Geenstijl

Het weer is geen klimaat, Sheila

Jesse en Lilianne mochten elkaar weer Jesse en Lilianne noemen in een zaaltje dat enerzijds te sjiek was voor een 'arbeiderspartij' en een marxistische tuiniersvereniging en anderzijds exact de juiste mate van galm had om het vertoon als een retorische echo uit het verleden te laten klinken. Niemand keek naar het tuinhuisjesakkoord, iedereen was het meteen weer vergeten en des avonds bij Nieuwsuur ging het niet over De Inhoud, maar over het oortje dat Klaver in had (doodgecheckt, overigens).

Doorspoelen naar hedenmorgen, waar we ineens duizend bloemen zien bloeien in de column van Sheila Sinaspril, die jubelend "een linkse lente midden in de winternacht" meent te ontwaren in het krampachtig vertoon van zeventien ideologisch uitgeholde zetels waar een permanente machtsstrijd onder sluimert (bij GL aast de adellijke Ellemeet op de positie van portiekflatpuber Klaver, in het kippenhok van de PvdA loert Attje Kuiken op een positie als de hen op het hoogste stokje). Hahaha. Volkskrantvrouwtje toch. Lente? Iedereen die postmodern links een beetje kent weet dat een nacht van de lange messen waarschijnlijker is, om niet te zeggen dat het circulaire vuurpeloton van de Woke Inclusitie altijd doorgeladen de wacht loopt in de vicieuze retorische rotonde van inclusiviteit, diversiteit en daarbij behorende ontwrichtende quota, holle verwijten en geïnternaliseerde schuld en zonde.

Maar dat doet er allemaal niet toe want Sitalsing zegt letterlijk dat "het belangrijkste aan dit akkoord is: dat het er is." Meer is er kennelijk niet nodig. Want: "het Ploumen-Klaververbond [is] inmiddels de langstdurende en consequentst volgehouden linkse samenwerking uit de bloedige geschiedenis van linkse samenwerkingen." Gast! Jesse en Lilianne zijn amper vier maanden geleden begonnen met elkaar bedeesd te tutoyeren. Als je de partijen apart bekijkt, zie je twee gapende gaten waar ooit een ideologie heeft gezeten.

Bij het argeloze GroenLinks bleken ze een aartsconservatief kopvod uit de Moslimbroederschap op de lijst te hebben gezet zonder ook maar een moment voorbij haar vroom-hippe voorkomen te kijken. Toen haar verleden werd opgerakeld, ging ze er zelf over liegen en begon GroenLinks te gillen dat het allemaal racisme was. Introspectie op de eigen progressieve mentaliteit? Nergens te bekennen - de aartsconservatieve adder wordt nog altijd aan de borst gekoesterd en het kostte de partij een kleine halvering bij de verkiezingen. 

De PvdA is zó amechtig om de A in hun naam terug te winnen, dat ze maar gewoon besloten hebben om het oer-ideaal van de sociaaldemocratie uit hun programma te schrappen: 'Bestaanszekerheid' is geen issue meer voor de Paladijnen van de Adel, die op de negen zetels bij de verkiezingen van 2017 precies nul zetels wisten bij te plussen - en zelfs van die negen zetels zou je bijna vergeten dat ze bestaan, ware het niet dat Attje Kuiken continu luidkeels het coronabeleid van de machtscoalitie staat te steunen. Hoezo 'oppositie'?

De eertijds best wel aanwezige jeugdige energie van Jesse klinkt inmiddels als het sleetse zesde album van een singer-songwriter die maar niet naar volwassenheid weet te groeien. Lilianne Ploumen redde ooit een kledingfabriek in Bangladesh uit de klauwen van Trump (of zoiets) maar kreeg de partij cadeau toen de laatste geloofwaardige volwassene - Asscher - zijn verantwoordelijkheid nam en opstapte. En dat moet dus een "progressief blok" vormen? Waarmee, precies?

Hun plannen bestaan uit losse woorden. Klimaat. Inclusiviteit. Diversiteit. Klimaat. Klimaat. Racisme. Racisme. Racisme. Verbieden verbieden verbieden. En Weg Met Het Leenstelsel (dat hun eigen schuld is, ook nog). Het "progressieve oppositieakkoord" heeft geen ideeën, geen inspiratie, geen bevlogenheid en geen praktische route naar uitvoering. Het is met onzichtbare inkt geschreven op het perkament van de papieren maakbaarheid waarmee alle aardse realiteit al zo lang ontkend wordt door deze partijen, dat ze het allerbelangrijkste dat ze nodig hebben zijn kwijtgeraakt: achterban. Ze hebben alleen Sitalsing nog. Zelfs de NPO is de PvdA ontglipt, en geïnstitutionaliseerd door D66.

Zeventien zeteltjes die voorzichtige onderlinge beleefdheden uitwisselen om het broze vaasje niet te breken, is geen “linkse lente in een winternacht”, dat is één sneeuwklokje dat z’n koppie te vroeg omhoog steekt en bij de minste ochtendrijp weer ongezien afsterft. Het klimaat verandert!, dat roepen ze toch altijd bij deze uitgebluste, vreugdeloos-linkse partijen? Raar dat ze zich er dan zelf nog steeds niet op weten te kleden. Zonder de brede steun van het volk, kun je onder één krant echt niet warm slapen. Weltruste, verder.