Geenstijl

Interview: Arthur van Amerongen

Hans Siepel (SpeakersAcademy) is de geestelijke vader van de crisiscommunicatie in Nederland, was ex-woordvoerder van Groenlinks, woordvoerder van de raad van bestuur van de Nederlandse Spoorwegen en was plaatsvervangend directeur bij het ministerie van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties, waar hij vertrok als klokkenluider. 

Recentelijk schreef hij een vlammende polemiek, getiteld: Stem ze Weg! 

Siepel fileert Frans Timmermans en de Linkse Wolk genadeloos. Hier het hoogtepunt van de heerlijke tirade. 

“De groen-linkse-wetenschapsreligieuze deugmensen hebben een eigentijds politbureau. Deze houdt zitting in Zwitserland met de naam World Economic Forum. Daar huizen ook de nieuwe Karl Marx en Lenin. Ze heten Yuval Harari en Klaus Schwab. Met een eigentijdse variant op het meesterwerk van Marx Das Kapital, het nieuwe ‘rode boekje’ heet nu Corona 19; the Great Reset. Het ligt op de nachtkastjes van de prominente leden en voorgangers van dit nieuwe utopisch gedachtegoed. Lijsttrekker Timmermans ziet zichzelf als één van de uitverkorenen om deze nieuwe revolutie te leiden en zo de planeet te redden. Ook burgemeester Halsema en Sharon Dijksma pronken gaarne met de WEF-veren en Rutte vindt deze Harari een inspirerende persoonlijkheid. Daar bij het WEF dromen ze van een nieuwe wereld. Net als Marx en Lenin deden. De nieuwe politieke leiders verenigd in de ideologie van de wetenschapsreligie, waarvan de meest fanatieke bij Volt en D66 te vinden zijn, dromen van een heus aards digitaal-technologisch ‘paradijs’ op aarde. Net zoals Marx en Lenin droomden ze van een arbeidersparadijs. Samen met Yuval Harari zingen ze lofliederen over het einde van de idealen van de Franse revolutie van ‘vrijheid, gelijkheid en broederschap’. Van deze humane en morele waarden willen ze, getuige hun politieke gedrag in de coronatijd, bij GroenLinks en de PvdA niets meer weten. ‘Das war einmal’. Net als hun democratische gezindheid. Het gemak waarmee dit politieke gezelschap in coronatijd democratische grondrechten in de prullenbak deponeerde, doet het ergste vrezen. Om de planeet te redden mag, zo vindt menig GroenLinkser en PvdA'er, de democratie en rechtsstaat sneuvelen. Hun vriendje uit Canada Justin Trudeau – het grote voorbeeld van Jesse Klaver – die het liefst de niet-gevaccineerden bij het oud vuil had gedeponeerd – ‘they take space’, zo merkte hij op en Attje Kuiken kraaide van instemming – heeft openlijk zijn grote liefde voor China en de totale onderdrukking van de individuele vrijheid verklaard. Kiezers zijn gewaarschuwd. Het dictatoriale communistische en socialistische bloed kruipt door de politieke aderen van deze nieuwe combinatie. Voortgedreven door ‘hogere’ idealen en met een zorgwekkende superioriteitsovertuiging zal zij alles wat menigeen dierbaar is, kapotmaken. Niet gehinderd door respect voor mensen met andere visies of inzichten. U weet hoe groot de minachting in deze kringen is jegens andersdenkenden. Kuiken, Klaver en Timmermans kijken met veel dedain neer op deze ‘laagopgeleiden’. Zij vinden ze, net als het nieuwe CDA-licht, Henri Bontenbal, ‘dom’. Ze hebben een heus woordenboekje gemaakt met scheldwoorden en dehumaniseringstaal. De geschiedenis vertelt u wat er zal gebeuren als  gezelschap aan de machtsknoppen gaat zitten. Vergeet de individuele vrijheid. Vergeet respect voor andersdenkenden. Vergeet de rechtsstaat. Vergeet de democratie. Vergeet de idealen van het humanisme.

Siepel: “Ik zag Frans Timmermans bij Khalid en Sophie een half uur bazelen over vertrouwen, vertrouwen en vertrouwen. Maar de burger is juist door Timmermans en consorten het vertrouwen kwijtgeraakt in de politiek. In de communicatie- en de gedragswetenschap hanteert men één soort mensbeeld: een beetje achterlijk, met een brein met weinig bewustzijn. Als we nou inspelen op dat brein, en steeds dezelfde woorden herhalen, de kernboodschappen, dan komt het wel goed. Vertrouwen, vertrouwen, vertrouwen. Dat is een enorme onderschatting want de mens zit zo niet in elkaar. Veel mensen hebben het feilloos vermogen om, wanneer ze naar bijvoorbeeld een politicus luisteren, te beoordelen of het oprecht is. Of het eerlijk is. Dan kan je als Timmermans daar wel gaan zitten preken voor eigen parochie over vertrouwen herstellen en over bestaanszekerheid en die woorden telkens weer herhalen, maar dat heeft geen enkel effect. Natuurlijk geloven mensen dat niet meer. Als je de samenleving zo geruïneerd hebt, als je in de coronatijd - en zeker GroenLinks en de Partij van de Arbeid die als gecontroleerde oppositie met alles instemden - zo hebt misdragen naar een deel van de bevolking, en burgers als oud vuil hebt behandeld, en dat het je geen donder kon schelen als die mensen dood neervielen, dan krijg je het vertrouwen niet meer terug. Dan moet er iets anders gebeuren. 

Politici moeten eens met een kritische zelfreflectie komen, zich afvragen: zijn wij niet het grote probleem, als politieke elite? Het systeem zelf is het probleem geworden. De manier van politiek bedrijven is het probleem, de parlementaire journalistiek is het probleem, al die communicatiemensen zijn het probleem. Mensen als Timmermans geloven dat alles maakbaar is, terwijl er één heel goed voorbeeld is dat niet alles maakbaar is. 

Kijk naar D66. Kaag is het levende voorbeeld van volkomen mislukte beeldvorming en verkeerde communicatie. Je presenteert een nieuwe bestuurscultuur en een nieuw leiderschap. En dan zijn we 2 jaar verder en het blijkt een totale mislukking te zijn geweest. Kiezers zijn niet gek, burgers zijn niet gek. Die hebben het morele verval doorzien, kregen door dat D66 alleen maar een communicatieprojectje was, waarbij het hoofdzakelijk om beeldvorming ging. Ze zagen dat die nieuwe transparante bestuurscultuur niet is waargemaakt. Nu krijgt de kiezer de schuld, want ‘die is dom’. Kaag en D66 willen niet begrijpen dat ze zelf een enorme verantwoordelijkheid dragen voor de schade die is toegebracht aan de samenleving. Maar wat doen ze? Vingerwijzen. Nul zelfkritiek. 

Alles is beeldvormingspolitiek geworden. Ik werkte met Hans Dijkstal en Klaas de Vries, die konden het niks schelen als ze de volgende dag ontslagen zouden worden. Die zaten daar egoloos. Dijkstal waarschuwde toen al voor de ‘mediacratie’, dat alles in de politiek alleen nog maar om beeldvorming ging draaien en dat dat ten koste van inhoud zou gaan. Dijkstal en de Vries zaten in de politiek voor de inhoud. Op de ministeries wordt nu vooral gedacht: staan we in de krant, en hoe? Het is één grote machinerie geworden. 

Iedereen zei: ‘Ja maar, zo werkt het nu eenmaal. Zo is de politiek…”

In mijn tijd kwam die hele communicatiebeweging op, met Gerard van der Wulp en Anne-Marie Stordiau die naar Amerika hadden gekeken en zagen dat de communicatie heel anders verliep. Met marketingcommunicatie, het herhalen van de kernboodschappen. De directies communicatie zagen en zien zichzelf als sleutelfiguren in het politiek-ambtelijk-beleidsproces. Niet in dienst van samenleving of algemeen belang. Ze zijn op aarde om vooral bewindslieden en de ambtelijke toppen te dienen. Overheidscommunicatie werd meer en meer een politiek instrument met het oog om tunnelvisies erdoor te jassen en de beeldvorming te domineren en te bepalen. 

Anne-Marie Stordiau verklaart het onverbloemd in een RVD-publicatie ter gelegenheid van zestig jaar Voorlichtingsraad: “Als je wilt overleven als directie communicatie is doorslaggevend wat je kunt betekenen voor de bewindslieden en de ambtelijke top. Dan gaat het om de contacten met de media. Het beeld dat daar gevormd wordt is bepalend. Om daaraan toe te voegen: Een minister is voor zijn politieke voortbestaan afhankelijk geworden van het profiel dat hij opbouwt. Was vroeger de kern van een departement de beleidsvorming, nu is (politieke) communicatie doorslaggevend.”

Dit systeem is helemaal ingevoerd in de Nederlandse overheidscommunicatie en een normale manier van doen geworden. Het is een systeem geworden, en als je dat aanpakt, zakt een deel van het systeem in elkaar. Men kan zich in Den Haag niet meer voorstellen dat het anders kan en anders moet. 

De media waren vroeger maatschappelijk geëngageerd, die agendeerden maatschappelijke problemen en vraagstukken, maar is nu alleen nog maar een verlengstuk van de macht. 

Neem de hoofdredacteur van Trouw, Cees van der Laan. Toen ik weg moest bij BZK omdat ik klokkenluider was geworden, gaf ik aan hem een exclusief interview over mijn vertrek, hij was verslaggever in Den  Haag. Ik heb toen uitgelegd wat er aan de hand is met de bestuurscultuur, de verrotting, en dan denk ik nu: ‘Cees,  je hebt er niets mee gedaan, de Trouw is nu de roeptoeter van de macht.’ 

De media zijn niet onafhankelijk, kijk maar naar de financiering, naar de mediabazen in Vlaanderen.”

Siepel: Ik wist van de hoed van de rand, wordt weleens de geestelijke vader van de crisiscommunicatie genoemd. Die begon bij de moord op Fortuyn, toen was er voor het eerst de brede discussie in Den Haag. Ik stelde aan iedereen op BZK de vraag: Is er iets mis met de manier waarop we communiceren? Zijn we zo losgeraakt van de samenleving? 

Toen kwam 11 september en toen werd crisiscommunicatie ineens actueel. We hadden Enschede gehad. Volendam, drie koninklijke begrafenissen, het millennium, ik zat elke keer in dat ministerieel crisisteam. En elke keer als een minister aan het woord kwam, zei hij: wat betekent dit voor mij? Voor het ministerie? 

Maar wiens crisis is nou eigenlijk, zei ik dan. Als Volendam wordt getroffen door een brand in een café, is het toch een crisis van Volendam, van de mensen die het aangaat. en niet van de minister. In betekenisgeving van een crisis gaat het niet zozeer wat jij zelf vindt, als bestuurder, maar juist om aansluiting bij de gevoelens die heersen in de samenleving. Probeer dat ook te verwoorden in je communicatie. Ik had grote projecten gedaan: Millenniumwisseling, Europees voetbaltoernooi EURO 2000, toen kwam de Irak-oorlog en vooral de aanloop daar naartoe. 

Ik kwam na 9/11 met een nieuwe stelling, overgenomen door minister Johan Remkes: crisiscommunicatie is bedoeld om te voorzien in een maatschappelijke informatiebehoefte en heeft niets te maken met reputatiebehoefte van een minister of een ministerie. Dat stond haaks op de dagelijkse manier van communiceren. Ik heb heel veel burgemeesters getraind in die tijd. Maar tijdens de coronacrisis gaf geen één burgemeester betekenis aan het feit dat 20 tot 30 procent van de burgers tegen het beleid was. Geen één burgemeester heeft tegen Hugo de Jonge durven te zeggen: en nou hou je verdomme op met het schofferen van mijn burgers. Allemaal volgden ze slaafs De Jonge, met die stomme armbandjes om. Ze voelden zich nog helden ook, terwijl een deel van de bevolking niet meer deel kon nemen aan het dagelijks leven. Applaudisseren voor Hugo de Jonge, dat deden de burgemeesters. Faciliteren dat mensen werden uitgesloten. Niemand heeft sorry gezegd. Het was grensoverschrijdend gedrag van de overheid. 

Tijdens de covid-crisis zijn al mijn voorstellen over crisiscommunicatie in de prullenbak gegooid. In een interview dat ik had met Ad Verbrugge voor De Nieuwe Wereld, zei ik: “Hoe moeilijk was het nou geweest voor minister Hugo de Jonge om over zijn beleid te zeggen: we dringen er bij u op aan, wij vinden het belangrijk, maar we hebben ook respect voor mensen die andere inzichten hebben.” Hoe moeilijk was het nou om een beetje begrip te tonen voor burgers die tegen zijn beleid waren? Integendeel, hij ging dreigen. “Ik weet u te vinden, ik weet waar u woont.” Mensen voelden zich door hem bedreigd, zaten thuis op de bank en zijn zich kapotgeschrokken. Of denk aan burgemeester Aboutaleb die camera-auto's op straat stuurde om corona-overtreders te scannen. Is de doofpot in gegaan, het was hartstikke illegaal, die actie van hem. Burgemeester Halsema die filmpjes maakte: je moet je vaccineren. Bespottelijk.” 

‘Iedereen zei: dat kan toch niet in ons beschaafde land, een democratie, een rechtsstaat, dit kan toch niet waar zijn, dit coronabeleid. Toch is het allemaal gebeurd. Hoe de legitimering van de avondklok er doorheen is gejast: louter en alleen met leugens en bedrog. En dan blijkt achteraf dat het allemaal niet gewerkt heeft, dat het beleid alleen maar gericht was om angst te zaaien in de samenleving. Als je ziet wat voor schade het heeft aangericht, bijvoorbeeld onder jongeren. Dat de overheid gewoon niet sorry kan zeggen, dat is onvoorstelbaar. Er komt zelfs geen parlementair onderzoek, dat is van de baan. Die oversterfte, dat ze daar geen seconde van denken dat dat toch iets met vaccinatie te maken heeft. Maar niemand van al die overheidsdeskundigen wil beschuldigd worden van die oversterfte, van het verdriet in de samenleving, van de levensvreugde die mensen ontnomen werd. Dat wil je je niet laten aanleunen.” 

Siepel: ‘In de aanloop naar de Irak-oorlog was ik voorzitter van de zogenaamde strategiegroep communicatie en schreef voor het kabinet een stuk over de begeleidende communicatie in de aanloop naar een mogelijke oorlog en de Nederlandse positie daarin. Omdat het hier over oorlog en vrede ging, en omdat we niet alleen wisten dat de Nederlandse moslimgemeenschap met andere ogen naar het conflict keek maar ook dat vele andere burgers deze oorlog niet zagen zitten, pleitte ik in een stuk voor de ministerraad voor maximale transparantie. Ik vond dat de samenleving daar recht op had. Na de Irak-kwestie werd mij te verstaan gegeven dat er binnen het ministerie geen toekomst meer was en dat ik op termijn moest verdwijnen. Ik werd op het matje geroepen door Jaap de Hoop Scheffer, die was met Balkenende wezen ontbijten met Bush in het Witte Huis. Het enige wat hij wilde was een doelredenering. Een tunnelvisie. Toen kwam ik voor het eerst in aanraking met tunnelvisies en doelredenering. Het ging helemaal niet om inhoudelijke argumentatie. Het eindproduct staat allang vast en het doel heiligt de middelen. Er moet alleen nog een traject gevonden worden, zonder inhoudelijke overwegingen te maken. Nederland heeft politiek en moreel ingestemd met die illegale oorlog waarbij minstens 700.000 onschuldige mensen omkwamen. 

Balkenende en de Hoop Scheffer zijn minister van Staat geworden, zo zit het systeem in elkaar. Ze werden beloond voor hun deelname aan die vuile oorlog.  Ik wilde die bestuurscultuur blootleggen, laten zien dat alles draait om beeldvorming en reputatie. Dat leidt altijd tot moreel verval en altijd tot liegen en bedriegen als dat noodzakelijk is. En tot doofpotten. Wat ik agendeerde, wist iedereen al, maar dan zei ik:

“Het komt niet goed met een leuk spotje over vertrouwen en respect.” 

Hans Siepel In zijn nieuwe boek Koningsbrief:  In 2004 was ik topambtenaar bij het ministerie van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties (BZK). Kort voor deze eerste ontmoeting had toenmalig minister Johan Remkes mij te verstaan gegeven dat ik het BZK-pand diende te verlaten. Voor slechts één ‘vergrijp’: het agenderen, in- en extern, van de doodzieke bestuurscultuur in de Haagse politieke institutionele werkelijkheid. Een cultuur van grensoverschrijdend gedrag waarvan vooral de samenleving en miljoenen gewone mensen het slachtoffer zijn. Een cultuur van leugens, doofpotten, kleine Ego-mensjes, tunnelvisies en een kapot moreel kompas.

“Ik ben geboren in Den Haag, maar verhuisde in 1968 naar Arnhem, mijn vader ging mee met de toenmalige decentralisatie van de Giro.  Ik studeerde vanaf 1977 van 1984 politicologie. Het was een roerige tijd, de Pierson-rellen. Ik maakte voor het eerst  kennis met de repressieve macht. Na mijn studie ging ik voor Ria Beckers van de PPR werken, geweldige vrouw die deugde tot op haar essentie. Het was een andere tijd. Ik heb  nog de hoorzittingen meegemaakt over de vrijlating van de Twee van Breda. Dat ging ergens over. De politiek is circus geworden: kamerleden vechten elkaar de tent uit om in het nieuws te komen. Het de onverdraaglijke lichtheid van het bestaan geworden. 

Ik had de Roxy afgehuurd voor GroenLinks, voor de bekendmaking van de uitslag van het referendum over het  duolijsttrekkerschap. Het ging tussen  Leoni Sipkes en Paul Rosenmoller, of Ina Brouwer en Mohammed Rabbae. Het werden twee teleurstellingen die avond: Brouwer en Rabbae wonnen, en Boris Jeltsin stond die avond op de tank in Moskou, dus alle publiciteit die ik had geregeld sneeuwde onder door de gebeurtenissen in Rusland. De diehards van de CPN en de PSP hadden het toen nog voor het zeggen. Voor het partijbestuur was het een enorme teleurstelling. Dat had alle kaarten gezet op Sipkes en Rosenmöller. GroenLinks en PPR hadden weinig media-aandacht, daar moest ik echt voor vechten. Ik heb ook meegedaan om GroenLinks in de schijnwerpers te zetten. Was een leuk begin.” 

Siepel in Stem ze weg! 

Het was de tijd dat het met linkse politiek niet erg vlotte. Zeker na de – ook voor de PPR – teleurstellende verkiezingen in 1986, waar de PPR maar net haar twee zetels behield. Deze verkiezingen waren voor de andere kleine linkse partijen uitgelopen op een slagveld. Zo haalde de Communistische Partij Nederland (CPN) onder leiding van Ina Brouwer – ja, inderdaad dezelfde Ina die zich gemeld heeft voor de gezamenlijke kandidatenlijst van GroenLinks en PvdA – geen enkele zetel. Hetzelfde overkwam de Evangelische Volkspartij (EVP). De Pacifistisch Socialistische Partij (PSP) hield met moeite één zetel over. Met Andrée van Es als Kamerlid. Terugkijkend op die tijd was dat thema dé reden waarom vele kiezers niets meer moesten weten van het linkspolitieke (utopische) gedachtegoed. Kiezers kregen door dat de politieke praktijk van het socialisme en communisme in menig Oostblokland nu niet bepaald tot een socialistische heilstaat of communistisch arbeidersparadijs had geleid. Integendeel. Collectieve onderdrukking, stuitende censuur, misdaden tegen de menselijkheid en het totale gebrek aan individuele vrijheid en ruimte om het leven naar eigen inzichten in te richten, openden vele kiezers de electorale ogen.

“De verwachtingen waren net als nu hooggespannen. Meer macht, meer zetels. Maar de zes zetels die GroenLinks als nieuwe partij won, was echt een tegenvaller. Ze hadden op veel meer gerekend. De fusie tussen GL en de PvdA is voortgekomen uit armoede. Ik denk dat de uitslag zal tegenvallen  omdat het verhaal van Timmermans leeg is. Je kan wel zeggen ‘vertrouwen, vertrouwen en nogmaals vertrouwen’, maar heel veel mensen hebben door wat de klimaatplannen van Groep Timmermans betekenen voor de gewone burger. Dat is een heel ander verhaal dan dat van Joop den Uyl, die riep dat iedereen recht heeft op een eigen auto. Nu wordt de burger zijn auto uitgejaagd. 

Groep Timmermans denkt alleen maar in termen van macht en de grootste worden. Ze geloven oprecht dat Timmermans, omdat hij een keer een goede uitslag had bij de Europese verkiezingen, opnieuw een stemmenkanon wordt. Ze onderschatten de kiezer enorm. Klaver en Kuiken hebben het over nieuwe politiek en komen met een oude blanke beroepspoliticus op de proppen. De miljonairskwestie was dodelijk. Ik kan mij niet herinneren dat er ooit een kandidaat is gepresenteerd die zo werd afgebrand als Timmermans. Dat was heel anders dan met Job Cohen. Dat was echt hoopvol, toen dacht ik: nu komt de integriteit terug in de politiek. Er was hoop, net nu als bij Omtzigt. En Cohen kreeg ook nog eens de dolk van Timmermans in zijn rug. Precies hetzelfde deed Klaver bij Zihni Ozdil, net nadat Klaver het boekje De empathische samenleving had uitgebracht.  

80 procent van de Nederlanders heeft geen vertrouwen meer in de politiek,  dan moet je je toch kapot schamen als overheid… 

Het ongemak voor veel kiezers is dat het systeem geen alternatief biedt. Om op een partij te stemmen die echt werk maakt van revolutionaire veranderingen en die doorheeft dat de tijdgeest, vereist dat dingen echt totaal anders moeten. 

In mijn boek Met Godsverstand vergelijk ik het met de tijd van Galilei die de machthebbers voorhield dat hun ideeën niet meer klopten, zoals nu met de klimaathysterie.  

Galilei werd verketterd, maar had wel gelijk. Een voorbeeld: James Webb-ruimtetelescoop zou bevestiging moeten leveren van de Darwin-theorie, van de oerknal, de big bang, maar niks blijkt te kloppen uit de bevindingen van die telescoop. Er was geen oerknal, het universum is waarschijnlijk veel ouder, de evolutieleer klopt niet. 

Dit las ik op de website van CNN: 

Astronomers have used the James Webb Space Telescope to peer back in time to the early days of the universe — and they spotted something unexpected. The space observatory revealed six massive galaxies that existed between 500 million and 700 million years after the big bang that created the universe. The discovery is completely upending existing theories about the origins of galaxies, according to a new study published Wednesday in the journal Nature. “These objects are way more massive than anyone expected,” said study coauthor Joel Leja, assistant professor of astronomy and astrophysics at Penn State University, in a statement. “We expected only to find tiny, young, baby galaxies at this point in time, but we’ve discovered galaxies as mature as our own in what was previously understood to be the dawn of the universe.”

Wetenschap is fundamentalisme geworden, de zoektocht naar waarheid bestaat helemaal niet meer. Als je een andere mening hebt, word je uitgekafferd. Net als Galilei destijds. 

De ervaring van mensen doet er toe. Er komt een moment dat de burger tegen de politiek zegt: voor wie zitten jullie er eigenlijk? Dat spanningsveld wordt steeds groter. Nu is er hoop door Omtzigt en Van der Plas. Als het weer niet lukt, pfff, daar moet ik niet aan denken, wat een eventuele mislukking voor gevolgen zou hebben van het vertrouwen van de burger in de politiek. 

De westerse beschaving heeft zijn hoogtepunt wel gehad. We worden geregeerd door modellisten. Mensen die totaal niet geïnteresseerd zijn in wat er in de samenleving gebeurt.”

In Koningsbrief staat een mooi citaat over modellisten van Wim van Dinten, uit diens boek Gevoel voor Realiteit: *Je zag in organisaties geleidelijk twee lagen ontstaan: één die de organisatie stuurde in termen van modellen, de modellisten, en één die zich bezighield met de realiteit. Den Haag staat voor politici die modellen gebruiken en niet meer verbonden zijn met de realiteit. De twee lagen hebben structurele proporties aangenomen. De ene laag staat als bestuurlijke elite in de wereld en neemt niet waar, geeft geen betekenis aan wat er in de realiteit gebeurt en de andere laag, de voet van de organisatie en de voet van de samenleving, wordt met de resultaten van die bestuurlijke elite geconfronteerd, ervaart deze als wereldvreemd en neemt er steeds meer afstand van. *

Het grootste gevaar is de klimaatgekte. Siepel in zijn polemiek Klimaat, Apocalyps en de maakbaarheidsgedachte waarin hij waarschuwt  voor de apocalyptische klimaatgekte: 

“Het is een gegeven dat de westerse beschaving en haar politieke machtselites niet uitblinken in zelfkritisch vermogen. Dat is zeer te betreuren. Want wie niet leert, maakt steeds weer dezelfde fouten. Want de échte les van het apocalyptisch theaterstuk is dat zij die menen op heilige missie te zijn, later in de geschiedenisboeken zonder uitzondering als misdadigers geboekstaafd worden. Omdat zij, in hun obsessie met die heilige missie bereid zijn miljoenen levens van evenzovele gewone mensen op te offeren voor hun idealen. Dat is de les die John Gray de Jesse Klavers, Kaagen, Hoekstra’s en de meelopende MSM-journaille in zijn boekZwarte mis; apocalyptische religie en de moderne utopieën voorhoudt. Het narcistische geloof van het wetenschappelijk materialisme in de eigen menselijke vermogens, heeft een groot aantal utopistische politieke projecten gebaard. Met het WEF als laatste loot aan deze treurwilg. Haar aanhangers en ideologen zijn er, net als hun vroegchristelijke apocalyptische voorgangers, van overtuigd dat een gouden toekomst van menselijk geluk en voorspoed binnen handbereik ligt. Gray stelt terecht dat zij schatplichtig zijn aan het apocalyptische vuur van het christelijk geloof, dat miljoenen gewone mensen het leven heeft gekost. Hetzelfde lot brachten de politieke apocalyptische ideologieën met zich mee. De politieke geschiedenis heeft miljoenen slachtoffers opgeleverd van regimes die ervan overtuigd waren bouwers te zijn van een nieuwe wereld. Het nazisme, socialisme en communisme zijn de meest dramatische en bloederige voorbeelden. Omdat er geen enkele reden te bedenken is waarom dat deze keer anders zal gaan, is maatschappelijk verzet tegen deze Jan Rotmans-beweging een ‘must’. Vooral ook omdat deze beweging met de herdefiniëring van wat zij onder het algemeen belang verstaan, een duidelijk signaal afgeeft aan de mensen die nu leven: “We zijn er niet voor u! Onze heilige missie strekt verder. We zijn de nieuwe uitverkorenen met een heilige, goddelijke missie: het redden van de planeet!”. Over en uit! En precies deze superioriteitsattitude, die trouwens ook hét kenmerk is van diezelfde westers-wit-christelijke beschaving, maakt het voor Rotmans en de zijnen een stuk makkelijker om de duistere kant van hun misdaden te camoufleren en moreel te rechtvaardigen. Wie wederom een kijkje in de geschiedenis neemt, ontdekt dat deze superioriteits-houding hét kenmerk is van deze westers-christelijke beschaving. En juist deze houding maakt het mogelijk alle andersdenkenden tot minderwaardig te bestempelen. Zoals Jesse Klaver recent nog deed door hen ‘gif’ te noemen. En wat doen de Jesse Klavers met ‘gif’? De geschiedenis vertelt het! Hele culturen zijn in naam van de heilige missie door dit soort ‘giftige’ Klavertjes van de wereldkaart geveegd. Met als motto: wie niet horen wil, moet maar voelen! En ‘ze’ geven zelf toe, tot van alles in staat te zijn. De Paus noemde het christelijk-westers optreden jegens de inheemse Indiaanse bevolking ‘genocide’. Hij zei het haast terloops. Ook de slavenhandel als gruwelmisdaad tegen de menselijkheid, geschiedde voor een belangrijk deel in naam van Jezus en de Bijbel. Niet dat men ervan leert. Het Vaticaan en ook nagenoeg de gehele protestant-christelijke beweging hebben zich bij het WEF-gedachtengoed aangesloten. Dit nadat zij in de coronacrisis ook al blijk gaven van diepe minachting voor hen die er anders instonden. Zij zijn de grote vaandeldragers van het Rotmans-gedachtengoed en zien voor zichzelf opnieuw een rol weggelegd in de nieuwste uitvoering van dit theaterstuk. Onder regie van een heilige missie. En nee, het is zeker geen toeval dat de christelijke mainstreammedia het voortouw neemt in deze uitvoering. Met het christelijk dagblad Trouw, dat de niet-gevaccineerden als oud vuil behandelden, in de eerste linies van dit misdadig gezelschap. Dan rest er nog één prangende vraag: wie stopt deze machinerie die, als ze niet tot staan gebracht wordt, opnieuw kan uitmonden in een ramp?

Het eerste, zeer ontroerende boek van Hans Siepel gaat over zijn moeder en haar dementie: Stemmen van de ziel. 

Siepel: “Mijn moeder had haar hele leven rondgelopen met het geheim dat ze in haar jeugd seksueel misbruikt was. Toen ze ging dementeren, viel de schaamte  weg en kwam het geheim naar de oppervlakte. Ze had een zielsbehoefte om het op de kaart te zetten, het had haar hele leven  enorm beperkt, voor mijn vader was het ook zwaar. 

Mijn uitgangspunt over Alzheimer was: er is ook een andere waarheid, mag die er zijn? Dat zie je nu ook, we hebben een cultuur gecreëerd waarin alle risico’s moeten worden uitgeschakeld, alles moet voorkomen worden. Maar daar gaat het leven niet over. Het leven gaat voor een deel over crises, teleurstellingen, over gevechten die je moet leveren. Ik gaf lezingen over het boek en dementie, en toen kwam ik voor het eerst in aanraking met  het gesloten systeem van wetenschappers die allemaal één argument tegen mijn opvattingen over dementie hadden: die waren niet wetenschappelijk. Maar veel mensen hadden wat aan mijn boek. Alzheimer Nederland heb ik expliciet gevraagd om een beetje te helpen, maar die hadden het platte argument: 'nou, meneer Siepel, gaan we niet doen, we moeten Alzheimer blijven wegzetten als een vreselijk enge ziekte’. Zestien jaar later wil Alzheimer Nederland het boek op geen enkele wijze onder de aandacht brengen van een groter publiek. Wederom een voorbeeld van dat aan het eind van de dag de ervaringswerkelijkheid van ‘gewone’mensen er niet toe doet. De wetenschapsreligie en de modelisten dicteren. Dat gaat het systeem een keer opbreken. Het zijn boeiende tijden.