Geenstijl

Zozo

Kijk eens aan. Er is weer iets onderzocht over mentaaaale klachten bij mensen tussen de 18 en 35. Wat (opnieuw) blijkt: NEGENTIG PROCENT van de jongeren van nu ervaart die mentale klachten. Klinkt ernstig, maar wat zijn mentale klachten? Iemand die wel eens spierpijn heeft ervaart een fysieke klacht, maar dat wil niet zeggen dat 90% van de bevolking lichamelijk ongezond is. Dus wat zijn de populaire mentale klachten onder jongeren? Dingen als 'stress' (65%) en 'onzekerheid' (60%), die toch vooral in de klasse 'spierpijn' vallen. Je kunt tijdelijk (veel) stress ervaren zonder dat hiermee je mentale gezondheid concreet in gevaar komt. Je kunt ook worstelen met onzekerheid en hier op de lange termijn nadelige gevolgen van ondervinden. Maar hier is enkel gevraagd of men er wel eens mee kampt, om het vervolgens het stempel 'mentaal probleem' te geven en het beeld te schetsen dat die mentale problemen een toonaangevend probleem vormen voor gans Gen Z. Op plek 3 van populairste pijnpunten prijken 'depressieve gevoelens', een term die op zichzelf al een vaag aftreksel is. Want wat zijn depressieve gevoelens? Je hebt sombere gevoelens, die eventueel op de lange termijn de overhand kunnen krijgen en resulteren in depressie. Maar kampt iedereen die wel eens een dag somber is met depressieve gevoelens?

We zijn hiero heus niet allemaal psychiaters, maar wat als je een soortgelijke survey destijds onder jongeren in - pak hem beet - de jaren '80 had gehouden? Uiteraard spelen er voor Gen Z problemen die er toen niet waren en mogelijk vice versa, maar klopt het beeld dat mentale problematiek onder jongeren iets van deze tijd is? Dat de uitkomst van het onderzoek zo gepresenteerd wordt, met een plaatje van een depressief kijkende Billie Eilish en een bijbehorende ACTIEWEEK, is daarentegen WEL kenmerkend voor deze tijd. In de jaren '80 ervoeren jongeren ook stress en onzekerheid, maar hadden ze - stom gezegd - geen tijd om mentaal in de knel te zitten.  Jongeren van nu, en sommige roze bloggers schijnen te behoren tot die groep, groeien op in een wereld met een hyperfocus op HET INDIVIDU. Meer aandacht voor het lijden van dat individu, in beginsel niet eens zo slecht, hoort daarbij. Er wordt een ander gewicht gegeven aan dingen die voorheen simpelweg werden afgedaan met "dat is het leven". Dingen als: je somber voelen of onzeker zijn. Uiteraard zijn er jongeren met ernstige mentale problematiek en dat dat er in de afgelopen 20 jaar meer zijn geworden is een feit. Maar iedereen met een stressvolle tentamenweek op de patiëntenhoop flikkeren, is het romantiseren van slachtofferschap.

Met andere woorden JE MOET GEWOON NIET ZO ZEIKEN MET JE KLIMAAT EN JE LANGSTUDEERBOETE EN JE PECHGENERATIE EN JE HUIZENMARKT EN JE INTERGENERATIONELE TRAUMA EN JE SOCIALE MEDIA!1!