Geenstijl

Heeft zwangerschap of de Nederlandse nationaliteit nog een status?

Het COA gaat zonder overleg met gemeenten hotels afhuren voor statushouders. Dat kost gemiddeld €77 per persoon per dag. Leg dat maar eens uit aan zwangere vrouwen die geen urgentieverklaring krijgen, zelfs niet zonder of te kleine woning. Jouw foetus, jouw feestje. Gezinshereniging is een recht, gezinsvorming niet. Gebrek aan woonruimte woog in 32% van de abortussen mee (PDF p93).

De complete Nederlandse bevolkingsgroei komt inmiddels door immigratie. Zonder immigratie zou onze bevolking krimpen. Er overlijden meer Nederlanders dan er geboren worden. Bij gebrek aan een huis, vaste baan, een relatie of stabiele economie stelt de autochtone bevolking het krijgen van kinderen uit of af. Er is wel nesteldrang, maar geen stabiel inkomen of perspectief op een eigen huis.

Zo lang het COA geen opvang realiseert in leegstaande etages van ministeries, is er nog geen paniek. Veel Nederlanders moeten het ook doen met een gedeeld keukentje, toilet en wasbak. Waar voor deze statushouders alles tegen elke prijs mogelijk lijkt, krijgen anderen gewoon nee te horen. Alleenstaande Oekraïense arbeiders uit een oorlogsgebied, worden al een maand geweigerd.

Er komen ruim duizend asielzoekers per week binnen, gemiddeld krijgt 80,8% een status, die blijven sowieso, een fors deel van de rest ook. Dankzij open Europese grenzen zit er ook nog ongecontroleerde arbeidsmigratie bij. Er zijn 328807 bedden in Nederlandse hotels, dat lijkt veel, maar dat dekt ongeveer de immigratie van 2022 en 2023. Een stad zoals Leiden erbij, elk jaar weer.

Probleem is alleen dat we die steden niet meer bouwen. Al heel lang niet, we missen een half miljoen woningen, dat gaat oplopen naar een miljoen. Het kabinet beloofde 100.000 woningen per jaar erbij, maar het aantal verstrekte bouwvergunningen daalde naar 55.000. Nota bene; niet elke vergunde woning wordt daadwerkelijk gebouwd. Stijgende kosten, rente en personeelstekorten helpen niet.

Dankzij de ene set internationale verdragen hebben we geen grip op migratie, dankzij de andere set internationale verdragen mogen we niet meer bouwen. Die combinatie is onhoudbaar. Maximaal deugen werd voor politici belangrijker dan compromissen of oplossingen. Mensen- en grondrechten worden niet meer zorgvuldig tegen elkaar afgewogen. Klimaat, natuur en migratie gaan voor alles.

Het maakte de ministers niet uit dat huisjesmelkers hun woningen verkochten. Ze zien dat als fantastisch beleid, starters op de woningmarkt kunnen weer kopen! De dwaallichten beseffen niet dat er netto geen woning bijkomt, dat Nederland ten opzichte van de flexibele arbeidsmarkt, arbeidsmigranten en andere mensen die niet kunnen kopen, een veel te kleine huurmarkt heeft.

Politici hebben de woningbouw overladen met wensen. Gasloos, klimaatneutraal, elektrische bouw, nul-op-de-meter, een derde sociaal, een derde betaalbaar, maximale huurprijzen en zo verder. Het kan voor institutionele beleggers, pensioenfondsen, projectontwikkelaars en woningbouwcorporaties niet meer uit. Vinex-wijken bestaan vooral uit koopwoningen voor hogere inkomens, dat werkte wel.

“Ouderen willen graag thuis blijven wonen” werd compleet uit zijn context getrokken om vlak voor de vergrijzing een stelsel van bejaarden- en verzorgingstehuizen te slopen. Ouderen zitten gevangen in een sociaal isolement, buiten is de kou en criminaliteit te gevaarlijk. Gevangen in hun eengezinswoning, meestal op een enkele etage omdat ze de trap niet meer op durven.

Langer thuis blijven wonen was afhankelijk van thuiszorg die niet meer komt, en een sterke wijkverpleging die niet meer bestaat. Hier stapelen we bezuiniging op bezuiniging. Ouderen eindigen in grote, dure huizen met hoge stookkosten. De mensen die hun proberen te helpen zijn veel tijd kwijt aan reizen en bureaucratie. De doorstroming in deze woningmarkt is helemaal vastgelopen.

Totdat het een keertje fout gaat. Dan eindigen we met kostbare bezoeken aan de spoedeisende hulp, direct opgevolgd verkeerd, onnodig duur beddengebruik. Terug naar huis is een brug te ver, de juiste zorg is te versnipperd en te beperkt beschikbaar. Artsen en verpleegkundigen hebben hun handen niet meer aan het bed, maar aan de telefoon. Jarenlange medische studie verzandt in smeekbedes.

Tegen die achtergrond was Huize Avondrood met kleine, makkelijk te verwarmen kamers en een restaurant een stuk gezelliger en goedkoper. Goed schoon te houden, en de zorg hoeft tijdens het werk niet over straat, om met bergen aan verschillende sleutels zichzelf toegang te verschaffen tot hulpbehoevenden. Bejaarden konden zelfstandig over de gang, binnendoor bij elkaar op bezoek.

Mogen ouderen ook een goed thuis?