Geenstijl

Wie denkt in problemen, vindt geen oplossingen

Gevestigde partijen en politieke verslaggevers zijn zo gewend aan achterkamertjespolitiek, dat transparantie of dualisme tussen Kamer en Kabinet wordt gezien als zwakte, chaos en het begin van het einde. Wie de verkiezingsprogramma`s kent, wist dit. Die afstand tussen coalitiepartijen is er altijd al geweest, het is nieuw dat er openlijk over wordt gedebatteerd en gerapporteerd, zoals het hoort.

Koopwoningen zijn onbetaalbaar, private huurwoningen verdwijnen en in 2021 gingen 23 sociale woningen in Amsterdam naar normale woningzoekenden. Er zijn werkenden die al jaren dakloos of thuisloos zijn. Ouderen wachten in ongeschikte huizen op zorg. Ze kregen politieke beschouwingen waar de oppositie beweert dat er geen noodsituatie is, omdat hun nood te lang voortduurt.

Dit nieuwe kabinet zoekt de koninklijke weg om te sturen op migratie. We sturen zelfs een nette aankondiging naar Brussel. Een stap die mij blijft verbazen, want België vangt al dertien maanden geen alleenstaande mannen op. Wij dromen over een opt-out, zij doen het. Een stap die de Belgische Raad van State veroordeelde, samen met het Europese Hof. Wij zoeken een juridische basis, zij niet.

Het is vanaf Brussel een dagje lopen naar het pittoreske Budel. Een AZC dat bekend staat om overlast, bijvoorbeeld rond treinverkeer. Je kan niet aan de ene kant open grenzen hebben en aan de andere kant binnen 112 kilometer scherp wisselend opvangbeleid. België heeft qua asiel hun eigen rechtsstaat, de Europese rechtsstaat en het vluchtelingenverdrag losgelaten. Dat is crisis waardig.

Daarnaast hebben we een generatie die opgroeit zonder humaan perspectief op een woning. Volgens het Europese Hof iets dat we zelfs aan levenslanggestraften moeten aanbieden. Een woningbouw die we nooit kunnen opstarten, omdat we zelfs zonder veestapel, boeren, bedrijven en burgers nooit aan de stikstofdoelen zullen voldoen. Aldus Centraal Planbureau voor de Leefomgeving (2019 PDF p4).

Dezelfde vernietigende en uitzichtloze conclusie trekt hetzelfde planbureau rond waterkwaliteit. Er is hier geen ruimte meer voor jongeren, senioren, arbeidsmigranten of asielzoekers. We zijn gegroeid naar 18 miljoen inwoners, en missen acuut een half miljoen woningen. Woningen die we door regelgeving nooit mogen bouwen, woningen die we door personeelsgebrek nooit kunnen bouwen.

Terwijl 27 EU-landen op 27 manieren omgaan met asielzoekers, blijven verouderde partijen doen alsof er maar een beleid mogelijk is, namelijk hun beleid. Ze kunnen niet toegeven dat het anders kon & kan, en in 26 landen anders ging & gaat, want dan moeten ze direct aan hun eigen achterban gaan uitleggen waarom ze decennialang in deze tunnelvisie vastzitten. Dat is een mentale crisis.

Wie zegt dat migratie onafhankelijk is van onze beleidskeuzes, beweert dat migranten zich niet informeren, geen informatie vergelijken en geen geïnformeerde keuzes maken. Die visie heeft me altijd verbaasd. Eigenlijk heb je dan als vooroordeel dat arbeidsmigranten en asielzoekers hersenloze zombies zijn. Het zijn ondernemende mensen die hun leven riskeren om dromen na te jagen.

Dat een nieuwe coalitie fors moest snijden, was een jaar voor de verkiezingen al bekend. 2022 kende geen begrotingstekort, 2023 zag het oplopen naar anderhalf procent en 2024 ging richting de maximale drie procent. Exclusief nog te betalen affaires. Het zijn afscheidscadeautjes van dertien jaar Rutte, een laatste stuiptrekking van oude politiek in nood, de tactiek van de verbrande aarde.

Wie miljarden op onderwijs wil bezuinigen, mag van mij beginnen bij de overheid, onderwijskoepels en allerlei vage bureautjes. Deze drie-eenheid baseert haar nut al jaren door kwaliteitsmanagement, ontwikkelprocessen en beoogde cultuurveranderingen te documenteren, en vervolgens die al papieren projecties van de werkelijkheid in de klas te beoordelen en bij te sturen.

Wie het onderwijs wil verbeteren terwijl je Nederland een nieuw, duurzaam verdienmodel geeft, hoeft zich louter te focussen op het docententekort, het studiekeuzeproces onder jongeren en een humaan perspectief op wonen. Je gaat namelijk niet als adolescent afzien, dag & nacht blokken en je in de studieschulden steken, als je regelmatig gelooft dat het allemaal toch geen zin heeft.

Ons onderwijs kent het vreemde systeem dat pubers gehaast en onder zeer beperkte begeleiding hun examenvakken, studie en toekomst moeten kiezen. Ze beseffen zich niet dat ze eerst een meerjarige macro-economische verkenning moeten doen of er straks in die sector wel een stage of baan is. Een verkenning waarin zelfs ervaren bewindspersonen, bestuurders en beleggers meestal falen.

Er zitten numeri fixi op cruciale opleidingen zoals geneeskunde, daar durven we talentvolle studenten te weigeren. Dat doen we niet bij flamboyante opleidingen die om commerciële redenen zijn opgezet door diplomafabrieken. Daar trappen we niet op de rem, waardoor veel jongeren zich ontwikkelen in richtingen waar de samenleving geen behoeften, maar wel dure sociale uitkeringen heeft.

Deze destructieve omgang met onze jeugd, ons belangrijkste menselijke kapitaal, laat zich niet vangen in begrotingen, balansen en koopkrachtplaatjes. Het is wel de reden dat er straks geen handjes aan uw bed staan. De reden waarom de energietransitie, verduurzaming of nieuwbouw niet kan worden uitgevoerd. De reden waarom bedrijven en instellingen verzuipen in onvervulbare vacatures.

Het is ook de methode waarmee we economische groei verruilen voor recessie.