Geenstijl

Hemeltjelief

Nadat we bij haar uitgeverij een exemplaar hebben opgevraagd van Evita Lammes' Waar ligt de grens? Relaxed grenzen afstemmen op jouw werk gebeurt iets merkwaardigs. Een pr-medewerker laat weten met de auteur te hebben overlegd. Ze is akkoord met een recensie, mits ze deze kan 'inzien en goedkeuren' voor publicatie. Een vreemd verzoek, dat indien breder toegepast erin zou resulteren dat er alleen nog maar jubelrecensies verschijnen, waarmee het genre zichzelf overbodig heeft gemaakt (voor zover het dat al niet is, natuurlijk). Er spreekt ook enig dedain uit over onze journalistieke integriteit, en over journalistieke integriteit in het algemeen. 

Niet heel aardig van juffrouw Lammes allemaal, maar ook weer geen ramp natuurlijk. Ongetwijfeld bestaan er mensen die van zo'n verzoek helemaal over hun toeren raken, voor hen is therapie misschien een goed idee, de overige stervelingen antwoorden gewoon dat ze hier niet van gediend zijn, zo zijn we niet getrouwd, vriendelijk bedankt. 

Die aanpak blijkt te werken. Drie weken later ontvangen we alsnog een exemplaar; Evita Lammes noch haar uitgever heeft deze recensie voor publicatie ingezien.

Hot topic hoor, grenzen en hun overschrijdingen.

De mensheid bestaat voor een klein gedeelte uit absolute tirannen, voor een ongeveer even klein gedeelte uit hypersensitieve aanstellers, maar voor het leeuwendeel uit doodnormalen die soms onaardig zijn en zich soms gekrenkt voelen, maar best voor rede vatbaar zijn en het allemaal niet zo kwaad bedoelen. De eerste twee categorieën zijn veel te getikt voor zelfreflectie en zullen nooit een boek over grensoverschrijdend gedrag lezen, dus Waar ligt de grens? moet bedoeld zijn voor de middencategorie.  

Wat een zinnig gesprek over grensoverschrijdend gebrek bemoeilijkt is het ontbreken van een heldere, algemeen geaccepteerde definitie van wat dit fenomeen precies behelst. Er worden hele zaterdagkaternen over volgetikt zonder enige duidelijkheid hierover te verschaffen. Evita Lammes gebruikt in haar boek een definitie van Slachtofferhulp Nederland, die inderdaad in ieder geval voordelig uitpakt voor het slachtoffer. Iets is grensoverschrijdend als 'iemand een ander schade toebrengt op fysiek, mentaal of emotioneel vlak.' Het is, kortom, grensoverschrijdend omdat iemand het zo vindt of voelt, ongeacht wat er daadwerkelijk gebeurt. 1-0 voor de jankertjes, zullen we maar zeggen. Dan weten we ook meteen hoe Lammes in de wedstrijd staat. 

Gelukkig is ze er daarna als de kippen bij om ons met een hallucinant soort zelfhulpboek van ruim 200 pagina's te leren Hoe Te Leven. Het probleem met deze ruim 200 pagina's is niet eens zozeer dat ze niet kan schrijven en de lezer eindeloos verveelt met domme retorische vragen ("Mag ik dan nooit meer advies geven? Natuurlijk mag jij nog advies geven, maar ook dit kun je afstemmen") of het analytisch vermogen van een pot bramenjam heeft, maar dat ze veronderstelt dat dit ook voor anderen geldt. 

Neem deze bladzijde bijvoorbeeld:

Lees dit even rustig, en probeer u een voorstelling te maken van een ander mens van vlees en bloed dat er iets aan zou kunnen hebben. Lastig hè? Of deze alinea:

Ja, sorry, maar de enigen die iets aan dit boek hebben zijn mensen die opgevoed zijn door wolven, op volwassen leeftijd plots een baan krijgen op een HR-afdeling en daar voor het eerst op soortgenoten stuiten. Het helpt ook niet dat op de kaft wordt gepronkt met '18 How-To's en één magische vraag'. Die magische vraag luidt namelijk: 'Wat heb je nodig?' 

Ja, koekoek. Dat is ongeveer even magisch als een diner bij een wegrestaurant. Wel zetten wij er graag iets tegenover: probeer geen eikel te zijn, en wijs anderen er op als ze dit wel zijn. Werkt meestal als een tierelier (zie bovenstaand voorbeeld van het recensie-exemplaar). 

Ziezo, met die stelregel verklaren we Waar ligt de grens? volkomen overbodig. Scheelt u ook weer wat kostbare uurtjes. Da’s dan €24,95 graag.