Geenstijl

Soep van de Week & tevens StamCafé

Op de onvolprezen website van Omroep Flevoland las ik dat het Festivalplein, in de volksmond Apenheul geheten, gesloten wordt. De gemeente besloot afgelopen donderdag om de hangplek in Almere Stad met hekken af te zetten, omdat er veel criminaliteit plaatsvindt. Zo raakte er begin april nog iemand gewond bij een steekpartij.

Omroep Flevoland: De mensen die donderdagavond op het plein aanwezig zijn, reageren verbijsterd op de sluiting. "Waar moeten we dan heen als ze deze plek sluiten?", vraagt een jongeman. Op de vraag of het niet komt door de vele criminaliteit op het plein antwoordt hij: "Ze kijken alleen naar de negatieve dingen, maar het is ook een plek waar we samen kunnen komen." Op het plein verwachten veel mensen dat ze na de sluiting weer in het centrum gaan rondhangen. Dat is ook niet zo gek, want de hangplek bevindt zich op steenworpafstand van het stadscentrum. De plek was ooit in 2008 aangewezen als ontmoetingsplek, nadat een groep volwassenen overlast veroorzaakte in het Mandelapark.

Uitgerekend dat pleintje was voor mij de aanleiding om ooit te solliciteren  op de vacature van writer in residence in Almere. Niña Weijers, Stephan Sanders, Renate Dorrestein en de legendarische Redmond O’Hanlon waren gastschrijvers in Almere en lieten de letteren duchtig knetteren. Mijn sollicitatiebrief ging de deur uit en en enthousiast schreef ik aan de ballotagecommissie van gemeente dat ik al wist wat er op mijn grafsteen - een toeristenattractie van je welste - zou worden gebeiteld: ‘Don Arturo, stadschroniqueur. In Almere vond hij eindelijk rust’.

Ik schreef dat ik de documentaire ‘t Pleintje van Iyobel Izhia had gezien. Het leek mij - als empatisch en sociaal betrokken persoon - aardig om een jaar tussen de hangjongeren uit die documentaire te verblijven. Ik schreef dat ik een ervaringsspecialist was qua drugs en verslaving, en dat had ik misschien niet moeten doen.

De bibliotheek van Rem Koolhaas vond ik natuurlijk schitterend en ik schreef dat ik de Floriade het mooiste project van Nederland vond (oops). Tijdens mijn verblijf in Almere zou ik regelmatig Thermen La Mer in het Vroege Vogelbos bezoeken en sfeervolle cursiefjes - à la Carmiggelt - schrijven over de bezoekers. Ik liet aan de ballotagecommissie weten dat ik vroeger altijd ging badderen in de spa in Weesp, maar dat die plek is verworden tot de Hel van Dante sinds de overname door een internationale keten. La Mer in Almere - bezocht door de beau monde en de notabelen van de stad - is het paradijs op aarde, maar de concurrerende sauna in Weesp werd geteisterd door Groupon-vrouwtjes met kortpittige kapsels die aan één stuk door kakelen, en bij voorkeur in de stiltesauna. Tevens is er altijd een heel dikke man – het type dat met een kommersjele sekswerkster parenclubs bezoekt – die ongevraagd zijn levensverhaal aan iedereen vertelt. Wie echt eens lekker hard en smakelijk wil lachen, moet beslist de recensies op Trustpilot lezen over de spa in Weesp.

Verder had ik Adjiedj Bakas, trendwatcher des vaderlands, opgegeven als referentie. Hij souffleerde mij en ik schreef dit in de sollicitatiebrief:

Almere, de onbekende en daardoor onbeminde vijfde stad van het land, werd in 1976 gesticht. De eerste inboorlingen vestigden zich in de liefdeloos ontworpen blokkendozen, die in ijltempo uit de poldergrond werden gestampt. Almere kreeg van Amsterdammers de bijnaam Bijlmere, volgens de arrogante grote broer van de toekomstige dubbelstad Amsterdam-Almere, is Almere foeilelijk. Lange tijd klopte dit beeld. Almere bleef decennialang zielloze gebouwen neerpoten. Maar tijden veranderen en wij veranderen met de tijd. Het lelijke eendje transformeert langzaamaan tot een mooie zwaan. Er zijn nu 210.000 Almeerders, binnen tien jaar worden dat er 350.000. Lange tijd voerde Almere de verkeerde lijstjes aan. Net als Rotterdam, dat nu de hipste stad van het land is geworden. Almere was echtscheidingshoofstad, omdat de inboorlingen er zo ongelukkig waren. Maar nu trekt de stad jaarlijks tienduizenden architectuurtoeristen. Almere heeft nu ook een heusche miljoenenwijk: Overgooi, volgens de Telegraaf ‘het nieuwe Wassenaar’, met Bekende Nederlanders als Adjiedj Bakas, Annemarie Jorritsma, KLM-baas Pieter Elbers, en vele, vele ondernemers (op Google Maps zie je dat in Overgooi in vrijwel iedere villa een BV gevestigd is).

Verder citeerde ik Marianne van den Anker, de Nationale Eenzaamheidsambassadeur: ‘Ik ben erg hups over Tofu City, de Almeerse ecowijk, die eigenlijk De Buitenkans heet. De daken van de 59 houtskeletbouwwoningen zijn bedekt met de diverse tinten groen van sedum: een combinatie van zacht mos en vetplanten. Dat houdt veel vocht vast, waardoor het huis ’s zomers koel en ’s winters warm blijft. De woningen zijn naar elkaar toe gebouwd, ter versterking van de sociale ­cohesie. Je kunt dus altijd bij elkaar naar binnen koekeloeren. Eenzaam achter de geraniums verpieteren kan daar niet. Dit is echt een wijk zonder eenzaamheid. Zeer trendsettend, want we leven in een tijd waarin 1:3 Nederlanders zich eenzaam noemt.’

Ik was ervan overtuigd dat ik writer in residence zou worden, zeker nadat ik flink genetwerkt had tijdens een tuinfeest bij de heer Bakas.

Mijn perceptie van de werkelijkheid en de waarheid werd niet gedeeld door Rob Hoogland. Hij schreef daarover in Het Grote Foute Jongensboek deel 2:

Ineens stond u daar, als een gremlin tussen de prinsen en prinsessen van de happy few, in wier gezelschap ik bij voorkeur verkeer. Sander Dekker had na mijn binnenkomst reeds naar mij geknipoogd, Mickey Huibregtsen wilde mij al uit de doeken doen hoe hij de wereld van de economie nu weer een enorme boost zou geven, de onweerstaanbare Blokkeerfriezin Jenny Douwes, met haar betoverende ogen, stond op het punt om mij uit te nodigen voor een dagje en nachtje Dokkum. En toen verscheen u plots op mijn netvlies: ongeschoren, uitgezakte spijkerbroek, birkenstocks, Hawaii-shirt, in het gezelschap bovendien van de vlerk Robbie Muntz. En toen ging u ook nog eens heel luidruchtig vriendschappelijk tegen mij doen. "Heeeeee, ouwe!" galmde het door de druk bevolkte achtertuin van de heer Bakas. Een ijzige stilte viel, zelfs de heer Bakas hield even zijn mond. Ik kon wel door de grond zakken.

Wat denkt u dat dit voor mijn imago betekende, mijnheer Van Amerongen? Dit was mijn wereld verdorie, dit was exclusief Stan Huygens-terrein, hier legde ik als chroniqueur van het hogere segment van de samenleving altijd de contacten met degenen die mij op mijn weg omhoog in ruil voor een paar positieve woorden in mijn veelgelezen rubriek ter wille waren. U had nooit mogen verschijnen. Sander Dekker wendde zich onmiddellijk af, Mickey Huybregtsen draaide zich plotseling om, Jenny Douwes stamelde pardoes dat zij zich even wilde verfrissen. Ik vrees dat het gedaan is voor mij. Hier kom ik nooit meer overheen en daar bent u verantwoordelijk voor.

Overigens verschijnt deel 3 van het Grote Foute Jongens boek op 14 juni, en wordt het die dag feestelijk gepresenteerd in hartje Amsterdam.

Aansluitend schreef ik in mijn sollicitatiebrief lovende woorden over VVD-legende Annemarie Jorritsma. Haar burgemeesterschap roemde ik als het hoogtepunt van de geschiedenis van Almere. ‘Jorritsma heeft de stad echt op de kaart gezet. Ze had een integrale visie en organiseerde de doorzettingsmacht om de stad op te stuwen in de vaart der volkeren. Na haar burgemeesterschap bleef ze wonen in de door haar man - de goudeerlijke aannemer Gerlof Jorritsma van Jorritsma Bouw - gebouwde meergeneratie-villa in Overgooi. Dochter Maayke Jorritsma en haar man, de goedlachse krullebollige marketeer Xander Verhof, vormen de facto het burgemeestersechtpaar van Overgooi. De Jorritsma’s gelden nog steeds als de First Family van Almere, de stad onvermoeibaar promotend waar ze maar komen.’

Ik sloot de brief af met: ‘Toen ik nog in Amsterdam woonde, was ik er trots op dat ik niemand kende in Ally, zoals Almere wordt genoemd door gangsterrappers. Mettertijd ben ik milder geworden en kan ik oprecht genieten van de parel van Flevoland en hoop ik na het schrijven van mijn epische stadskroniek op een mooie manier de grond in te gaan en dus een praalgraf krijg aangeboden van de gemeente (bij voorkeur niet op de islamitische begraafplaats Raza ul Mawa).

Na een maand of twee kreeg ik een briefje van de gemeente Almere. Helaas was ik niet de ideale kandidaat - het werd Babah Tarawally - want ze hadden mij gegoogeld en kwamen onder meer terecht bij mijn bestseller Costa del Coke. Wellicht was het volgens de Wethouder van Literatuur van Almere daarom geen goed plan om mij een jaar een jaar lang tussen verslaafde jongeren te laten verpozen (ik had ook nog eens een dagvergoeding van 150 euro gevraagd zodat ik de jongeren van de hangplek kon fêteren). Verder vonden ze het niet zo fijn dat ik het Festivalplein tussen neus en lippen door Apenheul had genoemd. Dat vond ik een beetje schijnheilig, want ik citeerde letterlijk uit de documentaire ‘t Pleintje en bovendien noemt iedereen in Almere het Festivalplein zo.

Bovendien zingt Psychose, de beroemdste en zwaar door de gemeente gesubsidieerde band van Almere, ook over Apenheul!

Fucking veel gaande in Almere
Van apenheul tot Blocq
Kameel, Men, Herberg, fuck
De kankercultureshock is dat de crackies niet naar school gaan
Want ROC geeft mij geen baan
Fuck ik ben eenzaam
Drink drank als water uit de kraan met freaks in Kotterbos
Van rave naar rave op SOS
We zijn compleet van goden los
Vluchtend als de gejaagde vos
Niemand hier heeft een thuis
Een kraakpand is ons huis
Gespuis vecht samen de jeugdrel
Wij zijn het Leger des Heils

Enfin, ik ben nu writer in residence in Olhão, en een graf is daar vier keer goedkoper dan in Almere, het afvoerputje van de polder en voor mijn armada van fans is de Algarve een veel fijne plek voor een bedevaart dan Almere.

Dat ik in vrede moge rusten.