Reis door mijn bieb vol knettergekke schrijvers zoals Jan Arends, A. Moonen, Maarten Biesheuvel, Robert Loesberg en Richard Klinkhamer

Maandag 5 juni

Miep Kraak&de huisvrouwtjes van Biotex

Tijd voor de grote zomerschoonmaak, ik heb verder toch niks te doen: Laat licht en lucht Uw woning binnentreden! Mens sana in corpore sano! Ik begin maar bij de bibliotheek, die tevens als slaapkamer dient voor gasten. Boeken uitkloppen en afstoffen. Wie herinnert zich Henk Molendijk nog als stouterdje in Wat Zien ik (1971, gratis en voor niks, met Engelse ondertitels) die naar de hoeren gaat om vervolgens tegen betaling halfnaakt met een plumeau de boel te gaan afstoffen? Wat een cultfilm! Regisseur: Paul Verhoeven. Camera: Jan de Bont. Scenarioschrijver: Gerard Soeteman. En wat een heerlijke, nostalgische soundtrack van Jan Stoeckart, alias Julius Steffaro. En wat een cast: Ronnie Bierman, Sylvia de Leur, Piet Römer, Jules Hamel, Helmert Woudenberg, Carry Tefsen en Albert Mol (alleen Mien Dobbelsteen leeft nog, hier in haar blote gat, toen de Bijlmer nog leuk was). En Henk Molenberg dus, die ik in zijn nadagen nog wel eens aan de bar zag zitten van de Queens Head in de Beulingstraat, achter de Appie op het Koningsplein en om de hoek van het legendarische DOK. De uitbater was Rudie Schejok, afkomstig uit Oost-Berlijn en naar het westen gevlucht toen in 1961 de Berlijnse Muur werd gebouwd. Er kwamen veel stokoude paradijsvogels uit het variété in die nichtenkit, die mijn valsheid aardig hebben bijgeslepen.  

Nog even wat dat schoonmaken betreft: ik ben geen Miep Kraak, maar ik moet altijd wel een brandschone lege werktafel hebben om te kunnen tikken. Ach, de legendarische Hollandse properheid. Die zal ik wel van mijn moedertje Mien hebben meegekregen. Wie kent Loeki, Wieki en Rieki nog, de Biotex-vrouwtjes? U herkent in die schattige reclamefilmpjes inderdaad de stem van de legendarische Piet Ekel, die vooral bekend werd als Malle Pietje in de televisieserie Swiebertje. Hij was vijftig jaar omroepman, variété-artiest, stemmetjesmaker, imitator en acteur. Ekel vertolkte de stem van de vader van Calimero in de gelijknamige tekenfilmserie en die van de papegaai Lorre in de televisieserie Ja zuster, nee zuster.  En wat te denken van Jos Brink die het verhaal Piggelmee en het tovervisje voorleest. Ik had die single! Ik luister er naar en ineens weet ik waar Gerard Reve zijn inspiratie voor Eendje Kwak vandaan haalde. Of Jos Brink had gesjopt bij Reve, dat kan natuurlijk ook.

Zoals de Geldblog-lezer al weet, had de wereld te maken met een kredietcrisis in 2008. Deze crisis ligt, volgens de meeste experts, al een tijdje achter ons. Maar als er gekeken wordt naar de gekozen oplossingen destijds, zou er een geheel andere conclusie getrokken moeten worden. Immers, de wereld heeft nu nog veel meer schulden. Een schuldencrisis oplossen met meer schulden is namelijk geen oplossing maar simpelweg een uitstel. Soms zijn die nuttig, mits goed gebruikt. Maar kan deze claim nu gemaakt worden? Hebben we de extra tijd goed gebruikt?

Simpelweg kan er gesteld worden dat de wereld te veel schulden heeft. Nu zijn er maar enkele factoren die, al dan niet theoretisch, soelaas kunnen bieden. Al deze factoren komen erop neer dat er meer verdiend en/of dat de schulden goedkoper moeten worden.

Allereerst worden de schulden draagbaarder als er meer gewerkt wordt. Dit kan zowel door een groei van het aantal werknemers alsmede het aantal gewerkte uren per werknemer. Hier moet natuurlijk wel vraag naar zijn (m.a.w geen Melkertbanen aub). Verder moet het extra gegenereerde inkomen ook bij de schuldhouders terecht komen, anders blijven de schulden slechte schulden. Voor de overheid geen probleem dus, gezien zij de werkenden belast, maar voor huishoudens kan dat dus anders liggen. Bedrijven zullen ergens in het midden hangen aangezien velen een graantje kunnen meepikken via de BBP groei door de extra werkenden/gemaakte werkuren.

Tekst & Foto: Arthur van Amerongen

Richard de Mos is gemeenteraadslid van Hart voor Den Haag, zit namens BVNL in het Hoogheemraadschap Delfland en is persvoorlichter van de partij van Wybren van Haga in de Tweede Kamer. De sympathieke Hagenees, vriend van de show, werd recentelijk glansrijk vrijgesproken van corruptie. De komende weken gaat de Haagse oud-wethouder samen met voormalig minister Bruno Bruins (VVD) in kaart brengen hoe de Haagse raad verder moet. Hart voor Den Haag is tevreden met Bruins. 'Daar kunnen wij mee uit de voeten', zegt De Mos. 'De inzet voor Hart voor Den Haag is duidelijk: ‘De winnaar van de verkiezingen in 2022, die op oneigenlijke gronden eerst uit het college werd gezet en na de verkiezingswinst werd uitgesloten van coalitie-deelname moet terug in het college.' Ook burgemeester Jan van Zanen is tevreden. 'Ik ben ervan overtuigd dat we met de aanstelling van deze gespreksleider een stap vooruit kunnen maken', zegt hij. Iedereen is immers gebaat bij goede verhoudingen en duidelijkheid. Dat is in het belang voor het onderling vertrouwen, maar vooral voor de inwoners van onze mooie stad.'

De Mos is een druk baasje, maar stelt het niet lastig te vinden om via zijn eigen adviesbureau De Mos & Partners persvoorlichter en volksvertegenwoordiger tegelijk te zijn. “Door deze combinatie kan ik veel problemen tegelijkertijd signaleren en vervolgens proberen op te lossen. Ik ken veel ondernemers in Den Haag die mij lokaal door dik en dun steunen, maar die landelijk bij de club van Van Haga uitkomen. Wybren zet zich echt in voor de ondernemers, zowel uit het midden- en kleinbedrijf, als voor zzp-ers. Tijdens de coronacrisis was hij zo’n beetje de enige politicus die zag dat ondernemers het mes op de keel werd gezet. Denk maar aan ondernemers uit de kermis- en evenementenbranche, de kappers en de horeca. Nu tijdens de energiecrisis vindt Wybren ook dat bakkers, slagers en andere groot energieverbruikers niet het kind van de rekening moeten worden. Het zijn ondermeer deze argumenten die mij voor Wybren hebben doen kiezen. Een man die met niks geboren  werd in de Haagse Schilderswijk en door hard te werken succesvol is geworden. Daar heb ik diep respect voor.“

De Mos stelt dat Wybren wellicht wat rechtser is dan hijzelf, maar dat juist de combinatie een hele mooie is.

Datadoctor Rene Jan Veldwijk (bekend van deze serie) duidt 'misschien wel de ergste ict-faal ooit'

De uitzending van onderzoeksjournalistiek radioprogramma Argos is vandaag gewijd aan een ict-ramp die dit jaar zijn tienjarig bestaan viert: de afhandeling van persoonsgebonden budgetten (PGB's). Argos beschrijft het als een Shakespeareaans drama in vier aktes, maar een einde – tragisch of happy – is niet in zicht. Lees en huiver.

Akte 1: de ramp in 2015 met PGB betalingen

U kent mij op deze site misschien als schrijver van een ict-faalfeuilleton over het UWV (nog steeds niet in pdf, excuus). Maar soms word ik benaderd over andere ict-ontsporingen. Begin 2015 vroeg Nieuwsuur of ik wilde kijken naar een project van de Sociale Verzekeringsbank dat betalingen voor door mensen zelf ingehuurde zorg (PGB) moet afhandelen. Al snel was duidelijk dat hier sprake is van een kolossale ict-ramp. Ik mocht het bij Nieuwsuur uitleggen in een uitzending, waarna de ramp zelfs nog groter werd dan ik had voorspeld. Massa's verzorgenden kregen maandenlang geen salaris. GeenStijl wijdde er een hele serie artikelen aan: #SVBalarm, #PGBalarm, SVB Leaks. Misschien weet u het nog.

Akte 2: het gammele en nutteloze PGB systeem

De SVB kreeg de betalingen werkend met een legioen uitzendkrachten en door verder te sleutelen aan haar stokoude, ontoegankelijke betaalsoftware. Geld speelde geen rol. En zoals altijd verdween de publieke belangstelling. Maar de mislukking was compleet: de SVB was als betaalpartij tussen de zorgbehoeftigen (term: budgethouders) en de zorgverleners geplaatst omdat er flink met de PGB-regeling zou worden gefraudeerd. Het SVB-systeem zou dat moeten tegengaan maar deed het vrijwel niet. En nu alles leek te werken praatte niemand meer over fraudebestrijding. 

De SVB verwerkte opgaven van bestede zorg, deed “Uren maal Tarief”, maakte een bruto-netto berekening en stuurde een bestand met betalingen naar de bank. Dat was het ongeveer. Er zijn minstens honderd software pakketten die hetzelfde doen voor een paar tientjes per budgethouder per jaar, nogal wat minder dan de €520 die de SVB in rekening bracht. Maar de topman van het SVB-project verzekerde mij in een informeel gesprek dat het ook voor de helft moest kunnen. Ik knikte beleefd. Een salarispakketbedrijfje dat dacht het beter te kunnen stapte naar de rechter maar kreeg het lid op de neus. En dus mocht de SVB doormodderen met haar peperdure PGB-systeem dat niets doet tegen fraude. Het kabinet vond het best. De Kamer dreigde een beetje – voor de bühne natuurlijk. De SVB had de slag gewonnen. En behalve de PGB-fraudeurs er waren er alleen maar verliezers.

Italië, honden, en De Dood

“Na die tocht leken zijn herinneringen meer op verzinsels dan op feiten, zei hij en hij was verbitterd omdat de wereld veranderd was en geen rekening met zijn verleden en zijn gemis had gehouden.”

― J. Bernlef,Hersenschimmen

Er is iets mis in mijn hersenpan. Vorig jaar zomer werd ik - terwijl ik aan het fietsen was op de N125, de dodenweg van de Algarve - geschept door een dronken boertje in een roestbak. Ik vloog door de lucht en knalde met mijn tets op het asfalt. Omdat de pijn vooral werd veroorzaakt door een gebroken ruggenwervel (voor de kenner: de T12. De T11 bleef ongedeerd, anders had ik nu in een Stephen Hawking-karretje rondgereden), maakte ik mij minder druk om de zware hersenschudding. 

Een jaar of zeven geleden werd ik gekopschopt door een stelletje zigeunerknapen (na een mislukte dope deal, my bad) en dan is er natuurlijk de tomeloze alcoholconsumptie vanaf 1973 tot 3 maanden geleden die toch ook tot enige hersenverweking moet hebben geleid. 

Vorige week raakte ik in totale paniek toen ik - onderweg naar Villa Mussolini - mijn bankpasje kwijtraakte in een weiland. In Forlì raakte ik dankzij Google Maps volkomen verdwaald en was ik na een half uur weer terug bij het startpunt. Op Pinksterdag zat ik als een demente bejaarde uren op de bus te wachten - die dus nooit kwam - in Desenzano del Garda. 

Wie waren Alzheimer en Korsakov ook alweer?

Waar blijft het pragmatisme?

In Ter Apel spelen meerdere problemen tegelijk:

1. Hoge instroom en te weinig capaciteit;
2. Geen eerlijk verdeelde opvang in Nederland;
3. Overlast van veiligelanders;
4. Stroperige bureaucratie;
5. Juridificering en business model

**Hoge instroom
**Mensen in nood helpen we. Mensen die vluchten voor oorlog, honger of vervolging door kwaadaardige regimes, bijvoorbeeld. Het liefst worden mensen in de regio zelf opgevangen, maar anders gewoon hier. Dat is humaan. We zijn potdorie een van de rijkste landen ter wereld, we hebben de middelen om te helpen. Er zijn helaas veel conflicten in de wereld. Dus de instroom van vluchtelingen is hoog. Overigens is er ook weinig mis met economische vluchtelingen, mensen die bereid zijn hier hard te werken aan een beter bestaan, die willen integreren. Er is werk zat. 

Er is alleen te weinig capaciteit georganiseerd. Ter Apel is niet gebouwd op de capaciteitsvraag. Er is te weinig personeel om de echte asielzoekers goed hun aanvraag te laten doorlopen. Bestuurlijk zijn we incapabel om op te schalen, of om de instroom te verlagen. Hier ligt een taak voor het kabinet om eens daadkrachtig op te treden, met de VVD voorop, die er prat op gaat de mouwen op te stropen en dingen voor elkaar te krijgen. Verras ons eens, Mark Rutte!

**Geen eerlijke verdeling
**Even los van de andere capaciteitsproblemen zoals huizen voor mensen, zijn er schofterige gemeenten in Nederland die weigeren vluchtelingen op te vangen. Er is notabene een dwangwet nodig om de B&W’s te dwingen mensen in nood te helpen. Als gevolg loopt Ter Apel over. Om je te schamen. Dus doe ons een lol, en mail je gemeente, mail raadsleden, mail wethouders en je burgemeester en eis dat ze hun verantwoordelijkheid nemen.

Anderhalfduizendmiljard euro is een te ongrijpbaar bedrag voor collectieve verontwaardiging

Het zal de lezer niet ontgaan zijn dat de Eerste Kamer akkoord is gegaan met de voorstellen omtrent ons pensioenstelsel. Waar de aanvankelijke plannen goede doelstellingen hadden, zijn de uiteindelijke pensioenhervormingsplannen een absolute gruwel. Een gruwel dat ook een nog groter probleem blootlegt...

De initiële plannen om ons pensioenstelsel te hervormen zaten vol goede voornemens en was en is gestoeld op het feit dat de vergrijzing ons huidige stelsel onhoudbaar maakt op lange termijn. Verder vergen de veranderde arbeidsrelaties een ander pensioenstelsel dat daar beter op aansluit.

Het idee was dan ook dat iedereen een individueel potje zou opbouwen, waardoor ieder individu meer flexibiliteit zou krijgen in de manier waarop hij of zij het pensioen opbouwt. Zo kon er voor een meer conservatieve or agressieve beleggingsbeleid worden gekozen, of kon de premiebijdragen tijdelijk lager zijn als het even tegenzit of wanneer er investeringen gedaan moeten worden (handig voor ondernemers). Het hield dus ook in dat ieder individu meer verantwoordelijkheid zou gaan moeten dragen, wat op termijn ook voor meer kennis en een meer financieel gedegen gedrag zou leiden. Pensioenaanbieders zouden hierdoor ook meer concurrentie gaan voelen en wellicht beter hun best doen om goede pensioenproducten aan te bieden en beter beleggingsresultaten te boeken.

\

Kaarten voor de Zwarte Cross zijn als rare earths, verstandige politici en Russische democraten: er zijn er niet zoveel van. Het mooiste evenement van het jaar is altijd binnen een paar dagen uitverkocht en dus is het bemachtigen van deze toffe toegangsbewijzen een hels karwei.

Gelukkig zijn je vrienden van GeenStijl mediapartner van de Zwarte Cross en dus hebben wij de allerlaatste kaartjes in handen! Wij verloten de komende weken 30 x 2 dagkaarten (dat is dus zestig, 60!) onder onze GeenStijl Premium-leden met een jaarabonnement!

Om kans te maken dien je een jaarlidmaatschap van GeenStijl Premium te hebben (word hier lid) en vervolgens kun je je aanmelden via dit formulier.

Heel veel succes en wie weet zien we jou op de Zwarte Cross!

*Bestaande Premium-leden mogen natuurlijk ook gewoon meedoen!

afl 155, week 22

\

Interessante tijden. Je bent niet alleen hoe je je identificeert: nee, je bent ook hoe anderen je identificeren. Nou ja, als je dood bent. Mormonen doen dat ook: dan blijk je jaren na je dood toch mormoon te zijn geweest. 

Maar goed, we hebben nu een zwarte Cleopatra en dat schept natuurlijk mogelijkheden. Hoog tijd voor een zwarte Adolf. Nee, niet de oprichter van Rickenbacker, maar een voormalig bevriend Duits staatshoofd. Of nee, wacht, een zwarte Adolfa. Nee, excuus, ik bedoel natuurlijk een zwarte Adolf met baarmoeder. 

En zwarte stroopwafelpieten!

Arturo op Grand Tour in Italië: *Bud Spencer heette in het echt Carlo Pedersoli. *

**Woensdag 24 mei **

Het blijft bizar dat een vlucht van Lampegat naar Bergamo goedkoper is dan de gemiddelde treinreis van anderhalf uur met de Nederlandse Spoorwegen. En aan boord bij Ryanair verkopen ze tenminste nog krasloten en iets wat voor koffie door moet gaan.  

In Bergamo neem ik de nachtbus naar Rome. Het busstation is luguber ‘s avonds, en doet mij denken aan de Amsterdamse Zeedijk in de gouden jaren. Uit alle hoeken en gaten duiken junkies op en veel perrons zijn bezet door nachtvlinders en paradijsvogels.

Ik had antropologie als bijvak op de Universiteit van Amsterdam, maar doe nu pas - 35 jaar later - veldwerk en bestudeer met academische ijver de diverse stammen die het station bevolken. 

De daklozen slapen her en der tussen geroofde winkelwagentjes en hun schaarse bezittingen. De junks zijn vooral Marokkanen, Tunesiërs en Algerijnen. Om de haverklap beginnen ze te krijsen en te ruziën als zieke eksters, vermoedelijk over uit de hand gelopen dopedeals. 

Zo is mijn studie Arabisch eindelijk ook weer eens handig, al spreken ze voornamelijk darja, straattakkietakkie. Drugs-Arabisch, zeg maar. 

Daarnaast zijn er diverse etniciteiten uit Afrika, die lekker aan het trommelen zijn rond een open vuur op een perron. Veelal uit koloniaal Italië (Somalië, Ethiopië, Eritrea)  - die zijn makkelijk herkenbaar - en dan veel grotere, stevigere en veel zwartere kerels die Engelstalig zijn en die ik niet kan plaatsen. 

De personen van kleur mijden de lichtgetinte naffers als de pest. 

Dan zijn er  nog de authentieke dronkelappen van Italiaanse snit, die rond en op het terras van de cafetaria rondhangen en die een bloedhekel aan junkies hebben. De alcoholist staat overal ter wereld iets hoger in de pikorde dan de narcomaan. 

De cafetaria van het busstation wordt gerund door een goedlachs jong Chinees echtpaar. Zij in hotpants achter de bar, hij achter de kassa. Welkom in de multiculturele parel Bergamo. 

Ik heb het te doen met de Italiaanse oudjes die hier bibberend van angst met hun koffers op de nachtbus staan te wachten tussen het schorriemorrie en het geteisem. 

In de drie uur dat ik zat te wachten bij de Chinees, heb ik één keer de politie gezien. De smerissen boezemen weinig ontzag in, met hun truttig-geile uniformpjes waarmee ze zo de leerbarkelder in kunnen trippelen om eens lekker te knuppelen of geknuppeld te worden. P.S. Voor de liefhebbers: de homo-erotische kunstenaar van dienst heet Tom of Finland.