snel volgen we allemaal hun voorbeeld, alsof niet klappen een vorm van werkweigering is.

\

Duikt de hoofdbewoner van het stinkende kraakpand in Breda plotseling op in de panelen. Knip, plak&kom er maar in, Cerafil420/Ricardo Vellinga.

"Ik ben de kraker in kwestie. Die zichzelf sowieso geen hoofdkraker noemt en ook niet voelt. Groepsdynamiek in kraakpanden is vaker in een soort van halve samenspraak en gewoon zoveel mogelijk volgens leefnormen en waarden. Jammer genoeg zie je ook vaak genoeg dat deze lijken op te houden bij de afgebakende woongrenzen en dat de mening van de buren wordt afgespiegeld als gezeur. 

Dan zal ik jullie nog wat informatie geven over deze situatie die de media zo graag minder belicht, maar niet minder waar zijn.  
*Merendeel van de bewoners in dit pand hebben een baan en zei die dat niet hebben die hebben geen uitkering.
*Water had allang terug aangesloten kunnen zijn, maar het is op zich een redelijk goede en snelle manier om te zien hoe goed iemand voorzichzelf en anderen kan en wil zorgen. Het is niet alsof we 20km moeten lopen voor een waterput en vrijwel elke mongool kan een abonnement nemen bij een sportschool voor minder dan €20. Douchen EN even mooie mensen kijken tijdens een bakkie koffie. Wie weet nog wat sport erbij ook! Iedereen die dit niet zelf kan bedenken zou ik niet als mede bewoner willen.  
*Het pand lag al vol met rommel en het dak was zo lek als een zeef VOORDAT ik er ging wonen in januari. Aanwezige waterschade is van JAREN... Brandveiligheid was niet een beetje, maar zeer ernstig in het geding. De eigenaar is niet alleen onderhoudsplichtig. Deze kan ook vervolgt worden voor nalatigheid en het in gevaar brengen van de buren en de aanliggende monumentale panden.

"Hallo GeenStijl. Deze mail stuurde ik naar het Amsterdam Museum. Ik ben benieuwd naar de reactie." Nou. Wij ook, eigenlijk.

Geachte heer/mevrouw,

Vrezen jullie niet dat er nu minder mensen naar jullie tentoonstellingen komen? Al zijn jullie bedoelingen nog zo oprecht; Nederlanders zijn trots op hun verleden en keren zich af van dit soort politiek correcte acties. Wat denken jullie dat er zou gebeuren als er in Parijs bij het graf van Napoleon de nadruk gelegd zou worden op de negatieve aspecten van de Napoleontische tijd? Of dat bij de nagedachtenis van Winston Churchill in Engeland de nadruk gelegd zou worden op zijn rol bij de bombardementen (Dresden o.a) Of dat bij de Ghanese geschiedschrijving van de machtige koninkrijken in het Ghana van de zeventiende en achttiende eeuw, hun eigen rol in de slavenhandel negatief belicht zou worden. In al deze landen zou dat nooit geaccepteerd worden. Elk volk eert de glorierijke momenten uit zijn verleden. Het zorgt ervoor dat er binding ontstaat, het zorgt voor identiteit. Wat jullie doen is dat Nederlanders zich moeten gaan schamen voor hun verleden. We mogen er niet trots op zijn. We moeten ons vooral heel schuldbewust tonen. Overal grijpt het om zich heen: de Amsterdamse straatnamendiscussie, de Zwarte Piet discussie en nu dit weer. Dit zorgt voor maatschappelijke ontwrichting, voor polarisatie, voor ruzie in de tent die Nederland heet. 

\

Nog meer spaartaksmail! De GeenStijl-redactie kreeg niet alleen bericht van Jordy (21) over de nadelige gevolgen van de spaartaks, ook ene Jordy (21) is aan het rekenen geslagen met zijn zakjapanner. Nou Jordy, kom er maar in!

Afgelopen vrijdag is met veel bombarie een voorstel gepubliceerd. "Spaarders met een vermogen van 440k betalen straks geen belasting meer!" koppen de media. De rijksoverheid zelf schrijft "Ongeveer 1,35 miljoen mensen betalen straks geen belasting meer over hun spaargeld in box 3. Nu betalen nog 2,9 miljoen mensen deze belasting. Volgens voorlopige berekeningen wordt de eerste 440.000 euro voor mensen met alleen spaargeld belastingvrij." Waarschijnlijk heeft u het bericht gelezen en was u opgelucht dat dit oneerlijke systeem eindelijk op de schop gaat en bent u met tevredenheid het weekend ingegaan. Ik moet u helaas teleurstellen, de hervorming is minder fraai dan geschetst door de overheid.

In het oude stelsel betaalden spaarders voor hun vermogen boven de € 30.846 belasting op 30% van het forfaitaire rendement (ook wel bekend als rekenrente). Dit forfaitaire rendement wordt berekend aan de hand van de gemiddelde spaarrente en het gemiddelde beleggingsrendement. Voor 2019 rekent men 1,935% forfaitaire rente, oftewel, u betaalt 30% van 1,935% van uw vermogen boven de  € 30.846. Zie ook HIERRR.

Dit oude stelsel is oneerlijk voor vermogenden die niet beleggen. In het nieuwe voorstel wordt dat aangepakt. De Belastingdienst gaat opvragen hoeveel u spaart en belegt en rekent eerlijk over die delen het vastgestelde forfaitaire rendement.

Tot zoverre is het systeem dan ook een stuk eerlijker. De belegger gaat een enorme domper tegemoet, die gaat een stuk meer belasting betalen, maar mijn stukje gaat over de gevolgen voor de eenvoudige spaarder. Wilt u lezen waarom de belegger de sigaar is dan kunt u hier terecht.

De spaarder is echter ook de sigaar omdat er nog iets is veranderd. Niet alleen wordt het forfaitaire rendement anders berekend, ook vervalt het heffingvrij vermogen: de eerder besproken € 30.846. Deze 30k is nog steeds een harde grens die bepaalt of u wel of niet belasting betaalt. Echter betaalt u in het nieuwe stelsel wel belasting over de eerste 30k van uw vermogen, waar deze in het oude stelsel niet meegerekend wordt. Zie de kamerbrief.

Oftewel, als u € 30.845 euro vermogen heeft, betaalt u geen belasting. Heeft u € 30.846 euro vermogen, dan betaalt u belasting over de hele € 30.846 euro. Bij de huidige lage spaarrentes merkt u daar niks van, de eerste  € 400 aan rendement is immers vrijgesteld in het nieuwe stelsel. Met de huidige rentes haalt u nooit  € 400 rendement met  € 30.846 aan spaargeld. Gaat de rente omhoog, en haalt u wel voor € 400 aan rente, dan gaat u dan ook meteen meer belasting betalen.

Iedereen kan wel enthousiast zijn over die nieuwe spaartaks-regeling van Menno Snel, maar er zit een addertje onder het gras. Ene Jordy (21) mailde de redactie van GeenStijl met de volgende uitleg:

Sinds de kredietcrisis verlaagt de ECB de rente naar 0%. De Europese overheden hebben immers gigantische schulden door wanbeleid en de rente daarover moet omlaag anders is het niet meer te betalen. 

Financiële repressie (onderdrukking) noemen we dat. Van wie? Van de spaarders en beleggers, want die moeten op zoek naar rendement omdat je het van je spaarrekening niet meer moet hebben. Terwijl je wel belast wordt voor een verondersteld rendement van 4%. Dat heet: interen op je vermogen. 

De gevolgen? Kopersgekte op de huizenmarkt, woningnood onder en onbetaalbaarheid voor iedereen en zijn moeder maar vooral voor de middeninkomens, overal financieringsgeld dat tegen de wanden opklotst en voor het minste rendement al over de rand heenloopt en i.h.a. bijna overal dus een totale mismatch tussen vraag en aanbod. 

Aanschouw de gevolgen van overheidsingrijpen. 

Vanzelfsprekend leidt de box 3-heffing op o.a. spaargeld al jaren tot enorm chagrijn onder burgers. Zodoende zijn ondernemende mensen gaan beleggen in vastgoed en aandelen. Om daar met veel inspanning en risico een netto-rendement te halen van 4%. Risico? Jazeker, iedereen kent wel de kleine lettertjes: rendementen uit het verleden bieden geen garantie etc. 

En, o de onverlaten, vaak hebben ze ook nog belegd met geleend geld! Waar dan een relatief hoge rente van minimaal 3% voor wordt betaald. Om de investering maar rond te krijgen. Hoe durven ze!

Wat deed de overheid? Die vond het wel best. Gemeenten leefden van de grondverkoop. De WOZ-waarden schoten omhoog. De schatkist liep weer lekker vol. 

Totdat….. de Hoge Raad oordeelde dat de box 3-heffing echt niet meer kon.

\

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 44, vandaag deel 45. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier.

Donderdag 25 augustus 2016

Hetty wil mij dringend spreken. Niet via Skype. Niet via de telefoon. Het moet op het gemeentehuis. Face to face. Vandaag nog.

Als ik even later het gemeentehuis binnenloop, valt me op hoe rustig het is. Lijkt erop dat uitkerings-trekkend Nederland nog van haar laatste weekje vakantie geniet. Zelfs vaste bezoeker Jim is in geen velden of wegen te bekennen.

Bij de receptie krijg ik te horen dat ik direct mag doorlopen naar de bespreekkamer waar mijn klantmanager zich bevindt. Als ik de deur open, zie ik dat Hetty achter het bureau in de kamer zit, haar ogen gericht op de monitor.

“Goedemiddag,” zeg ik. Hetty zegt niks. Ze blijft naar haar scherm kijken. Ik haal mijn schouders op en neem plaats op de stoel aan het bureau.

“Goed,” zegt Hetty dan eindelijk. Ze heeft haar kleine hanenkam weer in ere hersteld. Hoogblond deze keer, bijna wit. Alsof ze grijs aan het worden is. Een bejaarde kip. “Meneer Yilmaz, U heeft mij ernstig teleurgesteld,” klinkt ze pinnig. Ik schrik van haar stem.

“Oh?” zeg ik snel. “Waarom is dat dan?”

“U heeft inkomsten niet opgegeven.”

\

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 43, vandaag deel 44. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier.

Vrijdag 19 augustus 2016

In ruim twee maanden tijd heb ik tien keer bijles gegeven aan de drie Turkse jochies. Het heeft me 550 euro rijker gemaakt. En een hele hoop energie armer.

Ze leren uiterst snel. Dat zeker. Het is alsof het eten van enorme hoeveelheden snoep en chips een positieve invloed op de intelligentie van deze kinderen heeft. Helaas heeft het ook forse invloed op het gedrag van de jongens. Het eerste uur gaat het nog wel, maar gedurende het tweede uur (nadat ze tijdens de pauze allerlei zoete zooi tot zich hebben genomen) wordt de situatie bijkans onwerkbaar. Eerst verliezen ze hun aandacht en al snel daarna krijgen ze onderling ruzie. Uiteindelijk keren ze zich gezamenlijk tegen mij en krijg ik werkelijk alles wat los en vast zit op me afgegooid. Speels, dat wel, maar desondanks toch uiterst vervelend.

Ik heb besloten om te stoppen met het geven van bijles. Nu ik binnenkort een basisinkomen ontvang, is werken niet langer nodig.

“Wat zegt U”, klinkt de accountmanager bij het bureau als ik haar aan de telefoon krijgt. “U wilt stoppen? Maar dan kan helemaal niet. U heeft een contract getekend waarin staat dat u minimaal vier maanden beschikbaar bent voor bijles. Dat is noodzakelijk omdat we willen voorkomen dat kinderen steeds nieuwe docenten krijgen. En, u heeft er pas twee maanden op zitten.”

“Sorry, ik weet het, maar ik heb de inkomsten niet langer nodig.”

“Als u echt wil stoppen, zijn we gerechtigd u een boete op te leggen van 15% van de gegenereerde inkomsten. Daar bent u van op de hoogte?”

“Jazeker. En dat is geen probleem. Verreken het maar met mijn inkomsten van deze maand.”

Zo lang ik maar niet langer bekogeld wordt met chips en snoep, vind ik het prima.

Uitgeprinte tweets, nu komt het wel heel dichtbij

Op internet is een... In de stijlloze brievenbus is een roze envelop opgedoken met daarin een uitgeprint dreigement van Arzu Aslan. Voor de mensen die geen flauw idee hebben wie dat is: zij is de meest woke wappie van de sociaalmedia (en uit NRC) die social justice-retoriek tot zulke absurde uitersten stuwt, dat velen nog steeds denken dat ze een kunstproject is à la Titania McGrath (#FF). Ze wil "witte mannen breken" en is dus in ieder geval niet  iemand die je op een gourmetavondjes wilt uitnodigen (ook niet als je zelf niet blank bent). Uitgerekend haar haatdragende teksten zaten dus bij onze post. Getuige de inscriptie in de kaart, lijkt de afzender de boodschap te onderschrijven. IRL ingehaald door het gif van het internet. We voelen ons ernstig in onze safe space getast. Gebroken, wij zijn het.

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 42, vandaag deel 43. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier.

Maandag 15 augustus 2016

Als Simone haar auto parkeert bij mijn adres aan de Begondebocht, kijkt ze met enig dedain naar de toren waarin ik woon. “Moet je hier niet een keer weg?,” zegt ze. “Ik blijf dit een rare plek vinden. Het is gewoon niet veilig. Je hoort wel eens over schietpartijen in deze buurt. En het is niet netjes. Overal slingert vuilnis.”

Ik knik. Meebewegen. Dat is van belang. “Ik weet het. Je hebt gelijk.”

Terwijl we afscheid nemen, beloof ik dat ik op korte termijn naar nieuwe woonruimte ga zoeken. Ik stap uit, zwaai totdat Simone uit zicht is, en stap mijn toren binnen. Een hele wand met rode brievenbussen staat voor me klaar. Met een klein sleuteltje open ik mijn klepje. Met mijn wijsvinger en duim trek ik de stapel post uit het vakje en loop naar de lift.

Boven gooi ik de post op mijn bureau en loop naar mijn keuken, waar ik de waterkoker vul. Bij mijn raam wacht ik totdat het water heet is. Ik kijk naar de snelweg in de verte. Nauwelijks auto’s. Ik kijk naar de andere torens. Nauwelijks lakens. Bijna allemaal op vakantie. Naar het land van herkomst.

Ik maak een kop kruidige thee en loop naar mijn bureau. Tussen de post zit één envelop van de gemeente. Ik pak een mes uit mijn besteklade en snijd de bovenkant van de envelop open. Met duim en wijsvinger trek ik de brief eruit. Het blijkt een vragenlijst te zijn waarmee ik mijn mening over Skype mag invullen. Hoe is het bevallen? Wil ik ermee door? Ja? Nee? Waarom?

En invullen is verplicht.

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 41, vandaag deel 42. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier.

Donderdag 11 augustus 2016  

De universiteit waaraan de aardappelen-professor verbonden is, ligt in het oosten van Turkije, ver weg van grote steden als Istanbul en Ankara. Vanuit Ankara is het bijna zes uur rijden naar de universiteit. Vanuit Istanbul kun je beter vliegen. Gelukkig is professor Serdal Demir een paar dagen in Istanbul zodat wij hem kunnen spreken.

Professor Demir weet alles van landbouw en nog veel meer van aardappelen. Hij heeft een nieuw soort ras ontwikkeld dat tegen de Turkse hitte kan. Daardoor kunnen aardappelen eindelijk op een succesvolle wijze in Turkije worden geteeld. Tegen aanzienlijk lagere kosten dan in Nederland.  

“Dus Eren,” zegt mijn vader terwijl we in een taxi naar het restaurant rijden waar we met Serdal hebben afgesproken, “wij gaan die professor vragen om betaald adviseur te worden van ons bedrijf, ja? Wij kunnen zijn kennis goed gebruiken, hij is een genie Eren, een genie.”

De friet zal als “Turkse patat” in de markt worden gezet. Dat bestaat nog niet in Nederland. Eerst zal de patat alleen via snackbars worden verkocht. Daarna via restaurants. En tot slot via diepvries in de supermarkt. Eerst alleen in Nederland en dan in alle landen waar Turken zitten.

“Eren,” zegt mijn vader. “Als wij dat Turkse patat noemen, dan gaan alle Turken dat eten. Is zeker. En weet jij Eren, die Nederlanders houden van eten uit het buitenland. Kijk maar naar pizza’s. Weet jij hoeveel pizza’s de gemiddelde Nederlander per jaar eet? ”