Geenstijl

Vier afleveringen gekeken, zin om onszelf op te blazen

Het was niet makkelijk om mensen zover te krijgen voor de camera deel te nemen aan de vierdelige Powned-serie Moslims, vertelde documentairemaker Sahar Meraji eerder aan Trouw. Gematigde moslims willen niet, uit vrees gestigmatiseerd te worden, wat resulteert in een docureeks met uitsluitend orthodoxe moslims, wat ongetwijfeld weer stigmatiserend werkt voor gematigde moslims. Een andere reden voor gematigde moslims om vriendelijk te bedanken, volgens Sahar: "Wat ook meespeelde is dat binnen de islam spreken over zaken in je leven die een zonde zijn op zichzelf ook al een zonde is."

Staat genoteerd.

In drie uur trekt een bonte stoet gelovigen voorbij - man, vrouw, jong, oud. De gemene deler: stuk voor stuk zijn ze zo gek als een spin. Zo is er de knul die bang is in zijn slaap te sterven als hij een gebed heeft gemist of heeft gezondigd. De knaap die niet te dicht bij maker Sahar Meraji in de buurt wil zitten uit vrees dat-ie anders te berig wordt. De bekeerlinge die stelt dat vrouwen in de islam juist meer recht hebben dan mannen - dat is het mooie ervan. Eigenlijk kan je dankzij de islam teruggaan in de Nederlandse cultuur, zegt ze. Vroeger zaten de vrouwtjes hier ook alleen maar thuis! De dame die stellig beweert dat een vrouw een leider (m~/v/x~) nodig heeft, voor als ze het allemaal emotioneel even niet aankan. De aanstaande moeder die zich heel erg schaamt omdat op camera wordt gezegd dat ze zwanger is, want dat is taboe (?). Haar echtgenoot, die vertelt dat hij niet aan vrienden vertelt dat ze zwanger is want ook dat is taboe. De gelovige vader met volwassen dochter in Niqab die trots zegt dat hij haar nooit heeft gepusht; ze kreeg op haar elfde zomaar ineens superspontaan ontzettende interesse in de islam. De mevrouw die na haar komst naar Nederland ‘mentale problemen’ overhield aan al die wijven op straat zonder hoofddoek. De pakketbezorger die bij huizen waar eerder een schaars geklede vrouw heeft opengedaan nu aanbelt, het pakketje neerzet en snel wegvlucht opdat hij zoiets vreselijks niet nog een keer hoeft te ondergaan. De moeder die woedend wordt wanneer haar vijfjarige zoon met nagellak terugkomt van school. Gelakte nagels! Hoe verzin je het? Verderfelijk.

Voorts: ze zijn allemaal erg bezig met wat er tussen de beentjes bungelt en welk gedrag daar nou idealiter bijhoort. Vooral voor de bepiemelden vormt dat een belangrijk deel van de aantrekkingskracht - de voor onzekere jongetjes altijd verleidelijke  premisse dat het niet alleen wenselijk maar ook haalbaar is om in een dominante alfaman te veranderen. Zou de profeet in deze tijd in het westen leven, dan was hij hoogstwaarschijnlijk een supertrieste mannencoach annex cryptobro geweest met een matig succesvol Instagram-account. Een ongelooflijke, onuitstaanbare kneus die andere kneuzen uitlegt hoe ze hun kneuzigheid kunnen overwinnen. Nou ja, en wat de dames betreft: onbedoeld dwaalden onze gedachten tijdens het kijken af naar een quote van Pim Fortuyn - "Iedere vrouw heeft recht op emancipatie." 

Afijn, Sahar Meraji brengt het knap in beeld allemaal, gaat er met een open, onbevooroordeelde blik in, en dat levert goede televisie op, die eigenlijk door zoveel mogelijk mensen bekeken zou moeten worden. 

Zien? Hierrr.