En door

Nabrander over het Songfestival waarvoor Joost Klein (die niet kan zingen) is uitgekozen om een liedje te gabberen in het gekkenhuis - dat is omdat 'de show' voor heel veel landen belangrijker is dan goed kunnen zingen en in die put liggen wij nu ook te spartelviolen. Joost is verkozen door een jury die al 80 jaar zit vastgeroest aan een stoel en amechtig probeert weg te komen (Kontnaald), nooit te betrappen is geweest op muzieksmaak (Lantinga), zelf wanstaltige nummers zingt (Jaap), een jaar of 25 geleden 1 hitje heeft gehad (Krezip) of gewoon volslagen onbekend is (de rest). Helemaal prima natuurlijk want wij laten de keuze van de komkommer in de supermarkt ook voor een groot deel bepalen door toeval maar HOE komt zo'n AVROTROS nou tot een keuze? Dat staat dus prachtigmooi verwoord in een interview met Mini Cooper in Het Parool. Haar muzikale verzelfmoording was alweer vergeten door Nederland maar het leek haar een goed idee iedereen eraan te herinneren. Ze werd achter de bar vandaan geplukt en toen ging het helemaal chocopasta:

Welnu, je kunt de plank natuurlijk best een keertje misslaan. Wie weet zit de wereld wel te wachten op Truusje die sjalalalie bij een orgeltje zingt, of een malle indiaan met een tooi, of de Makreel met het broccoli-lied, of de Jumbomepper, of Treble met Amabbandanandanbannada, of Trijntje Oosterhuis, die zich iedere avond weer vol mag proppen met chocola omdat Trijntje Oosterhuis zo'n geweldige zangeres is. Maar het ademt allemaal pure willekeur. Willekeur, oortjes laten hangen naar Druncan Laurence, luisteren naar Kontnaald, stoeltje warmhouden bij de AVRO, goh wat is het een eervol baantje jurylid zijn, ja hoor die is goed ja hoor die is ook goed doe maar. ENFIN. Hup Joost, hak ze de moeder.