Geenstijl

De inflatie zal permanent hoog en de economische groei permanent laag blijven.

Recent kwam ik in het bezit van een interessant rapport van Zoltan Pozsar, de macrostrateeg van Credit Suisse en ex-werknemer van de Fed. Zoltan is niet de minste en staat bekend om zijn markante opinies. Met zijn meest recente rapport was het niet anders; de wereld zal niet terugkeren naar hoe het was voor de inflatie begon op te lopen en de wereld moet zich voorbereiden op deze nieuwe realiteit.

Pozsar stelt dan ook dat we echt in een nieuwe situatie verkeren. De drijvende krachten achter het einde van de lage inflatie periode zijn nativisme, protectionisme en geopolitiek.

Anti-immigratie beleid heeft geleid tot een tekort aan arbeiders (vond dit overigens een zwak argument want voor de EU gold dit niet, terwijl zij dezelfde problemen kent). Deze tekorten leiden tot een rem op het aanbod en tot stijgende lonen wat dus aan de inflatie heeft bijgedragen.

Het protectionisme argument van Zoltan is dat met name Amerika (onder Trump) importheffingen oplegde aan China. Overigens werd deze aanpak gesteund door de Democraten. En wat begon als een handelsoorlog is nu veranderd in een technologieoorlog. De Chinezen mogen van de Amerikanen bepaalde technologieën niet in handen krijgen om zo te voorkomen dat de VS haar technologische voorsprong verliest, waarmee het eigenlijk een geopolitiek punt is geworden. Tezamen met de strenge lockdowns in China heeft dat tot haperende aanvoerlijnen, overbelaste havens en zo verder geleid. Dus in tegenstelling tot voorheen, werkt de import van Chinese goederen nu inflatoir.

Daarnaast heeft Rusland jarenlang geprobeerd om de economische machtsbalans in West-Europa in haar voordeel te veranderen door het afhankelijk te maken van haar (goedkope) gas en olie. Daarmee probeerden de Russen de Amerikanen een hak te zetten. De Amerikanen sloegen terug door sancties in te stellen jegens Nord Stream 2. Dit en een NAVO die relatief een steeds sterkere positie versus Rusland innam, deed Putin besluiten (verder) toe te slaan in de Oekraïne, aldus Zoltan.

Deze “hot war” werkte als een versneller op de economische oorlog die al gevoerd werd. Beiden gingen al snel “nucleair”;  de Amerikanen misbruikten hun dollar (de wereldreservemunt) als wapen en de Russen zetten hun grondstoffen in als wapen. Beide processen zijn al aan bod gekomen op dit blog.  

Pozsar schreef hierop dan ook de woorden: “welcome to the war economy, …where heads of state matter more than heads of central banks” om te vervolgen met ´Our jobs used to be simple. Central banks became the epitome of transparency, and with slight exaggeration, the only skill we needed to get by in markets was the ability to read and comprehend English: central bankers have been saying for over a decade that their aim was to fight deflation by inflating asset-prices, and all we had to do was borrow at low rates and buy assets irrespective of quality. Now our jobs are becoming more difficult.“  Zelfreflectie is deze man niet vreemd zeg maar…

In dat licht kunnen Rusland en China worden bezien als de leverancier van goedkope grondstoffen en goederen, die centrale banken in het Westen het mandaat gaven om Quantitative Easing (zeg maar geld printen) uit te rollen om zo de geïmporteerde deflatie tegen te gaan door de prijzen van financiële activa op te drijven. Nu de verhoudingen tussen de machtsblokken zijn verzuurd en inflatie heeft toegeslagen, gaan de Westerse centrale banken dus de waarde van financiële activa omlaag drukken om zo de inflatie te bestrijden, aldus Zoltan. Deze centrale banken reageren dus nu op een wereld waarin er te weinig aanbod is en te veel vraag (het omgekeerde dus van de afgelopen twee decennia).

De huidige inflatie heeft dus minder met de vraag te maken en meer met het aanbod en de huidige inflatie heeft meer met geopolitiek te maken dan met binnenlandse politiek. Dit is waarschijnlijk waar Hans de Geus laatst op doelde bij RTLZ (maar het kwam er wat vreemd uit). De inflatie zal dus permanent hoog en de economische groei permanent laag blijven.

Nu is er wel het één en ander aan te merken op de analyse van Pozsar, zo rept hij niet over Greenflation bijvoorbeeld en zijn de drijvende krachten die hij noemt deels overlappend en deels gedreven door weer andere factoren. Maar al met al blijft het een interessante visie. De komende tijd zal hij zijn hypotheses verder gaan uitdiepen, dus wellicht volgt er nog een stukje hierover op dit blog in de nabije toekomst.

Over toekomst gesproken, wat wel beangstigend is, is dat Zoltan, net als Ray Dalio en Singer (van Elliott Management), waarschuwt voor een (burger)oorlog dan wel ineenstorting van de maatschappij. Deze drie personen zijn, nogmaals, niet de minste en niet van het type irrationele doempredikanten. Het feit alleen al dat de discussie over plausibele scenario’s die kant opschuift, is een veeg teken. Hope for the best, plan for the worst is een gepaste strategie, zou ik zeggen.