Geenstijl

Een tussendoortje voor de trouwe lezers van Safari Eurabia, en voor alle andere lezers

De 10-delige documentaireserie Secrets of Playboy ging deze week feestelijk in première en veroorzaakte nog meer opschudding in de Amerikaanse entertainmentindustrie dan de viespeukerij van Jeroen de Mol, Marco de Mol en Ali de Mol op het klotsende matras van het vaderlandse variété. 

Ik heb de zinderende orgies in Hugh Hefner's Playboy Mansion er even op na gelezen in de onverdachte Daily Mail en ik moet zeggen dat ik het allemaal reuze mee vind vallen, zeker als je het vergelijkt met een willekeurige fuif van Caligula of Jeffrey Epstein. 

De meest schokkende beschuldiging in de documentaire komt van het stokoude "model" Sondra Theodore, die dhr. Hefner in 1971 zijn hond zag aftrekken. Nou nou, poe poe. 

Ik vond Playboy nooit een zak aan en ik heb me dan ook nog nooit afgetrokken op of in het kappersblaadje. Zelfs niet op Viola Holt, Bettine Vriesekoop, Nikkie de Jager en de andere Bekende Nederlandse die voor een paar rooitjes uit de kleren gingen. 

Ik vind dat nogal een statement, dat ik nooit rukte op de Playboy want ik fapte werkelijk op alles. Net als mijn grote helden en voorbeelden Derek and Clive. Neem deze sketch, die al episch begint met Peter Cook die helemaal geil wordt van de opgebaarde paus. En het wordt nóg goorder en perverser.

Waar een doorsnee jongeling aan het begin van de jaren zeventig seksueel opgewonden raakte van de opruiende televisieprogramma's van de VARA en de VPRO, moest ik me behelpen met een reproductie van een schilderij van Rembrandt. Het betrof de badende Bathseba, een schilderij dat stond in een boek over Bijbelse kunst, weggemoffeld in de immense bibliotheek van mijn ouders. Ik vermoed dat zowel Koning David - die stond te gluren toen Batsheba zich baadde - als de oude schilder een stijve lul kregen van het tafereel. En ik dus ook. 

Tot op dat moment drongen er maar weinig erotische prikkels door tot mijn dagelijks bestaan. Ik kom namelijk uit een reformatorisch milieu. Bij ons thuis dus geen naaktloperij, ik hoefde niet met papa en mama in bad en er werden ook geen NVSH-parenavonden met sleutelbossen in fruitschalen gehouden. Wij hadden geen televisie, iets wat ik bij nader inzien en met terugwerkende kracht als een zegening voor mijn intellect en fantasie beschouw al heb ik de tieten van Phil Bloom in het programma Hoepla helaas niet in real time mogen zien. Godzijdank kom ik wel uit een geletterd milieu anders had ik nu niet zo fraai mijn diepste gevoelens kunnen verwoorden. 

Op het schilderij van Batseba was ik na verloop van tijd uitgerukt en bovendien was de prent steeds valer geworden van de sportvlekken. 

Na driftig speurwerk kwam ik eindelijk tot mijn gerief in De Winkler Prins Medische Encyclopedie. Daarin stonden schitterende illustraties van memmen en talrijke geslachtsdelen al sloeg ik het lemma Venerische Ziekten liever over want de waarheidsgetrouwe afbeelding van een pielemuis met harde sjanker of Spaanse kraag werkt niet bepaald rukbevorderend. Ik heb daarna nog enige tijd gefapt op de schitterende (zij het getekende) ondergoedafdeling van de catalogus van de Termeulenpost (de voorloper van de Wehkamp-massagestavenbode en de Otto) en toen was ik klaar voor het grote werk. Het kappersseksblaadje de Lach sloeg ik over want al die weg geretoucheerde kutjes vond ik maar kinderachtig. De Candy en de Chic waren voor echte kerels, mannen van Jan de Wit. Niks geen omslachtig gedoe zoals in de Sekstant, het orgaan van de NVSH: gewoon keiharde arbeideristische neukseks met kiekjes van gapende vagijnen en verschrompelde roedes.

Ik heb overigens de eer gehad om twee jaar geleden met Peter J. Muller, de bedenker van de Candy, het glas te mogen heffen in de Nieuwe Anita, een knus, eclectisch huiskamerachtig café dat bij mij weemoed oproept en een brandend verlangen naar kraakkroegen als De Muur, Vrankrijk en de Vergulde Koevoet. Die tenten waren zó verschrikkelijk goor dat je al een Spaanse kraag op je oogballen kreeg als je naar een of ander vunzig kraakstertje knipoogde, om nog maar te zwijgen over de flora en fauna die in mijn kruis krioelde na een pompertje met zo'n vogelverschrikster in bijvoorbeeld de gekraakte Tabakspanden aan de Spuistraat.

Muller had net zijn schitterende biografie Seksbaron tegen wil en dank uitgebracht. Hij is de man achter popbladen als Beatbox en Hitweek, van de protestsong 'Beter langharig dan kortzichtig' en dus van de Candy. Daarna stuiterde Muller tal van journalistieke projecten kriskras door medialand. Zo probeerde hij het recentelijk nog met De Nieuwe, een blad dat het van onthullingen als 'Monster van Loch Ness zwanger' en 'Elvis Presley verschenen in endeldarm van Gordon' moest hebben. 

Ik zat daar dus in die Nieuwe Anita en zei: "U heeft mij het rukken geleerd, nonkel Peter! Door die vieze blaadjes van u, zoals die smerige Candy!"

Dat is natuurlijk helemaal niet waar, maar Muller beschouwde het als een compliment. Hij vertelde me nog wel een geestige anekdote over mijn goede vriend en collega Theodor Holman: 

"In 1980 noemde Theodoor mij na het verschijnen van het 'rechtse' dagblad De Dag dat ik samen met zijn broer Rob had opgericht, in studentenblad Propria Cures in één regel 'het gevaarlijke achterneefje van Mussolini, het kind van Mussert en de ballenlikker van Glimmerveen' noemde. Hij verkeerde toen nog in zijn woest links-radicale levensfase. Later nam hij in zijn column in Het Parool die woorden gelukkig weer terug."

En nu ik het toch over vieze rukblaadjes heb: de oprichter van de Chic, Joop Wilhelmus, kwam ik begin jaren tachtig tegen in mijn stamcafé in Ede. Na sluitingstijd ging ik met hem mee naar zijn villa in de bossen even buiten Lunteren want voor gratis whisky en coke mocht men mij destijds wakker maken. 

Tegen het ochtendgloren zette hij een langspeelplaat op met toespraken van Hitler maar toen was de coke gelukkig op en kon ik naar de papa en mama terug strompelen, veilig binnen de bebouwde kom van Ede. 

Niet lang daarna ging Wilhelmus de bajes in. De voormalige provo had zijn eigen kinderen geschonden, daarvan kiekjes gemaakt en die kommersjeel gepubliceerd. Op dezelfde avond dat hij vrijkwam, is hij dood gevonden in de haven van Dordrecht. 

Het grote fappen is voorbij, al schijnen Telegraaf-mannen met een pot viagra en een doos prozac achter de kiezen helemaal los te gaan op de kwarktassen van de stokoude diva Stella Bergsma in de Telegraaf. 

Dat mag dus wel, fappen op Bergsma, maar niet meer op porno-icoon Ron "nine and three-quarter inches" Jeremy want die is gecanceld. The Hedgehog zal in de bajes weinig baat hebben bij zijn enorme puddingbuks want ik vrees dat hij het bruidje is van Bubba en dat hij dus vooral op zijn buik zal moeten liggen voor een sigaretje en een glaasje gevangenisbier, gebrouwen van wit brood zonder korsten, water en suiker. Ronnyboy is nog wel te volgen op Twitter, voor de liefhebber. 

Ron Jeremy is gecanceld, Hugh Hefner is gecanceld en dan resteert mij eigenlijk nog maar één ethische vraag: mag je fappen op een dooie adult actress? 

Ik heb de klassieker Deep Throat namelijk nog in mijn bibliotheek staan maar hoofdrolspeler Linda Lovelace overleed reeds in 2002. Het voelt een beetje als lijkenpikkerij, en met terugwerkende kracht was Linda nou ook weer niet zó mooi. Ach, weet je wat, ik trek gewoon Debbie Does Dallas uit de kast! En Bambi Woods leeft nog! Alhoewel? 

PS Porno-kenner Rob Muntz, de grote animator van Ex Porn Stars, correspondeert - als enige - nog wekelijks met Ron Jeremy. Tevens gaat hij ook dit jaar weer bloemen leggen op het graf van La Cicciolina. Volgende week reizen wij samen naar Albanië en maken we een tussenstop in Milaan om een fijn dildoboeket op haar laatste rustplaats te prikken. 

PS Hier een foto van Muntz en Jeremy