Geenstijl

Spreiding is geeneens symptoombestrijding

De uiterst controversiële spreidingswet wordt met ongekende haast door de Kamer en de Senaat gesjoemeld. Kiezers hebben geen idee meer waarop ze gestemd hebben. Binnen de uitvoering blijft niets van deze urgentie over, gemeenten krijgen tot NOVEMBER om een plan te presenteren. Dan is het echt de koninklijke weg om een nieuw regeerakkoord inclusief instroombeperking af te wachten.

Een op de drie gemeenten vangt al jaren geen asielzoekers op, een soundbite die haar eigen leven leidt, totdat je naar de inhoud gaat. Zelfs als die gemeenten plotseling evenveel gaan doen als de rest, dan verandert er helemaal niets. Neem bijvoorbeeld de gemeente Rozendaal met 1750 inwoners, die moet straks zes extra plekken realiseren. Ons parlement kent meer lege stoelen tijdens een debat.

Via een geitenpaadje over je eigen graf regeren om een verdeel en heers systeem in te voeren, lijkt heel erg op stemvee importeren. Zo wordt bij de komende federale verkiezingen in de Verenigde Staten NIET altijd gecontroleerd of iemand wel staatsburger is. Er wordt meestal NIET gecontroleerd of de kiezer zegt wie die is. Wie koos eigenlijk Obama, Trump of Biden?

Hetzelfde doen we hier iets langzamer, iets subtieler. Asielzoekers melden zich zonder documenten. Nederland kent het hoogste percentage toewijzingen van Europa. 85%. Die migranten worden statushouder en nodigen daarna familie uit. Die krijgen allemaal een woning en na drie of vijf jaar stemrecht. Allemaal nieuwe kiezers die goede sociale voorzieningen en hoge uitkeringen waarderen.

Nederland staat bovenaan het verlanglijstje van migranten omdat we alles behalve een vierkamer grondgebonden eengezinswoning gelijk al inhumaan beschouwen. Die woningen zijn er alleen niet. Dat referentiekader is een beetje wereldvreemd. Zeker als je kijkt hoe een half miljoen economisch daklozen wonen. Waarom is er voor die mensen geen vergelijkbare politieke daadkracht?

Dat de groep nieuwe statushouders vooral bestaat uit alleenstaande mannen ontgaat men een beetje. Genoeg kaaskoppen die het moeten doen met een kamertje, als je een eigen wasbak hebt, heb je het goed getroffen. Waarom is dat goed genoeg voor studenten en andere starters op de woningmarkt, maar niet voor alleenstaande mannen met een verblijfsvergunning?

Onze economie drijft op arbeidsmigranten, die in overvolle kamers, illegaal op vakantieparken of caravans bij de werkgever wonen. Ze doen werk waar een miljoen Nederlanders voor bedanken. Rigide handhaving op hun woningvormen, perst die groep richting de overvolle reguliere woningmarkt. Arbeidsmigranten uit de EU die geen werk vinden, vormen een grote groep daklozen.

Bejaarden zitten vast in grote huizen door opgeheven woonvormen zoals bejaardentehuizen of een tekort aan plekken voor langdurige zorg. Falend beleid op asiel, arbeidsmigratie, ouderenzorg en woningbouw kan je niet compenseren met dwang. Je kan niet dweilen met de kraan open, of we moeten in een extreem tempo gaan bouwen. Helaas ontbreekt daarvoor elke bestuurlijke flexibiliteit.

Die bouw heeft de provincie Zuid-Holland net op slot gezet. Bouwprojecten moeten nu voor een derde bestaan uit sociale woningbouw, voor een derde uit semi-sociale woningbouw onder de 3,5 ton en een derde van de woningen moet bijlappen voor de daadwerkelijke kosten. Dat kan niet uit, dus start het project niet. Dit wensdenken eindigt alleen maar in dromen.

Gezien de energietransitie, stikstof en vele andere sociaal maatschappelijke eisen, zijn te veel problemen op het bordje van de projectontwikkelaar gelegd. De woningen uit de vrije sector die een project moeten dragen, betalen het gelag. Die worden dan letterlijk onbetaalbaar, zeker bij de huidige hypotheekrente. Terug naar de tekentafel geeft tien jaar vertraging.

De nieuwe spreidingswet gebruikt weer het huidige aantal inwoners van een gemeente om vast te stellen hoeveel statushouders moeten worden opgevangen. Gemeenten die in het verleden hun verantwoordelijkheid hebben genomen in de huisvesting van asielzoekers, daklozen en ook gewone Nederlanders, worden nogmaals overbelast. Huidige overbevolking leidt tot een extra taakstelling.

Krimpgemeenten worden op basis van hun dalende inwoneraantallen extra ontzien, terwijl die gemeenten kampen met onverkoopbare, leegstaande woningen, kantoren en bedrijfshallen. Het heeft geen zin migranten op zulke afgelegen plekken te plaatsen, ze trekken vanzelf naar de steden, op zoek naar gelijkgestemden. Elke spreidingswet is vanwege die vrijheden pure idioterie.

Er is binnen de EU een vrij verkeer van personen, deze migranten hebben die regeling blijkbaar opgerekt naar de hele wereld, anders waren ze hier niet. Deze groepen gaan toch wel naar Nederland en daarna een specifieke plek binnen Nederland, omdat ze zichzelf kunnen informeren, vergelijken en verplaatsen. Dit blinde geloof in de maakbaarheid maakt van onze politici onbewuste sekteleden.

Migratie ontstaat als het op de ene plek veel beter is dan de andere. Ten opzichte van de EU kent Nederland snelle asielprocedures, die het vaakst worden ingewilligd en leiden tot goede uitkeringen, vlotte gezinshereniging en snellere toewijzing van een relatief luxe sociale huurwoning. Die verschillen motiveren migranten, die verschillen kunnen niet met open grenzen en woningnood.

Het lijkt wel alsof artikel 1 van onze grondwet een dode letter is. Voor mij is een dakloze een dakloze. Of die nu op het gras in Ter Apel ligt, onder de brug slaapt of noodgedwongen op zijn dertigste na een studie met een vaste aanstelling nog op zolder bij zijn ouders woont. Die groepen vallen allemaal onder artikel 22 van onze grondwet, de overheid draagt zorg voor voldoende woongelegenheid.

Iedereen een dak boven zijn hoofd, of helemaal niemand.