Geenstijl

The Iceman WINT flutpot

Alle ogen zijn gericht op het belangrijkste podium van de planeet voor een titanenstrijd van de goden. De goden van het dartsbord. Dat edele bord, met die prachtige vakjes. De 1 met zijn dubbel, de ultieme uitweg, de reddingsboei, waarna een speler zijn armen ten hemel heft en zijn verontschuldigingen aanbiedt aan het publiek. Meestal wordt dit geaccepteerd met een meewarig applaus. De 2, eigenlijk alleen een noodzakelijke stop in een ongelukkige route naar de eindhalte. Opluchting maakt zich meester van de speler zodra de dubbel 2 in het bord zit. De 3, zelf een eindhalte, van de dubbel 12-route, let op dat je nooit aan de binnenkant gaat zitten, want dan heb je een probleem. De 4, met z'n niks-aan-het-handje dubbel. De 5, het dubbeltje waarbij je dus ook nooit aan de binnenkant moet zitten (zie 3). De 6, eigenaar van het minst gegooide vakje op het bord: de triple 6. De 7, waarmee we in triplegebied komen, immers: 3 x 7 = 21 en dat is meer dan single 20. De 8, zo lekker handig naast de 16, want mis je dubbel 16 ga je gewoon door naar dubbel 8. De 9, de laatste uitweg vooraleer de speler begint aan een vervelende omweg na een gemiste dubbel 18. De 10, een mooie opvolger van de 20, maar PAS OP PAS OP dat je niet naar de binnenkant zit want dan moet je naar de 5 en daar mág je niet aan de binnenkant zitten (zie 5). De 11 met zijn onhandige dubbel. De 12 die je de zege kan brengen als het scorebord op 24 staat en daarna de 13, sta je zomaar op 53 tipt de redactie van GeenStijl: single 13 en dan tops (daarover later meer). De 14 en de 15, ze staan wel op het bord, maar het zijn koningen zonder koninkrijk, deurwaarders zonder dat iemand opendoet, wagens zonder wielen. Nee, dan de 16. Manusje van alles van het bord. Handig voor de triple (48), handig voor de dubbel (32), handig voor de single (16). Alles wat de 16 is, is zijn debiele broertje 17 niet. Met zijn net-niet triple 17 en zijn net-niet dubbel 17, het op een na minst gegooide vakje van het bord, na de triple 6 (zie 6). De 18, daar rechtsboven, de natte droom van rechtshandige spelers, de iets minder natte droom van linkshandige spelers, al jaren de favoriete dubbel van Raymond van Barneveld. De 19, met zijn magische triple, de mogelijkheid tot een dodelijke 177, die de tegenstander zachtjes in slaap sust: sssst kereltje, het was dan wel geen 180, maar hier zit een mes diep in je hart, ssssst stil maar, ga maar dood. En dan tot slot de prachtige 20, niets en niemand ontziend, je raakt 'm wel of je raakt 'm niet. De 20 met zijn heerlijke triple, zijn mogelijkheid tot 'shanghai' en natuurlijk de allerbekendste uitweg van allemaal: TOPS. Dat heerlijke gevoel dat zich meester maakt van de speler wanneer tops met 1 pijl is uitgegooid. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de single bull en de bull's eye. Dat bord hangt dus aan de muur bij de al eerder genoemde confrontatie van de goden: de man op plek 180 in de Canon van Nederland, Raymond van Barneveld, tegen de nummer 1 van de wereld, de onsympathieke stierenkop Gerwyn Price. Je moet natuurlijk je dubbeltjes gooien, maar je moet ook je tripletjes gooien, en laat Raymond van Barneveld maar gewoon eens winnen. Laat Raymond maar eens de wind in de zeilen hebben. Laat Raymond maar eens geen last hebben van garnalenbrood. Laat Raymond het maar eens doen voor zijn kleinzoon, die vandaag jarig is. Laat het huis van die ander maar eens instorten. BARNEY ARMY, VERZAMELEN! (Live, Viaplay).