Je kan de hoer uit Mokum halen, maar Mokum niet uit de hoer
Soep van de Week, in het StamCafé
door Arthur van Amerongen
Vrienden, we moeten het als mannen onder elkaar eens over een gevoelig onderwerp hebben: seks, en dan met name de betaalde variant. Ik spel altijd alle reacties op GeenStijl (ik val wel eens in als moderator en er is niets leukers dan vijanden te jorissen) en het valt mij op dat die nogal preuts zijn. Nooit schrijft een of andere lolbroek eens dat hij lekker naar de hoeren is geweest of dat hij als een beest heeft zitten fappen op porno in een categorie die alleen op de dark web bestaat. Wel lees ik regelmatig dat een reaguurder zich om een uur of vier ‘s nachts naar de echtelijke sponde sleept om vervolgens hikkend en boerend achter de warme (dat hoop je dan ) billen van zijn spouse kruipt, en dan moet ik maar raden wat er dan gebeurt.
Eerlijk gezegd wilde ik het helemaal niet over hoeren hebben, want er spelen veel belangrijkere zaken in het tragische moederland. Het is de schuld van de alleraardigste maar ook vileine Lammert de Bruin (Journalist / Collectioneur NPORadio1 / EenVandaag - Podcastmaker: oa Showbizzmoord / Mathilde’s Mysterie / Butlermoord / JFK: THE SECRET ARCHIVES - 13/5 ONLINE).
De schat stuurde mij deze week een triggerende DM:
Goedenavond Arthur, we kennen elkaar niet echt maar ik geniet volop van je schrijfsels! Vandaag weer een aantal keren hardop zitten lachen waarop mijn jongere Braziliaanse vriend mij vertwijfeld aankeek of ik wel bij mijn volle verstand ben door zoveel vreugde uit dode letters te kunnen halen. Hoe dan ook, ik heb een vraag! Ik ga binnenkort een nieuwe podcast serie opnemen over de Wallen, met bureau Warmoesstraat als stralend middelpunt. Veel misdaad, oude dienstkloppers en een Telegraaf journalist van de oude stempel erin. Nu las ik al een aantal keren jouw geromantiseerde herinneringen aan het oude verdwenen Mokum en dacht: Arthur heeft vast ook op de wallen de bloemetjes wel eens buiten gezet. En anders weet je wel waar de dope te halen was. Je begrijpt dat ik omwille van de geschiedschrijving dit ook graag in de podcast wil. Ben je de komende maanden misschien eens een dag in onze hoofdstad en heb je dan zin en tijd om mij en mijn collega Babs Assink mee te nemen naar de zelfkant van weleer? Alles in het fatsoenlijke uiteraard, uitzonderingen zijn bespreekbaar. Ik hoop van je te horen.
Een en ander moest uiterlijk vanwege de deadline van de potkast uiterlijk dit weekeinde gebeuren maar het toeval wil dat ik op maandag 4 november met pensioen ga en dit op zondag 3 uitbundig vier in Villa Vischlugt. Koop mijn glossie!
Ik had me echt verheugd om mee te werken aan de potkast, want ik kende de Walletjes op mijn broekzak vanwege mijn obscure hobbies, en bovendien woonde ik jarenlang op een boogscheut afstand van de hoerenbuurt, waar helaas niets meer van over is. Vroeger was de Geldersekade een grote rode gloed vanwege de talloze peeshokken en tikten kommersjele sekswerksters driftig tegen de raampjes. Maar zelfs de Dominicaanse oma die altijd wijdbeens sigaren rookte, is verdwenen. Hopelijk speelt ze nu de hoer in bejaardenhuis de Flesseman of in het Rosa Spierhuis te Laren, want oma was een rasartiest.
Als de legendarische fotograaf Ed van der Elsken nu uit zijn graf zou opstaan om kiekjes te maken van zijn ouwe buurtje, zou hij regelrecht weer naar zijn kist rennen. Ik hoorde hem gewoon mopperen, met die markante stem van hem. ‘Waar zijn godverdomme me gabbertjes gebleven… Wat doen al die teringyuppies hier?‘ De geweldige fotograaf Huub Prickaerts heeft net als Van der Elsken schitterende foto’s gemaakt op de Wallen en die leeft gelukkig nog. Ook hij zal verdrietig worden van de preutse pottenkast die de hoerenbuurt nu is. De politiek, en met name de PvdA, heeft de meest pittoreske buurt van Amsterdam gesloopt. Ach, Brusselmans schreef dit al in 2012: Amsterdam haat hoeren. U heeft natuurlijk allemaal een vast dinnetje op de bank zitten, dus dit gaat niet over u. Maar over die ontelbare ANDERE mannen die regelmatig een hoertje in Amsterdam volblaffen. Deze week publiceerde de gemeente Amsterdam vol trots een rapport over het bestuurlijk toezicht op de prostitutie in Amsterdam. U weet: onder leiding van vice-premier Lodewijk Asscher is er in Amsterdam een kruistocht tegen prostitutie en criminaliteit gaande. Uiteindelijke doel: postcode 1012 veranderen in een soort Anton Pieck-achtig openluchtmuseum met alleen maar keurige winkeliers en feelgoodtoerisme zonder hoeren en drugs. Want dan komen er natuurlijk veel meer toeristen naar 020. Right.
Uiteraard ben ik wel eens naar de hoeren geweest, vrienden. Ik maak daar geen geheim van en schaam me er niet voor. Meestal beschrijf ik mijn avonturen in de wereld van de kommersjele seks op anekdotische wijze:
Tijdens mijn correspondentschap ging ik met Connie Mus een lang weekeinde naar Caïro, gewoon voor de lol, want de boog kon niet altijd gespannen staan. In de disco van het Hilton maakten wij kennis met twee dames, een Marokaanse en een Keniaanse. Het leek alsof we ze al jaren kenden en we werden uitgenodigd in hun gedeelde 'studentenappartement'. De juffrouw uit Kenia bleek familie in Nederland te hebben die belde ze onmiddellijk op, uiteraard op de mobiel van Connie. Die heeft toen nog minstens een half uur lopen kletsen met die Kenianen, die hem zowaar kenden. We waren dan ook hoogstverbaasd toen we bij het ontbijt hoorden dat honderdvijftig dollar de man moest aftikken. Toen we gevieren naar de bank liepen, hoorde ik plotsklaps de bulderende lach van Mus. ‘Je hebt met Manke Nelis liggen rampetampen, ouwe.’ Het ene been van mijn Marokkaanse verloofde (die nog steeds in avondkleding en op hoge hakken liep) was ongeveer dertig centimeter korter dan het andere. Ik had daar niks van gemerkt die nacht. Heel Caïro keek ons na. Ik voelde compassie opborrelen toen ik haar het honorarium overhandigde. ‘Koop er maar een paar fijne krukken voor, zuster’. Mus bedacht vervolgens dat het leuk was om met zijn vieren naar de Titanic te gaan. Dat hebben we geweten: toen we de bioscoop in liepen, begonnen honderden Egypische pubers te krijsen en te gillen en heel hard 'hoeren! hoeren! hoeren!' te brullen en moesten we vluchten.
In een interview met dominee Ewout Klei, de sterverslaggever van het prachtblad De Kanttekening, zei ik dit: “Weleerwaarde heer, ik zal u eens meenemen op hoerensafari naar Zuid-Amerika. Daar heeft u veel voor weinig, en een ander geschiedt niet in een kille kommersjele sfeer zoals in de peeshokken van de Korsjespoortsteeg te 020. Daar betaalt u 70 euro voor een pompertje van een kwartier maar u bent al vijf minuten kwijt met de bekende piemelwas-truc. Dan gaat het troostmeisje overdreven de kleine Ewout schrobben in de wasbak en resteren u nog maar tien minuten die teloor gaan aan nutteloze hoerenpraatjes. In Zuid-Amerika gaat u als vrienden voor het leven uit elkaar, met tranen in de ogen. De kans is groot dat u verliefd wordt op de eerste de beste putita en haar ten huwelijk vraagt.”
Mijn fascinatie voor de wereld der prostitutie heeft een artistiek-literair aspect: ik hou van de zelfkant. Ik ben nogal sfeergevoelig en vertoef graag in de milieus die Tom Waits zo geweldig bezingt. Denk aan Christmas Card From a Hooker in Minneapolis, I´m Your Late Night Evening Prostitute en Saving all my love for you: I paid fifteen dollars for a prostitute with too much makeup and a broken shoe but her eyes were just a counterfeit she tried to gyp me out of it but you know that I'm still in love with you.
Ach, Amsterdam, wat hebben ze met je gedaan? De Wallen bestaan alleen nog maar tussen mijn oren. Op onzalige tijdstippen zakte ik door bij Bloemen Pietje aan de Geldersekade en bij nachtkroeg De Witte Ballon alias de Herberg (met goedkope peeshokken) op Geldersekade 56, waar ik de legendarische Mexicaanse bonensoep van Sally naar binnen slobberde en probeerde recht op mijn benen te staan als ik naar de plee moest, want anders schopte uitbater Gerrie mij er zonder pardon uit.
Bon, ik heb de knuppel in het hoenderhok gesmeten en ik verwacht nu prachtige hoerenverhalen van de reaguurders, die toch allemaal in de anonimiteit opereren. Of kom in ieder geval met leuke plaatjes die over hoeren gaan, zoals deze:
Of deze:
En natuurlijk het lijflied van alle werkende meiden:
Reaguursels
Dit wil je ook lezen
Feynman en/of Feiten – Dit ooit weer
Terwijl wij Theo en joden herdenken, gingen "jongeren" herhalen
StamCafé. En nu, Halsema?
Doei (Reminder. Meepraten? Heel graag, maar wel Premium Only)