Geenstijl

Voer voor je boekenkast, boekenkast

Geen idee of u ooit twee puristen heeft horen soebatten over wie de beste Nederlandstalige rapper aller tijden is, op zich een ervaring die je niemand gunt, maar als u het wel heeft meegemaakt, ging het waarschijnlijk tussen Extince en Sticks. Niets ten nadele van die twee, maar vertrouw nooit een purist, Sticks is niet een de beste rapper van Opgezwolle, het juiste antwoord is natuurlijk Rico, die zijn carrière als popmuzikant combineerde met een bestaan als speedjunk, en laat daar deze week nou net een boek over zijn verschenen: Mijn eigen wereld, het gefreakte leven van Phreako Rico, opgetekend door journalist Job Hulsman. 

Zijn vaak fascinerende boeken, die verslavingsmemoires, niet in de laatste plaats omdat de hoofdpersonen zich hetzelfde gedragen als goede personages in fictie: de lezer weet wat goed voor ze is, ze weten zelf wat goed voor ze is, maar als puntje bij paaltje komt doen ze het tegenovergestelde ervan. Neem Wim Kieft, die zijn coke- en drankproblemen uitsmeerde over twee boeken, of iets eerder, Paul Gascoigne, die in 500 pagina's volledig leegliep over zijn drankorgelschap, compleet met ongemakkelijke passages over hoe hij zijn (ex-)vrouw in elkaar timmerde. Zulke boeken kennen nogal vaak een Disney-einde, waarna een paar maanden of jaren later blijkt dat Gascoigne zich nog steeds te pletter zuipt, en Kieft modderde nog schijnbaar eindeloos door, enzovoorts. 

Die valse voorstelling van zaken hoef je bij Rico niet te verwachten, die beleeft doodleuk een terugval tijdens het maken van dit boek, en is daar in datzelfde boek eerst een beetje oneerlijk over, daarna een beetje eerlijk, en daarna toch maar helemaal. Om het beeld van de ravage compleet te maken komt aan het eind ook nog zijn vrouw (en tevens moeder van hun twee kinderen) aan het woord. Rico is dan net terug uit Zuid-Afrika, waar hij zes weken in een kliniek heeft gezeten, na eerder in Nederland ook in zes klinieken te zijn opgenomen. Tussendoor gebruikt hij al een jaar of 25 ontzettend veel speed. Kan je best oud mee worden - zie Jules Deelder - maar echt ter aanbeveling strekt het niet. Voorts: ergens toch ook indrukwekkend dat Rico tot zoveel goede muziek kwam met zulke door amfetamine gefrituurde hersenen. De opkomst van Opgezwolle, de gloriedagen, het abrupte einde in 2007, alles wat erna kwam: speed-speed-speed, en nog een keertje speed. Hij becijfert dat het hem tonnen heeft gekost, nog buiten sigaretten en drank om gerekend, en was op een gegeven moment zelfs dakloos. Desondanks eindigt het boek clean; het is te hopen dat de goede man zijn aard definitief leert te bezweren, voor het hem definitief wordt.

Die Hulsman kan schrijven trouwens, levert een absolute aanrader op, tenzij u niets met Opgezwolle heeft natuurlijk, in dat geval lekker wat anders gaan doen.