Als dronken mannen van twitter afblijven, zou het maar zo kunnen dat Kaag gewoon moet toegeven dat ze de allerslechtste minister aller tijden is en daarom liever weer iets gaat doen waar ze wel goed in is. Nee, wij hebben ook geen idee wat dat zou zijn. Terugtrekken uit Afghanistan is het in ieder geval niet. We horen natuurlijk allemaal dat ze zo’n goede diplomaat was, maar ja, wel in een tijd dat ze meer meiskes op de dienst wilden en wat die enorme successen van d’r zijn, daar hoor je haar alleen zelf over. Allemaal zaken die niet gebeurd zijn, maar als we haar moeten geloven ook alleen maar niet gebeurd zijn, omdat zij ze voorkomen heeft. Op zich herkenbaar: zo hebben we zelf vanmorgen nog een kettingbotsing op de A2 voorkomen alsmede ervoor gezorgd dat Zuid-Afrika de apartheid weer heeft ingevoerd. En dan is de dag nog maar net begonnen.

Donderdag 18 mei

Trein Eindhoven-Rotterdam. Deze rit met de Nederlandse Spoorwegen is duurder dan mijn Ryanair-vlucht van Faro naar Lampegat. Op hellegat Schiphol vlieg ik allang niet meer. Ik vermijd 020, als het effe kan, sowieso als de vinkentering tijdens mijn schaarse bezoekjes aan het droevige moederland want “Amsterdam is een lugubere feesttent waarop een vloek schijnt te rusten, want welke gave of welk talent men ook moge hebben: wie daar blijft zitten zal nooit iets bereiken” (Gerard Reve in Het boek van violet en dood). 

Tegenover mij zitten twee ernstig verfomfaaide en verkreukelde studentes uit Eindhoven, met een enorme kegel. Ze zijn hoogstens tweeëntwintig, maar nu al verlept en verlopen. Het leuke van ouder worden is dat ik precies weet hoe ze er over een paar jaar uitzien. En hun mannies en kinderen ook. Ze heten ook nog eens Maud en Tess en hun oeverloze katerconversatie is zeer vermakelijk, met een sappig Brabo-accent. Het zijn net de Mannen van de Radio. 

Tess: “Ik had mijn tasje bij Luc laten liggen, met deze zonnebril die ik nu draag, en mijn tasje moest ik vanmorgen ophalen in Valkenswaard.  Kom ik met veel bombarie, in mijn zomerpak, op Luc’s kantoor binnen. Ik was chagrijnig, met een kater van hier tot gunter, meine Gute. Zit Yentl daar in haar Gucci-legging, helemaal opgedirkt. Nou, als blikken konden doden... En Luc doen alsof er niks aan de hand is, want zo is Luc. Hij rook gewoon nog helemaal naar mij. Yen had Luc gewoon niet alleen moeten laten in de Wildeman, dan was dit allemaal niet gebeurd, Maud. Yen had gewoon kunnen weten dat ik op boevenpad was. Sta ik daar in de Wildeman op Mama Mia te dansen met Luc, en van het een komt het ander. Je kent me.” 

Maud: “Je moet het gewoon loslaten, Tess, het een plekje geven. Je moet echt een middenweg zoeken, anders verpest je die vriendschap met jou en Luc en Yen en zo gaat hun relatie ook naar de kloten.”

Van Elsloo gaat Adjiedj Bakas

AI hier, AI daar, AI overal; je wordt er mee doodgegooid. Kunstmatige Intelligentie gaat banen inpikken, en de Terminators zullen binnen 5 jaar komen binnenrollen. Er valt genoeg negatiefs te schrijven over AI, maar in deze post zal ik het (voor deze ene keer) over een andere boeg gooien; één positief verhaal dus. Voor u dan; wellicht niet voor Hollywood (hé, toch weer wat negatiefs geschreven). Vandaag ga ik op de Adjiedj Bakas tour en schets ik een mogelijk toekomstbeeld van de TV en filmwereld..  

Met de enorme vooruitgang in computerkracht, grafische technologie en AI, is er inmiddels al veel mogelijk. Zo kunnen er deep fakes gemaakt worden waarin het uiterlijk en de stem van een persoon (vaak een beroemdheid) als het ware op bestaande beelden wordt geplakt. Deze deep fakes kunnen tegenwoordig al zo goed gemaakt worden, dat ze dus niet van echt te onderscheiden zijn, althans niet op het eerste gezicht. Dit gaat dan ook het excuus zijn om digitale paspoorten in te voeren (oh sorry, ben ik toch weer negatief!).

De geest van Pim

Ronald Sørensen (Rotterdam, 4 mei 1947) was politicus voor Leefbaar Rotterdam en de PVV. Voor de PVV zat hij van 2011 tot 2015 in de Eerste Kamer. In 2017 stapte hij over naar het Forum voor Democratie van Thierry Baudet. Daarna stapte hij over naar JA21. In 2022 werd hij samen met zijn vrouw Nel gekozen voor de wijkraad voor Oosterflank namens Leefbaar Rotterdam. 

Sørensen: “Toen Feyenoord kampioen was geworden, ging ik met Nel naar het stadhuis. Het is daar voor mij echt thuiskomen. Het voelde als een warm bad, want heel veel gemeentebodes stemmen en stemden op Leefbaar Rotterdam. Ik vroeg beleefd om een biertje, Nel om een glaasje witte wijn. Bleek dat er op de receptie geen alcohol werd geschonken. Dat is toch bizar? Het drankbeleid was onder Peper wel anders, dat moet ik hem meegeven. Die nam dan ook gewoon flessen wijn van de gemeente mee naar huis. Wij hadden in 2002 de verkiezingen gewonnen en ik zit op het fractiekantoor. De telefoon gaat, is het Bram Peper. Hij zegt: "Zo, Ronald, nu gaan we afrekenen met de Partij van de Arbeid in Rotterdam. Een echte wraakexpeditie.” Ik zei: “nou, leuk u te horen, meneer Peper, we gaan wellicht, en zeer graag zelfs afrekenen met de PvdA, maar niet met u erbij." 

Hij wilde ons gidsen, hoe we het beste de PvdA konden slopen. Hij kende veel geheimpjes, maar het grootste geheim was dat hij een zware alcoholist was en dat iedereen in zijn omgeving dat prima vond. Hij was een ordinaire kruimeldief, anders ga je, met een salaris van 3 ton, toch geen flessen drank meejatten van het gemeentehuis? 

Ik zat in mijn jeugd bij de PvdA maar toen ik Bram Peper leerde kennen was de liefde voor de partij snel voorbij. Hij was natuurlijk wel een goeie voetballer bij Haarlem. Ik zat destijds in de vakbond, en mijn penningmeester voetbalde net als Peper bij VOC, de Rotterdamse eliteclub. Die penningmeester zei: “Ik ken een prof bij VOC en die roept dat hij over een jaar burgemeester van Rotterdam is." Dat was Peper dus. 

In de media werd geopperd dat Peper genaaid werd met die bonnetjeskwestie, maar neem van mij maar aan dat het nog veel erger was dan alleen die 30.000 euro die hij moest terugbetalen. Hij had gewoon reteslim gebruik gemaakt van een vormfout. De werkelijkheid over Bram Peper als burgemeester: daar zou ik een boek over kunnen schrijven.” 

Nel: "Nog even over dat alcoholverbod bij de viering van het kampioenschap van Feyenoord. We hadden een keer een barbecue van de gemeente. Was er geen varkensvlees. Dries Mosch, een echte Fortuynist van het eerste uur, riep: ‘wat nou, geen varkensvlees!’ Die is toen bij de slager speklappen gaan halen.”

Heeft u weleens het gevoel dat de natuur u niet moet? Dat de natuurlijk eigenlijk zegt: rot op jij, vuile niet cis-gender? Natuurlijk heeft u dat wel eens! U bent immers van kleur, lhbti+ of vrouw. En dat komt door Staatsbosbeheer. Die zetten geen hekken neer om u buiten te houden, nee, dat gaat veel subtieler. De organisatie geeft u gewoon dat gevoel. Bos is geen safespace voor u. U bent er niet welkom. U hoort er niet. Maar dat zeggen ze dus niet, natuurlijk. Nee, ze zeggen dat u van harte welkom bent. Dat is het geniepige. Goed dat daar eindelijk oog voor is. 

Iets anders: eet u wel eens in een ‘vegan’ Amsterdams restaurant? Nee? Natuurlijk niet. Mensen eten veganistisch als ze een leuke avond willen. 

Wat is het kapitalisme toch een mooi zelfreinigend systeem.

Ik vind Cornald - met zijn griezelige Cocu-neusje en zijn pathetische Paternotte-zeiloren, een geparfumeerde flapdrol.

**Donderdag 11 mei **

Ik ben al een paar dagen vrolijk vanwege het feit dat reaguurders oprecht geloven dat ik dol ben op Coldplay, Nickelback en Willem Bijkerk uit Apeldoorn, die zichzelf Waylon noemt. Aanvankelijk wilde ik ook nog Dinand ‘Kane’ Hoestbroek (de man die door zijn anus zingt), Blaudzun, Spinvis en dat bipolaire wijf van een Duncan Laurence aan het rijtje toevoegen, maar dan zou de ironie er iets te veel bovenop liggen. 

Toen Willem Bijkerk net doorbrak, voelde ik nog enige empathie. Ook ik kom van de Veluwe, en ook ik haalde met de hakken over de sloot mijn MAVO-diploma. 

Ik heb daarna enige tijd gewerkt in de sociale werkplaats van stichting Arbeidszorg aan de Zanderijweg in Ede, maar bleek niet geschikt te zijn als Chef Lege Dozen. Tegenwoordig heet zo’n instelling Beschutte Werkplaats, maar in mijn tijd was de sociale werkplaats levensgevaarlijk, want het wemelde er van de maanzieken die mij elk moment dreigden te lynchen. Denk aan de dansende clientèle van die Ardense kroeg in die geweldige Belgische horrorfilm Calvaire, en u krijgt een beeld van de genetisch uitgedaagden (“mensen met een rugzakje”) waarmee ik met gevaar voor eigen leven wasknijpers moest draaien in die sociale werkplaats. Reeds toen begon ik mij te verdiepen in de werken van Charles Darwin, E. O. Wilson, Desmond Harris, W.D. Hamilton en G.C. Williams. Veel later vond ik aansluiting bij het gedachtegoed van Theodore Dalrymple, die ook een frisse kijk op de mensheid heeft.

Een van de bezwaren van centralistisch beleid is dat het leidt tot onbedoelde bijwerkingen. In de economie staat met name de Oostenrijkse school bekend als tegenstander van centraal aangestuurd (economisch) beleid. Met name Hayek hield zich er veel mee bezig door zijn onderzoek naar spontane complexe systemen. Een van de gevolgtrekkingen was dat de economie een systeem is dat (n beginsel) van onderaf door individuen wordt bepaald. Wat het individu koopt, voor welke prijs, wanneer en waar zijn keuzes op individueel niveau. Maar helaas gooien de meeste economen dan alles op een hoop (aggregeren) en zodoende raakt alle waardevolle informatie verloren. Erger nog, door het aggregeren ontstaat er de waan dat dit complexe systeem van bovenaf aan te sturen valt. Echter, juist door de complexiteit van het economische systeem, valt vooraf nooit te voorspellen welke effecten een dergelijk beleid zal sorteren. Deze onbedoelde bijwerkingen kunnen dermate schadelijk zijn, dat het medicijn erger is dan de kwaal.

"Ik begrijp waarom rechtse mensen moedeloos worden. De overmacht van links in het onderwijs, de media en de cultuursector maakt een ommekeer vrijwel onmogelijk."

Tekst: Arthur van Amerongen
Foto's: Teun Voeten

Karl van Camp (Antwerpen, 1960) is architect, columnist en polemist. Hij was 10 jaar lang hoofdredacteur van het papieren weekblad ‘t Pallieterke. ’t Pallieterke is een buitenbeentje binnen de Vlaamse weekbladen. Het blad opereert volledig zelfstandig en de koers is vrolijk rechts en conservatief flamingantisch. Daarnaast is er de nieuwssite van ‘t Pallieterke, die voorheen Sceptr heette en onlangs werd omgevormd tot Palnws.be.

Van Camp is het laatste zegel van de serie over Vlamingen (Philip Claeys, Gerolf Annemans, Tom van Grieken, Filip DeWinter en Wim van Rooy) in het kader van mijn serie Europese Patriotten, die volgend jaar lente in boekvorm verschijnt. De komende zaterdagen komen Ronald Sørensen,  Bart Jan Spruyt en Jaffe Vink aan het woord. 

Mediahuis, Roularta en DPG Media hebben het monopolie op vrijwel alle kranten, tijdschriften in Nederland en België. De neuzen staan allemaal dezelfde kant op. Idem dito bij de VRT, de staatsomroep. Of het nu over de zegeningen van wokeness, transgendergekte, de Europese Unie, Oekraïne, vaccinaties, migratie, de zegeningen van de islam, het klimaat of “extreem-rechts” gaat: nergens in de mainstream media lees je nog een dissident geluid, en al helemaal niet onder de columnisten en opiniemakers van de dagbladen. 2 tot 2.5 miljoen rechts-georiënteerde Vlamingen worden niet bediend door die media. Alleen ‘t Pallieterke, Doorbraak en 'tScheldt (en in mindere mate Newsmonkey en P-Magazine) gaan tegen de stroom in. De media zijn van de vijfde macht verworden tot de roeptoeter van de machthebbers.

Jij een abortus! En jij een abortus! En jij, en jij! Iedereen een abortus!

Zo gaan we het klimaat wel redden. China doet ook lekker mee, want die zijn al jaren aan de eenkindpolitiek. Alleen Afrika laat het afweten. Dus het wordt hoog tijd dat ook daar de ongeboren vruchten onnatuurlijk worden afgedreven. 

Bijkomend voordeel is, dat er ook geen nieuwe generatie klimaatactivisten wordt geboren. Het gaat dus helemaal goed komen!

Langs de koele kali liep een kale koeli met een kilo kali op zijn kale koelikop.

Heremetijd, wat is het fijn om saai te zijn. Ik draai de hele dag Nickelback, Waylon en Coldplay, toffe muziek die prima past bij mijn huidige gemoedstoestand. 

Mijn hele leven was één groot gevecht tegen de alledaagsheid, maar nu ik ben geworden wie ik ben - een insipide oude ziel - begrijp ik ineens de intense tevredenheid van mensen met een regelmatig leven: het zen-gevoel van de reaguurder die met een blij gemoed op maandagmorgen naar zijn baas zoeft, met het broodtrommeltje in de aktetas en vol ongeduld uitkijkend naar de vrijdagmiddagborrel met de collegaatjes. 

Jammer dat ik onvruchtbaar ben want anders had ik me nu voortgeplant, zo volmaakt gelukkig voel ik mij sinds ik gestopt ben met die rotdrugs, die gemene alcohol en die smerige tabak. 

Misschien moet ik maar een kindje adopteren om nóg volmaakt gelukkiger te worden. Wel eentje uit Korea, want die kunnen al met negen maanden rekenen en mijn boekhouding doen. En liever geen adoptiekindje uit Columbia, want die gaan op hun derde banken overvallen. 

Een adoptiekind is net een toupet: iedereen op straat wijst er naar. Tijdens een van mijn reizen door Colombia zag ik door het historische centrum van Cali een Hollands setje schuifelen: twee roomblanke ouders met een boomlange neger van een jaar of 16. Mijn moeder (met Rotterdams accent en een stem als een klok) zou meteen naar ze gewezen hebben: 'kijk daaro, Tuurtje! Wat zielig hè, die mensen kunnen geen kinderen krijgen.' 

De vader was kaal op een paardenstaart na en de moeder droeg een indianenponcho. Een vreugdeloos en vruchteloos stel dat foldert voor Groenlinks en de columns van clickbaitkabouter Sander Schimmelpenninck verslindt. 

De azijnbekken stonden te kijken naar zwetende salsadansers op een plein. Cali is het mekka van de salsa en er is iets met cocaïne, maar daar heb ik verder geen verstand van. De moeder duwde de adoptiezoon van kleur naar voren en riep wanhopig: 'ga nou toch lekker dansen, jongen.' De knul, die waarschijnlijk Arnoud heette, keek nors en leek meer zin te hebben in een nakkie met een geile stoephoer.