Geenstijl

Mag je dit nog schrijven?

Noot van de redactie: Het was in die dagen dat de cancel culture niet bestond en je gewoon mocht zeggen wat je wilde, dat verhalenschrijver Heere Heersema jr. aanklopte bij de herberg van Joop.nl. Daar waren zijn kroegverhalen van harte welkom*, maar zomaar een grap over transgenders maken mocht natuurlijk niet. Daarop trok Heere verder en kwam uit bij de stal van GeenStijl, waar ze het verhaal 'Man is man, vrouw is vrouw' wel online willen zetten. En in de mensen een welbehagen. *

‘Heb jij weleens op een genderneutraal toilet gezeten?’ vroeg Ton.
‘Nee,’ zei Roos, terwijl ze met de spatel in één beweging het schuim boven de rand van zes bierglazen afstreek. ‘Hoezo?’
‘Gewoon, ik vroeg me ineens af hoe zo’n ding eruit ziet.’
‘Geen idee,’ zei Roos. ‘Ik denk als een doodgewone boutenbak.’ Ze liep met de glazen bier naar de grote ronde tafel, het dienblad met uitgestrekte arm boven haar hoofd houdend terwijl ze tussen de cafébezoekers door manoeuvreerde, gracieus als een vis tussen de waterplanten.
‘Nou,’ zei Harko, die naast Ton aan de bar zat, ‘ik denk dat-ie er heel ingewikkeld uitziet. Je hebt tegenwoordig een heleboel nieuwe geslachten en daar moet het allemaal op passen.’
‘L, H, B, T, Q, I…’ telde Ton op zijn vingers. ‘Wat heb je nog meer?’
‘Plus,’ zei Harko. ‘Daar zitten al die nieuwe verschijningsvormen tussen.’
‘Hoe moet ik me dat dan voorstellen, zo’n toilet?’
‘Nou, met allerlei slangen en buizen, hè.’
Ton proestte het uit in zijn bierglas.
‘En zuignappen en koppelingstukken!’
Het bier liep Ton uit de mondhoeken. Hij verslikte zich en begon te hoesten als een hond. Harko keek tevreden grijnzend toe, bijtend op zijn onafscheidelijke tandenstoker.

‘Gaat het, Ton?’ vroeg Roos, die met een dienblad vol lege glazen was teruggekeerd. ‘Niet doodgaan, hoor.’ Ze klopte hem een paar keer op de schokkende rug.
‘Jezus,’ lachte Ton met tranende ogen, ‘ik kom niet meer bij!’
‘Hier,’ zei Roos, ‘een glaasje water.’
Ton nam een slok en veegde de tranen uit zijn ogen. Roos stond alweer achter de bar afwisselend te tappen en af te spoelen. Ondanks de dikke, ruimvallende trui die ze vanwege de laag afgestelde verwarming droeg, was de omvang van haar borsten goed te zien. En haar spijkerbroek was strak als vanouds en volgde nauwgezet de vorm van haar dijen, heupen en billen. Ton probeerde er niet al te opvallend naar te kijken. Oké, ze was niet een van de jongsten meer, maar ze zag er nog fantastisch uit. Echt een vrouw in optima forma. Hij kon zich nog wel een toekomst met haar voorstellen in de jaren die hen nog restten. Maar hoe moest hij het aanpakken? Hoe langer hij hier op die kruk zat en niets durfde te zeggen, hoe moeilijker het werd. Hij moest een keer zijn kaarten op tafel leggen. Maar wat als het niet goed viel? Dan kon hij zich hier niet meer vertonen. Wat waren haar gevoelens voor hem? Die klopjes op zijn rug en dat glaasje water van daarnet, daaruit sprak toch een zekere genegenheid. Of was het slechts een vrijblijvend gebaar? Nee, hij kon beter geen risico nemen. Hij wist wat hij had, niet wat hij kon krijgen.
‘Wat vind jij nou van dat gendergedoe?’ vroeg Ton.
‘Prima, toch,’ antwoordde Roos professioneel. ‘Leven en laten leven.’
‘Tuurlijk,’ gaf Ton toe. ‘Ieder z’n ding.’
«‘Waar ik helemaal schijtziek van word,’ haakte Harko in, ‘dat is die woke nieuwpraat. Dat je geen vrouw meer mag zeggen, maar dat je mensen met een baarmoeder moet zeggen.’
‘Je mag toch nog wel vrouw zeggen?’ wierp Roos tegen. ‘Dat is toch niet verboden?’
‘Nou, je moet oppassen, hoor,’ zei Harko. ‘Voor je het weet word je gecanceled.’
‘In de trein zeggen ze ook al niet meer dames en heren,’ wist Ton te vertellen. ‘Tenminste, dat heb ik gehoord, want ik rij nooit met de trein,’ voegde hij er snel aan toe.
‘Wat zeggen ze dan?’ vroeg Roos.
‘Reizigers.’
‘Maar het zijn toch ook reizigers.’
‘Daar gaat het niet om,’ zei Ton. ‘Het gaat erom dat je het niet meer over mannen en vrouwen mag hebben.’
‘Noem mij ouderwets,’ zei Harko, ‘maar voor mij bestaan er alleen mannen en vrouwen. Iedereen mag zich van mij inbeelden wat hij of zij wil, maar het blijven mannen of vrouwen.’
‘Weet je wat het is? Het is de terreur van een hele kleine minderheid die zijn wil probeert op te leggen.’
‘Ja, neem nou die transseksuelen. Die zijn dan zogenaamd van geslacht veranderd. Maar wist je dat een man die zich tot vrouw heeft laten ombouwen toch als man behandeld wordt als hij een ernstige ziekte krijgt? Logisch, het is gewoon een man!’
‘Dat is het. We zijn helemaal gek geworden in dit land. In het hele Westen, want die flauwekul is uit Amerika overgewaaid.’
‘Kijk, ik wil iedereen met respect behandelen. Echt waar. Als een man zich tot vrouw heeft laten ombouwen, dan wil ik best mevrouw tegen hem, pardon, haar zeggen. Maakt mij wat uit! Maar als je mij vraagt of ik echt vind dat hij een vrouw is, dan zeg ik nee. Ik blijf de dingen zien zoals ze zijn.’
‘Kennen jullie eigenlijk transseksuelen?’ vroeg Roos, die haar werkzaamheden had stilgelegd om de discussie te volgen.
‘Niet dat ik weet,’ zei Harko. ‘Of ik moet er met eentje hebben liggen wippen zonder dat ik het wist.’
‘Zo’n Thaise ladyboy, zeker,’ lachte Ton.
‘Nou,’ zei Roos, ‘ik kan jullie vertellen dat je ballen moet hebben, hoor, om je pik eraf te laten snijden.’
‘Dat wil ik geloven,’ zei Harko. ‘Maar dan ben je nog steeds geen vrouw. Dan ben je gewoon een man zonder pik.’
‘Weet je wie geen last hebben van die onzin?’ zei Ton. ‘De moslims. Daar kunnen wij nog wat van leren. Die zeggen gewoon: man isj man en vrouw isj vrouw.’
‘Ja, en geit isj geil!’
‘Echt, daar hoef je bij moslims niet mee aan te komen. Dan word je zó van het dak gegooid.’
‘Zo,’ zei Roos, ‘dus jullie vinden dat ik van het dak moet.’ Haar gezicht had een dreigende hardheid gekregen.
‘Jij?’ vroeg Ton geschrokken. ‘Waarom jij?’
‘Omdat ik vroeger Rob heette!’
Ton viel bijna achterover van zijn kruk. In zijn hoofd draaide een wervelwind rond die al zijn zekerheden omver blies. Hij keek naar het lichaam dat hij al zo lang begeerde, de borsten die zich door de dikke, ruimvallende trui niet lieten verbergen, de heupen die bijna uit de strakke spijkerbroek barstten, en voelde zich misselijk worden. ‘Even roken,’ kon hij nog met op elkaar geklemde tanden uitbrengen en baande zich met steeds wildere crawlslagen door de cafébezoekers een weg naar de deur.
‘Jezus, Roos…’ stamelde Harko, die bijna zijn tandenstoker had ingeslikt. ‘Ik had nooit gedacht dat jij…’
Roos zuchtte vermoeid. ‘Geintje!’