Geenstijl

En dat terwijl ze blank zijn hoe kan dit Leo Lucassen

Geef om Carina (36, foto's na breek) en zoon Sascha (13), in vijf weken twee keer gevlucht. Want we hebben het wel steeds over Bucha, maar Hillegom is ook geen pretje. Het tweetal trok begin maart in bij Arjan en Maaike, en verliet de vrijstaande woning inclusief eten, werkmogelijkheden en gratis voetbalclub- en sportschoolabonnementen op de laatste dag van maart. Nederland op z'n schoonst in de onderstaande sleutelcitaten, over wat toch eerder een klasse- dan cultuurverschil lijkt:

"In het grote, vrijstaande huis in Hillegom is over alles gedoe geweest. Over hoeveel gekookte eieren een kind in de ochtend mag eten, en hoeveel koekjes in de avond. „Ik weet niet hoe het met jou vroeger zat”, zegt Arjan, „maar mocht jij vier donuts pakken en ook nog een hele reep Toblerone?” Over bedtijd. Over of je om half twee al een biertje mag opentrekken. En of je er iets van mag zeggen, als je vindt dat het antwoord nee is."

Heel goed Sascha, alles is voor Bassie, gewoon rammen tot je omvalt.

"Arjan, softwareondernemer, had al een hoop voor ze geregeld. Lidmaatschap van de lokale voetbalclub voor Sascha. Een sportschoolabonnement voor Carina. Een fiets, kleding. Arjan zou ook zo een baan voor Carina kunnen regelen, hij hoefde er alleen maar voor rond te bellen. Hij wilde graag dat Carina en Sascha „mee zouden draaien” in het gezin."

De participatiemaatschappij begint bij jezelf maar niet perse bij Carina.

"Arjan en Maaike dachten dat duidelijkere afspraken misschien zouden helpen. Arjan pakt het document erbij. Erboven staat: „Deze huisregels zijn gemaakt om beiden een goed gevoel te geven over jullie verblijf in ons huis.” Om half elf moet het stil zijn boven. Ons eten, is jullie eten. Niet eten op de slaapkamers. Eten gebeurt aan de eettafel. En zonder telefoons, het is een „easy moment of the day”. Blijven zitten tot iedereen uitgegeten is. Wie niet mee-eet, zegt af. Na het sporten wordt gedoucht. Elke dag worden schone kleren aangetrokken."

Ah ja, de maakbare maatschappij.

"Arjan is nog een keer naar de Poolse grens gereden, om een vriendin van Carina en haar zoon op te halen. Hij dacht dat het fijn voor haar zou zijn als er vrienden in de buurt waren. In het gastgezin was Carina steeds minder. Ze was overdag vooral bij haar vrienden in de grote opvang. (...) Op het laatst, zegt Arjan, „werd de sfeer echt grimmig”. Er kwam ruzie over eten op de slaapkamer. Carina schreeuwde dat ze een volwassen vrouw was. Zélf wel bepaalde wat ze deed. „Nou, dat schoot Maaike in het verkeerde keelgat."

Het voelt en leest her en der toch een beetje alsof Arjan en Maaike het als een soort gezinsuitbreiding zagen, in plaats van als Bed & Breakfast.

Maar dan nu Carina aan het woord
"„We komen uit een ander land, dat moet je begrijpen”, zegt Carina. „Een ander gezin kan niet jouw regels volgen. Dat is moeilijk. Nee: ónmogelijk.” In Oekraïne had ze een vrij leven, samen met Sascha. Ze verdiende haar geld met het verhuren van een tweede appartement."  

LOL. Van vrijheid naar Hillegom.

"„Ze zeiden dat ik weg moest, naar een andere plek”, zegt Carina. „En ik dacht: wát een opluchting.”"

Snappen we ergens maar je bent zelf heus niet de makkelijkste. Het is soms net alsof je net een oorlogsgebied bent ontvlucht of zo.

"Het nieuwe onderkomen van Carina en Sascha in Leiden is niet groot, „maar wel comfortabel”, zeggen ze. Ze delen een kamer van veertien vierkante meter, met een kast, twee bedden, twee stoelen. „Er is ook plek voor de jassen.” De keuken en douche delen ze met andere Oekraïners, dat wel. (...) „Maar hier hebben we onze eigen regels terug”, zegt Carina. „We mogen weer eten wat we willen eten, wanneer we maar willen.”"

LOL NOOIT MEER HILLEGOM.

"Sascha gaat nog steeds naar de school die Arjan voor hem regelde in Lisse, 45 minuten reizen met de bus. Carina probeert onderwijs in Leiden voor hem te vinden. Zij krijgt nu 60 euro leefgeld per week. „Ik moet echt gaan werken.”"

Ja dat laatste is uiteindelijk toch voor iedereen beter.

"Toen Carina dinsdagochtend wakker werd, zag ze dat er raketten afgeschoten waren op Kramatorsk, háár stad. „En ik was weer zo blij dat ik daar weg ben.”"

Eind goed al goed.