Joan Rivers, comédienne: "Comedy is an angry white man's game. Even if you're Chris Rock or Joan Rivers."

Het thema van de boekenweek 2023 is ‘Ik ben alles’. Volgens de CPNB moeten we ‘Ik ben alles’ zien als een thema dat ‘in een tijdperk van verdeeldheid heel verbindend kan werken’. Met dit thema, aldus de CPNB, ‘vieren we de talloze identiteiten die mensen kunnen hebben’. Kom maar op met de nieuwe Mulisch, dacht ik meteen: een non-binaire, bipolaire, zwarte blinde dwerg met hangtieten en een piemeltje, zich voortbewegend in een rolstoel. 

Verder viert de CPNB het feest der pluriformiteit met lezingen van Hermanus: een kale vrouw met een lederen pet, een forse knevel, een pielemuis van 30 centimeter - in slappe stand - en een met piercings behangen en met schroeven en pinnen doorboord scrotum. Hun zal in het kader van de Boekenweek in hun blote gat voorlezen aan kinderen van 10, in de leeszaal van Zoutkamp. Na de lezing uit hun debuutroman 'Mijn Eerste Gangbang' zal Hermanus de cursus 'Vuisten voor Beginners' geven. De ouders van de kindertjes wordt vriendelijk verzocht zelf een potje Crisco mee te nemen.

Omdat ik als boze blanke oude man wederom niet gevraagd werd om het boekenweekgeschenk te schrijven, schreef ik het zelf maar. De Titel: Ik ben alles maar bovenal een boze blanke man.

Tot Boze Blanke Man Gemaakte, schreef GS-reaguurder Nuuk onder een van mijn feuilletons. Een prachtige vondst die mijn stelling bevestigt dat de Boze Blanke Man een banale social construct is, klinkklare lariekoek verzonnen door fopwetenschappers als professor Wekker en uitgemolken door de bejaarde socialite Sunny Bergman. De woke wappies hadden een zondebok nodig en aangezien het concept van Der Ewige Jude sinds de oorlog niet meer salonfähig is, behalve dan bij Antifa en Bij1 (De Nederlands-Joodse historicus Jacques Presser schreef ooit: “het fascisme, als het ooit terugkeert, zal het zich ongetwijfeld aandienen in het gewaad van het antifascisme.”) moest het dus maar de hardwerkende, belasting betalende blanke man worden, de lieve papa die op zondag de rollade aansnijdt.

Lijst der lijsten

De bekende Duitse filosoof Kierkegaard wist het al: leven is lijsten. En wij van GeenStijl op het internet zouden wij van GeenStijl op het internet niet zijn als we het jaar niet uitleidden met een fijn overzicht waarin allerlei zaken even overzichtelijk op een rij gezet worden. Te beginnen met het controversieelste lijstje uit deze lijst, namelijk de lijst met de meeste BANS per topic. Oftewel waar hebt u zich in de altijd objectieve ogen van onze oppermod GU het meest misdragen. Komt ie

1. Beest verkracht vrouw - zoek dit beest  10 bans
2. Video. Attje Kuiken (PvdA): 'Ontneem tegendraadse artsen hun BIG-registratie' 8 bans
2. Massaal protest Tubbergen tegen dwang-opvang ook 8
2. Verkrachtend beest op fiets Leiden opgepakt, blijkt '''tiener''' ook 8
2. Sadistisch zieke haat aan adres Oostenrijkse zelfmoord-corona-arts ook 8

Niet meer doen!

Week 52

Wel weer eens zin in wat vrijheid? Moet je naar een dictatuur gaan. Iedereen beleefd, vriendelijk welwillend en beschaafd. Niet onze boertige lompheid die we dan eufemistisch ‘direct’ noemen. Ja, we zijn zo’n direct volk. Maar ondertussen wil er niemand met ons spelen. Natuurlijk is vrijheid van meningsuiting de beste manier om samen tot de waarheid te komen, maar met een een beetje bescheidenheid en een stukje wellevendheid zou het maar zo kunnen zijn dat die waarheid bestaat uit een leuke tijd hebt met lieve mensen om je heen. Maar goed, daarvoor moet je niet in Nederland zijn natuurlijk.

Boos? Vlucht uit Nederland maar besef dat u altijd uzelf meeneemt

Het treurigste kerstverhaal van 2022 staat in de Groene Amsterdammer van deze week: Nadia Duinker, medeoprichter van Moederhart, was boos en in verzet tegen het Rutte-regime en emigreerde met haar hebben en houden naar de negorij van Portugal. Als ik met het openbaar vervoer van mijn Villa Vischlugt in de Algarve naar Malhadil moet reizen, ben ik bijna een dag kwijt. Het goede nieuws voor Nadia is dat zij niet ver van de locatie van het Boom Festival woont.

De Groene: Tijdens de coronapandemie groeide Duinker uit tot een spreekbuis van de virus-critici, een bonte verzameling criticasters van het regeringsbeleid, die zichzelf ‘het verzet’ noemt. Als medeoprichter van Moederhart en activist voor Vrouwen voor Vrijheid, twee organisaties met felle kritiek op het coronabeleid, stond ze meermaals op het Museumplein en het Malieveld. ‘Liefde, vrijheid, geen dictatuur!’ scandeerde ze. Gelijkgestemden roemen haar welbespraaktheid en wilskracht; tegenstanders zien haar als een symbool van ‘wellness-rechts’ of ‘verwende yogamoeders’, die bijdragen aan een normalisering van uiterst rechts.

Werkelijk alles wat er mis kan gaan, gaat mis en het zou een schitterende aflevering van Ik Vertrek hebben kunnen opleveren.

Nadia: ‘Het land is zo’n dertig jaar niet goed onderhouden, dus we wilden het tuinafval verbranden. We hadden een vergunning aangevraagd en overal brandblussers neergelegd.’

Toen kwam haar oudste dochter naar haar toe. ‘Mam, het bos staat in brand!’

‘We hadden veel geluk dat de wind de goede kant op stond’, zegt Duinker, ‘anders was er weinig van ons basecamp en onze spullen overgebleven. We stonden oog in oog met het gevaar van de natuur, heel dom eigenlijk achteraf. Iedereen weet hoe gevaarlijk eucalyptus is, maar een dennenbos is net zo brandbaar.’ Haar man moest met de gendarmerie mee naar het bureau voor een verklaring. Er wordt nog onderzocht of hij laakbaar heeft gehandeld. Maandenlang mocht hij de provincie niet verlaten zonder zich eerst op het bureau te melden.

Mag je dit nog schrijven?

Noot van de redactie: Het was in die dagen dat de cancel culture niet bestond en je gewoon mocht zeggen wat je wilde, dat verhalenschrijver Heere Heersema jr. aanklopte bij de herberg van Joop.nl. Daar waren zijn kroegverhalen van harte welkom*, maar zomaar een grap over transgenders maken mocht natuurlijk niet. Daarop trok Heere verder en kwam uit bij de stal van GeenStijl, waar ze het verhaal 'Man is man, vrouw is vrouw' wel online willen zetten. En in de mensen een welbehagen. *

‘Heb jij weleens op een genderneutraal toilet gezeten?’ vroeg Ton.
‘Nee,’ zei Roos, terwijl ze met de spatel in één beweging het schuim boven de rand van zes bierglazen afstreek. ‘Hoezo?’
‘Gewoon, ik vroeg me ineens af hoe zo’n ding eruit ziet.’
‘Geen idee,’ zei Roos. ‘Ik denk als een doodgewone boutenbak.’ Ze liep met de glazen bier naar de grote ronde tafel, het dienblad met uitgestrekte arm boven haar hoofd houdend terwijl ze tussen de cafébezoekers door manoeuvreerde, gracieus als een vis tussen de waterplanten.
‘Nou,’ zei Harko, die naast Ton aan de bar zat, ‘ik denk dat-ie er heel ingewikkeld uitziet. Je hebt tegenwoordig een heleboel nieuwe geslachten en daar moet het allemaal op passen.’
‘L, H, B, T, Q, I…’ telde Ton op zijn vingers. ‘Wat heb je nog meer?’
‘Plus,’ zei Harko. ‘Daar zitten al die nieuwe verschijningsvormen tussen.’
‘Hoe moet ik me dat dan voorstellen, zo’n toilet?’
‘Nou, met allerlei slangen en buizen, hè.’
Ton proestte het uit in zijn bierglas.
‘En zuignappen en koppelingstukken!’
Het bier liep Ton uit de mondhoeken. Hij verslikte zich en begon te hoesten als een hond. Harko keek tevreden grijnzend toe, bijtend op zijn onafscheidelijke tandenstoker.

HODL of GTFO?

In de financiële wereld zijn de thema’s hebzucht en angst nooit ver weg. Beide verblinden. Maar het is macht dat gebruik maakt van beiden. In het geval van de oprichter van FTX, Sam Bankman-Fried (SBF), waren alle drie elementen met elkaar verweven.

Donderdag werd SBF uitgeleverd aan de VS en kwam hij een dag later alweer op borg van USD 250 miljoen vrij. Zoals Peter Slagter al stelde, is er niet echt 250 miljoen betaald, maar een schuld aangegaan met iets van 25 miljoen dollar aan onderpand door de ouders van SBF en nog wat vrienden en familie.

De seizoensgroeten van Arhur van Amerongen!

Ik heb de huid van een olifant en meestal slaag ik er in om de vileine reacties onder mijn stukken op GeenStijl een plekje te geven. Maar afgelopen woensdag moest ik even slikken toen een reaguurder naar aanleiding van mijn kutkerstverhaal schreef: Jammer dat van Amerongen de kerst niet ervaart of heeft ervaren als een gezellig familiefeest ipv het te associëren met moord, doodslag, roken en zuipen, billen- en borstenknijperij, drugs, drank, parenclubs, kasthomofilie, vraatzucht, en kerst viert in de Algarve (waar het ook nog eens altijd regent) met een Engels echtpaar met psoriasis en korsakov. Kleine tip: zoek eens andere vrienden, misschien vrolijkt je dat wat op.

Had ik maar vrienden, Johnny! En als ik vrolijk wil worden, grijp ik naar de Xanax, de Rohypnol (rooie knol in de volksmond) en de Prozac. In een dorpje bij mij in de buurt zit een schattig apotheekje dat wordt uitgebaat door een stokoud stel.

Normaliter moet je hier altijd met een recept wapperen, maar ik kan bij die oudjes gewoon twintig dozen met al die farmaceutica scoren, tegen een zeer schappelijke prijs. Ik spoel die rotzooi vervolgens weg met een fijne Portugese brandy en dan ben ik eventjes helemaal heppiedepeppie. De Huib Drion-pil staat hoog op mijn verlanglijstje en ik weet zeker dat die ouwe pillendraaiers er eentje voor mij kunnen maken. Eind goed al goed.

Brante & Immink lullen de week uit

Vindt u het ook te druk op de Wallen? Dan bent u deel van het probleem. Daarom gaan de gordijnen dicht. Je bent wat je neukt, zoals het spreekwoord wil. De vraag is natuurlijk wanneer we sorry gaan zeggen tegen de gevallen dames uit het voormalig Oostblok. Sexwerk is natuurlijk gewoon werk, maar misschien geen werk waar je je dochter voor achter een QR-code wilt plakken. En zo wordt de mens steeds meer een nummer. We beginnen met de hoeren. Daarna bent u aan de beurt! Wen er maar aan, kutburger!

Een vrolijk Kerstverhaal

Kerstmis associeer ik van kindsbeen af met moord en doodslag, want onze werkster werd - nadat ze het kindje Jezus had gewiegd in de roomse kerk - door haar straalbezopen man aan flarden gesneden. Ze vonden het mensje badend in het bloed onder de versierde dennenboom, in de arbeiderswoning in de Indische buurt van Ede. Ik kwam graag bij de werkster thuis. Ze woonde in de achterbuurt, waar sloeries met krulspelden in peignoirs zaten te kaarten, te roken en te zuipen, en tv keken. Ik vond dat gezellig, want wij hadden thuis geen televisie. Mijn moeder noemde de televisie het kijkkastje van de duivel. ‘s Avonds zaten papa en mama allebei in een luie stoel onder een schemerlamp te lezen. Ik vond het toen verschrikkelijk saai, nu moet ik snotteren als ik dat vredige tafereeltje weer voor de geest haal. 

Ik associeer Kerstmis behalve met moord en doodslag ook met PvdA-mastodont Max van de Berg. Met mijn toenmalige vrouw Edith Mastenbroek bezocht ik eens de kerstviering van de Partij van de Europese Sociaaldemocraten, in dat naargeestige filiaal van het Europees Parlement in Straatsburg. In die verschrikkelijk bunker moest iedereen van de Engelse socialisten, die volkomen starnakel waren, meedoen aan de polonaise nadat The twelve days of Christmas was afgewerkt. 

Ik was destijds ook niet de beroerdste dus ik hobbelde mee in die sliert van het menselijk tekort. Kneep er ineens iemand in mijn kont! Dat was ik wel gewend maar ik draaide me toch even om: bleek het Max van den Berg te zijn, met een hoedje, een toetertje, een vuurrode gok en confetti in de baard... 

Hij dacht dat ik een vrouw was! 

Die avond hoorde ik van de Britten dat de “Raspoetin van het Noorden” een gevreesde billen- en borstenknijper was. Tijdens de zoveelste kabinetsformatie van Paars stuurde Raspoetin de hele dag smsjes en belletjes naar Den Haag: zeg, jongens, ik ben beschikbaar als minister hoor! De PvdA wilde hem niet, en dat is veelzeggend. Maar Max van den Berg dook vervolgens overal weer op. Het is net herpes: het is een jaartje weg en dan plotseling heb je het weer, in je oog, op je schaamlip, onder je voorhuid, en het jeukt maar, en het jeukt maar... en krabben helpt niet.

Nok Nok Nok. Is daar iemand?

De afgelopen week hebben centrale banken de financiële markten wederom in beweging gebracht, zo ook de aandelenmarkt. In de meeste gevallen gaat de discussie over wanneer de centrale bank in kwestie een draai (pivot) zal gaan maken; van verkrappen naar (wederom) verruimend monetair beleid. De aandelenmarkt hoopt op die draai, want dan gaat de geldkraan weer vol open en kunnen de koersen weer inflateren (een grotere hoeveelheid geld dat hetzelfde aantal aandelen najaagt leidt tot hogere koersen).

Maar het kan goed zijn dat de markt niet goed heeft opgelet. Als naar de Fed gekeken wordt, dan is de laatste rentestap (zoals verwacht overigens) omlaag geschroefd naar 50 basispunten (half procent), terwijl de stappen voorheen 75 basispunten groot waren, maar of dit gezien moet worden als het begin van het einde aan monetaire verkrapping, valt te betwijfelen.