Geenstijl

Ook een geloof heeft fundamenten nodig

De Groene, dat is zeg maar het poëzie-album van dromerig links waarin ze iedere week opschrijven welke fascistische monsters met Trumphaar en een Twitterhandle ze nu weer onder hun bed vrezen. Maar in de laslijn waarmee Jesse Klaver en Attje Kuiken hun twee partijen tot één geheel proberen te smeden, ziet Coen van de Ven eerder een dun laagje soldeer. Hij liep mee langs bijeenkomsten en meetups, hoorde hoe Jesse zelf de vergelijkingen met de (Roomse) kerk maakt, noteert verschillen tussen de liefde voor tiny houses bij GroenLinks tegenover grootsere dromen bij (allochtone en/of in achterstand geboren) "spreidstandburgers" van de PvdA en hij beschrijft hoe voor- en tegenstanders van een fusie via groepsspelletjes gedwongen worden om kleur te bekennen: de nay-sayers zijn sterk in de minderheid, daarom des te beter zichtbaar en ervaren derhalve een niet per se prettige groepsdruk. Zo snoer je kritische  monden.

We lezen ook hoe Marjolein Moorman (PvdA) werd klaargestoomd om de kar te trekken, om op het laatste moment bruusk opzij gezet te worden ten faveure van Frenske, in passages die ons vermoeden onderschrijven dat Timmerfrans slechts 'ja ik doe het' hoefde te zeggen om verder iedere vorm van partijdemocratie te nullificeren. Maar wat we bovenal in alle anekdotes en bijeenkomsten proeven, is dat de fusie een doel op zich was die een gezamenlijke ideologie nog moet uitvinden. Het is nu één geheel zonder bindende ideeën. Ja, de biefstuksocialisten, die hebben pech: de PvdA laat oude idealen van bestaanszekerheid door economische groei varen - voor zover dat streven niet al jaren dood was. Hoewel de HOOP in het hele stuk te proeven is, heeft de Linkse Wolk in de Groene nog geen zilveren randje. Enfin, lees het vooral zelf: "Er heerst verraderlijke lichtheid in het Skatecafé...."