Geenstijl

Een openhartig interview over John de Mol, Henk Spaan, Frans Timmermans, Sam Hagens, Marcel van Dam en de Partij van de Lach

Harry Vermeegen is levende televisiegeschiedenis. Voor het programma Pisa bleef ik thuis, net zoals ik nog veel vroeger thuis bleef voor Toppop op maandagavond. En ik luisterde altijd naar Tussen Start en Finish, waarmee Vermeegen en Spaan de Zilveren Reissmicrofoon wonnen. Ook zijn televisieprogramma’s Verona, Die 2, Die 2: Nieuwe Koeien en De Regenjas werden klassiekers. Popie Jopie trok 5 miljoen kijkers en verpestte de komst van de paus. Ik werd zowaar sentimenteel toen ik ging terugblikken op het archief op YouTube. Tegenwoordig maakt Vermeegen elke dag een vlog op zijn eigen kanaal, heeft hij 175.000 volgers op Facebook en is hij bijzonder actief op Twitter. Hij woonde jaren in Florida en op Aruba en resideert nu vlakbij Alicante.

Amsterdam-Oost

“Ik ben geboren in De Pijp, in de Tolstraat. Mijn ouders kwamen uit Arnhem, keurige mensen, die naar de Watergraafsmeer verhuisden. Dat stelde niks voor, alleen maar onderwijzers en ambtenaren. Ik voetbalde op straat met Louis van Gaal. We speelden bij De Meer, een katholieke voetbalclub, die bestaat volgens mij nog steeds. Daarna ging Louis naar Ajax. Dat vonden wij wel wat. Dat vonden we cool, dat hij bij Ajax ging spelen. Toen ik die programma’s maakte, had ik niet echt een klik met Louis. Hij deed wel wat mee met mij, want hij snapte wel dat zijn imago ten goede kwam. Een beetje de toffe gast uithangen. Als je aan mijn programma meedeed, telde je mee, dat wisten de voetballers wel. Een harde wet is dat je ze niet in de maling neemt. Ik was gewoon eerlijk tegen ze, was van alles op de hoogte. Dan zei ik: “Jij speelt deze week niet mee in het Nederlands elftal.” “Hoezo weet jij dat? Ik weet van niks.” Maar ik had net met de bondscoach gesproken.”

De geheime ontmoeting in Jan Tabak

“Dit verhaal heb ik nog nooit tegen iemand verteld. Spaan en ik zaten bij Veronica en werden uitgenodigd door een zware delegatie van de publieke omroep, heel geheimzinnig in een kamertje van hotel Jan Tabak in Bussum. Met Vera Keur van de VARA, Kees Jansma namens de sportredactie van de NOS, en de baas van de VPRO, volgens mij was het Roelof Kiers.

Paul Witteman had mij eerder al gevraagd of wij terug wilden naar de VARA. Dit was omstreeks 1994, vlak voor de breuk tussen mij en Spaan. Henk wilde het programma Hard Gras voor de televisie maken. Daar had de VPRO wel oren naar en Veronica dus niet. Ik had helemaal niks met Hard Gras. Verder zouden we als komisch duo bij de VARA worden geparkeerd en voor de NOS moesten we dan de grote voetbaltoernooien doen. Daar zaten we dan op een bed, lekker geheimzinnig en stiekem op een hotelkamer in Jan Tabak, want niemand mocht er achter komen. Wat ze ons aanboden was een hele ingewikkelde constructie waar ik helemaal geen zin in had. Gewoon keihard werken. Gekkenwerk. Spaan zag het wel zitten, en dat gedoe in die hotelkamer zou leiden tot de definitieve breuk.

De zware delegatie van de publieke omroep schrok zich een beroerte van het salaris dat wij bij Veronica kregen. Helemaal uit hun plaat gingen ze. Keur zuchtte: “Dat verdient Sonja Barend niet eens!” Ik zei: “Ja, maar wij zijn dan ook leuker dan Sonja.” Ze mompelden wat: “We gaan een en ander bestuderen en kijken of we dat geld bij elkaar kunnen krijgen.” Nooit meer iets gehoord van ze.”

Marcel Van Dam

“Onze overstap van de VARA naar Veronica werd een enorme rel. Die Marcel van Dam, dat is me er ook eentje. Een intens slecht mens, dat gedoe met Exota en met zijn kasteel, pffff… Hij ontplofte toen wij aangekondigd hadden te vertrekken. Hij ging ons degraderen tot redacteuren van Sonja Barend, tot ons pensioen, en we moesten zes ton aan hem betalen, dat soort dreigementen. Ik zat op oudejaarsavond bij Rob Out, de baas van Veronica, en vertelde hem dat we die transfer wel zagen zitten. Out belde iemand bij de Telegraaf en op 2 januari was het voorpaginanieuws. De oorlog tussen de VARA en Veronica duurde twee maanden. Uiteindelijk is er maar anderhalve ton betaald aan de VARA, vooral in faciliteiten."

Salonfähig

“Dat gedoe in Jan Tabak was natuurlijk wel een uitgelezen mogelijkheid om eindelijk salonfähig te worden, haha! De grachtengordel en de linkse media kotsten ons uit: Vrij Nederland, de Volkskrant, het Parool, het NRC, al die clubblaadjes van de linkse kerk. Ze vonden ons de platte versie van Van Kooten & De Bie. Met ons radioprogramma Tussen Start en Finish wonnen we een Zilveren Reissmicrofoon, maar de Nipkowschijf kregen we nooit, ook niet met Popie Jopie waarmee we het hele land op de kop hadden gezet. Ons programma werd wereldwijd verkocht en wij stonden op het podium tijdens het Gouden Roos-festival in Montreux naast Spitting Image, het legendarische Engelse imitatieprogramma. Maar in Nederland negeerde de jury van de Nipkowschijf ons.

Toen we zoveel succes hadden met Popie Jopie werden we zowaar gebeld door Vrij Nederland. Die journalist kreeg mij aan de lijn en zei dat hij een interview wilde. Ik ontplofte: “Hoe durf je te bellen man? Hoe haal je dat nou in je harses? Je zit ons altijd af te zeiken en nu we succes hebben met Popie Jopie en ruim 5 miljoen kijkers hebben, willen jullie ineens een interview…?! Flikker op man!” En ik gooi de telefoon erop. Spaan was woedend: “Dat kun je toch niet maken man!” Ik zei: “Rot toch op met je grachtengordelblaadjes…” Henk is altijd van de afdeling deugneuzen geweest. Popie Jopie was waanzinnig. Het plaatje was een enorme hit en toen de paus naar Nederland kwam, ontstond er echt een pandemonium. Heel Nederland zong dit liedje, overal zwaaiden mensen met Popie Jopie-sjaals. Dat hele pausbezoek hebben we naar de kloten geholpen. Daar ben ik nog steeds trots op. Dat was het hoogtepunt van onze carrière, daar konden we nooit meer overheen. Vijf jaar na ons begin als duo was het eigenlijk al klaar. Bij mij sloeg de verveling toe. Dat zie ik nu ook bij Paul de Leeuw. Die zwalkt van links naar rechts. Hij wil iets doen, iets dat voor hem een uitdaging is. Maar hij doet steeds iets waar hij niet echt goed in is en de kijker wil dat niet. Hij moet terug naar basis. Ik herken al die fouten wel.”

Grensoverschrijden

“Ik vond het altijd interessant om de grenzen op te zoeken. Dat gebeurt nu niet meer. Dat komt vooral ook omdat er veel te veel mensen zich bemoeien met programma’s. Bij de omroepen zitten veel te veel mensen die allemaal denken te weten, bijvoorbeeld hoe humor werkt. Als je nu een formatje inlevert, gaat het via een leger teammanagers en dan is het al afgeschoten voor het bij de zendercoördinator op zijn bureau ligt.

Bij de commerciëlen gaan de sponsors eroverheen, vervolgens een eindredacteur en nog iemand van de directie. Wij hadden altijd alle vrijheid. Niemand durfde bij ons naar de montage te komen kijken. Dat dwongen wij af, maar dat kon natuurlijk ook met 5 miljoen kijkers.

Na de uitzending werd ons van hogerhand weleens verteld dat we te ver waren gegaan. Dan moesten we bij de directie langs en werd ons alleen maar gevraagd wat ze nog meer konden verwachten met Popie Jopie. Popie Jopie leidde tot Kamervragen, Lubbers bemoeide zich ermee. Het leek mij een aardig idee om Popie Jopie naar de hoeren te laten gaan, maar dat ging ze te ver. Dus dat lieten we dan maar schieten. Ook ons plan om Popie Jopie te filmen tijdens zijn aankomst in Eindhoven viel niet in goede aarde, want dat zouden we de feestelijkheden bederven.”

Partij van de Lach

“We bedachten de Partij van de Lach en wilden serieus meedoen aan de verkiezingen. We konden makkelijk vier zetels halen, zo bleek uit een enquête van de VARA. We hadden twee programmapunten: het chagrijn moet ophouden en er moest overal licht op de snelwegen, hahaha! Maar dit plan werd door de VARA tegengehouden, nadat ze door de PvdA op de vingers werden getikt. ‘Straks raken we nog zetels kwijt aan die onzin’, hadden ze gezegd. De VARA vroeg ons: “Wat willen jullie daar gaan doen dan?” “Nou,” zeiden wij, “we komen dan af en toe achter het spreekgestoelte staan en dan zeg ik: ‘Komt een man bij de dokter. En dan vertel ik een mop.” Nou, dat kon echt niet, want dan maakten we de democratie belachelijk.”

Versla het systeem

“Politiek is altijd mijn hobby geweest. Ik volg alles op de voet. Politiek heeft natuurlijk alles in zich. Drama, persoonlijke verhoudingen, jaloezie, verraad, overspel, machtswellust: noem maar op. Als je de macht hebt, kan je wel echt iets teweeg brengen of iets veranderen. Ik zie elke dag een batterij van experts en deugneuzen op de buis. En die vertellen allemaal dat we niets kunnen doen aan de immigratiestroom. Ja, en Denemarken dan? Versla het systeem! Laat ze maar een kabinet Timmermans 1 gaan vormen. Dan gaan we pas echt lachen. Dat wordt het einde van de VVD en van Omtzigt. Het probleem van Timmermans is dat ik hem niet geloof. Als hij dan staat te wauwelen en te babbelen, dan denk ik: “ik geloof geen ene reet van wat je allemaal zegt…” En hij heeft totaal geen humor en zelfspot, helemaal nakkes, en dat is bijzonder pijnlijk. Het probleem van links is dat links de waarheid in pacht heeft. Kijk maar naar Timmermans. Die weet alles beter. De laatste keer stemde ik uit tactische overweging op de VVD. Dat is mij goed bevallen, haha! Met Wilders ben ik het vooral niet eens over Oekraïne en zijn flirt met Orban in Hongarije. Eigenlijk deugt alleen Caroline en de BBB. Omtzigt wil maar braaf blijven doen, zit dan ook elke zondag in de kerk met de handjes over elkaar. Dat is een braaf jongetje. Dus die wil het systeem helemaal niet verslaan.”

Vandaag Inside

“Sam Hagens is de beste politieke verslaggever die er is. Die wordt enorm onderschat. En niemand heeft het in de gaten. Als ik de NOS was, wist ik het wel. Die jongen zit toevallig bij de verkeerde zender, hij is de enige die op tv zegt waar het over gaat en hoe het zit. Hij is de enige die weet hoe de hazen lopen. Ik weet zeker dat hij nieuwtjes laat lopen, dat hij dingen weet die hij gewoon niet brengt om zijn bronnen te beschermen. Om VI kan ik soms wel lachen, vooral als het hilarisch wordt met een opeenstapeling van opmerkingen. Het gaat puur om de chemie van die gasten. Ze zijn de enigen die nog de grens opzoeken. Verder gebeurt er niks op de tv. Het is saai, echt afschuwelijk. Wat ik nu doe op de sociale media is veel leuker.

Politiek gezien ben ik rechtsaf geslagen. In mijn vlogs ben ik vrij uitgesproken. Timmermans, klimaat, asielzoekers, noem maar op. Vroeger speelde ik natuurlijk altijd de domme August, de aangever. Mensen dachten altijd dat Spaan alles bedacht, maar het tegendeel is waar. De Regenjas was een groot succes en ik zei dan voor de grap weleens dat Henk nog steeds achter de knoppen zat en alle grappen had bedacht. Ik heb mezelf nu een beetje opnieuw uitgevonden met mijn dagelijkse posts op mijn YouTube-kanaal. Ik post elke dag om 15.00 uur een nieuwe vlog. Ik heb een vast patroon van wat ik allemaal volg en kijk sowieso naar alle talkshows. Nou ja, ik spoel er doorheen. Even kijken wie de gasten zijn. En ik lees alle kranten en volg van alles en nog wat op X. De laatste keer heb ik uit tactische overwegingen op de VVD gestemd, daarvoor had ik veertig jaar niet gestemd. Nou, dat heeft mooi geholpen, mijn tactische stem op de VVD! Ik heb moeite met Wilders, ben het niet eens met zijn standpunt over Oekraïne. En nou zit hij weer aan te schurken tegen die man in Hongarije. Het enige goede alternatief dat overblijft is BBB.”

John de Mol

“Ik werkte bij Radio Noordzee en Sjonnie was mijn krullenjongen, die moest cassettebandjes aan mij geven, dat soort dingetjes. Zo lagen de verhoudingen destijds. Omdat ik helemaal klaar was met Spaan en Die 2: Nieuwe Koeien - het laatste seizoen heb ik nog afgemaakt - ging ik De Regenjas maken voor John. Dat trok vervolgens veel meer kijkers dan het tv-programma Hard gras van Spaan.

Later vertelde Spaan tegen iedereen dat ik achter zijn rug om naar Sport7 zou gaan, maar ik werkte allang bij John. Sport7 was de grote droom van John en dat werd een nachtmerrie. Ik kon alles doen bij De Mol, maar één ding ging er niet gebeuren. Jij gaat niet naar Sport 7, zei hij vrij dwingend. Want als dat mislukt, dan draai ik je helemaal in je nek om. Dat is voor ons allebei reputatieschade. Uiteindelijk ben ik bij hem weggegaan om met Gert Berg te gaan werken, die had een eigen talkshow, en een eigen productiemaatschappij. Dat bedrijf ging samen met een ander bedrijf, waar ook Marco Borsato bij zat, dat is later op de fles gegaan. Ik had een deal voor drie jaar met Unico Glorie. Glorix noemde ik hem. De Mol was woedend en heeft toen op allerlei manieren geprobeerd om mij tegen te werken en buiten de tv te houden. Hij is heel erg kinderachtig en rancuneus. Ik moet eerlijk toegeven dat ik een enorme fout heb gemaakt door bij hem weg te gaan. Hij was altijd heel goed voor mij. Voor presentatoren is John super. Ik had echt spijt en ben naar hem toe gegaan met een grote fles champagne, ik wilde uitgebreid sorry zeggen. Ik heb vervolgens nog wel twintig pogingen gedaan, via zijn zoon, via Ronald Koeman, die hij heel goed kent. En hij verrekte het gewoon om mij sorry te laten zeggen. Nou, dat vind ik zo verschrikkelijk kinderachtig. Dan ben je zo rijk, en dan heb je zoveel macht en dan doe je zó kinderachtig. Met die Gert Berg is het helemaal niks geworden. In die tijd kreeg ik een hersentumor en heb jaren thuis gezeten.

Ik was in 2022 uitgenodigd voor het jubileum van de Zilveren Nipkowschijf en de Zilveren Reissmicrofoon.

We hadden de Zilveren Reissmicrofoon gewonnen met Tussen Start en Finish, maar nooit de Nipkow. Ik heb een fijn briefje geschreven aan de organisatie. Hier de hoogtepunten:

'In 1985 vonden jullie het belangrijker om de prijs te geven aan 'Ons Indië voor de Indonesiërs' in plaats van aan Pisa met Popi Jopi waarmee we heel Europa op z'n kop hadden gezet. De organisatie liet haar oren hangen naar de media in de grachtengordel. In die tijd hebben wij wel het podium beklommen in Montreux met Spitting Image voor onze bijzondere prestatie, maar jullie organisatie vond het blijkbaar niet gepast om ons de Nipkow schijf te geven. Op dat moment heb ik de organisatie nooit meer serieus genomen. En zelfs de jaren daarna, toen wij nog grote successen kenden als b.v. Koud He, kon de organisatie het niet opbrengen om ons alsnog een oeuvreprijs toe te kennen.

Ik ben dus niet gegaan. Ondanks alle succes werden we toch altijd als de platte uitvoering van Koot & Bie gezien.”